Κόσμος (και κοσμάκης) μειδίασε με την προ ημερών επισήμανση μου περί της επικινδυνότητας της εκλογής του κ. Στέφανου Κασσελάκη για τη δημοκρατία και τη χώρα, η ιστοσελίδα «έκανε χαμό», κάποιοι τρόλαραν την δημοσιευμένη άποψη, οι περισσότεροι, εκτιμώ, συμφώνησαν.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις ήρθε ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης να επιβεβαιώσει με τον χειρότερο τρόπο τις διαπιστώσεις του άρθρου και να αποδείξει πως η ψυχή του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς, Τζουγκασβίλι, του Βισίνσκι, του Γιεζόφ και των λοιπών κορυφαίων εκείνης της εγκληματικής οργάνωσης που έδρασε κατά της ανθρωπότητας στο όνομα ενός δήθεν σοσιαλισμού σε μια χώρα, ζει και βασιλεύει στις μέρες μας σε αυτό το υπόλειμμα πολιτικού μορφώματος που κατοικοεδρεύει στο κόκκινο κτίριο της Κουμουνδούρου, υπό την άγρυπνη ηγεσία των εκλεκτών του πολακικού τσιπρισμού.
Κι αν οι κωμικές και εξόχως προσβλητικές για την κοινή νοημοσύνη επιδείξεις αρτιμέλειας και καλής φυσικής κατάστασης του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε ένα σχολείο ΑμΕΑ, χωρίς την παραμικρή ενσυναίσθηση και οι μοναδικής παπαρολογίας υποσχέσεις του προς τους καθηγητές πως θα τους βρει σε μια εβδομάδα στην Καλλιθέα (!!!) κτίριο με διπλάσιο εμβαδό για να χτιστεί σχολείο για τις ανάγκες τους (και των παιδιών) αντιμετωπίστηκαν από την κοινή γνώμη ως γραφικότητες ή χαριτωμένες αμερικανιές προς ιθαγενείς της καθηγητικής δημοσιοϋπαλληλίας, η αντιμετώπιση που επιφύλαξε στην υφυπουργό Παιδείας Δόμνα Μιχαηλίδου αποτελεί μια καθαρή πολιτική πράξη με πολλαπλά μηνύματα και οδηγίες προς ναυτιλλομένους.
Όσοι στο επιτελείο του κ. Κασσελάκη ( ο Τάϊλερ και ο σκύλος μάλλον δεν είχαν ανάμιξη, εκείνη την ώρα τον είχε βγάλει βόλτα κι ο σκύλος έχεζε στην πλατεία) σκέφτηκαν και αποφάσισαν να αναστήσουν τις πρακτικές του Πατερούλη από τον 19ο αιώνα ( ο γίγαντας καθάρισε σαν αβγό τρεις από δίπλα του) και να εξαφανίσουν από την φωτογραφία την κυρία Μιχαηλίδου, χωρίς οι αστείοι να υπολογίσουν την σκιά της (εδώ που τα λέμε έχει βαριά σκιά η Δόμνα) με αποτέλεσμα να καταστούν καταγέλαστοι, κατόρθωσαν να αποδείξουν το προφανές: αυτό το περίτριμμα πολιτικής οργάνωσης, το ιδεολογικό απολίθωμα των απαρχών του υπαρκτού σοσιαλισμού, το κορυφαίο υπόδειγμα ταξικού μίσους και ιδεοληπτικού φανατισμού δεν έχει κανένα πρόβλημα να ξεφτιλιστεί, αρκεί να επιβεβαιώσει την ουσία του!
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ του κ. Κασσελάκη είναι, πλέον, επισήμως το κομματικό μόρφωμα του πολακικού τσιπρισμού, υπάρχει αποκλειστικά χάρις στο μίσος και στην ιδεοληπτική μανία του ταξικού διαχωρισμού της κοινωνίας που ο ίδιος έχει στο μυαλό του ή αντιλαμβάνεται, εκφράζεται δημόσια με δολοφονίες χαρακτήρα και εξαφανίσεις (δικών του και αντιπάλων) κι ετοιμάζεται (στο οργανωτικό παρασκήνιο) να στήσει «τις δίκες της Κουμουνδούρου», σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναβιώσει το καθεστώς της κομματικής μονοκρατορίας του «ηγέτη», προς χάριν της εξουσίας του οποίου δεν πειράζει αν «σφαχτούν» πολιτικά φίλοι και αντίπαλοι!
