«Θλίψη φίλε και όχι λόγω Μεγάλης Εβδομάδας. Θλίψη και κατάντια. Αυτό το πράμα δεν σώζεται πλέον ούτε με την Ανάσταση του Κυρίου. Μια Σαλώμη έλειπε για να ολοκληρωθεί η εικόνα του (πολιτικού) διωγμού όσων απόμειναν στο μαντρί, ήρθε κι αυτή, σενάμενη και κουνάμενη στα πλουμιστά στολισμένη και πια τίποτε δεν μας συνδέει με την πολιτική μας νιότη στην Κουμουνδούρου».
Του Χρήστου Υφαντή
Την μαύρη απελπισία ενδεδυμένος παλαιός (και κοινοβουλευτικός) του «χώρου» με πολλά ένσημα στο τεφτέρι των πεζοδρομίων και ισχυρή παρουσία στα έδρανα της Βουλής ετοιμάζεται, «ομού μετά πολλών από εκείνους που στήριξαν Κασσελάκη στην κόντρα με τους Χαρίτσηδες» (όπως ισχυρίζεται), να κόψει ρόδα μυρωμένα και να την κάνει για άλλες πολιτείες, κομματικές, εκεί όπου η αριστερή ψυχή δονείται ακόμη από τις ιστορικές παρακαταθήκες του σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο (για φενάκη πρόκειται, αλλά δεν είναι της ώρας).
Στην επαφή του με τις διεργασίες που εξελίσσονται εκτός των τειχών της Κουμουνδούρου, καθώς εντός του κτιρίου ξεκινούν και εγκαθίστανται οι βασικές επιλογές του Στεφάν Κασσέλ, εμφανίζεται ισχυρά βέβαιος πως « οι εξελίξεις θα τρέξουν ανεξάρτητα από το εκλογικό ποσοστό της 9ης Ιουνίου, το διακύβευμα δεν είναι αριθμητικό, αλλά υπαρξιακό, αφορά στην ίδια την συμμέτοχή μας στα κοινά με όρους αριστερής πρωτοπορίας και όχι με την εικόνα ενός περιφερόμενου καφενείου σε νησιά και ξερονήσια και με την απολιτίκ προσέγγιση εξαιρετικά σημαντικών ζητημάτων από την νέα ηγετική ομάδα».
Οι «αποκαλύψεις» (και με προσωπικές αναφορές) είναι εξαιρετικά γαργαλιστικές, σε κάθε περίπτωση βαθύτατα απελπιστικές και οδηγούν στην εικόνα ενός πολιτικού και ιδεολογικού χάους, εντός του οποίου κυριαρχούν ο άκρατος ατομικισμός, οι τακτικισμοί, οι προσωπικές ατζέντες, οι μωροφιλοδοξίες πολιτικά ανύπαρκτων μεγεθών και μια γενικευμένη διάθεση «να ξεκαθαρίσουμε εδώ και τώρα με όλα τα παλιά, η νέα εποχή μας περιμένει να μας οδηγήσει στο Μαξίμου».
