Αλλαγή στο μοντέλο ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ζητά από τον Αλέξη Τσίπρα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Ο βουλευτής και πρώην υπουργός ζητά από τον πρόεδρο του κόμματος και πρώην Πρωθυπουργό να γίνει συλλογική η ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος φροντίζει να υπενθυμίσει στον Αλέξη Τσίπρα την παρουσία της «αριστερής» εσωκομματικής αντιπολίτευσης με το αίτημά της για συλλογικές λειτουργίες στο κόμμα.
Με το κείμενο, που αναρτήθηκε στο tvxs.gr, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επιχειρεί να στείλει ένα μήνυμα προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να μην λειτουργεί συγκεντρωτυικά, αλλά να λαμβάνει υπόψη του και τη γνώμη των άλλων στελεχών, πιθανόν δε να θέλει να προειδοποιήσει την ηγετική ομάδα να μην μετατρέψει το κόμμα σε ‘αρχηγικό” και κυρίως, εφόσον υπάρχει τελικά τέτοια σκέψη, να μην επιχειρήσει να θεσμοθετήσει την εκλογή του αρχηγού από τη βάση, όπως έχει κυκλοφορήσει τους τελευταίους μήνες.
Ευρηματικός όπως πάντα ο πρώην υπουργός Οικονομικών επικαλείται ένα κείμενο του θεατρικού συγγραφέα Άλαν Μπένετ για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κουαρτέτο εγχόρδων και πώς συνεργάζονται τα μέλη του και οι μουσικοί, ώστε μέσα από μία συνεννόηση και χωρίς έπαρση να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα.
Και αυτό σε αντίθεση με τη συμπεριφορά ηθοποιών, που δεν επιδεικνύουν την ίδια συλλογική λειτουργία. Με έναν επίλογο γεμάτο νόημα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος εύχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η αριστερά λειτουργεί ως κουαρτέτο, κάτι που είναι και συστατικό στοιχείο του κόμματος, όπως υπενθυμίζει.
Το κείμενο του Ευκλείδη Τσακαλώτου έχει ως εξής:
«Η αριστερά ως κουαρτέτο εγχόρδων
Τελευταία μέρα της προγραμματικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα σε καιρούς πανδημίας. Παρόλα τα προβλήματα, και ιδιαίτερα το γεγονός ότι η διαδικτυακή διαδικασία περιόρισε αρκετά διαδραστικές παρεμβάσεις, ιδιαίτερα στην τελευταία μέρα, βγήκαν καλά κείμενα, και όσον αφορά στο προγραμματικό και στην πολιτική απόφαση. Επιπλέον, παρακολούθησα αρκετές ομιλίες με ουσία. Ωστόσο, η συλλογικότητα, και στην λήψη αποφάσεων και στην δράση, δεν είναι εύκολη υπόθεση, και χρειάζεται μια συνεχής προσπάθεια.
Τελειώνω με ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο του αγαπημένου μου Άγγλου συγγραφέα θεατρικών έργων, τον Alan Bennett:
“Σε μια ηχογράφηση στο BBC για να βγουν μουσικά κομμάτια για μια ταινία μικρού μήκους που έχω γράψει για τον Προυστ, το 102 Boulevard Haussmann. Το Κουαρτέτο του Delme παίζει αποσπάσματα από το Κουαρτέτο Εγχόρδων του Cesar Frank και το Κουαρτέτο Πιάνου του Faure, και τα δύο πιθανές εκδοχές για τη μυθιστορηματική σονάτα του Vinteuil στο A la Recherche. (Αναζητώντας το χαμένο χρόνο).
Αυτό που εντυπωσιάζει στους μουσικούς είναι η πλήρης απουσία έπαρσης. Παίζουν ένα απόσπασμα, το ξανακούνε, μετά δίνουν σημειώσεις ο ένας στον άλλο, και δοκιμάζουν εκ νέου.
Ο Τζορτζ Φέντον, ο οποίος συντονίζει τη μουσική, επίσης συμβάλλει, αλλά αυτός είναι μουσικός. Ο David H., ο σκηνοθέτης, συμβάλλει, αλλά δεν είναι μουσικός, απλά ξέρει τι ατμόσφαιρα θέλει σε διάφορα σημεία της ταινίας. Στο τέλος ακόμα και εγώ συμβάλλω μόνο και μόνο επειδή ξέρω τι μου αρέσει. Και οι μουσικοί γνέφουν και ακούν, δοκιμάζουν μερικά μέτρα εδώ και εκεί, στη συνέχεια συγκεντρώνονται και το πάνε πάλι από την αρχή.
Τώρα, κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει αυτό με τους ηθοποιούς. Κανένας ηθοποιός δεν θα ανεχόταν έναν συνάδελφο ερμηνευτή που τόλμησε να σχολιάσει τι έκανε – σχόλια αυτού του είδους μπορούν να προέρθουν αποκλειστικά από τον σκηνοθέτη, και ακόμα και τότε πρέπει να είναι προσεκτικά διατυπωμένα και διανθισμένα με πολλή αγάπη και εκτίμηση. Ενώ αυτοί οι μουσικοί, όλοι τους πρώτης κατηγορίας, ακούν με χαρά τις απόψεις οποιουδήποτε, αν αυτό βελτιώνει το όλο έργο”. (Γράφοντας Σπίτι, 17/6/90, σ. 189).
Μακάρι στο μέλλον η Αριστερά, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, να μπορέσει όλο και περισσότερο να λειτουργεί ως το κουαρτέτο του Bennett. Αυτό, εξ’ άλλου, ήταν και το αρχικό πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ».
