Τον Θανάση Κ.
Η βουβή κοσμοπλημμύρα που πήγε να «προσκυνήσει» τη σορό του τέως Βασιλέως Κωνσταντίνου, έδειξε πώς ακριβώς νοιώθει ο Ελληνικός λαός…
Κι αν είχε «επιτραπεί» λαϊκό προσκύνημα, ακόμα εκεί θα βρισκόταν το φέρετρο του πρώην Βασιλέως.
Κι αυτό, όχι γιατί οι Έλληνες ξαφνικά έγιναν… «βασιλικοί»!
Αλλά γιατί θέλησαν να υπενθυμίσουν ότι:
–Πρώτον ξέρουν να σέβονται τους νεκρούς τους,
–Δεύτερον ότι θεωρούν Έλληνα τον τέως Βασιλέα (οι περισσότεροι δεν τον θεωρούν “Βασιλέα” – αλλά τον θεωρούν Έλληνα!)
–Και τρίτον, ότι θεωρούν ανιστόρητους τους κυβερνώντες, που αρνήθηκαν τις τιμές τις οποίες όφειλε η Πολιτεία στον αποδημήσαντα πρώην αρχηγό του κράτους.
Ουσιαστικά, με τη μαζική προσέλευση στο παρεκκλήσιο της Μητρόπολης, ο Ελληνικός λαός «έδωσε» στον Κωνσταντίνο την Ιθαγένεια που τόσο άδικα του είχε αφαιρέσει η Πολιτεία.
Και στιγμάτισε ως «ανιστόρητους», όσους επέμεναν να του αρνούνται τις «προβλεπόμενες τιμές» ακόμα και μετά θάνατον…
Ισχυρίστηκε η Κυβέρνηση ότι από τη στιγμή που καταργήθηκε η Βασιλεία στην Ελλάδα (το 1974), ο Κωνσταντίνος “έπαψε”, λέει, να θεωρείται πρώην αρχηγός του κράτους, αφού αυτή η Πολιτεία – δηλαδή το «Βασίλειον της Ελλάδος», όπως λεγόταν τότε – δεν υπάρχει πια…
Απ’ όλες τις ανοησίες αυτή είναι η πιο… «ασυναγώνιστη»!
Όποιοι τα λένε αυτά, δεν ξέρουν ούτε από Διεθνή Πολιτική, ούτε από Πολιτική Επιστήμη ούτε από Δίκαιο…
* Πρώτα-πρώτα μπερδεύουν το καθεστώς με το κράτος. Τα καθεστώτα αλλάζουν. Αλλά το κράτος διατηρεί τη συνέχειά του (παρ’ όλες τις πολιτειακές αλλαγές που μπορούν να μεσολαβήσουν). Και οι ηγέτες ενός προηγούμενου καθεστώτος κατά κανόνα διατηρούν τον τίτλο τους ως πρώην αρχηγοί του κράτος (εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις κατοχικών κυβερνήσεων).
Για παράδειγμα, το πολίτευμα της Γαλλίας λέγεται 5η Γαλλική Δημοκρατία! Άρα, προηγήθηκαν άλλες τέσσερις. Οι ηγέτες αυτών των – προηγούμενων – Δημοκρατιών, θεωρούνται και σήμερα επισήμως ηγέτες της Γαλλίας!
Μαζί και οι ηγέτες «μοναρχικών» μορφών καθεστώτος, όπως ο Ναπολέων Βοναπάρτης που διετέλεσε Αυτοκράτορας κι ο ανιψιός του, Λουδοβίκος Βοναπάρτης (που κι αυτός αναγορεύθηκε Αυτοκράτορας 31 χρόνια μετά το θάνατο του θείου του).
Κανένας από αυτούς δεν έχει χάσει τον «τίτλο» του σήμερα.
