“Στροφή στα δεξιά”, παντού!
Του Θανάση Κ.
Η Δεξιά Στροφή συντελείται συνολικά στον δυτικό κόσμο.
Αν και υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις για το πόσο “δεξιοί” ή “ακροδεξιοι” είναι όσοι κερδίζουν έδαφος παντού, ή για το πόσο “προοδευτικοί” είναι αυτοί που χάνουν έδαφος, το μόνο βέβαιο είναι ότι τα κεντροδεξιά-κεντροαριστερά κόμματα που κυβερνούσαν ως τώρα, σήμερα πια βρίσκονται σε αποδρομή.
Και εξωσυστημικά κόμματα – συνήθως με “δεξιό πρόσημο” – εμφανίζονται πολύ συχνά εκ του μηδενός και εκτοξεύονται δημοσκοπικά. Ενίοτε και εκλογικά.
Είχαμε και στο παρελθόν κύματα δεξιών κομμάτων στην εξουσία. Αλλά συνήθως ήταν τοπικά φαινόμενα που δεν κράταγαν πολύ.
Με εξαίρεση την επαύριο των Ναπολεοντείων πολέμων, όπου υπήρξε παλινόρθωση σε όλη την Ευρώπη, σε κάθε άλλη περίοδο η τάση ήταν σταδιακή μετατόπιση προς “τα αριστερά”.
Δηλαδή προς την αμφισβήτηση του ancien regime της εποχής εκείνης, δηλαδή του “παλαιού καθεστώτος”.
Κινήματα εθνικής αυτοδιάθεσης, δημοκρατικά κινήματα, εργατικά κινήματα, συνεχώς ξεσπούσαν, ενίοτε νικούσαν, συχνά ηττώντο, πάντα όμως μετακινούσαν τις κοινωνίες προς τις θέσεις τους.
Σήμερα “παλαιό καθεστώς” – ή ancien regime – είναι εδώ και δεκαετίες η “παγκοσμιοποίηση” στη Δύση. Τώρα πια με “πρόσημο προοδευτισμού”.
Αλλά τώρα πια οι δυτικές κοινωνίες μετατοπίζονται εναντίον της. Μόνο που αυτή η μετατόπιση βιώνεται πλέον ως “στροφή προς τα δεξιά”.
Συνολική! Παντού…
Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ στην παγκοσμιοποίηση είναι πια κύμα!
Είτε κερδίζει τις εκλογές, είτε τις χάνει για λίγο,
είτε ανεβαίνει δημοσκοπικά,
είτε συγκρατείται η εκπροσώπησή της από fire walls,
δηλαδή από συσπείρωση όλων των υπολοίπων εναντίον της,
είτε τίθεται εκτός νόμου προσωρινά,
είτε πέφτει θύμα “μαζικών σφαλμάτων στην καταμέτρηση των ψήφων”,
η “στροφή προς τα δεξιά” – ακριβέστερα η μαζική αποδοκιμασία του λεγόμενου “προοδευτισμού” – είναι πια γενικευμένη και συνολική…
Διαπερνά σύνορα και διαχέεται παντού.
Τελικά το μόνο πράγμα που “παγκοσμιοποίησε” η “παγκοσμιοποίηση”, είναι η… ΑΝΤΙΘΕΣΗ στην “παγκοσμιοποίηση”!
Για πρώτη φορά στην ιστορία της Νεωτερικότητας, η στροφή προς τα Δεξιά δεν είναι μεμονωμένη, αποσπασματική ή συγκυριακή. Είναι ταυτόχρονη, ομόρροπη και μαζική σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
Δεν είναι «αναλαμπή», είναι ιστορικό ρεύμα.
Δεν είναι «παρέκκλιση», είναι σημείο καμπής.
Και δεν είναι «επιστροφή στο παρελθόν», είναι αγωνιώδης αναζήτηση μέλλοντος, γιατί το αφήγημα του «προοδευτισμού» κατέρρευσε.
Για δεκαετίες, οι διαχειριστές του συστήματος παρουσιάζονταν ως “προοδευτικοί” ― ενώ στην πραγματικότητα ήταν το βαθύ κατεστημένο, η καρδιά του νέου ancien régime.
Αντίπαλοί τους παρουσιάζονταν οι λεγόμενοι “αντιδραστικοί” ― δηλαδή όσοι αμφισβητούσαν το κυρίαρχο αφήγημα.
Ζούμε σε περίεργους καιρούς όπου οι λεγόμενοι προοδευτικοί της κυβερνώσας νομενκλατούρας, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με ό,τι γνωρίσαμε ως Αριστερά στο παρελθόν…
Οι αποτυχημένες ελίτ εμφανίζονται ως “προοδευτικοί” και κατηγορούν όσους διαφωνούν μαζί τους – και τα λαϊκά στρώματα που ξεσηκώνονται εναντίον τους – ως “δεξιούς” ή “ακροδεξιούς” ή εθνολαϊκιστές!
— Κάποτε η “λαϊκότητα” ήταν αριστερή αρετή.
Τώρα κατάντησε μομφή που εκτοξεύουν οι μανταμ-σουσούδες της “πολιτικής ορθότητας”…
— Κάποτε την “εθνική ανεξαρτησία” την υπερασπιζόταν η αντι-ιμπεριαλιστική Αριστερά. Σήμερα την καταδικάζουν – μετά βδελυγμίας – πάσης φύσεως ΜΚΟ και ακριβοπληρωμένα think tanks “αγνώστων” πηγών χρηματοδότησης…
Οι ρόλοι αντιστράφηκαν, αλλά οι ταμπέλες έμειναν ίδιες, σαν σκιές ενός κόσμου που αλλάζει χωρίς να τολμά να το παραδεχτεί.
