Του Θανάση Κ.
Η συζήτηση για την “νόμιμη απαγόρευση” του κόμματος Κασιδιάρη, έφερε στην επιφάνεια ένα ζήτημα που η Ελληνική Δημοκρατία ΔΕΝ έχει καταφέρει να απαντήσει ακόμα:
— Μπορεί να διαχωριστεί σε μια δημοκρατική Πολιτεία η άσκηση βίας σε… “καλή” και “κακή“;
— Μπορεί να νομιμοποιηθεί η βία με πρόσχημα την ελευθερία της… άποψης;
Η Δημοκρατία τιμωρεί πράξεις! Όχι απόψεις…
Και η σύσταση “εγκληματικής οργάνωσης” είναι πράξη. Όπου δεν ενδιαφέρουν τα (ιδεολογικά) κίνητρα, αλλά το αποτέλεσμα…
Αν ανεχόμαστε τη βία των “δικών μας” και καταγγέλλουμε τη βία των αντιπάλων μας, έχουμε ήδη πλήρως νομιμοποιήσει τη βία και έχουμε υπονομεύσει τη Δημοκρατία.
Αυτά που είναι αυτονόητα στις υπόλοιπες σύγχρονες δημοκρατίες, εδώ ακόμα είναι… “αδιανόητα“!
Έχουμε μείνει πολύ πίσω…
Μερικές παρατηρήσεις λοιπόν:
* Πρώτον, ο ΣΎΡΙΖΑ (και η Αριστερά εν γένει) έχουν πρόβλημα να καταγγείλουν τη βία συνολικά.
Γι’ αυτούς η βία είναι “δικαίωμα” όταν την ασκούν οι ακτιβιστές και το… “Κίνημα” (δηλαδή όσοι θεωρούν “υποχρέωσή” τους να βάζουν γκαζάκια σε αυτοκίνητα, ή να καταλαμβάνουν κτίρια ή να κάνουν “καταδρομικές” επιχειρήσεις στα σπίτια όσων διαφωνούν μαζί τους…)
Και μη πει κανείς ότι σε αυτές τις “ειρηνικές εκδηλώσεις” δεν διαπράττονται εγκλήματα, γιατί πρώτον κάποιες φορές διαπράττονται ΚΑΙ βαρύτατα αδικήματα (όπως η βία που ασκείται από τους “μπάχαλους” στα Πανεπιστήμια) και δεύτερον, όσοι τα λένε αυτά πολλές φορές πηγαίνουν και υπερασπίζονται κακούργους τρομοκράτες, όπως της 17Ν, δηλώνοντας δημόσια ότι ΔΕΝ είναι εγκληματίες είναι… “πολιτικοί κρατούμενοι“!
Έχουν δικαίωμα να πουν την άποψή τους;
Ασφαλώς και έχουν.
Αλλά η άποψή τους αυτή κάτι σημαίνει. Ότι τον καταδικασμένο δολοφόνο της 17Ν τον θεωρούν “αγωνιστή“, γιατί, όπως δηλώνουν, πάλευε για “ανθρωπιστικά ιδανικά”!!!
Άρα είναι ανεκτικοί όχι απλώς στη χρήση βίας, αλλά και στη δολοφονία ακόμα, όταν γίνεται για το “σωστό σκοπό”.
Κατά την άποψή τους λοιπόν, υπάρχει “καλή” και “κακή” βία!
Αυτό είναι θανάσιμο για τη Δημοκρατία…
* Γιατί όταν σε μια Δημοκρατία τιμωρείται μια πράξη βίας, δεν έχει σημασία αν αυτός που τη διέπραξε είναι δεξιός ή αριστερός.
Η απαξία του “εγκλήματος” είναι ακριβώς η ίδια!
Κι επειδή είναι αδύνατο η δημοκρατία να δεχθεί ότι υπάρχει “καλή” και “κακή” βία, τελικώς η Αριστερά είναι “ανεκτική” απέναντι στην πολιτική βία συνολικά!