* Άλλο παράδειγμα: Οι ΗΠΑ ιδρύθηκαν το 1778 ως Κοινοπολιτεία (Commonwealth) 13 Πολιτειών. Το Σύνταγμα προέβλεπε αρχικά χαλαρή Συνομοσπονδία (Confederation), αλλά αργότερα μετονομάστηκε σε “Κοινοπολιτεία“…
To 1860 ξέσπασε ένας πολύ αιματηρός εμφύλιος στις ΗΠΑ, ανάμεσα στις πολιτείες του Νότου, που ήθελαν να παραμείνουν χαλαρή ΣΥΝομοσπονδία (Confederates), και τις πολιτείες του Βορρά που ήθελαν να μετατραπούν σε ενιαίο Ομόσπονδο κράτος (Federalists).
O πόλεμος εκείνος έληξε υπέρ του Βορρά, οι ΗΠΑ έγιναν επισήμως Ομοσπονδία,
ως κράτος αναφέρονται πλέον στον ενικό (the United States IS) και όχι πια στον πληθυντικό (the United States ARE), αυτό προκάλεσε μεγάλες συνταγματικές ανατροπές, αλλά παρ’ όλα αυτά ΔΕΝ καταργήθηκε η «συνέχεια» του κράτους!
Συνεχίζουν να “μετράνε” τους Προέδρους τους και τα διαδοχικά νομοθετικά τους σώματα ξεκινώντας από τo πρώτο Κογκρέσο (Μάρτιος 1789) και από τον πρώτο τους Πρόεδρο, τον Τζορτζ Ουάσιγκτον (1788).
Το γεγονός ότι υπήρξαν τεράστιες καθεστωτικές αλλαγές στο μεταξύ (κι ένας φοβερός εμφύλιος) δεν απάλειψε την θεσμική μνήμη της χώρας, ούτε την συνέχεια του κράτους.
–Το ίδιο και στη Ρωσία, όπου σήμερα όχι απλώς τιμούν, αλλά έχουν «αγιοποιήσει» τον τελευταίο Αυτοκράτορά τους, τον Νικόλαο Β’ Ρομανόφ, που οι Κομμουνιστές συνέλαβαν και λίγο αργότερα εκτέλεσαν (μαζί με την οικογένειά του), όπως τιμούν, όμως, και τον ίδιο τον πρώτο Κομμουνιστή ηγέτη, τον Βλαδίμηρο Ίλιτς Λένιν.
Ενώ η χώρα τους έχει πάψει πλέον να είναι και «Αυτοκρατορία» (όπως ήταν ως το 1917) και “Κομμουνιστικό καθεστώς” (όπως ήταν από 1918 ως το 1991).
Το ίδιο συμβαίνει παντού!
Τα καθεστώτα αλλάζουν, αλλού ειρηνικά αλλού βίαια, αλλά η συνέχεια των χωρών και των κρατών τους – και των διαχρονικών συμβόλων τους – δεν αμφισβητείται! Από κανένα.
* Για να δείτε πόσο “βαθιά νυχτωμένοι” είμαστε εδώ:
Το 2011 πέθανε ο Όττο φον Χάψμπουργκ, ο τελευταίος απόγονος της ιστορικής δυναστείας των Αψβούργων στην Αυστρία. Η Αυστρία είναι ήδη επί ένα αιώνα Δημοκρατία (μετά το 1918), αλλά όχι μόνο δεν «αγνόησε» τον Όττο, παρά του έκανε μεγαλοπρεπή επίσημη κηδεία με τιμές εν ενεργεία αυτοκράτορος (ο άνθρωπος δεν είχε διατελέσει “αρχηγός κράτους” ούτε μια μέρα στη ζωή του)!
Επί δύο βδομάδες προετοιμάζονταν οι επίσημες τελετές στον καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου της Βιέννης και έκαναν πρόβες τα στρατιωτικά αγήματα που απέδωσαν τις ύστατες τιμές στον εκλιπόντα.
