Είναι ο κ. Στέφανος Κασσελάκης «η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα στην «ανίερη» συμμαχία Ευκλείδη-Έφης, για χάρη και με την συνδρομή της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ κατρακύλησε στα εκλογικά τάρταρα, μόνο και μόνο για να ξαναπάρουν το κόμμα στα χέρια τους οι εναπομείναντες στη ζωή «Μπανιάδες» της νεοκομμουνιστικής προοπτικής του ΚΚΕ Εσωτερικού;».
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Προφανώς «όχι, δεν είναι» για ένα απλό λόγο. Είναι απολύτως αδύνατο να συνδυαστεί στο μυαλό του οποιουδήποτε ο κ. Τσίπρας με την ικανότητα ενός δήθεν κομματικού ινστρούχτορα παλαιάς κοπής να οργανώνει «απαντήσεις» και μάλιστα σε κορυφαίο πολιτικό επίπεδο, η προοπτική ενός Αλέξη να συσκέπτεται σε υπόγεια και επαναστατικά ταβερνεία για να «φάει» τον «ευεργετηθέντα Ευκλείδη και την αχάριστη Έφη» πάσχει όσον αφορά την ατομική ικανότητα του συγκεκριμένου να αρθρώσει ένα στοιχειώδη πολιτικό λόγο, πόσο μάλλον να σχεδιάσει μια «απάντηση» με όχημα έναν «αριστερό Μητσοτάκη», έστω και ελλειμματικό.
Η διαδικασία αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι … της Περιστέρας. Η συμβία του κ. Τσίπρα υπήρξε (και είναι ακόμη) πάντα ο βασικός πολιτικός καθοδηγητής του τέως πρωθυπουργού, τον έκανε από ένα γραφικό καταληψία πρόεδρο στον ημιθανή ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό ( ο Αλαβάνος απλώς έπεσε στην παγίδα), η επιρροή της εξακολουθεί αμείωτη και η προστατευτική της σχέση με τον dear Alexis έχει χαρακτηριστεί παροιμιώδης.
Αν υφίσταται η παραμικρή σχέση μεταξύ του εν γένει Τσιπραίϊκου ( της Ζανέτ και του Γιώργου περιλαμβανομένων) και του κ. Κασσελάκη, αυτή μόνο μέσω της Περιστέρας θα μπορούσε να διαμεσολαβηθεί και να λειτουργήσει, σε αυτή τη σχέση ο Παύλος Πολάκης ( της οικογενείας, όπως είναι γνωστό) είναι « ο λαϊκός εκφωνητής» που προσθέτει στον υποψήφιο αριστερό δικαιωματισμό και λαϊκότητα και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας αθροίζει τον ίσκιο του και μόνο, στοιχείο αρκετό για να νομιμοποιηθεί ο υποψήφιος στο εκλογικό σώμα.
Ο στόχος είναι ένας και προφανής: να ακυρωθεί, δια της εκλογικής διαδικασίας, η εκλογή της συμβίας Τζανακόπουλου ( προς τον οποίο οι κατηγορίες της οικογένειας είναι συνεχείς και βαρύτατες) ή, εναλλακτικά, να υποχρεωθεί αυτή να ζει, μετά τις εκλογές, κομματικά και πολιτικά με τον ίσκιο της Περιστέρας πάνω της, έως ότου υποκύψει και εγκαταλείψει την προεδρική καρέκλα στο διάδοχο του Αλέξη.
Σε διαφορετική περίπτωση η διάσπαση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή ότι απόμεινε) είναι η μόνη οδός για να αποκατασταθεί «η τιμή των Πρίτσι» και να ανοίξει ο δρόμος για μια καινούργια πολιτική απόπειρα του Αλέξη να ηγηθεί ο ίδιος ή δια του κ. Κασσελάκη ενός κλασσικού κεντροαριστερού μορφώματος εγκαταλείποντας στο δίδυμο «¨Εφη-Ευκλείδης» την κληρονομιά του Γιάννη Μπανιά κι αυτή κολοβή!
