Η Ελλάδα μπροστά στο Κύμα (της Ιστορίας)…
Του Θανάση Κ.
Η Αμερική αλλάζει. Η Δύση αλλάζει. Ολόκληρος ο κόσμος αλλάζει. Και η Ελλάδα πρέπει να το δει αυτό, να το καταλάβει — και να αποφασίσει: θα μείνει ουρά των άλλων ή θα υπερασπιστεί το δικό της συμφέρον;
Ο Τράμπ τους έχει τρελάνει όλους!
Άλλοι τον θαυμάζουν για την “ευελιξία” του. Άλλοι τον επικρίνουν για τα “σφάλματα” και τις “αντιφάσεις” του.
Για τους δασμούς που βάζει κι ύστερα… τους αναβάλλει
κι ύστερα τους διαπραγματεύεται, κι ύστερα τους επαναφέρει μειωμένους! Αθροίζουν όλα αυτά;
Για τη στάση του προς τη Ρωσία προς την Ουκρανία, προς το Ισραήλ, προς τη Σαουδαραβία, προς τους Χούτι, προς την Τουρκία…
Για τις “φιλοφρονήσεις” του που συχνά κρύβουν απειλές,
γιατί τις “απειλές” του. που συχνά εκτονώνονται σε φιλικές χειρονομίες συνεργασίες,
για το σκωτσέζικο ντούς, που επιφυλάσσει προς όλους
– και την εναλλαγή διαθέσεων, που έχει μπερδέψει τους πάντες.
Είναι μια νέα “τακτική” αυτό – για να “κάνει την Αμερική ξανά Μεγάλη” (MAGA) ώστε αφετηριακά, κανείς να μη τη θεωρεί “δεδομένη”;
Είναι απλώς αυτοσχεδιασμοί στο κενό εκ μέρους του, μέχρι να δει κι αυτός “πού θα καθίσει η μπίλια”…
Δεν έχει νόημα σήμερα να “αποκρυπτογραφούμε” κάθε του κίνηση, κάθε του φράση, κάθε του ατάκα…
Άλλωστε, ο Τράμπ δεν είναι ο “Μεσσίας” που ήλθε επί της γης, ούτε ο … “Αντίχριστος”! Δεν είναι το “κινούν της Ιστορίας”, ούτε “στοιχειό της Φύσης”.
Η εκλογή του δείχνει πόσο σαθρό ήταν το σύστημα που υπήρχε. Και οι αντιφάσεις του δείχνουν πόσο τραγική είναι η κατάρρευση που είχε αρχίσει πριν εκλεγεί ο Τράμπ – και πόσο βασανιστική η ανάδειξη νέου παγκόσμιου συστήματος στο εξής…
Είναι προτιμότερο, λοιπόν, να δούμε πώς φτάσαμε ως εδώ, που οδηγούνται τα πράγματα στο εξής – και, το σπουδαιότερο – πού “κολλάει” η Ελλάδα σε όλα αυτά.
Στην νέα εποχή Τράμπ – και ανεξάρτητα από τις καθημερινές και φαινομενικά αλληλοσυγκρουόμενες επιλογές του…
* Η επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο δεν είναι απλώς μια κυβερνητική εναλλαγή στις ΗΠΑ. Είναι σημείο καμπής για τον κόσμο ολόκληρο…
Δεν σηματοδοτεί απλώς “ένα ακόμα κύμα λαϊκισμού”, όπως λένε οι καλομαθημένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Σηματοδοτεί την εξέγερση των κοινωνιών της Δύσης απέναντι σε τρία μεγάλα αδιέξοδα που τις βύθισαν στην παρακμή:
την ανεξέλεγκτη, μαζική και παράνομη μετανάστευση,
την πρόωρη, καταναγκαστική και τελικά αυτοκαταστροφική «πράσινη μετάβαση»
και την ιδεολογική επιβολή της λεγόμενης woke ατζέντας, που κατεδαφίζει τα πάντα: έθνος, ταυτότητα, οικογένεια, αξίες, ιστορική συνείδηση, κοινή λογική.
