Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε! Με την βασική ενοποιητική του ουσία (Τσίπρας-κυβέρνηση) στο περιθώριο (επισήμως, τους γέροντες και τους σοφούς σε πλήρη αποδιοργάνωση, ου μην και πολιτική αποχαύνωση, τον τυφώνα Κασσελάκη να απειλεί τους πάντες και να ανασκολοπίζει (με τις ευλογίες της Περιστέρας) τα απομεινάρια της Κουμουνδούρου, έναν Τσακαλώτο να μιλάει μόνος του ως ιδιοκτήτης της ιστορίας της αριστεράς και μια Έφη να κυνηγάει μια προεδρική καρέκλα χωρίς ποδάρια (Παππάς και Τζουμάκας παραμένουν γραφικοί, άρα ακίνδυνοι) η αξιωματική αντιπολίτευση ετοιμάζεται για τα τάρταρα διαλυμένη εις τα εξ ων συνετέθη στο παρελθόν.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Την κατάσταση δεν μπόρεσε, μετά την «φυγή» Τσίπρα, να τη διασώσει ούτε η ευγενής επιχειρηματική τάξη, η οποία διάδοχο σοβαρό έψαχνε εναγωνίως και κάτι Τσακαλώτοι και Εφούλες της προέκυπταν στην καλύτερη περίπτωση!
Είδαν κι απόειδαν οι ηγέτες των εγχώριων οικογενειών ότι με αυτά τα πολιτικά νούμερα δεν βγαίνει άκρη, εξ ου και η προτίμηση της στον εφοπλιστικό σοσιαλισμό στο πρόσωπο του κ Κασσελάκη, αναγκαία επιλογή σε συνεννόηση με την ομάδα Τσίπρα, καθώς όλοι οι υπόλοιποι, υποψήφιοι και μη, κρίθηκαν πρακτικά και πολιτικά ανύπαρκτοι, περιφερόμενες γραφικές περσόνες που αναμασούν «πειραγμένα» τσιτάτα του Λένιν και του Μαρξ από τον 19ο αιώνα και διεκδικούν ( οι ταλαίπωροι) να εκπροσωπήσουν την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης!
Ήταν τόσο σαθρό το έδαφος στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο τεχνητή κάθε έννοια κόμματος και τόσο κωμική η απαραίτητη για την επιβίωση του πολιτική συμφωνία μεταξύ των ομάδων πίεσης, που έφτασε ένας «εφοπλιστής εκ του προχείρου» από τις ΗΠΑ να ανακοινώσει την υποψηφιότητα του, να καταθέσει στη διαδικασία διαδοχής ό,τι τρέλα μπορεί να φανταστεί κάποιος, να πετάει από αμερικανιά σε αμερικανιά για να διαλυθεί το συστηματάκι της Κουμουνδούρου και να μην έχει πλέον ο κόσμος όρεξη ούτε να γελάσει με όσα συμβαίνουν από όροφο σε όροφο και από γιάφκα σε γιάφκα στην πλατεία!
Όσοι παρεπιδημούν στην κινηματική αριστερά ή στοιχειωδώς μυρίζονται τις εξελίξεις διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές ήταν από πολύ καιρό βέβαιοι για την κατάληξη της ιστορίας ακόμη και αν δεν είχε εμφανιστεί στην πολιτική κονίστρα ο τυφώνας Κασσελάκης, η διάσπαση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπόθεση μηνών μετά τις εκλογές και την αναχώρηση «για άλλες πολιτείες, εξωτικές» του κ. Τσίπρα μετά της συμβίας του και των τέκνων του ( αγόρι με όνομα Τσε πήγε στην Καλιφόρνια για να βρει το νόημα της ζωής!).
Το έργο προετοιμάζονταν από διετίας και βάλε, από την ώρα που όλοι οι σοβαροί (όσοι υπήρχαν) στην Κουμουνδούρου είχαν καταλάβει πως «δεύτερη ζωή (κυβερνητική) δεν έχει», ο Μητσοτάκης θα τους κερδίσει με περίπατο, οι παλαβομάρες που έλεγαν και έκαναν με την κοινωνία απέναντι τους, οι ιδεοληψίες και οι ουρανομήκεις πολιτικές βλακείες τους δεν μπορούσαν να τους διασώσουν από το κακό που πλησίαζε με δρασκελιές.
Οι ομάδες, οι ιδεοληπτικές ενώσεις, οι τάσεις, οι συσπειρώσεις και κάθε άλλη «συλλογικότητα» εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ είχαν πάρει θέση μάχης από νωρίς, σε κάθε ευκαιρία ακόνιζαν τα μαχαίρια τους, στο Συνέδριο του 2022 η ρήξη έγινε επίσημη, τα επίδικα των αντιπαραθέσεων ήταν στην ουσία ανύπαρκτα πολιτικά αλλά με ισχυρό ιδεοληπτικό φορτίο ι όπου μπλέκεται η ιδεολογία η πολιτική υποχωρεί έως εξαφανίσεως.
Με ή χωρίς τον Κασσελάκη ούτε ο Παππάς, ούτε ο Πολάκης θα έμεναν στον «μετά Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ», ήξεραν πολύ καλά ότι «στην Κουμουνδούρου δεν έχουμε ζωή», ο νεοκομμουνιστής εφοπλιστής εμφανίστηκε σαν μάνα εξ ουρανού για να τους επιτρέψει να αποκτήσουν ρόλο στις εξελίξεις και να προσδοκούν στη νίκη του σε ένα δεύτερο γύρο για να επιβιώσουν οι ίδιοι και να κουνήσουν αυτοί το μαντίλι στην Έφη και στον Ευκλείδη.
Ο Κασσελάκης είναι, εκτός όλων των άλλων, ο καταλύτης που θα οδηγήσει «με ασφάλεια» τον ΣΥΡΙΖΑ στην διάσπαση και θα επιτρέψει να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για το νέο κεντροαριστερό κόμμα που χωρίς τα έρμα πλέον ( θα έχουν παταχτεί στη θάλασσα) θα είναι έτοιμο να συνομιλήσει με τη βάση του σημερινού ΠΑΣΟΚ για να πάρει μορφή, επιτέλους, ένα νέο πολιτικό μόρφωμα ικανό σε βάθος χρόνου να αντιπαρατεθεί στον Μητσοτάκη, τον οποίο η αγία οικογένεια και μερικοί δικοί της τον βλέπουν και κάνουν εμετό.
Κι όπως είπε κάποιος «από Δευτέρα θα έχουμε μια κυβέρνηση σε πανικό και μια αξιωματική αντιπολίτευση χαμένη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα». Ορθώς!
Μόνο που ο πανικός της κυβέρνησης θα είναι προσωρινός αρκεί λεφτά να υπάρχουν για να μοιραστούν, να αλλάξει η διάθεση των πολιτών που υποφέρουν και να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος «για τα μεγάλα διακυβεύματα», ενώ οι απέναντι θα έχουν μετατραπεί σε περιφερόμενα γκρουπούσκουλα αναζητώντας λόγο και ρόλο σε ένα σκηνικό με τον Μητσοτάκη απόλυτο άρχοντα, ισχυρότερο ακόμη και από την περίοδο των εκλογών!
Έχει δίκιο η κυρία Γεροβασίλη τελικά «οι διασπάσεις ενίοτε είναι για καλό»! Όταν είσαι στο φάσμα του 3% ναι!