Υποκριτικά καταγγέλλει τους “φασίστες” όταν ασκούν βία, αλλά στην πράξη ΔΕΝ επιθυμεί την τιμωρία τους και διαφωνεί κατηγορηματικά με την ψήφιση νόμων που τιμωρούν τη πολιτική βία! Διότι φοβάται ότι αυτό θα στραφεί κάποια στιγμή, όχι μόνο κατά των ακροδεξιών τραμπούκων, αλλά και κατά των “ακτιβιστών” τραμπούκων (που οι αριστεροί καλύπτουν με κάθε τρόπο).
* Κλασικό παράδειγμα η υπόθεση της Χρυσής Αυγής:
Η δράση της και η απήχησή της αυξήθηκε κατακόρυφα μετά το 2010. Για πολλούς λόγους, ο κύριος των οποίων ήταν ότι, πέρα του πρώτου μνημονίου, η ανεξέλεγκτη είσοδος παράνομων εργαλειοποιημένων αλλοδαπών στη χώρα.
(Ήταν η εποχή που εκατοντάδες παράνομων μεταναστών μεταφέρονταν από την επαρχία στην Αθήνα, κι ύστερα τους περιέφεραν σε πανεπιστημιακούς χώρους ή σε κατειλημμένα κτίρια του Κέντρου…)
Μεγάλο μέρος των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων ένοιωσε τότε ανασφάλεια, ενώ η Αστυνομία ήταν ανίκανη να υπερασπιστεί τους απλούς πολίτες.
Το κενό το κάλυψε τότε ο “ακτιβισμός” των Χρυσαυγιτών, οι οποίοι πέραν της “προστασίας” που προσέφεραν σε ανήμπορους, εξαπέλυαν και επιθέσεις τρομοκράτησης σε βάρος αλλοδαπών αδιακρίτως.
Η Αστυνομία, μη μπορώντας να προστατέψει η ίδια τους πολίτες, “κάλυπτε” τη βία των Χρυσαυγιτών!
Των οποίων τα εκλογικά ποσοστά εκτοξεύθηκαν το 2012: από κάτω του 1% στο 7%…
* Την ίδια εποχή βέβαια και αριστεροί “ακτιβιστές” εκμεταλλευόμενοι την κοινωνική κατάρρευση που προκάλεσε το πρώτο μνημόνιο, εξαπέλυαν επιθέσεις κατά υπουργών όπου τους έβρισκαν (π.χ. Θόδωρος Πάγκαλος), αποπειράθηκαν ακόμα και επίθεση στη Βουλή και ξυλοκόπησαν βουλευτές (π.χ, τον Κωστή Χατζηδάκη).
Στο “κίνημα των Αγανακτισμένων” της εποχής εκείνης (2011-12) συνυπήρχαν αρμονικά, δίπλα-δίπλα, Χρυσαυγίτες και ΣΥΡΙΖΑίοι στην Πλατεία Συντάγματος (στην Άνω και την Κάτω πλατεία αντίστοιχα)!
Τότε οι Χρυσαυγίτες δεν ήταν και τόσο “κακοί” για τους Συριζαίους…
* Ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που δημόσια κατήγγειλε τους Χρυσαυγίτες ως αυτό που πράγματι ήταν – ως Νεοναζί – ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, την άνοιξη του 2012…
Όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά, τέλη Ιουνίου του 2012, συνειδητοποίησε ότι η Αστυνομία αδρανούσε και δεν μπορούσαν να φτιαχτούν δικογραφίες κατά των τραμπουκισμών της Χ.Α. Άρα ήταν πολύ δύσκολο να υπάρξουν και διώξεις…
Ενώ ταυτόχρονα η κοινωνία υπέφερε από την ανασφάλεια που προκαλούσαν οι εργαλειοποιημένοι παράνομοι που εξακολουθούσαν να εισρέουν…
Χρειάζονταν επειγόντως τέσσερεις μεγάλες “τομές”:
— Πρώτον, να σταματήσει η εισροή των εργαλειοποιημένων. Και να αρχίζει η μείωσή τους…
— Δεύτερον να καθαρίσει, όσο ήταν δυνατό η Αθήνα και να αποκατασταθεί αίσθηση ασφάλειας στους πολίτες.