Οι κοινωνίες αντιδρούν. Όχι μόνο στις ΗΠΑ – παντού στη Δύση!
Και όχι μόνο τώρα που βγήκε ο Τράμπ. Αντιδρούσαν και από πριν…
Οι ελίτ δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Μα η αντίδραση ήδη κορυφώνεται.
Η Αμερική επιστρέφει στην πραγματικότητα.
Η Ευρώπη αντιστέκεται δύσκολα.
Και η Ελλάδα;
* Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να απαλλαγεί από τον “ιδεολογικό αυτοματισμό” της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν αρκεί να έχεις καλές σχέσεις με τον εκάστοτε ένοικο του Λευκού Οίκου. Πρέπει να καταλαβαίνεις πού πάει ο κόσμος. Και να προσαρμόζεις τη στρατηγική σου — όχι για να “ευθυγραμμιστείς” δουλικά, αλλά για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου με όρους ρεαλιστικούς.
Κι αυτό μας φέρνει στο προφανές: η Ελλάδα δεν πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο. Αλλά πρέπει να αλλάξει στάση μέσα στο στρατόπεδο! Να πάψει να κινείται παθητικά, να σταματήσει να “καταπίνει” αμάσητες ανόητες ιδεοληψίες και να αρχίσει να διεκδικεί ρόλο. Και αυτό αφορά πλέον τρία μέτωπα.
Η Ελλάδα μέσα σε μια μεταβαλλόμενη Δύση
Η Ευρώπη παραπαίει. Χάνει στο διεθνές εμπόριο. Χάνει στην ενέργεια. Χάνει στην τεχνολογία. Χάνει στον αμυντικό σχεδιασμό. Βουλιάζει και δημογραφικά.
Και τώρα συγκρούεται με τις ΗΠΑ, όχι για το ποιος θα ηγηθεί της Δύσης – αυτό έχει τελειώσει. Συγκρούεται για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Η Ευρώπη πίστεψε στην ψευδαίσθηση ότι μπορεί να ενωθεί ως ενιαία αγορά – αναβάλλοντας την πολιτική της ολοκλήρωση για αργότερα…
Κι έτσι έχτισε ένα σύστημα κοινού νομίσματος, κοινών κανόνων, κοινών δασμών προς τα έξω και κοινών ρυθμίσεων προς τα μέσα – και τώρα όλοι βλέπουν (ακόμα και ο Μάριο Ντράγκι) πως αυτό το οικοδόμημα πνίγει την ανταγωνιστικότητα και καταπνίγει την ευελιξία των οικονομιών της.
Και φυσικά η ΕΕ ΔΕΝ έχει κοινή εξωτερική πολιτική, ούτε κοινή άμυνα, ούτε κοινή ηγεσία. Έχει μόνο κοινή γραφειοκρατία. Κι αυτή έχει πια πλήρως αυτονομηθεί – και κινείται με ιδεολογικές εμμονές και πολιτική αλαζονεία.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να φύγει από την ΕΕ. Αλλά δεν μπορεί πια να υποτάσσεται στην αδράνεια των Βρυξελλών, δεν μπορεί να δείχνει τυφλή πίστη σε κάθε “γραμμή” που έρχεται από Γαλλογερμανικά επιτελεία. Την ώρα μάλιστα που και η Γαλλία και η Γερμανία, για εσωτερικούς τους λόγους βουλιάζουν σε μιαν ιδιότυπα “ακυβερνησία”…
Η Ελλάδα μπορεί — και πρέπει — να παίξει ανάμεσα σε τρείς κόσμους:
με την Ευρώπη όπου έχει συμφέρον,
με τις ΗΠΑ όπου υπάρχει – όσο υπάρχει – στρατηγική κάλυψη.
Και αναζητώντας συμμάχους κατά κοινού εχθρού στην περιοχή της.
Με εθνικά κριτήρια, αλλά με τρόπους συμβατούς προς την ευρύτερη στρατηγική της Δύσης στην περιοχή.
Χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας. Xωρίς ιδεολογικές εμμονές…
Ξεπερνώντας καθιερωμένα στερεότυπα – out of the box.
