Συνεχίζει να υφίσταται, να «προκαλεί» την ιστορική δημοκρατική νομιμότητα και να πυροβολεί τις ανησυχίες της κοινωνίας των πολιτών μια «παρανοϊκή» πολιτικά τάξη πραγμάτων στην ελληνική πολιτική σκηνή, που όμοια της συναντάει κανείς θεωρητικά μόνο σε «οριακές δημοκρατίες»: Ένα κανονικό κόμμα με κανονικό αρχηγό και σαφές πρόγραμμα διακυβέρνησης (ανεξάρτητα αν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί) έχει διεμβολίσει σχεδόν το σύνολο των κοινωνικών διαστρωματώσεων και των ιδεολογικών ταυτίσεων, έχει μετατραπεί σε ένα «εθνικό κόμμα» κι απέναντι του επιβιώνουν λάθρα μερικοί απελπισμένοι και σε κάθε περίπτωση πολιτικά αποσυνάγωγοι.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ( οι προηγούμενες Νέες Δημοκρατίες είναι άλλο έργο) , περί αυτής ο λόγος, ανατρέπει, πέντε χρόνια μετά την πρώτη εκλογή της στην κυβέρνηση, εκτός από την λογική της κυβερνητικής εναλλαγής και τις παγιωμένες αντιλήψεις της πολιτικής επιστήμης για το κομματικό φαινόμενο και ξαναγράφει τις κλασσικές θεωρίες της δημοκρατικής διακυβέρνησης στην αστική δημοκρατία δυτικού τύπου.
Ταυτόχρονα, αποιδεολογικοποιεί τις ταυτίσεις και ακυρώνει όλες τις ιδεοληψίες σε μια κοινωνία βαθύτατα ιδεολογικοποιημένη, σχεδόν «σε βαθμό κακουργήματος, συστηματικά υπονομευμένη και ουσιαστικά αιχμάλωτη μιας συγκεκριμένης αριστερής παραμυθίας, δήθεν ηθικά νομιμοποιημένης δια του διαβόητου «αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, από την οποία μια χώρα υπέφερε κατά το παρελθόν και της οποίας οι τελευταίοι σπασμοί ( οι αντιδράσεις για τα μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά ΑΕΙ) εξακολουθούν και σήμερα να την ταλαιπωρούν.
Στη θέση των παλιών μετεμφυλιακών και μεταπολιτευτικών μύθων και κοινωνικών διαχωρισμών έχει εισφέρει ένα δυναμικό πακέτο κοινωνικών και πολιτικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες υποστηρίζουν συστηματικά την διαδικασία μετάβασης της τελευταίας σοβιετίας της Ευρώπης από τον τριτοδιεθνιστικό σταλινισμό σε μια αστική κρατική οντότητα, η οποία υπηρετεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία και εδραιώνει την λογική πορεία της χώρας προς την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης.
Στη διαδικασία αυτή και η ίδια η Νέα Δημοκρατία αντικαθιστά, σε μια παράλληλα εξελισσόμενη πορεία δομικών αλλαγών, την παλιά και φθαρμένη εικόνα του κόμματος των φεουδαρχών και των τιμαριούχων με μια νέα, ελκυστική σε μεγάλο βαθμό και ισχυρά λειτουργική, ενός αστικού κόμματος που υπηρετεί τις παγκόσμιες εξελίξεις και τις διασυνδέει με τις ανάγκες της χώρας, χωρίς βαρωνικά αντίβαρα και προσωπικά βιλαέτια.
Δεν έτυχε, πέτυχε! Στην ουσία παρακολουθούμε την υλοποίηση ( με τα πάνω του και τα κάτω του) ενός σχεδιασμού που χρειάστηκε (λογικά) μια δεκαετία για να διαμορφωθεί στις λεπτομέρειές του και να οδηγήσει σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που σαρώνει πολιτικές βεβαιότητες, ιδεολογικές αγκυλώσεις και κοινωνικές κατατμήσεις πολλών δεκαετιών.
Ότι επικεφαλής αυτής της συντεταγμένης πορείας βρίσκεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης (με τις γνωστές από το, εν πολλοίς κατασκευασμένο από τους πολιτικούς αντιπάλους, πολιτικό παρελθόν της συγκεκριμένης οικογένειας) ενισχύει έτι περαιτέρω την ισχυρή πεποίθηση της κοινωνίας των πολιτών, πως η διαδικασία εκσυγχρονισμού είναι εκτός από απαραίτητη και πολιτικά ορθή.
Είκοσι ή και τριάντα χρόνια πριν η σημερινή εικόνα των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα θα θεωρούνταν αδιανόητη και σε κάθε περίπτωση μια απλή σεναριακή εκδοχή χωρίς καμία πιθανότητα εφαρμογής.
Σήμερα αποτελεί μια καθημερινότητα με το παρελθόν της οποίας κανείς δεν ασχολείται, πλην μερικών κολλημένων στον εμφύλιο, όπως οι ίδιοι τον προωθούν ακόμη και τον καθαγιάζουν με τις αριστερές ψαλμωδίες και τα στυλιάρια με τα κόκκινα πανάκια στην άκρη τους. Η υπόλοιπη χώρα έχει πάρει, περισσότερο ή λιγότερο, τις αποφάσεις της και δεν πρόκειται να αφήσει το καραβάνι να σταματάει σε κάθε αλύχτισμα των σταλινικών αδέσποτων και μερικών ιδεολογικών τους συνοδοιπόρων.
Τι έχει απέναντι της κομματικά και – το κυριότερο-πολιτικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι γνωστό τοις πάσι. Μερικούς (τρεις) απελπισμένους που αγωνιούν για την ύπαρξη τους στην μπάρα του 10% ( πέντε πάνω-πέντε κάτω) και έναν εσμό ψεκασμένων παππαδοβαρεμένων υπέρ μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια παρά μόνο σε μια τρας εκδοχή της παλιάς βαλκανικής μετριοκρατίας.
Ότι στην αποδοχή των πολιτών μετά τον Μητσοτάκη βρίσκεται μόνιμα τον τελευταίο καιρό ο… Κουτσούμπας τα λέει όλα! Για την καταλληλότητα ούτε λόγος!