Εκεί δεν υπήρχαν ανόητοι να ισχυριστούν ότι επειδή το καθεστώς είχε αλλάξει και η (Αυστρουγγρική) Αυτοκρατορία τους είχε διαλυθεί, δεν έπρεπε να του αποδώσουν τιμές. Τέτοιες ανοησίες μόνον εδώ λέγονται. Αλλού πουθενά…
Μόνο εδώ το μαζεμένο πλήθος έψαλλε τον Εθνικό Ύμνο μπροστά στη Μητρόπολη, μπροστά στο φέρετρο του εκλιπόντος τέως Βασιλέως και δεν υπήρχε στρατιωτικό τμήμα να παιανίσει…
Μόνον εδώ…
* Παρεμπιπτόντως υπάρχει κι άλλος σοβαρός λόγος που ΔΕΝ καταργείται η συνέχεια του κράτους, ακόμα κι όταν μεσολαβούν αλλαγές πολιτειακής μορφής ή καθεστώτος. Κι ο λόγος είναι, για να διατηρηθεί η «συνέχεια δικαίου».
Μια χώρα δεν ανασυγκροτείται εκ του μηδενός από θεσμική άποψη όταν υφίσταται πολιτειακή αλλαγή.
Το Δίκαιο εξακολουθεί να υπάρχει. Οι συμβάσεις εξακολουθούν να ισχύουν. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των πολιτών παραμένουν (εκτός από τις πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις που ρητά αλλάζουν).
Όλες αυτές οι θεσμικές ρυθμίσεις που ορίζουν την λειτουργία μιας σύγχρονης Πολιτείας έχουν εγκαθιδρυθεί στο παρελθόν, και φέρουν τις υπογραφές των προηγουμένων πολιτειακών αρχών.
Στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο μέρος του υφισταμένου Δικαίου και μια σειρά από βασικές διεθνείς συμβάσεις (μεταξύ των οποίων η ένταξη στο ΝΑΤΟ και η αρχική σύνδεση με την ΕΟΚ), θεσπίστηκαν επί Βασιλείας – και φέρουν την υπογραφή του τότε “ανώτατου άρχοντος”. Δεν ακυρώνονται μετά την κατάργηση της Βασιλείας. (Ακόμα και τώρα, αν πάει κανείς στα δικαστήρια, βλέπει να κρίνονται υποθέσεις από… “βασιλικά διατάγματα” του βαθέως παρελθόντος…)
Πώς είναι δυνατόν να ισχύουν, αφού ο “φορέας” που τις εγκαθίδρυσε δεν «αναγνωρίζεται» πλέον.
Πώς είναι δυνατόν να λέμε ότι η Ελληνική Πολιτεία προ του 1974 “δεν υπάρχει πλέον“, όταν μια σειρά από βασικές θεσμικές ρυθμίσεις και διεθνείς συμβάσεις έχουν θεσπιστεί από τότε και ισχύουν ακόμα;
Αρνούμαστε ότι υπήρξε ποτέ το «Βασίλειον της Ελλάδας», αλλά δεχόμαστε και δεσμευόμαστε από τη θεσμική συνέχεια των αποφάσεων μιας Πολιτείας που… «δεν υπάρχει πλέον»!
Το τερματίσαμε στη σαχλαμάρα…
* Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που κάποιοι αποφάσισαν να “μηδενίσουν” το παρελθόν! Είναι σπάνιες και οφείλονται σε ακραίους φανατικούς. Που σύντομα καταλαβαίνουν το λάθος τους ή παραμερίζονται…
— Για παράδειγμα, την τάση να μηδενίσουν την Ιστορία, την είχαν οι Γάλλοι επαναστάτες στο Παρίσι εκεί γύρω στο 1792. Κηρύσσοντας “αρχή” το έτος της Επανάστασης τους, τρία χρόνια νωρίτερα…
Δεν μηδένισαν μόνο το “κοντέρ” της Ιστορίας. Έσφαξαν ανηλεώς όσους πληθυσμούς διαφωνούσαν – κατά κανόνα λαϊκά στρώματα όπως τους αγρότες της Βαλδέας και τους εργάτες της Λυών – ύστερα σφάχτηκαν ανηλεώς και μεταξύ τους, ύστερα έσφαξαν και τους… σφαγείς (Ροβεσπιέρο κλπ.), κατέλυσαν τη νεοσύστατη “δημοκρατία” τους και παρέδωσαν την εξουσία σε τρείς «Υπάτους» από τους οποίους λίγο αργότερα απέμεινε μόνο ο ένας, ο Ναπολέων – τον οποίο και ανέδειξαν σε… Αυτοκράτορα!