Και κάπως έτσι φτάσαμε από το ancien regime των Βουρβόνων, στο σύγχρονο ancient regime του “προοδευτισμού” και της “παγκοσμιοποίησης”. Που καταρρέει επίσης…
Το ancien régime της εποχής μας δεν κυβέρνησε απλώς. Διέλυσε τις κοινωνικές δομές, αποσύνθεσε τον κοινωνικό ιστό, σκόρπισε την ανασφάλεια και σκέπασε το κενό νοήματος με ψευδο-αφηγήματα:
“Παγκοσμιοποίηση” χωρίς σύνορα.
“Δικαιωματισμός” χωρίς ευθύνες.
“Πράσινη μετάβαση” χωρίς ενεργειακή βάση.
Wokism χωρίς λογική.
Στο τέλος του Μεσαίωνα, κάποιοι συζητούσαν για το “φύλο των αγγέλων”. Εμείς το τερματίσαμε: αναρωτιόμαστε πια για τα φύλα των… ανθρώπων!
* Η ανάγκη της εποχής δεν είναι απλώς αλλαγή πολιτικής ή κυβερνήσεων. Είναι επαν-νοηματοδότηση της κοινωνικής ύπαρξης. Είναι νέα σύνθεση αξιών.
Είναι νέο πολιτισμικό πρόταγμα, που να προσφέρει προσανατολισμό, να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη και να θεμελιώνει ξανά την έννοια του «κοινού καλού».
Αυτή η νέα νοηματοδότηση αναδύεται ήδη, και μάλιστα από στοχαστές που προέρχονται από την ίδια την Αριστερά!
Ο Thomas Sowell, ο πιο νηφάλιος αντίπαλος του «δικαιωματισμού».
Ο Slavoj Žižek, που αποκάλυψε τη θεολογική κενότητα του woke πολιτισμού.
Ο Christopher Lasch, που ήδη από το ’90 προειδοποιούσε για τη «ναρκισσιστική κοινωνία» που έρχεται.
Ο John Gray, που βλέπει τον νεοφιλελευθερισμό ως παρηκμασμένη θρησκεία.
Ο Costin Alamariu (aka Bronze Age Pervert), που μιλά για το τέλος της φιλελεύθερης παρακμής μέσα από αιρετική γλώσσα.
Αλλά και ο Agamben, o Todd, ακόμα και ο ίδιος ο Chomsky σε ορισμένες παρεμβάσεις του ― καταρρίπτουν πια τους μύθους του μεταμοντερνισμού και της παγκοσμιοκρατίας.
Για σκεφτείτε: αυτοί που κάποτε εξέφραζαν την «πρωτοπορία της Αριστεράς», σήμερα αμφισβητούν τα ιερά και τα όσια του συστήματος.
Όπως και οι Hobbes, Locke και Kant, ύψωσαν το ανάστημά τους στα ακαδημαϊκά κατεστημένα της εποχής τους και θεμελίωσαν τον Νεωτερικό Κόσμο.
Αυτό που βιώνεται σήμερα σε όλη τη Δύση ως “στροφή στα δεξιά” είναι περισσότερο κατάρρευση του “Προοδευτισμού” – που ο ίδιος είχε πάψει προ πολλού να είναι “Αριστερός”!
Την ώρα που και η ίδια η ιστορική Αριστερά έχει καταρρεύσει για τους δικούς της λόγους…
Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι νέοι αισθάνονται άδειοι, μπερδεμένοι, αποξενωμένοι – όχι λόγω “τοξικότητας της παράδοσης”, αλλά από την απουσία αξιακού νοήματος.
* Την στιγμή μάλιστα, που όλοι οι λαοί της Δύσης αντιλαμβάνονται πια ότι χωρίς αίσθηση πατρίδας για το έθνος τους δεν μπορεί να επιβιώσει η δημοκρατία τους.
Αλλιώς θα σαρωθούν από κύματα λαθρομεταναστών που παραβιάζουν τα σύνορά τους
από δίκτυα MKO που αλλοιώνουν τα πολιτεύματά τους,
από λομπίστες που ελέγχουν τα ΜΜΕ τους
και τις σύρουν στην ενεργειακή φτώχεια,
την παραγωγική αποσύνθεση, τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
Σήμερα λοιπόν, ο αγώνας δεν είναι ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά – όπως τις γνωρίσαμε στο παρελθόν. Γιατί ο σημερινός προοδευτισμός είναι ελιτίστικος και αποκομμένος από τις κοινωνίες που ζητάνε νόημα.
Ενώ οι λεγόμενοι “δεξιοί” εθνολαϊκιστές κλπ. εκφράζουν λαϊκά στρώματα που αγωνιούν για το ποιός ελέγχει τις χώρες τους και για την ακρίβεια που τις σαρώνει.
Η σημερινή σύγκρουση είναι ανάμεσα σε μια κατεστημένη παρακμή και σε μια επώδυνη αναγέννηση.
Και στο βάθος αυτής της αναμέτρησης, έρχεται ξανά η ανάγκη μιας μεγάλης Σύνθεσης – ανάμεσα στο Έθνος και το Δίκαιο,
στην Παράδοση και την Ελευθερία,
στην Ιστορία και το Μέλλον.
Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα:
Στην εποχή όπου οι λέξεις ξαναζητούν το βάρος τους,
Η Πολιτική αναζητά το Νόημά της.
Και οι λαοί ξαναζητούν τη φωνή τους.