* Και στον τομέα της Άμυνας, που έρχεται τώρα δραματικά στην επικαιρότητα. το κρίσιμο ερώτημα πρέπει επιτέλους να τεθεί:
Ποια Ευρωπαϊκή Άμυνα μπορεί να υπάρξει, όταν μια “τρίτη χώρα”, η Τουρκία, απειλεί δύο κράτη-μέλη της Ένωσης, και η Ευρώπη σιωπά;
Ποια κοινή εξωτερική πολιτική μπορεί να σταθεί, όταν η Άγκυρα κάνει σε Ελλάδα και Κύπρο — κράτη-μέλη της ΕΕ — ό,τι ακριβώς κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία, και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι την εξοπλίζουν, την καλοπιάνουν και την χρηματοδοτούν;
Εδώ δεν πρόκειται μόνο για τα ελληνικά συμφέροντα. Εδώ πρόκειται για την ίδια την υπόσταση της Ευρώπης. Αν η ΕΕ ανεχτεί επίθεση από τρίτη χώρα σε δύο μέλη της, η Ευρώπη, έχει τελειώσει.
Δεν θα την υπολογίζει κανείς. Ούτε οι εχθροί της ούτε οι σύμμαχοί της.
Υπερασπιζόμενοι την Ελλάδα και την Κύπρο, υπερασπιζόμαστε την Ευρώπη. Αν δεν το θέσει αυτό ωμά η Ελλάδα, ποιός περιμένουμε να το θέσει;
Κι αν το θέσει αυτό η Ελλάδα, ποιός μπορεί να το αποσιωπήσει;
(Αλλά ΠΩΣ ακριβώς να το θέσει αυτό η Ελλάδα στην Ευρώπή, όταν είναι η ίδια η Ελλάδα που ξεπλένει σήμερα την Τουρκία;)
Ανατολική Μεσόγειος και Μέση Ανατολή: Εδώ Κρίνονται τα πάντα!
Η Ανατολική Μεσόγειος δεν είναι “περιφέρεια της Ευρώπης”. Είναι το πιο κρίσιμο γεωστρατηγικό της σύνορο: με την ευρασιατική ενδοχώρα κι όχι μόνο!.
Ο έλεγχός της κρίνει τη ροή ενέργειας, την ασφάλεια των θαλάσσιων οδών, την παρουσία της Δύσης στην πιο ασταθή γωνιά του πλανήτη. Ακόμα και τη “σύζευξη” Ατλαντικού-Ειρηνικού, χωρίς την οποία η θαλάσσιες δυνάμεις της Δύσης δεν έχουν στρατηγική έναντι του Ευρωασιατισμού…
Η ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου είναι θεμελιώδης για τη Δύση συνολικά.
Και η Ελλάδα είναι ο μόνος σταθερός, αξιόπιστος, δυτικός παίκτης της περιοχής.
Δεν είναι “μεγάλη χώρα” δεν είναι “μικρή χώρα” βρίσκεται ακριβώς ΕΚΕΙ – κυριολεκτικά “φυτεμένη” από τη μοίρα και την Ιστορία, εκεί που διασταυρώνονται όλες οι δυνητικές συμμαχίες και όλα τα επικίνδυνα ρήγματα…
Η Ελλάδα, έχει ή μπορεί να αποκτήσει “άξονες” συμμαχιών με Αίγυπτο, Ισραήλ, Εμιράτα – πολύ πιθανόν πια και με Ινδία.
Έχει έδαφος, βάσεις, ναυτική ισχύ, και σταθερότητα.
Δεν απειλεί κανέναν. Δεν παίζει διπλά παιγνίδια. Δεν παζαρεύει με Ιράν, Χαμάς, Ρωσία και ΝΑΤΟ ταυτόχρονα.