— Τρίτον, να ξηλωθούν μέσα στην Αστυνομία οι “θύλακες” των “συμπαθούντων” της Χ.Α. (που δυσκόλευαν τη σύνταξη των δικογραφιών εναντίον της και έτσι καθιστούσαν αδύνατες τις διώξεις σε βάρος των τραμπούκων της).
— Τέταρτον να προχωρήσουν και οι διώξεις κατά των τραμπούκων της Αριστεράς που είχαν καταλάβει κτίρια, εντός ή εκτός πανεπιστημιακών χώρων, ώστε να υπάρχει και μια αίσθηση δικαίου.
Μ’ άλλα λόγια, αποκατάσταση αίσθησης ασφάλειας στην κοινωνία, αποκατάσταση αίσθησης δικαιοσύνης στους πολίτες, τιμωρία των ενόχων και τήρηση των δημοκρατικών και δικονομικών δικλείδων ασφαλείας…
* Μέσα σε ένα χρόνο περίπου προχώρησαν και τα τέσσερα.
— Πρώτον, ολοκληρώθηκε ο (πρώτος) φράχτης στον Έβρο (η δημιουργία του οποίου είχε ξεκινήσει λίγους μήνες πριν αναλάβει η κυβέρνηση Σαμαρά). Ταυτόχρονα ενισχύθηκε η φρούρηση των νησιών του Αιγαίου και – το πιο σημαντικό – δημιουργήθηκε το Κέντρο κράτησης στην Αμυγδαλέζα, όπου πήγαιναν όσοι έμπαιναν παράνομα στη χώρα μέχρι να αποφασίσουν να φύγουν πίσω στις χώρες προέλευσής τους (κι όχι στην Τουρκία).
Στην Αμυγδαλέζα πήγαιναν κι όσοι παράνομοι βρίσκονταν ήδη στη χώρα και συλλαμβάνονταν να παρανομούν και πάλι.
Έτσι ο αριθμός των παρανόμων σταμάτησε να αυξάνεται κι άρχισε να μειώνεται. Η περίοδος 2012-15 είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ τα τελευταία 20 χρόνια, όπου ο αριθμός των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα μειώθηκε αισθητά (κατά 26% περίπου).
— Δεύτερον, το κέντρο της Αθήνας “καθάρισε” ή τουλάχιστον έγινε πολύ πιο ασφαλές. Με τις επιχειρήσεις “σκούπα“..
— Τρίτον, με διακριτικό τρόπο εντοπίστηκαν οι θύλακες “συμπαθούντων” της Χ.Α. στην Αστυνομία και “σιωπηλά” εκκαθαρίστηκαν. Χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και χωρίς να παραλύσει το διωκτικό έργο. Αντίθετα, η αποτελεσματική παρουσία της Αστυνομίας αυξήθηκε τότε. Κι άρχισαν να δημιουργούνται και οι πρώτες δικογραφίες. Και να ενοποιούνται στη συνέχεια.
— Τέταρτον, άρχισαν να καθαρίζουν και οι μακροχρόνιες καταλήψεις κτιρίων από “μπαχαλάκηδες”, όπως η περίπτωση της “Βίλλας Αμαλία” ή κτιρίων στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων που βρίσκονταν υπό “κατάληψη” επί δεκαετίες…
Τότε έγινε, λοιπόν, όλη η προεργασία για να χτυπηθεί η πολιτική βία! Και ήταν η μόνη περίοδος που μέσα σε τόσο λίγο χρόνο έγιναν τόσα πολλά. Χωρίς να θιγούν τα “δημοκρατικά δικαιώματα” κανενός…
* Όταν προέκυψε η δολοφονία Φύσσα, τον Σεπτέμβριο του 2013, η Πολιτεία ήταν έτοιμη να αντιδράσει, όπως δεν είχε αντιδράσει ΠΟΤΕ: Αποφασιστικά και αποτελεσματικά!
