Όταν όλα μπλοκάρουν – χρειάζεται ένας game changer;
Του Θανάση Κ.
Τι γίνεται όταν τίποτα δεν λειτουργεί – ούτε η πολιτική, ούτε η κοινωνία, ούτε η ίδια η Ιστορία;
Τότε δεν αρκεί άλλη μια “λύση”. Τότε χρειάζεται καταλύτης. Τότε χρειάζεται game changer!
Πραγματικός Καταλύτης…
Που επιτρέπει να υπάρξουν αντιδράσεις, ανατροπές και μετακινήσεις συσχετισμών που πριν έμοιαζαν μπλοκαρισμένες.
Απαραίτητες από τη μια, αλλά αδιανόητες από την άλλη.
Όταν μπλοκάρουν τα πάντα κι όσα είναι απαραίτητa μοιάζουν αδιανόητα, τότε χρειάζεται – επειγόντως- ένας καταλύτης – ένας game changer…
Όταν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παράγει πια λύσεις διακυβέρνησης.
Όταν το διεθνές σύστημα δεν μπορεί να παράγει πια ισορροπίες.
Όταν το οικονομικό σύστημα δεν μπορεί πια να παράγει ανάπτυξη και ευημερία…
Στις περιπτώσεις αυτές συνήθως αποδεικνύεται σωτήρια μια “εξωτερική παρέμβαση” που αλλάζει τη δυναμική των πραγμάτων…
— Για παράδειγμα game changer ήταν ο Αλέξανδρος Παπάγος το 1951, και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1955. Αλλά και το 1974.
— Όπως game changer ήταν και ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1910, αλλά και το 1928.
— Και για να βγούμε εκτός Ελλάδος, game changer ήταν ο Κάρολος Ντε Γκώλ στη Γαλλία το 1958 και ο Ρόναλντ Ρέηγκαν στις ΗΠΑ το 1981…
Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί; Παρέλαβαν τις χώρες του σε στιγμές μεγάλης εσωτερικής παράλυσης κι ενώ το υπάρχον τότε πολιτικό σύστημα ΔΕΝ τους ήθελε. Ή τους θεωρούσε “επικίνδυνους”, ή “αποτυχημένους” ή “ξοφλημένους” ή κάποια απ’ όλα αυτά – ή όλα αυτά μαζί…
Και κατάφεραν να ξαναστήσουν τις χώρες τους στα πόδια τους, γιατί το πολιτικό σύστημα που είχε παρακμάσει, εκτός που δεν τους ήθελε, ακόμα δεν τους έλεγχε ούτε τους κρατούσε από πουθενά…
* Παράγοντες που λειτουργούν καταλυτικά ως game changers δεν είναι μόνο πρόσωπα είναι και μεταρρυθμιστικές πολιτικές – ή στρατηγικές αντιλήψεις…
— Τέτοιο παράδειγμα ήταν η Κεϋνσιανή Πολιτική που επιβλήθηκε στις ΗΠΑ από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ μετά το 1933 (New Deal κλπ.) που έστησε τη χώρα στα πόδια της στο σκοτάδι της πιο βαθιάς οικονομικής κρίσης της. Και την προετοίμασε να αντέξει τη δοκιμασία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
— Άλλο παράδειγμα game changer ήταν η Φιλελεύθερη Πολιτική που εφάρμοσε η Margaret Τhatcher στην Βρετανία μετά το 1979, αναζωογονώντας την ίδια τη Βρετανία που βίωνε είκοσι χρόνια συνεχούς συντεχνιακής παρακμής…
Τι κοινό είχαν αυτές οι αντιλήψεις; Όταν επιβλήθηκαν θεωρήθηκαν ακραία ριζοσπαστικές και παρακινδυνευμένες. Αλλά στην πορεία άλλαξαν τον κόσμο και τις προοπτικές του…
Το game changing μπορεί να έχει “δεξιό ή “αριστερό” πρόσημο, ανάλογα με την εποχή ή τη χώρα, μπορεί να εκπροσωπείται από ένα ηγέτη που αναμορφώνει τη χώρα του ή από μια στρατηγική που ανασυγκροτεί τον δυναμισμό της κοινωνίας και της οικονομίας – αλλά πάντα έρχεται σε συνθήκες που ΔΕΝ λειτουργεί πια το σύστημα. Και επιβάλλεται έξω από τις συνηθισμένες εναλλακτικές, που έχουν πια στερέψει. Αλλιώς δεν θα ήταν απαραίτητο το game changiug…
* Στην Ελλάδα σήμερα βιώνουμε ένα διπλό κενό εκπροσώπησης που δείχνει ότι το σύστημα έχει μπλοκάρει πολλαπλά.
