Δεν γνωρίζω πως, ακριβώς, αναμένουν στην Κυβέρνηση να αντιδράσει η τυπικά κομμουνιστική (ΚΚΕ), η κομμμουνιστογενής (ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά και λοιπές ροζ δυνάμεις), η κινηματική (ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αποδέλοιποι) αλλά και η «αριστερίζουσα» βαλκανική σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ) στο νομοσχέδιο για την ίδρυση Μη Κρατικών-Μη Κερδοσκοπικών ΑΕΙ, ως παραρτημάτων ιδρυμάτων του εξωτερικού σε συνεργασία με εγχώρια ΑΕΙ, αλλά μια αισιοδοξία την παρατηρώ, ειδικά όσο αφορά στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς να αποκλείεται και η θετική στάση του Κασσελακικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Σκόρπιες κουβέντες με ανθρώπους που «καίγονται» να περάσει το νομοσχέδιο για εκπαιδευτικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς και οικονομικούς λόγους αποπνέουν μια αισιοδοξία, η οποία δεν δικαιολογείται ιστορικά και πολύ δύσκολα θα επιβεβαιωθεί πολιτικά, αν σκεφθεί κανείς ότι μιλάμε «για τη μητέρα όλων των μαχών» στην αριστερή μυθολογία, γύρω από την οποία – και τις κόκκινες γραμμές που εξ αυτής προκύπτουν- η βαλκανική σταλινογενής αριστερά αναμένεται να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα για μερικούς πολύ υλικούς και συγκεκριμένους λόγους.
Είναι κωμικό να υποθέσει κανείς πως το σταλινόσογο της εγχώριας αριστεράς ενδιαφέρεται για το επίπεδο των δημόσιων πανεπιστημίων και από το ενδιαφέρον αυτό εκκινεί η σκληρή αντίδραση του σε κάθε απόπειρα να διαρραγεί το τελευταίο επίσημο κομμουνιστικό οχυρό στον πλανήτη, τα κρατικά ΑΕΙ, για την αξία του οποίου έχει γίνει πολύς λόγος, χωρίς κέρδος κέρατα!
Οι κάθε λογής και φυράματος αριστεροί έχουν εγγεγραμμένη στους αναπαραγωγικούς τους αδένες την εκπαιδευτική αξία ή αποστολή των δημόσιων πανεπιστημίων. Ουδόλως τους απασχολεί αν είναι ανοιχτά η κλειστά, αν καθηγητές χτίζονται σε γραφεία ή περιφέρονται με πινακίδες κρεμασμένες στο λαιμό ως «καταδότες» στην κατοχή, δεκάρα δεν δίνουν αν ένας κύκλος σπουδών οδηγεί στο πτυχίο σε τέσσερα ή σε είκοσι τέσσερα χρόνια.
Για την συνομοταξία τους τα κρατικά ΑΕΙ και η αποκλειστικότητα που διεκδικούν, δήθεν υπερασπιζόμενοι μερικά ανύπαρκτα λαϊκά αιτήματα, κατασκευασμένα σε κομματικά γραφεία που δήθεν διερμηνεύουν τις λαϊκές προσδοκίες, υπάρχουν, στην ουσία για ένα λόγο: για να αναπαράγουν την ιδεολογική αριστερή κυριαρχία και να τροφοδοτούν την κομμουνιστική κομματίλα με στελεχιακό δυναμικό. Έτερον, ουδέν, όσα και αν λέγονται ή διαδίδονται εν είδει κομμουνιστικών φετφάδων «για την λαϊκή παιδεία, που πρέπει να υπηρετεί τις δημοκρατικές ανάγκες του λαού»… Τρίχες και δη κατσαρές!
Απέναντι στην κυβερνητική πρωτοβουλία, σχετικά άτολμη, λόγω της συνταγματικής πρόβλεψης του διαβόητου άρθρου 16-το οποίο πρωτοδιατύπωσε η χούντα του Παπαδόπουλου το 1968 και επανέλαβε άκριτα το σύνταγμα του 1975- η αριστερή-αριστερίζουσα αντίδραση αναμένεται σκληρή, ίσως η σκληρότερη που εμφανίστηκε ποτέ, επειδή… είναι η τελευταία, πριν την πλήρη και απόλυτη κατάρρευση των κομμουνιστικών ιδεολογημάτων από την δεδομένη φιλελεύθερη επίθεση.
