Πολιτική, Ιστορία και Υποκρισία…
Του Θανάση Κ.
Τα τελευταία 77 χρόνια, η Μέση Ανατολή είναι το πιο πυκνό εργαστήριο της Ιστορίας. Κι όμως, εμείς οι «έξω» – κι ας βρισκόμαστε τόσο κοντά – συνεχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε τίποτα!
Κι όπως θα δούμε, αυτή η αδυναμία κατανόησης της (πρόσφατης) Ιστορίας οδηγεί και σε μια δραματική ΠΟΛΙΤΙΚΗ αναπηρία. Σήμερα ..
Από το 1948 ως το 1992, το λεγόμενο Μεσανατολικό πρόβλημα ήταν, κατά βάθος, μια σύγκρουση ανάμεσα στο Ισραήλ και στους Άραβες. ‘Οχι ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους. Οι Παλαιστίνιοι τότε δεν υπήρχαν καν ως ξεχωριστή πολιτική οντότητα…
Οι Άραβες, συνολικά, αμφισβητούσαν την ύπαρξη του Ισραήλ. Και πολέμησαν πολλές φορές για να το εξαφανίσουν: το 1948, το 1967, το 1973. Και στις τρείς αυτές περιπτώσεις επρόκειτο για πολέμους που ξεκίνησαν οι Άραβες για να εξαφανίσουν το νεοπαγές τότε εβραϊκό κράτος.
Μια παρατήρηση εδώ: Το Ισραήλ ΔΕΝ δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα παράνομης εισβολής-κατοχής. Προέκυψε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών…
* Το Ισραήλ, από την πλευρά του, όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να επιβιώσει μέσα στα σύνορα του 1967 – σύνορα που κανένα αραβικό κράτος δεν αναγνώριζε ως το 1978. Μόνον τότε, με τις Συνθήκες του Καμπ Ντέιβιντ, η Αίγυπτος του Σαντάτ αναγνώρισε πρώτη την ύπαρξη του Ισραήλ.
Μεγάλο βήμα για την Ειρήνη τότε – και, όπως αποδείχθηκε, τεράστιος κίνδυνος για όποιον Άραβα τολμούσε να επιδιώξει την Ειρήνη: ο Σαντάτ δολοφονήθηκε από ισλαμιστές μέσα στην ίδια του τη χώρα, τρία χρόνια αργότερα.
* Το “Παλαιστινιακό κράτος” που… αυτό- διαλύθηκε πριν υπάρξει!
— Μετά τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, άνοιξε ο δρόμος για τη λεγόμενη “Διαδικασία του Όσλο”. Το 1992, για πρώτη φορά, οι Παλαιστίνιοι και κάποια αραβικά κράτη (πέρα από την Αίγυπτο) αναγνώρισαν επίσημα το Ισραήλ.
— Ανάμεσα στο 1992 και το 2005 έγιναν αλλεπάλληλες προσπάθειες να συγκροτηθεί Παλαιστινιακό κράτος: το πλαίσιο υπήρχε πια, οι δεσμεύσεις υπήρχαν, και η διεθνής κοινότητα ήταν έτοιμη να το στηρίξει και να το εγγυηθεί.
— Όμως το 2006, μετά τον θάνατο του Αραφάτ, έγιναν εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη — και τις κέρδισε η Χαμάς, η οποία δεν αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ, όπως προέβλεπαν οι προηγούμενες συμφωνίες. Το “κουαρτέτο” — ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσία, Κίνα — επέβαλε τότε να παραιτηθεί η κυβέρνηση της Χαμάς και να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση υπό την PLO (το κόμμα του Αραφάτ), που είχε μόλις χάσει τις εκλογές. Ακολούθησε πολύ αιματηρός ενδο-παλαιστινιακός εμφύλιος…
* Η PLO επικράτησε στη Δυτική Όχθη, ενώ η Χαμάς έλεγξε τη Γάζα. Κι οι δύο περιοχές δεν έχουν εδαφική συνέχεια…
Από τότε το Παλαιστινιακό κράτος αυτοκαταργήθηκε: το ένα μέρος του (η Γάζα) ελέγχονταν από τη Χαμάς (που όλη η Δύση τη θεωρεί τρομοκρατική οργάνωση), ενώ το υπόλοιπο (η Δυτική Όχθη) διοικούνταν από μια διεφθαρμένη και απο-νομιμοποιημένη αρχή. Ούτε εκλογές μπορούν να κάνουν, ούτε κοινό μέτωπο να συγκροτήσουν, ούτε σχέδιο Ειρήνης να στηρίξουν.