Οι τραμπούκοι της Χ.Α. συνελήφθησαν και μαζί και οι βουλευτές της Χ.Α., ως “ηθικοί αυτουργοί” της δολοφονίας, μέσα σε 36 ώρες! Κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ ως τότε! Ούτε στην Ελλάδα ούτε σε οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Η Ελλάδα, όμως, τότε δεν κατηγορήθηκε από κανένα. Αντίθετα πήρε “εύσημα” απ’ όλους…
Η διετία 2012-14 ήταν η μόνη περίοδος που η Ελλάδα ακολούθησε αποτελεσματική πολιτική στην πάταξη της πολιτικής βίας. Χωρίς να θίξει “δικαιώματα” και χωρίς να “εκτεθεί” στο εξωτερικό: Χτυπώντας ταυτόχρονα και τους αυτουργούς και τα αίτια που τη “δικαιολογούν”. Και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, ώστε αυτό να γίνει απολύτως νόμιμα…
* Πώς αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ή αργότερα;
Απολύτως ΑΡΝΗΤΙΚΑ!
Μέσα στη Βουλή αποδοκίμασε τη “σύλληψη βουλευτών” (της Χ.Α.), υπονοώντας – ή και λέγοντας ευθέως – πώς ό,τι έγινε σε βάρος ακροδεξιών βουλευτών, αύριο μπορεί να γίνει και σε βάρος “άλλων“.
Ύστερα πολλοί αγορητές του ΣΥΡΙΖΑ υπονόησαν ή είπαν ευθέως τότε, πως η δικογραφία που δημιουργήθηκε κατά της Χ.Α. δεν πρόκειται να σταθεί σε κανένα δικαστήριο. (Να σημειωθεί πως όταν τα έλεγαν αυτά ΔΕΝ είχαν δει καν τις δικογραφίες…)
Όταν το 2015 ήλθε στη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τις δικογραφίες και κατάλαβε πως έκανε λάθος. Αν όντως ήταν “στο αέρα” (όπως κατήγγειλε προηγουμένως) θα προχωρούσε άμεσα στην απαλλαγή τους, ρίχνοντας τις ευθύνες στην προηγούμενη κυβέρνηση “Σαμαροβενιζέλων”…
Αλλά επειδή οι δικογραφίες στέκονταν πολύ καλά (και η κατηγορία περί “εγκληματικής οργάνωσης” ευσταθούσε) επέλεξαν να αναβάλλουν τη δίκη της Χ.Α. επ’ άπειρον, με τη δικαιολογία ότι… δεν έβρισκαν αίθουσα κατάλληλη για την εκδίκαση της υπόθεσης!
Έτσι οι βουλευτές της Χ.Α. αποφυλακίστηκαν όταν πέρασε το 18μηνο, και ο ΣΥΡΙΖΑ συχνά φλέρταρε με τις ψήφους τη Χ.Α. στη Βουλή, με το επιχείρημα ότι… “δεν εξετάζουμε την προέλευση αυτών που υπερψηφίζουν τις προτάσεις μας”!
* Όταν έφυγε από τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά το καλοκαίρι του 2019, επί διακυβέρνησης ΝΔ και πάλι, ξαφνικά “βρέθηκε” χώρος για την εκδίκαση της υπόθεσης, η δίκη έγινε κανονικά, και οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης.
Την παραμονή έκδοσης της απόφασης ο ΣΥΡΙΖΑ οργάνωνε συλλαλητήρια έξω από το Δικαστήριο κραυγάζοντας “είναι ένοχοι”!
— Ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που λίγα χρόνια πριν κραύγαζε ότι οι δικογραφίες με τις οποίες παραπέμφθηκαν “δεν θα έστεκαν σε κανένα δικαστήριο”…
— Ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που δεν τόλμησε να τους δικάσει,
ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που φλέρταρε με τις ψήφους της Χ.Α. όσο κυβερνούσε,
ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που διακηρύσσει υποκριτικά πως “κανείς δεν θεωρείται ένοχος μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή του, έξω από το δικαστήριο φώναζε ότι είναι “ένοχοι”, πριν ακόμα βγει η απόφαση!
Προφανώς “ξέπλενε” τις προηγούμενες αμαρτίες του.
Και τώρα αρνείται να ψηφίσει για να τεθεί εκτός νόμου το Κόμμα Κασιδιάρη!
Όταν γνωρίζει πως δεν πρόκειται για “ποινικοποίηση άποψης”, αλλά για απαγόρευση εγκληματικής οργάνωσης.
* Και για να τα δικαιολογήσουν όλα αυτά, θυμούνται ξαφνικά τη λεγόμενη… “Θεωρία των δύο άκρων”!
Δεν υπάρχει καμία “θεωρία δύο άκρων”! Καμία.
Αυτό το επικαλούνται όσοι απλώς θέλουν να διαχωρίσουν τη βία σε “καλή” και “κακή”.
Και το συμπέρασμα που βγάζουν είναι πως η “καλή” βία πρέπει να αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ενώ η κακή πρέπει να τιμωρείται.
Αλλά επειδή η δημοκρατική νομιμότητα δεν μπορεί να ανεχθεί κάτι τέτοιο, το πρακτικό συμπέρασμα στο οποίο οδηγούνται είναι να ΜΗ διώκεται καμία μορφή βίας (για να μη διωχθούν τελικά και οι δικοί τους)!
Δεν υπάρχει καμία “θεωρία των δύο άκρων”.
Υπάρχει απλώς η εμμονή όσων θέλουν να διαχωρίζουν την πολιτική βία σε καλή και κακή. “Νομιμοποιώντας” έτσι ΟΛΕΣ τις μορφές πολιτικής βίας.
ΥΓ.1 Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ψηφίσει με συντριπτικές πλειοψηφίες, δύο φορές μάλιστα ως τώρα, ότι η 22 Αυγούστου (η ημερομηνία που υπεγράφη το επαίσχυντο Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ από τη Χιτλερική Γερμανία και τη Σταλινική Ρωσία, το 1939) είναι πλέον “Κοινή ημέρα Μνήμης Θυμάτων Κομμουνισμού και Ναζισμού”.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το ψήφισε.
Όχι κάποιοι υποστηρικτές της… “Θεωρίας των δύο άκρων”…
Δεν το πολύ-λένε εδώ στην Ελλάδα (πέρα από το ΚΚΕ που καταγγέλλει το Ευρωκοινοβούλιο, και την ΕΕ συνολικά, έτσι κι αλλιώς).
Και δεν το πολύ-λένε, γιατί δεν τολμούν να παραδεχθούν πως ό,τι αποκηρύσσουν ως “ακραία θεωρία” εδώ, είναι ήδη αυτονόητο σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη!
ΥΓ.2 Κανείς δεν “ταυτίζει” τον Κομμουνισμό με το Ναζίσμό! Κανείς,..
Απλώς η ΒΙΑ που υποκινείται είτε από τους νεοΝαζί, είτε από τους ακραίους Αριστερούς, είναι το ίδιο εγκληματική, το ίδιο απαράδεκτη και το ίδιο καταδικαστέα σε ΌΛΕΣ τις δημοκρατικές κοινωνίες.
Που θεωρούν αυτονόητο δικαίωμά τους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους από την βία όσων τις υπονομεύουν.