Η παλιά φρουρά του Αλέξη Τσίπρα απολύτως απογοητευμένη από το γεγονός πως ο «άχαστος ηγέτης κατάντησε γλάστρα του Κασσελάκη και υποτακτικό του Παππά» ασφυκτιά πλέον σε ένα κομματικό οργανισμό γεμάτο «Σαλώμες», την δημόσια εικόνα του οποίου συγκροτεί η χαρωπή τριάδα «Κασσελάκης, Αντώναρος, Αρούλης Σπηλιωτόπουλος», με ολίγη από Δημήτρη Πανόπουλο με τη χατζάρα να σφάζει Παπανώτα κι γύρω τους ένας αχταρμάς από πρώην ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, πρώην Κ.Ο. Μαχητής, πρώην ΚΚΕ (Μ-Λ) και (Μ-Λ) ΚΚΕ, πρώην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γενικώς «πρώην» ενός χώρου όπως είναι η ελληνική αριστερά και όλα τα «λουλούδια» που άνθισαν εντός της από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Ο ίδιος ο Τσίπρας έχει μετατραπεί (ανεξάρτητα από το τι διάφοροι εναπομείναντες υποτακτικοί του αναφέρουν) σε αυτό που ήταν πάντα, χωρίς την στενή καθοδήγηση της Περιστέρας: ένα άβουλο ον που περιφέρει μια δήθεν ολίγον «προοδευτική», ολίγον διεθνή, ολίγον ευρωπαϊκή εικόνα σε φόρα και συναθροίσεις άνευ νοήματος και σε γήπεδα ως δήθεν παράγοντας του τόπου ( με τους οπαδούς να το βρίζουν σκαιότατα καθότι «μαύρη γάτα» για την ομάδα τους) και φιλοδοξεί στον ύπνο του «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι». Η πολιτική του επιρροή είναι από αμελητέα έως ανύπαρκτη, κανείς δεν του δίνει σημασία, σε κανένα δεν λείπει, κανένας δεν μπορεί να επηρεάσει ή να αποτρέψει.
Αυτό το συνοθύλευμα είναι σαφές πως δεν μπορεί να στεγάσει πλέον τις ύστατες (και βιολογικά) φιλοδοξίες των παλιών λοχαγών του Τσίπρα, που βλέπουν τη ζωή να περνάει δίχως να κοιτάει τη δική τους μελαγχολία, το κόμμα τους να μετατρέπεται σε Δελφινάριο, τον Κασσελάκη σε ρόλο Ούγκο Τονιάτσι και την Κουμουνδούρου να λογαριάζεται «στο κλουβί με τις τρελές» και-το κυριότερο- τον όποιον αριστερό λόγο να έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο και να έχει αντικατασταθεί από στερεότυπες απολιτίκ εκφράσεις δήθεν αντιπολίτευσης, δήθεν αγανάκτησης, δήθεν αντίδρασης, γενικώς δήθεν.
Χώρος υποδοχής υπάρχει και είναι λειτουργικός. «Οι παλιοί μας φίλοι» περιμένουν με ανοιχτές τις αγκάλες την μαζική έξοδο από τον «Κασσελακικό» όλων των παλιών που «έφαγαν τα νιάτα τους» στα πεζοδρόμια και στα κινήματα «για τα μάτια της αριστεράς» και τώρα βρίσκουν δικαιολογίες για να μην πατάνε το πόδι τους στην Κουμουνδούρου.
Η Όλγα που «ήθελε αλλά δεν το έκανε» να αναμετρηθεί με τον Στέφανο σ΄ εκείνο το δήθεν συνέδριο-οπερέτα είναι και πάλι αυτή που κινεί τις διαδικασίες και αναζητά την κατάλληλη στιγμή να κουνήσει μαντίλι στον ΣΥΡΙΖΑ των «παλαβών» και να συνδεθεί ξανά με το ιστορικό παρελθόν της.
Πίσω της και γύρω της όλοι όσοι δεν νταγιαντούν πλέον τον Αντώναρο, τον Αρούλη, τον Πανόπουλο, τις περίεργες διαδικασίες εκλογικής ανάδειξης των υποψηφίων για το ευρωψηφοδέλτιο, τα αποτελέσματα που ποτέ δεν ανακοινώθηκαν με αστείες δικαιολογίες, την συγκρότηση ενός μοναδικού στην ιστορία της αριστεράς κομματικού τσίρκου, που το βλέπει ο Μητσοτάκης και χαίρεται κι ο Κουτσούμπας κι αγαλλιάζει.
Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί και-επαναλαμβάνω- δεν εξαρτώνται από το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης. Η αποχώρηση θα γίνει οργανωμένα και σχεδιασμένα για να σηματοδοτήσει το απόλυτο τέλος κάθε σχέσης του παλιού «ορθόδοξου» ΣΥΡΙΖΑ με το μόρφωμα της Αυγέρη και της Τζάκρη.
Πάρτε νερό μαζί σας, το μέλλον σας θα έχει πολλή ξηρασία!