Αυτό είναι το “Παλαιστινιακό” που υποτίθεται πως “όλος ο κόσμος” υποστηρίζει…
* Οι Συνθήκες του Αβραάμ – το πρώτο ρήγμα στο αδιέξοδο…
Το 2020, ο Ντόναλντ Τραμπ πέτυχε κάτι που κανείς δεν περίμενε: τις Συνθήκες του Αβραάμ, όπου Άραβες και Ισραηλινοί συμφώνησαν να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται πλέον – παρακάμπτοντας το “άλυτο” Παλαιστινιακό. Και να συνασπιστούν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό τους, πλέον, αντίπαλο: Το Ιράν! Και τους Σουνίτες ισλαμιστές που καθοδηγούσε η Τουρκία…
Ήταν το πρώτο πραγματικό breakthrough μετά από δεκαετίες: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Μαρόκο, Σουδάν — χώρες που επί δεκαετίες αρνούνταν κάθε επαφή με το Ισραήλ — αναγνώρισαν την ύπαρξή του και άνοιξαν διπλωματικές σχέσεις μαζί του. Και τότε φάνηκε καθαρά ποιοι ήθελαν πραγματικά Ειρήνη και ποιοι απλώς επιδίωκαν τη διαιώνιση του χάους.
* Η Τουρκία του Ερντογάν και το Ιράν των αγιατολάδων είδαν τις Συνθήκες αυτές ως απειλή. Η Χαμάς, κατάλαβε πως αν ο αραβικός κόσμος συμφιλιωνόταν με το Ισραήλ, εκείνη θα τελείωνε. Κι έτσι φτάσαμε στην 7η Οκτωβρίου 2023: τη μέρα που η Χαμάς επιτέθηκε μαζικά και αιματηρά στο Ισραήλ.
Λίγα 24ωρα πριν προσχωρήσει και η Σαουδική Αραβία τις Συνθήκες του Αβραάμ…
Συνολικός απολογισμός: 1200 νεκροί επί τόπου – οι περισσότεροι αγρίως σφαγιασμένοι – άλλοι 465 κατέληξαν από τα τραύματά τους αργότερα, ενώ υπήρξαν και 250 όμηροι, από τους οποίους επέζησαν τελικά, τα δύο τρίτα. .
* Το Ισραήλ απάντησε αμέσως με τον πιο σκληρό και αποφασιστικό τρόπο. Κατέστρεψε το δίκτυο της Σουνιτικής Χαμάς στη Γάζα, κατέφερε συντριπτικό πλήγμα και κατά της (Σιιτικής Χεζμπολάχ στον Λίβανο και εξουδετέρωσε σχεδόν ολοκληρωτικά την ιρανική επιρροή στην περιοχή. Οι ίδιοι οι Άραβες δεν κινήθηκαν τότε εναντίον του Ισραήλ. Κι αυτό λέει πολλά…
Στη συνέχεια – και μετά την επανεκλογή Τράμπ – η Τουρκία υποκίνησε τους ισλαμιστές που έλεγχε στα βόρια της Συρίας να ανατρέψει το – ήδη αποδυναμωμένο – καθεστώς Άσαντ, επιχειρώντας να ελέγξει ολόκληρη τη χώρα και να εξουδετερώσει πλήρως τους Κούρδους στη βορειοδυτική Συρία, που αποτελούν πραγματικό υπαρξιακό κίνδυνο για την Τουρκία
Οι Κούρδοι όμως, ήταν οι μόνοι που πολέμησαν και νίκησαν τους ισλαμιστές του ΙΣΙΣ δέκα χρόνια πριν, και αποτελούν πια πολύτιμο στρατηγικό σύμμαχο για το Ισραήλ. Και η Τουρκία δεν κατάφερε να τους εξουδετερώσει. Ενώ και τα σχέδιά της για τον έλεγχο ολόκληρης της Συρίας δεν ευοδώθηκαν.
* Στη συνέχεια το Ισραήλ στράφηκε κατά του Ιράν που αποτελούσε ως τότε την πηγή ισχύος για όλα τα Σιιτικά ισλαμιστικά δίκτυα της περιοχής. Με στήριξη των Αμερικανών κατάφερε να εξουδετερώσει το πυραυλικό σύστημα του Ιράν και τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του προκαλώντας ανακούφιση και στα αραβικά κράτη του Κόλπου (πλην Κατάρ) που φοβούνταν το Ιράν περισσότερο απ’ ό,τι ανησυχούσαν για το Ισραήλ…
Μετά την – προσωρινή τουλάχιστον – εξουδετέρωση του Ιράν κι όλου του “Σιιτικού τόξου” στη Μέση Ανατολή, η κυβέρνηση του Ισραήλ στράφηκε ξανά στη Γάζα για να αποτελειώσει την Σουνιτική Χαμάς…
* Το Ισραήλ δεν πολεμούσε πια “τους Παλαιστίνιους” ούτε “τους Άραβες”. Πολεμούσε ένα πλέγμα τρομοκρατικών οργανώσεων και καθεστώτων που χρηματοδοτούν την τρομοκρατία για να κρατούν ζωντανή μια σύγκρουση που κανείς άλλος δεν θέλει πια. Με την ανοχή, πολλών Αράβων ηγετών που γνωρίζουν ότι αν η Χαμάς επικρατήσει, την επόμενη μέρα θα κινδυνεύσουν οι ίδιοι.