Ο πόλεμος που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια στην Κουμουνδούρου δεν μπορεί να έχει άλλη κατάληξη από την οριστική και αιματηρή πολιτικά διάσπαση των δύο βασικών ιδεολογικών οντοτήτων που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό το βλέμμα ενός «Τσίπρα Νέστορα του χώρου», με τον κ. Κασσελάκη σε ρόλο πολιορκητικού κριού, ώστε ο Αλέξης να παραμείνει αλώβητος και να μπορεί, την επόμενη μέρα, να εγγυηθεί πολιτικά ένα νέο σχηματισμό, που θα έχει αποκαθαρθεί από την ιδεοληπτική νεοκομμουνιστική συνιστώσα των «Ομπρελιστών» και την αρχηγική μανία του Τζανακόπουλου, την οποία αυθεντικά μεταφέρει και υπερασπίζεται η κυρία Αχτσιόγλου όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.
Γελάνε και τα παγκάκια της Κουμουνδούρου με τις «επίσημες διαβεβαιώσεις» των «Τσακαλώτων» υπέρ της ενότητας του χώρου και της κοινής πορείας προς μια νέα αριστερή κυβέρνηση, την ίδια ώρα που το αίμα τρέχει ποτάμι από τα συντροφικά μαχαιρώματα και την ακραία κομματική αντιπαλότητα και ο κ. Τσίπρας «γκαντεμιάζει» τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ παρέα με τον ιστορικό διοικητικό ηγέτη της ομάδας και έναν «λαϊκό εραστή δυτικών προαστίων».
Σε αυτό τον «πόλεμο οικογενειών» που κυριαρχεί στο κόμμα ο κ. Κασσελάκης «τη δουλειά του την έκανε και με το παραπάνω». Αποδιοργάνωσε το «σύστημα των Μπανιάδων», αποκάλυψε τις ιδιαίτερες σχέσεις Έφης και Ευκλείδη, τάραξε μια νεκρή εκλογική διαδικασία, άλλαξε τα δεδομένα των εκλογών και εισέφερε μια (θα αποδειχθεί στην πράξη πόση) αύξηση της συμμετοχής από την οποία η Περιστέρα μόνο κερδισμένη μπορεί να βγει.
Πριν την «έκπληξη Κασσελάκη» οι ινστρούχτορες των εκλογών δεν περίμεναν ούτε 20.000 να πάρουν μέρος στην εκλογή, αριθμός που θα έθετε ευθέως ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης του νέου αρχηγού χωρίς, όμως, να απειλεί την καρέκλα του, σήμερα αυτό το νούμερο εμφανίζεται αυξημένο (θα φανεί πόσο), χωρίς κανείς να μπορεί να κατηγοριοποιήσει τη δυναμική του, μόνο να την συνδέσει με τον εξ Αμερικής υποψήφιο.
Την ίδια ώρα είναι ξεκάθαρο πως το σύστημα της κυβέρνησης ασχολείται μόνο με τον κ. Κασσελάκη και την αποδόμηση του, οι άλλοι υποψήφιοι είναι περίπου ευπρόσδεκτοι ως παντελώς ανίκανοι να απειλήσουν την πολιτική ηγεμονία Μητσοτάκη. Αντίθετα, ο υπέρμαχος του αφοπλιστικού σοσιαλισμού, απόφοιτος ιδιωτικών πανεπιστημίων που μάχεται την ίδρυση τους στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται από το σύστημα όπως το παλιό ανέκδοτο με την τσαγιέρα και το τρένο, τα εξαπτέρυγα τον χτυπάνε σαν χταπόδι για να τον εξαφανίσουν πριν καταφέρει να μεγαλώσει και τους παρασύρει.
Θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον οι επόμενοι μήνες στον ΣΥΡΙΖΑ με ορίζοντα τις ευρωεκλογές του επόμενου χρόνου.
