Να διαχειρίζεται κάποιος, εν προκειμένω ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, πέντε (!!!) φορές ένα υπουργείο που έχει σαν προίκα «την άσκηση της νόμιμης κρατικής βίας» και με διαφορετικές κυβερνήσεις το λες και παγκόσμιο ρεκόρ υπουργικής θητείας!
Σίγουρα δεν έχει ξαναγίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή και, μεταξύ μας, τείνει να αποκτήσει καρμικές διαστάσεις, μια ταυτοτική σχέση, για την οποία είναι άγνωστο αν κανείς πρέπει να χαίρεται ή να λυπάται!
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Αν αναρωτιέστε «γιατί και πάλι ο Μιχάλης, άλλος δεν υπάρχει να κάνει τη δουλειά;» η απάντηση είναι προφανής « όχι, δεν υπάρχει, τουλάχιστον στο σώμα των εν δυνάμει υποψήφιων για μια καρέκλα που μετατράπηκε στο πέρασμα του χρόνου σε ηλεκτρική».
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έχει ταυτιστεί με το συγκεκριμένο υπουργείο, δεν ξέρω αν το επεδίωξε ή του προέκυψε, αν ήταν θέμα «τύχης» η επιλογών, αλλά συμβαίνει και είναι πασιφανές ακόμη και στις περιόδους που οδηγήθηκε στην πόρτα της εξόδου για «ακατανόητους» λόγους.
Η επάνοδος του στην Κατεχάκη, αποτελεί, σε τελευταία ανάλυση, την επιβεβαίωση της πολιτικής και επιχειρησιακής του επάρκειας να διαχειριστεί την πρακτική αντιμετώπιση της βίας που απειλεί ευθέως την καθημερινότητα των πολιτών και ταυτόχρονα, είναι η δυναμική απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη σε ένα πρόβλημα, το οποίο εμφανίζεται να διαπερνά οριζόντια την κοινωνική διαστρωμάτωση, δηλαδή να γίνεται ισχυρός πονοκέφαλος για την κυβέρνηση.
Η συνεργασία των δύο (Μητσοτάκης-Χρυσοχοΐδης) από τις «φυσικές τους θέσεις» δεν μπορεί παρά να αποδώσει και μάλιστα αμέσως, με την έννοια πως ο πρωθυπουργός αναζήτησε τον μόνο ικανό να κάνει τη δουλειά και γρήγορα και ο Μιχάλης δεν χρειάζεται να ψάχνει ένα μήνα να βρει την πόρτα εισόδου στο γραφείο του.
Το έργο της αντιμετώπισης ( στο μέτρο του δυνατού, όχι τίποτε επιχειρησιακές «εξαλλοσύνες») της βίας σε όλες τις μορφές της, ειδικά της επονομαζόμενης «κοινωνικής βίας» και των εκδηλώσεών της σε συγκεκριμένους χώρους, όπως είναι τα γήπεδα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αν ήταν δεν θα επιστρατεύονταν και πάλι ο Χρυσοχοΐδης, θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά κι ο Οικονόμου και πριν από αυτόν ο Μηταράκης παρέα με έναν Κατσαφάδο, αγνώστων λοιπών δυνατοτήτων!
Στην προφανή, έτσι ή αλλιώς, δυσκολία να αντιμετωπίσει η οργανωμένη πολιτεία το οργανωμένο ή – το κυριότερο- το καθημερινό έγκλημα, το έγκλημα της διπλανής πόρτας, την βία χαμηλής έντασης που μαζικοποιείται και μετατρέπεται σε «κανονικότητα» θα πρέπει να προστεθεί και η όχι και τόσο λειτουργική εικόνα της Ελληνικής Αστυνομίας, για την επιχειρησιακή ικανότητα της οποίας και την ορθή διαχείριση των ανθρωπίνων πόρων της πολλά λέγονται και περισσότερα υπονοούνται και πρακτικά τίποτε δεν γίνεται για να βελτιωθεί η κατάσταση.
Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται , σε κενό χρόνου πολιτικού, να αναπροσαρμόζει τον προγραμματισμό του και να αποφασίζει κυβερνητικές αλλαγές ( τις οποίες, όπως λέγεται, απεχθάνεται) είναι σε άμεση συνάρτηση με την εικόνα που η κοινωνία εισπράττει για είδη βίας τα οποία απειλούν ευθέως τον κοινωνικό ιστό και υπονομεύουν ένα από τα κλασσικά κυβερνητικά αφηγήματα, αυτό της ασφάλειας των πολιτών, στα οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός επένδυσε πολιτικά και δικαίως μετά την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Ταυτόχρονα, είναι η ισχυρότερη των αποδείξεων πως ο ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου δεν υπολογίζει την επικοινωνία ή την πιθανότητα να «τσαλακωθεί πρόσκαιρα πολιτικά» αν η κατάσταση έχει ξεφύγει και δεν μαζεύεται με κινήσεις κομματικής ισορροπίας ή με την διάθεση «να είναι όλοι ευχαριστημένοι». Ό,τι είναι να γίνει θα το κάνει, θα πάρει και το «κόστος» της αλλαγής, ώστε και την ιδιότητα του κυματοθραύστη να επιβεβαιώσει, αρκεί να αποκατασταθεί η πολιτική ηγεμονία της κυβέρνησης και να ικανοποιηθεί η δεδομένη κοινωνική ανάγκη.
Τι αναμένει κανείς από την αλλαγή αυτή; Τον απολύτως απαραίτητο εξορθολογισμό της λειτουργίας της Αστυνομίας, τον επανασχεδιασμό της αντιμετώπισης της καθημερινής βίας (χωρίς να παραλείπεται η βία του οργανωμένου εγκλήματος), την χωρίς διακρίσεις παροχή ασφάλειας στους πολίτες, την ισότητα των πολιτών απέναντι στην άσκηση της νόμιμης κρατικής βίας.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αναλαμβάνει να επαναφέρει την ΕΛΑΣ στις ράγες που ο ίδιος την είχε θέσει με τις προηγούμενες θητείες του, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν είχε απομακρυνθεί την τελευταία φορά από τη θέση του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη για μερικούς «αδιευκρίνιστους» λόγους, τέλος πάντων, αυτά είναι last year ιστορία, οι ανάγκες είναι μπροστά, είναι μεγάλες και δεν περιμένουν ούτε μια μέρα.
Αυτή είναι η παγίδα για τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη! Κανένας, ούτε καν ο πρωθυπουργός που τόσο τον εκτιμάει, δεν πρόκειται να του δώσει χρόνο «για να εγκλιματιστεί στα νέα του καθήκοντα», όλοι τον περιμένουν σαν μάνα εξ ουρανού, περισσότερο και από την κυβέρνηση οι πολίτες που αγανάκτησαν με τους προηγούμενους και το έδειξαν όπως αυτοί ξέρουν να κάνουν, κάθε φορά που ρωτήθηκαν! Όλοι γύρω του είναι βέβαιοι για την επιτυχία, αυτό δεν το λες και την καλύτερη συνθήκη για μια τόσο σοβαρή δουλειά, αλλά οι πετυχημένοι στα δύσκολα φαίνονται.