Γιατί η Χαμάς αποτελεί το μακρύ χέρι του Σουνιτικού φονταμενταλισμού που απειλεί και τα περισσότερα αραβικά καθεστώτα της περιοχής. Όπως ακριβώς και το ΙΣΙΣ δέκα χρόνια πριν στη Συρία…
Το σχέδιο Τραμπ για τη Γάζα — το μόνο ρεαλιστικό που κατατέθηκε τα τελευταία χρόνια — προβλέπει νέα διεθνή αραβική διοίκηση στη λωρίδα χωρίς Χαμάς, με εγγυήσεις ασφαλείας και οικονομική στήριξη από τις αραβικές χώρες. Πράγμα λυτρωτικό και για τους κατοίκους της Γάζας και για τα αραβικά καθεστώτα της περιοχής και για το ίδιο το Ισραήλ, βέβαια…
Και επί πλέον οι 20 τελευταίοι επιζώντες Ισραηλινοί όμηροι επιστράφηκαν, όπως και οι τα σώματα 8 από τους 28 εναπομείναντες νεκρούς ομήρους…
Συμπεράσματα:
– Εδώ και εβδομήντα εφτά χρόνια το Ισραήλ είναι ένα κράτος που δεν έχει περιθώριο να χάσει ούτε μια μάχη. Αν χάσει μια στιγμή, εξαφανίζεται για πάντα! Και ο τρόπος που βλέπει την ασφάλεια του δεν έχει καμία σχέση με το πώς βλέπουν την ασφάλειά τους όλα τα άλλα κράτη.
– Το σύνθημα της Χαμάς “από το ποτάμι έως τη θάλασσα, η Παλαιστίνη να απελευθερωθεί” σηματοδοτεί ουσιαστικά την εξαφάνιση του Ισραήλ!
– Αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν διαλυθεί προηγουμένως η Χαμάς στη Γάζα κι αν δεν αναδιαρθρωθεί ριζικά η Παλαιστινιακή Αρχή. Αυτή την προοπτική ανοίγει η νέα Συμφωνία…
– Η Χαμάς χρησιμοποιούσε συνεχώς αμάχους ως “ανθρώπινη ασπίδα”, εκτοξεύοντας πυραύλους κατά του Ισραήλ, από κατοικημένες περιοχές. Αυτό είναι πραγματικό έγκλημα Πολέμου…
Το Ισραήλ όταν επιτίθετο κατά της Χαμάς στη Γάζα ενημέρωνε τους αμάχους να εκκενώσουν τις περιοχές-στόχους και άνοιγε διαδρόμους διαφυγής.
Η Χαμάς, όμως, δεν τους επέτρεπε να φύγουν. Χώρια που η Αίγυπτος είχε κλείσει τα σύνορά της, γιατί ούτε κι αυτή ήθελε πρόσφυγες από τη Γάζα…
Γι’ αυτό και τώρα που η Χαμάς βρίσκεται σε αποδρομή ξεσπούν συνέχεια ανάμεσα στους κατοίκους της Γάζας και στα υπολείμματα των “μαχητών της Χαμάς”.
– Κάθε άλλη χώρα στον κόσμο θα αντιδρούσε όπως το Ισραήλ μετά από μαζική τρομοκρατική επίθεση: βλέπε ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, Ρωσία μετά τα χτυπήματα των Τσετσένων στη Μόσχα κλπ. Για την ακρίβεια, ΗΠΑ και Ρωσία αντέδρασαν πολύ σκληρότερα όταν υπέστησαν αντίστοιχα τρομοκρατικά πλήγματα…
– Η “ανθρωπιστική βοήθεια” στη Γάζα δεν εμποδίστηκε ποτέ – απλώς οι Ισραηλινοί απαιτούσαν να ελέγχουν τα φορτία, για να μην περνούν όπλα. Οι “αλληλέγγυοι” που προσπαθούσαν να σπάσουν τον αποκλεισμό, αρνούνταν τον έλεγχο των Ισραηλινών αρχών και έβαζαν σε κίνδυνο αμάχους.