— Ένα ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ κενό εκπροσώπησης, όπου μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν ψηφίζει πια. Είτε δεν πάει να ψηφίσει καθόλου – στις δεύτερες βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου του 2023 πήγαν να ψηφίσουν μόλις 5,2 εκατομμύρια, το τρίτο χαμηλότερο συνολικά εκλογικό σώμα από την Μεταπολίτευση του 1974. Κι ενώ ο πληθυσμός είχε αυξηθεί και το εκλογικό δικαίωμα είναι κατέβει σε μικρότερες ηλικίες.
Ενώ στις ευρωεκλογές του 2024, το εκλογικό σώμα συρρικνώθηκε ακόμα περισσότερο. Στα χαμηλότερα επίπεδα που έχει υπάρχει ποτέ! (μόλις 4,1 εκατομμύρια). Άρα ξαφνικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας άρχισε να φεύγει από την εκλογική διαδικασία…
Και πέρα από αυτούς που δεν πηγαίνουν καν στις κάλπες είναι κι αυτοί που ψηφίζουν μεν, αλλά… βρίζοντας και φτύνοντας!
Στην Ελλάδα λοιπόν, έχουμε ένα συμπαγές κενό εκπροσώπησης της τάξης του ενός τρίτου του εκλογικού σώματος, το οποίο μαζί με τις διάφορες μορφές “ψήφου διαμαρτυρίας” ή “εκβιαστικής στήριξης” κομμάτων που απορρίπτει, φτάνει το 45% πλέον.
Κάτι πρωτοφανές για την Ελλάδα – και βαριά παθολογικό για κάθε δημοκρατική κοινωνία…
Γιατί και οι υπόλοιποι που ψηφίζουν ακόμα είναι βαθύτατα διχασμένοι κι αυτοί – άρα δεν μπορεί εύκολα να προκύψει μια γενικότερη πολιτική συναίνεση ανάμεσα σε αυτούς που απορρίπτουν τους πάντες – και είναι πολλοί – κι όλους τους υπόλοιπους που απορρίπτουν… όλους τους υπόλοιπους!
* Από την άλλη έχουμε ένα ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ κενό εκπροσώπησης. Η Ελλάδα σήμερα ουσιαστικά ΔΕΝ εκπροσωπείται διεθνώς. Η Τουρκία κάνει ό,τι θέλει σε βάρος μας – κι εμείς την ξεπλένουμε διεθνώς ως… “φίλη μας”! Η ίδια μας επιβάλλει τετελεσμένα. Προωθεί και άλλους, όπως την Λιβύη, να μας επιβάλλουν κι αυτοί τετελεσμένα. Κι εμείς δεν πολυ-διαμαρτυρόμαστε γιατί εξακολουθούμε να ξεπλένουμε την Τουρκία ως “φίλη” μας.
Ακόμα και αντίπαλοί της Τουρκίας στην περιοχή μας κοιτάνε μάλλον περιφρονητικά. Η Αίγυπτος μας κάνει καψόνια. Ακόμα και η Λιβύη μας κάνει καψόνια – όχι το κομμάτι που πρόσκειται στην Τουρκία, με έδρα την Τρίπολη. Ακόμα και το κομμάτι που είναι αντίπαλος της Τουρκίας, με έδρα της Βεγγάζη.
Η “φίλη” μας Τουρκία συσπειρώνει όλους – και τους φίλους της και τους ως χθες εχθρούς της – εναντίον μας!
Η Αμερική δεν έχει στείλει ακόμα πρέσβη στην Ελλάδα.
Η Ευρωπαία Εισαγγελέας ανοίγει τον ένα φάκελο μετά τον άλλο σε βάρος μιας ελληνικής κυβέρνησης που δυσκολεύεται να κρύψει τις “πομπές” της – στον ΟΠΕΚΕΠΕ και όχι μόνο.