Η Τουρκία, αντίθετα, ΕΙΝΑΙ το πρόβλημα! Παίζει παντού και με όλους. Υπονομεύει. Εκβιάζει. Στηρίζει φανατικούς ισλαμιστές. Διακηρύσσει επισήμως ότι θέλει “να σβήσει από το χάρτη” το Ισραήλ! Και δεν περιορίζεται στα λόγια – κινεί και υποκινεί τους ισλαμιστές που απειλούν όλα τα αραβικά καθεστώτα…
Το ενεργειακό μέλλον της Ευρώπης βρίσκεται εδώ. Οι πιο σημαντικές συμμαχίες της Δύσης προς τα έξω διαμορφώνονται εδώ! Και η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα όχι ως “παρατηρητής”, αλλά ως παράγοντας ελέγχου και σταθερότητας.
Τι Δεν Πρέπει να Κάνουμε
— Δεν πρέπει να υποταχθούμε στη μοιρολατρεία της ήττας και στα στερεότυπα της “ψωροκώσταινας”. Μιας ήττας μάλιστα που την έχουμε “εσωτερικεύσει” χωρίς να την έχουμε υποστεί!
— Δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε σε δήθεν “προοδευτικές” ιδεοληψίες που τώρα πια και η ίδια η Δύση απορρίπτει. (και που έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρξαν ποτέ “προοδευτικές”)
— Δεν πρέπει να μείνουμε αδρανείς – και “παγωμένοι” – την ώρα που αλλάζει ο κόσμος γύρω μας.
— Δεν πρέπει να αναζητάμε “προστάτες”, αλλά να στήνουμε αξιόπιστες συμμαχίες κατά κοινού εχθρού!
Μπροστά μας έχουμε μιαν ευκαιρία: να παίξουμε ρόλο στα μεγάλα μέτωπα της Ιστορίας.
Αν δεν το κάνουμε, δεν θα μας το συγχωρέσει η Ιστορία – ούτε τα παιδιά μας.
Η Ελλάδα δεν είναι… “υπερδύναμη”. Αλλά δεν είναι και “ουδέτερη γωνίτσα”. Ούτε “περιθώριο”…
Είναι κρίκος σε τρία μέτωπα του μέλλοντος:
στο μέτωπο της Ανατολικής Μεσογείου,
στο μέτωπο της ταυτότητας της Ευρώπης – και της ενεργειακής της αυτονόμησης
στο μέτωπο της μετάβασης της Δύσης σε μια νέα πραγματικότητα.
Αρκεί να το καταλάβει η ίδια. Και να πάψει να βλέπει τον εαυτό της σαν “υπάλληλο των ισορροπιών”, όταν μπορεί να γίνει αρχιτέκτονας στρατηγικών.
Γιατί ο κόσμος αλλάζει. Και μερικές φορές, αρκεί να έχεις καθαρή ματιά, την ώρα που οι άλλοι μπερδεύονται,
αρκεί να έχεις σαφείς στόχους, την ώρα που οι άλλοι αντιφάσκουν,
αρκεί να μείνεις όρθιος την ώρα που άλλοι λυγίζουν — για να γίνεις πυλώνας του αύριο.
YΓ. Αυτά όλα βέβαια δείχνουν τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε – και τι ΔΕΝ πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε.
Άρα δείχνει ότι η χώρα χρειάζεται Σχέδιο – που δεν έχει –
ανακλαστικά – που τα έχει απολέσει προ πολλού –
και ηγεσία, που το πολίτικό της σύστημα δεν μπορεί πια να αναδείξει.
Δεν είναι ούτε “αισιόδοξο” ούτε “πεσιμιστικό”.
Συνοψίζεται σε μιαν απλή διαπίστωση:
Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται μπροστά σε ένα κύμα! Ιστορικό κύμα…
Αν το καβαλήσει, θα πάει μακριά. Αν ΔΕΝ το καβαλήσει, θα την πνίξει!
Αλλά για να το καβαλήσει, πρέπει να βγει από την εφησυχασμό της,
να αφήσει την.. ξαπλώστρα της, τα αντιηλιακά και τις κρέμες,
και να αρχίσει να κολυμπάει!
Χωρίς να βρέξεις τον… “πισινό” σου,
δεν καβαλάς τα κύματα της Ιστορίας.