Από την πολλή «δημοκρατία» κατέληξαν σε επιβολή… Αυτοκρατορικού καθεστώτος!
Και λίγο αργότερα (μετά την οριστική ήττα του Ναπολέοντα) οδηγήθηκαν στην παλινόρθωση των Βουρβώνων.
— Άλλο παράδειγμα: Και οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία πήγαν να κάνουν τα ίδια. Στα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας τους μηδένισαν κι αυτοί την προηγούμενη ιστορία τους. Αλλά λίγο αργότερα άρχισαν να επαναφέρουν τα ιστορικά τους σύμβολα, ανάμεσα στα οποία ήταν και παλαιοί εμβληματικοί βασιλείς τους (όπως Ιβάν ο Δ’ ο «Τρομερός», αλλά και ο Αλέξανδρος Νιέφτσκυ) που είχαν σημαδέψει την ιστορία του Ρωσικού έθνους.
Τα δύο από τα τρία αριστουργήματα του Κομμουνιστικού Κινηματογράφου, με υπογραφή Άϊζεντστάϊν, αποτελούν μυθοπλασίες εμπνευσμένες από δύο εστεμμένους της Δυναστείας των Ρουρικηδών, τον Αλέξανδρο Νιέφσκι και τον τελευταίο της δυναστείας αυτής, τον Τσάρο Ιβάν Δ΄ (ο οποίος είχε επίσης καταγωγή από το βυζαντινό γένος των Παλαιολόγων).
Αλλά και ο επόμενος Τσάρος της Ρωσίας Μπόρις Γκουντούνοφ (μετά τον οποίο άρχισε η δυναστεία των Ρομανόφ), ενέπνευσε μίαν επίσης αριστουργηματική ταινία του Κομμουνιστικού κινηματογράφου (που σκηνοθέτησε η Βέρα Στρόγιεβα, το 1954) στηριγμένη σε όπερα του Μουσόρτσκι από το 1874, και σε θεατρικό έργο του Πούσκιν από το 1825…
Η προ-κομμουνιστική ιστορία της Ρωσίας αναβίωνε (όχι χωρίς στρεβλώσεις, βέβαια) από το Κομμουνιστικό καθεστώς! Και παρήγε εκτός από εφήμερη προπαγάνδα και διαχρονικά αριστουργήματα…
Οι Ρώσοι Κομμουνιστές κατάλαβαν σχετικά γρήγορα, ότι η Ιστορία ενός λαού δεν μηδενίζεται…
Κάποιοι άλλοι εδώ, δεν έχουν καταλάβει τίποτα.
* Τον μηδενισμό της Ιστορίας τον αποτολμούν ακραίοι ιδεοληπτικοί, που συνήθως υπονομεύουν τα ίδια τα ιδεώδη τους. Και τελικώς ανακρούουν πρύμναν και προσκυνάνε εκεί που, παλαιότερα, έφτυναν.
Εμείς εδώ δεν έχουμε ακραίους ιδεοληπτικούς, με βλέμμα θολό και με δίψα για αίμα…
Έχουμε όμως, κάτι υπολείμματα της Αριστεράς (που δεν είναι πια Αριστεροί) και του «φιλελευθεριάτου» (που δεν υπήρξαν ποτέ αληθινοί Φιλελεύθεροι), οι οποίοι επειδή δεν έχουν πια ιδεώδη, σκιαμαχούν με φαντάσματα.
Και τα κάνουν μούσκεμα…
Δεν είναι (απλώς) “φανατικοί”. Είναι εντελώς άδειοι!
Ο λαός τους αποκαλεί “Ποταμίσιους“, και τους ταυτίζει περισσότερο με “βάλτο” παρά με τα τρέχοντα νερά ενός ποταμού.