Ο κ. Κασσελάκης θα κληθεί (γι΄αυτό εκλέχτηκε όντας περαστικός από την πλατεία και χωρίς να έχει φέρει μαζί του χειμωνιάτικα) να στηρίξει με το Colgate χαμόγελο, τον σύζυγο και τον σκύλο την δεδομένη μανία των τωρινών ιδιοκτητών του κόμματος απέναντι στον «ταξικό αντίπαλο» αλλά και στον «εσωτερικό προδότη». Ότι ασκεί, χωρίς τσίπα, κριτική ο Πολάκης στην επιστημονική επάρκεια του Γεροτζιάφα δεν είναι ένας απλός χαβαλές, είναι ένα καθαρό δείγμα του τι πρόκειται να συμβεί στον καθένα που θα σκεφθεί (πόσο μάλλον θα εκφράσει δημόσια) αντιρρήσεις για την κατοχή της απόλυτης αλήθειας από τον μονάρχη.
Η Δόμνα Μιχαηλίδου διέπραξε με την παρουσία της στο σχολείο ένα τεράστιο έγκλημα: υπερασπίστηκε την θεσμική λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για την οποία η πολιτική αντιπαράθεση έχει όρια και συγκεκριμένες αναφορές, απέχει από την ιδεολογική αντιπαράθεση και προκρίνει τον πολιτικό πολιτισμό απέναντι στο πολιτικό πλιάτσικο.
«Ευτύχησε» (και για την πολιτική της καριέρα) να πέσει θύμα της πολακικής μισαλλοδοξίας, θύμα όντας του νεοσταλινικού μίσους προς τον κοινοβουλευτισμό και την δημοκρατία, ευτυχώς που δεν κατέληξε υβριζόμενη γιατί βρέθηκε στο σχολείο και υποδέχθηκε τον κ Κασσελάκη στην πρώτη του δημόσια παρέμβαση ως πρόεδρος (;) του ΣΥΡΙΖΑ. Η «θυσία της» θα μετρήσει πολιτικά και κομματικά και στο μέλλον, θα αναφέρεται ως το πρώτο θύμα του πολακικού τσιπρισμού, ανάλογες τιμές θα της απονέμονται!
Είναι σαφές πως αυτή η χαριτωμένη πολιτική παρουσία, που είδε φως και μπήκε στην Κουμουνδούρου βαυκαλιζόμενη πως θα διοικήσει ένα κόμμα και θα γίνει πρωθυπουργός σε μια βαλκανική μπανανία, έχει μία και μόνη επιλογή: να συνεχίσει υπάκουα να γυαλίζει τα παπούτσια του Αλέξη και των επιχειρηματικών πατρώνων του και να συγκατανεύει στον κομματικό αμοραλισμό του Παυλάρα! Για τον λόγο αυτό επιλέχθηκε άγνωστος μεταξύ αγνώστων και νίκησε απέναντι σε μια νεκρή κομματική και ιδεοληπτική γραφειοκρατία, η οποία επιβιώνει ακόμη επειδή κανείς δεν βρήκε καιρό να της πει πως πέθανε με αποτέλεσμα να ηττηθεί στις εκλογές από έναν Τίποτα.
Δυστυχώς καιρός για γέλια και χάχανα για όσα στον ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσονται δεν υπάρχει. Η κατάσταση σοβάρεψε «με το καλημέρα», το θηρίο του μίσους δεν άντεξε κι έδειξε το πρόσωπο του προς κάθε κατεύθυνση, η σκιά της Δόμνας φωτισμένη από τον ήλιο της κανονικότητας είναι ο μόνος αψευδής μάρτυρας απέναντι σε μια κατασκευασμένη σε τρικυμισμένα μυαλά πραγματικότητα, την οποία θα κληθεί η κοινωνία των πολιτών να εκτιμήσει πολιτικά στο μέλλον και να την αντιμετωπίσει.
Υ.Γ. Ήθελα να είναι ο Κυριάκος Πιερρακάκης στη θέση της κυρίας Μιχαηλίδου σε αυτό το ακραίο δείγμα λαϊκισμού του τσιπρικού νεοσταλινισμού! Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους των κομματικών πρωτοπαλίκαρων της Κουμουνδούρου! Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους!