– Η “αλληλεγγύη” χωρίς καταγγελία των εγκλημάτων της Χαμάς είναι υποκριτική.
– Ακόμα και η Αίγυπτος απέρριψε τα καραβάνια “αλληλεγγύης” και οι κάτοικοι τους προπηλάκισαν.
— Τα τελευταία δύο χρόνια το Ισραήλ κατάφερε αποφασιστικά πλήγματα και στα δίκτυα των Σουνιτών ισλαμιστών και στα δίκτυα των Σιιτών ισλαμιστών στην περιοχή. Ενώ εξουδετέρωσε το Ιράν και ανάσχεσε τα σχέδια της Τουρκίας στη Συρία…
– Το πρόβλημα της Γάζας μπήκε στο δρόμο για να λυθεί τελικά, αλλά το συνολικό μέτωπο μετατοπίστηκε: από σύγκρουση Χαμάς–Ισραήλ, σε αντιπαράθεση Ισραήλ–Τουρκίας για τον έλεγχο της Συρίας. Με τους Κούρδους πια στο επίκεντρο…
– Το Κουρδικό αναδεικνύεται ως η επόμενη μεγάλη κρίση.
Αυτό είναι το “επόμενο κύμα” της Ιστορίας.
Εδώ δεν μιλάμε για 4 εκατομμύρια Παλαιστίνιους, αλλά για περίπου 40 εκατομμύρια Κούρδους που ζουν διασκορπισμένοι στο Ιράκ, το Ιράν, τη Συρία και κυρίως στην Τουρκία – όπου βρίσκονται οι μισοί. Η Τουρκία βλέπει αυτό το πρόβλημα ως υπαρξιακό, για την ίδια…
Η Τουρκία μπαίνει πια στο μάτι του κυκλώνα.
Το Κουρδικό, θα είναι ασύγκριτα σοβαρότερο από το Παλαιστινιακό: αφορά πολύ μεγαλύτερους πληθυσμούς, πολύ ευρύτερες γεωγραφικές εκτάσεις και πολύ βαριά γεωπολιτικά συμφέροντα – πολύ πέρα από την περιοχή.
Η Τουρκία βρίσκεται στο επίκεντρο και η Ελλάδα, ως γείτονας, που άμεσα απειλείται από την Τουρκία, δεν μπορεί να μένει αδιάφορη.
Δυστυχώς, ακόμα μάλλον δεν καταλαβαίνουμε τίποτα.
Κρυβόμασταν χρόνια πίσω από την Ευρώπη που είναι σήμερα φοβισμένη και αμήχανη. Εντελώς ανέτοιμοι να ενεργοποιήσουμε συμμαχίες και να εφαρμόσουμε πολιτική αξιόπιστης Αποτροπής.
Η “επίσημη Ελλάδα” προχωρά σε… “διακηρύξεις φιλίας” με την Τουρκία αποθρασύνοντας την Τουρκική επιθετικότητα εναντίον μας, ενώ μέρος της κοινωνίας “συμπάσχει” με την… Χαμάς, την οποία πρωτίστως η Τουρκία υποστήριξε μέχρι τέλους. Ενώ οι Άραβες είχαν προ πολλού εγκαταλείψει!
Και το Ισραήλ και η Τουρκία και όλες οι χώρες γύρω μας προβάλλουν το εθνικό συμφέρον τους. Εμείς, εδώ το θεωρούμε… “εθνικισμό” και επικαλούμαστε φοβικά σύνδρομα, υποκριτικές “ευαισθησίες” και ευρωπαϊκές ψευδαισθήσεις…
— Είμαστε μια κοινωνία που ξέχασε την Πολιτική και καταναλώνει Υποκρισία.
— Ξέχασε την Ιστορία και καταναλώνει “επικοινωνιακά αφηγήματα”.
— Ξέχασε το εθνικό συμφέρον και το ρεαλισμό και επικαλείται συνεχώς το … “Διεθνές Δίκαιο” (ΕΚΤΟΣ από τις περιπτώσεις όπου το Διεθνές Δίκαιο ευνοεί τα ελληνικά συμφέροντα – όπως συμβαίνει με την ΑΟΖ – όπου δηλώνουμε πρόθυμοι να διαπραγματευθούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα με όποιον τα απειλεί!)
Οι κυβερνώντες μας δηλώνουν… Φιλέλληνες!
Είμαστε εκτός πραγματικότητας.
Δεν καταλαβαίνουμε τελικά, ούτε από Ιστορία ούτε από Πολιτική.