Στην αριστερά εμφανίζονται αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους, επειδή γι΄ αυτούς, η μάχη για την απόρριψη της κυβερνητικής πρότασης αποτελεί όρο επιβίωσης στα ΑΕΙ και στην κοινωνία, συνεπώς τίποτε δεν είναι σε θέση να ανακόψει τις αντιδράσεις τους ή να τις στρογγυλέψει.
Στη διαδικασία αυτή που έχει ήδη ξεκινήσει να οργανώνεται εντός και εκτός των ΑΕΙ πρωτεύοντα ρόλο παίζει, όχι το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» του Μπαλτά και του Γαβρόγλου ( δηλαδή ο στρατός του Περισσού με τα στυλιάρια και τα κόκκινα πανιά καρφιτσωμένα στην άκρη για μπουζουριέρα), αλλά το διάσημο για την κομμουνιστολατρεία του καθηγητικό κατεστημένο, αυτός ο εσμός των διορισμένων από την αριστερή νομενκλατούρα κομματικών εγκάθετων με ρόλο στα ΑΕΙ και με προορισμό να επιβεβαιώνουν την αριστερή επικυριαρχία στο όνομα μιας δήθεν δημόσιας εκπαίδευσης, για την παροχή της οποίας οι περισσότεροι είναι από ανεπαρκείς έως ανεκπαίδευτοι!
Τις μεγαλύτερες αντιδράσεις στο σχέδιο που ετοιμάζει να ψηφίσει η κυβέρνηση από αυτή την κρατικοδίαιτη, στο όνομα του λενινισμού, ομάδα πρέπει να τις αναμένει, αν και η δημόσια εκφορά της δεν θα έχει την ένταση των φοιτητικών ενεργούμενων ή τον «θυμό» της μετεφηβικής ηλικίας κατάλληλα εμποτισμένο από το ταξικό μίσος και την «δολοφονική» ιδεολογική στοχοπροσήλωση των καθοδηγητών της δεκάρας.
Η προτεραιότητα της κυβέρνησης στην ενίσχυση του δημοσίου πανεπιστημίου, με τολμηρά θεσμικά και χρηματοδοτικά εργαλεία, είναι μια απάντηση, αλλά εξαιρετικά αδύναμη να διαμορφώσει νέες ισορροπίες εντός των ΑΕΙ με αναφορές και στην κοινωνία των πολιτών. Ο λόγος; Το καθηγητικό αριστερό σώμα έχει εκπαιδευτεί να μην ακούει και να μην βλέπει τίποτε πέραν των όσων το κόμμα επιλέγει να ακούσει και να δει, στην καλύτερη περίπτωση «κάνει τη χάρη» να επιτρέψει «στον απέναντι» να εκφραστεί για να έρθει στη συνέχεια η κομματική κρισάρα να αντιμετωπίσει τις ανάγκες του 2030 με τα εργαλεία του 1917 (και πριν). Όπερ έδει δείξαι σε κάθε περίπτωση!
Η αξία της κυβερνητικής πρωτοβουλίας εκεί, ακριβώς, βρίσκεται! Στην ουσιαστική απελευθέρωση των κρατικών ΑΕΙ από την κομμουνιστογενή κυριαρχία δεκαετιών και από την ιδεολογική περιθωριοποίηση των βολεμένων και στο πρυτανείο σιτιζόμενων σε βάρος των κορόιδων καθηγητάδων. Ο φόβος της αριστεράς στον ίδιο χώρο αναπτύσσεται και για τους αντίθετους λόγους διογκώνεται.
Υ.Γ. Και κάτι ακόμη! Τα μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά ΑΕΙ θα προκαλέσουν σεισμό στην καθηγητική μακαριότητα των δημόσιων πανεπιστημίων, καθώς «θα αναγκάσουν» πολλά εκπαιδευτικά παρατράγουδα να δουλέψουν (αν βεβαίως είναι σε θέση να το πράξουν) αντί να κάθονται, να πουλάνε ανέξοδο μαρξισμό και να ευλογούν την προσωπική αυθεντία τους σε βάρος της κοινωνίας, όπως έως τώρα καλόμαθαν! Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της αλλαγής;
Για το ΠΑΣΟΚ τα είπαμε: ψάχνει από τώρα τις λιγότερο κωμικές δικαιολογίες για το «όχι» που θα πει, ανεξάρτητα με το τι διακινεί σήμερα!