Η Ελλάδα δεν εκπροσωπείται διεθνώς, όχι απλώς γιατί έχει αναγορεύσει “φίλη” της τη χώρα που άμεσα την απειλεί – την Τουρκία…
Επί πλέον, η Ελλάδα έχει ταυτιστεί με πολιτικές που έχουν ήδη καταρρεύσει ή με δυνάμεις που τις επέβαλαν: την πράσινη μετάβαση, την λαθρομετανάστευση και τη woke ατζέντα.
Όταν ταυτίζεστε με “νεωτερισμούς” που αποδείχθηκαν “σκουπίδια”,
μην ξαφνιάζεστε μετά όταν κάποιοι θα σας βλέπουν ως βαρίδια…
Η Ελλάδα βιώνει λοιπόν, ένα ΔΙΠΛΟ κενό εκπροσώπησης – δεν εκπροσωπείται διεθνώς και μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν εκπροσωπείται στο εσωτερικό πολιτικό της σύστημα – με αποτέλεσμα να βιώνει πρωτόγνωρο τέλμα και αλλεπάλληλα αδιέξοδα…
Χρειάζεται κάτι να την ξαναβάλει μπροστά, χρειάζεται κάτι να την ξαναστήσει στα πόδια της.
Χρειάζεται κάτι να της δώσει προοπτική και Ελπίδα.
Γιατί το υπάρχουν πολιτικό σύστημα δεν μπορεί.
Απόδειξη όταν πέφτει η κυβέρνηση, υποχωρεί ή αποσυντίθεται κι η αντιπολίτευση!
Κι όταν εμφανίζονται ξαφνικά μονοπρόσωπα και μονοθεματικά κομματίδια διαμαρτυρίας, ξεφουσκώνουν το ίδιο γρήγορα όπως “φούσκωσαν”.
Η ΝΔ που υπερηφανεύεται ότι διατηρεί 10 μονάδες διαφορά από το δεύτερο κόμμα (το ΠΑΣΟΚ), ξεχνά ότι βρίσκεται ήδη σε πρόθεση ψήφου στο 23% – δηλαδή έξη με εφτά μονάδες πιο κάτω από ό,τι της έδιναν σε πρόθεση ψήφου οι δημοσκοπήσεις ένα χρόνο πριν, τις παραμονές των ευρωεκλογών:
Πράγματι τότε κατέγραφαν πρόθεση ψήφου για τη ΝΔ 29 με 31 και πήρε 28,3%.
Τώρα της δίνουν 23% οι δημοσκοπήσεις. Και συνεχίζει να πέφτει…
Και κανείς άλλο δεν ανεβαίνει.
Άρα το πολιτικό σύστημα ΔΕΝ λειτουργεί. Και οι σφαλιάρες από το εξωτερικό εξακολουθούν να έρχονται – πότε από την Τουρκία, πότε από τη Λιβύη, πότε από την Ευρωπαία Εισαγγελέα. Πότε απ’ όλους μαζί ταυτόχρονα…
Είναι προφανές ότι το πράγμα δεν τραβάει – και δεν σώζεται.
Και δεν θα αρχίσει οποιαδήποτε βελτίωση, αν δεν υπάρξει κάποιου διπλό ξεμπλοκάρισμα
Η Ελλάδα δεν μπορεί να εκπροσωπείται από ηγεσία που αρνείται να δει την λαθρομετανάστευση ως απειλή, την πράσινη μετάβαση ως αποτυχία και την woke ατζέντα ως επικίνδυνη ακρότητα.
Το να υπάρξει game changing για την Ελλάδα είναι όρος επιβίωσης όπως και για όλες τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης – σε πολλές εκ των οποίων αυτό προχωράει.
Για την Ελλάδα το game changing είναι και όρος ΥΠΑΡΞΗΣ της.
Και δεν μπορεί άλλο να καθυστερεί.
ΥΓ. Κι όσοι ονειρεύονται μια από τα ίδια, και business as usual, κι όλα καλά – μπόρα είναι θα περάσει – είναι ηλίθιοι; Είναι στραβοί; Είναι και τα δύο; Ποιός ξέρει;
Πάντως δεν σώζονται πια οι ίδιοι – από την ανοησία τους.
Η χώρα όμως σώζεται. Ακόμα…
