Στον (να ζήσουμε, αν τον θυμόμαστε) ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εξελίσσεται, σύμφωνα με τους «πατροπαράδοτους» κανόνες της ψυχανάλυσης, μια σημειολογική «πολιτική πατροκτονία» σε συνθήκες ταυτόχρονης γενικευμένης αποσύνθεσης του κόμματος από τις προσωπικές συγκρούσεις των επιγόνων, παρά την απέλπιδα προσπάθειά τους να τις βαφτίσουν «ιδεολογικοπολιτικές», δεν είναι τέτοιες και δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Στο ρόλο του «δολοφονηθέντος θύματος» πατέρα ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ιδρυτής (μεταξύ άλλων), οργανωτής, πολιτικός και ιδεολογικός υπεύθυνος του χειρότερου πολιτικού μορφώματος που είδε ποτέ η κοινωνία των πολιτών σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Θύτες, της πατροκτονίας (πολιτικά εννοείται) του τέως ηγέτη και της πολιτικής παρακαταθήκης του, μια ομάδα άεργων ιδεοληπτικών και εμμονικών της καρέκλας, επαγγελματιών μιας δήθεν «λαϊκιάς επανάστασης που θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο ολάκαιρο (μετά την Ελλάδα βεβαίως)», στην ουσία τα πολιτικά τέκνα και οι επαγγελματίες παρακοιμώμενοι του τέως «ηγέτη», που έχουν σε έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων υπέρ της πολιτικής επιβίωσης, τέτοιον που δεν έχει ξαναζήσει η χώρα.
Η καινούργια ισορροπία μεταξύ των διαφόρων ομάδων εξουσίας δεν έχει (και δεν μπορεί να έχει) καμία σχέση με την προηγούμενη εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, τα σπαθιά έχουν βγει από τα θηκάρια και δεν θα ξαναμπούν στη θέση τους αν δεν βαφτούν στο «αίμα των άλλων», η εξαφάνιση των οποίων είναι προϋπόθεση ύπαρξης για τους «από δω», στο βωμό της πολιτικής (και οικονομικής επιβίωσης) δεν προβλέπεται έλεος, ούτε αιχμάλωτοι, το μίσος της μιας «συνιστώσας» για την άλλη συναγωνίζεται (πολιτικά) αυτό της Χαμάς για το Ισραήλ.
Κάθε πρόβλεψη για το νέο σημείο ισορροπίας (μετά την ολοκλήρωση των εμπόλεμων διαδικασιών) είναι παρακινδυνευμένη, οι εξελίξεις είναι σε κίνηση, ό,τι βλέπουμε είναι η κορυφή του παγόβουνου με την πασιονάρια Έφη να ανεμίζει τις σημαίες της αριστερής νομιμότητας και τον Ευκλείδη να της κάνει αβάντα.
Την ίδια ώρα εντός του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (με «πρόεδρο» τον κυρ Στέφανο Κασσελάκη) η κατάσταση, μεταξύ των στελεχών και των μελών, τείνει να αγγίξει το σημείο βρασμού. Στις νέες συνθήκες εξουσίας που έχουν δημιουργηθεί τα κενά του Ευκλείδη και της Έφης διαγκωνίζονται για να τα καταλάβουν ομάδες και ομαδούλες, κολλητοί και σφουγγοκωλάριοι, γλείφτες και φιλόδοξοι, ένας ολόκληρος πολιτικός (υπό) κόσμος έχει βάλει στο σημάδι τη νέα συνθήκη εξουσίας και σκοτώνεται για να πάρει την pole position στην κούρσα διαδοχής.
Όλοι αυτοί, μεταξύ τους και προβεβλημένα βουλευτικά στελέχη, ζουν το δικό τους «δράμα», να πρέπει να περιμένουν το τυπικό «αντίο» και της Έφης για να ορμήσουν «βουρ στον πατσά» της νέας συνθήκης εξουσίας, το ότι απαιτείται για να πάρουν μέρος στην κούρσα να δηλώσουν υποταγή στο τρίδυμο Πολάκη, Γ. Τσίπρα, Παππά είναι το ελάχιστο που χρειάζεται να κάνουν και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το πράξουν.
Στη διαδικασία αυτή είναι απολύτως βέβαιο πως θα συγκροτηθούν και θα προκύψουν νέες ομαδοποιήσεις ( «συνιστώσες ή τάσεις» τις λένε), οι οποίες θα διεκδικήσουν στο άμεσο μέλλον μερίδιο στην κομματική εξουσία. Στελέχη όπως ο κ. Τεμπονέρας ή ο ίδιος ο κ. Παππάς ή ο κ. Ρήγας (μετά η άνευ του κ. Κοτσακά) δεν δείχνουν καμία διάθεση να απεμπολήσουν την «αυτονομία» της δράσης τους, ανεξάρτητα από την συγκυριακή τους συμμαχία με την πλευρά Πολάκη, το ίδιο συμβαίνει και με την κα Γεροβασίλη και όλη την παλιά ομάδα των «προεδρικών», από την ώρα μάλιστα που το κεφάλαιο «Αλέξης Τσίπρας» δεν πρόκειται ποτέ στο μέλλον να πληρώσει μέρισμα.
Στην βέβαιη αποεπένδυση της ομάδας των παλιών «προεδρικών» από τις νουθεσίες του άλλοτε «άχαστου ηγέτη» και από την άλλοτε ισχυρή επιρροή του θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η πορεία της νέας ηγετικής ομάδας και του ίδιου του κ. Κασσελάκη, ο οποίος περιφέρεται, προς το παρόν, ασκόπως και θορυβεί άνευ σημασίας για να δείξει ότι είναι πολιτικά ζωντανός.
Κακά τα ψέματα! Κανένας σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει απομείνει να ακούει όσα ο τέως πρόεδρος διαρρέει, ή επικοινωνεί, ή συζητάει με τον εαυτό του ή με την Περιστέρα για το μέλλον ενός μορφώματος που έχει ήδη αποθάνει κι οι τεθλιμμένοι συγγενείς κλαίνε με μαύρο δάκρυ στον τάφο του.
Είναι αυτή μια απολύτως «δίκαιη ποινή», που θα τον ακολουθεί εφ΄ όρου ζωής, για έναν ανερμάτιστο τύπο λειτουργικά αγράμματο και πολιτικά τυχοδιώκτη, που έπαιξε τις τύχες της χώρας στα ζάρια, την έχασε, αλλά αυτοί που την κέρδισαν ήταν μεγαλόψυχοι και την επέστρεψαν βαρύτατα τραυματισμένη στους ιδιοκτήτες της: να βλέπει τους επιγόνους του να πανηγυρίζουν για την πατροκτονία του και να βεβηλώνουν χωρίς καμία αίσθηση πολιτικής αμαρτίας το εικόνισμά του στο «εκκλησάκι της Κουμουνδούρου».
Μην κουραστείτε να παρακολουθείτε τις εξελίξεις στο Συριζιστάν! Τώρα ξεκινάει το έργο το καλό!