Αυτή η ψευδαίσθηση “ριζοσπαστισμού”, επιδίωξε να γίνει πολιτικό κόμμα, πήγε να πλασαριστεί σε θέση κόμματος εξουσίας, στην πραγματικότητα βοήθησε να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015, στη συνέχεια συρρικνώθηκε και τελικά εξαφανίστηκε.
Είναι αυτοί ακριβώς οι “ποταμίσιοι” (που πήραν λιγότερο από μισό τα εκατό στις τελευταίες εκλογές), που προσπάθησαν να “εισπηδήσουν” στη Νέα Δημοκρατία! Παριστάνουν το… «πολιτικό Κέντρο» και βαυκαλίζονται ότι φέρνουν το “άνοιγμα στο Κέντρο”, ενώ στην πραγματικότητα, προσπαθούν να κολακέψουν τα χειρότερα “αριστερά απωθημένα”.
— Προσβάλλουν την ιστορική μνήμη του Ελληνικού λαού, που αναγνώρισε στον Κωνσταντίνο όχι τον “Βασιλέα”, αλλά τον Έλληνα – που τίμησε την Ελλάδα ως Ολυμπιονίκης, γεννήθηκε στην Ελλάδα, δεν προσέβαλε ποτέ την Ελλάδα μετά την εκθρόνισή του, επέστρεψε στην Ελλάδα, κι επέμενε να ταφεί στην Ελλάδα, όπου είναι θαμμένοι κι όλοι οι πρόγονοί του.
— Προσβάλλουν ακόμα τους Έλληνες που πίστευαν ότι έπρεπε να ταφεί με τιμές αρχηγού κράτους, γιατί υπήρξε αρχηγός κράτους (σε αντίθεση με διάφορα άλλα πρόσωπα, τα οποία τάφησαν με τέτοιες τιμές παρ’ ό,τι δεν είχαν καταλάβει ποτέ τέτοια αξιώματα).
— Προσβάλλουν ακόμα και όλους τους Ευρωπαίους! Όχι απλώς τους “εστεμμένους” που ήλθαν στην κηδεία. Αλλά τους λαούς της Ευρώπης που έχουν βασιλείς και τους τιμούν σήμερα ή που είχαν στο παρελθόν βασιλείς και τιμούν ακόμα τη μνήμη τους. Γιατί είναι κομμάτι της δικής τους ιστορίας…
Και κανείς απ’ αυτούς δεν μπορεί στ’ αλήθεια να καταλάβει τις ανοησίες που λέμε εδώ…
Αυτός ο “πολιτικός βάλτος” του πρώην “Ποταμιού”, που δεν είναι “αριστεροί”, αλλά απευθύνονται στα πιο μισαλλόδοξα ένστικτα της Αριστεράς, και δεν είναι ούτε “Φιλελεύθεροι” (αλλά επικαλούνται την πιο “στρεβλή” εκδοχή του Φιλελευθερισμού – τον “δικαιωματισμό”) διασύρει ανοικτά πλέον την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας στα μάτια των οπαδών της και την ίδια τη χώρα στο Εξωτερικό.
Είναι φανατικοί χωρίς “ιδεώδη”, όπως ακριβώς οι Αριστεροί πιστεύουν σε “Θρησκεία” χωρίς Θεό.
Ο Ελληνικός λαός όμως, έχει αποφανθεί οριστικά.
Η Βασιλεία τελείωσε στην Ελλάδα. Και το “Ποτάμι” δεν γυρίζει πίσω…
Ούτε και οι “Ποταμίσιοι”…
ΥΓ. Ο Ελληνικός λαός “έδωσε” την Ιθαγένεια στον νεκρό πρώην Βασιλέα του. Μετά θάνατον!
Και “δια βοής”: Ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο, μπροστά από φέρετρό του…
Είναι καιρός και η Ελληνική Πολιτεία να δώσει την Ελληνική Ιθαγένεια στα μέλη της οικογένειάς του…
