Την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλεί στην Αθήνα τους ηγέτες των Δυτικών Βαλκανίων (πλην Ράμα, επειδή πρέπει να πάρει το μήνυμα), την αγαπητή Ούρσουλα φον ντερ Λάϊνεν και τον Σαρλ Μισέλ για να ξαναζεστάνει την «Διακήρυξη της Θεσσαλονίκης», υπό το πρίσμα των νέων εξελίξεων υποδέχεται τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι (πιστός στην εξ αρχής τοποθέτηση του υπέρ της Ουκρανίας απέναντι στην ναζιστική εισβολή της Ρωσίας) και εμφανίζεται ως βασικός (πιθανόν ο βασικότερος) παίκτης σε μια παραδοσιακά πολύ δύσκολη περιοχή, στην πλατεία Κουμουνδούρου η κατάσταση είναι «τρία πουλάκια κάθονταν στου Διάκου το ταμπούρι»…
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Χαμένοι στο διάστημα (και στην μετάφραση, από την περίοδο Τσίπρα στη σημερινή χωρίς τον ίσκιο του άχαστου ηγέτη να σκεπάζει την πλατεία και τα παγκάκια) επίσημοι και σε αναμονή υποψήφιοι πρόεδροι αναλώνονται σε κομμματικά μαλλιοτραβήγματα και δηλητηριώδεις ατάκες περί « οικονομικών κέντρων που πριμοδοτούν υποψήφιους» σε μια διαδικασία μακριά πολύ από τις προσδοκίες του πλήθους (όσο απόμεινε να ακολουθεί ακόμη τον ΣΥΡΙΖΑ), πιστή στην ιστορική γραφειοκρατική αντίληψη περί διαδοχής στα κομμουνιστικά κόμματα, ανεξαρτήτως περιόδου.
Στη δίνη της προεδρικής εκλογής (με τον ίδιο τον κ. Τσίπρα να καθεύδει μακαρίως στις ΗΠΑ, κάπου ανάμεσα σε Μαϊάμι και Καλιφόρνια αναζητώντας «καλά πανεπιστήμια» για τους γιούς του) έχει χαθεί κάθε ίχνος σοβαρότητας (όχι πως υπήρχαν άπλετα) και έχει καταστεί γραφική η αντιπολιτευτική στην κυβέρνηση παρέμβαση, με τον Τζουμάκα να είναι πλέον ο πιο σοβαρός και να αφήνει χώρο στους άλλους τρεις να εκτίθενται με δηλώσεις και ανακοινώσεις «στου Κουτρούλη το γάμο»…
Πρόκειται για την χειρότερη εκδοχή που θα μπορούσε να υπάρξει μετά την βαρύτατη διπλή ήττα στις εκλογές Μαΐου – Ιουνίου 2023, την απεύχονταν οι έσχατοι των σοβαρών στην Κουμουνδούρου, αλλά τη λούζονται κι αυτοί μαζί με τα ρετάλια της παλιάς καλής κυβερνώσας αριστεράς, τα οποία διεκδικούν την προεδρική καρέκλα με όρους πανηγυρτζίδικους και κάτι αμπελοφιλοσοφίες για δημόσιες παρεμβάσεις σαν κι αυτή της κυρίας Αχτσιόγλου με την οποία κατέστη καταγέλαστη στην επιθυμία της να αντιπολιτευθεί τον Μητσοτάκη για την φωτιά στην Αλεξανδρούπολη!
Δεν είναι τυχαίο πως ό,τι κι αν συμβαίνει εντός του ΣΥΡΙΖΑ αφορά αποκλειστικά στον μικρόκοσμο των επαγγελματιών κομμουνιστών της εποχής του ΚΚΕ Εσωτερικού (όσους έχουν απομείνει) και σε ένα αριθμό (ελάχιστο) επαγγελματικών στελεχών που καλόμαθαν στη ζωή χωρίς ένσημο κι αναζητούν τρόπους να την διαιωνίσουν.
Οι 150.000 ψηφοφόρων του Συνεδρίου της άνοιξης του 2022 ( ψήφισαν σχεδόν όλοι Τσίπρα) και η ευρύτερη αυτών κοινωνία των πολιτών κοντεύουν να ξεχάσουν ακόμη και την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη ξέχασαν τον αγαπημένο Αλέξη κι έχουν απωθήσει στην περιοχή της λήθης όλες τις γραφικότητες που εκφωνούσε, αγνοούν τις εσωκομματικές διεργασίες, αν πέσει κάτι στο δρόμο τους μπορεί και να το διαβάσουν, αλλά έως εκεί, όλη αυτή η ιστορία δεν τους λέει το παραμικρό και τους αφήνει παγερά αδιάφορους.
Οι φόβοι των στελεχών της Κουμουνδούρου πως θα βρεθούν (οι ίδιοι και οι υποψήφιοι πρόεδροι) μπροστά στο φαινόμενο να κυνηγάνε με το ντουφέκι ψηφοφόρους στη διαδικασία της εκλογής έχουν ήδη ξεκινήσει και καταγράφονται και δημοσίως, στην ουσία αυτό που αποτυπώνεται είναι η βεβαιότητα πως όσοι θα αποφασίσουν να εμπλακούν στην εκλογή ψηφίζοντας θα είναι από ελάχιστοι έως ελαχιστότατοι, οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις αναφέρονται σε ένα εκλογικό σώμα περί τις 30.000 άτομα.
Η κοινωνία αρνείται να μετάσχει σε αυτή την νεοκομμουνιστική παραδοξότητα να συνδυάζεται η εκλογή ενός νέου προέδρου με την κατάργηση κάθε ίχνους του παλιού, η εποχή του Αλέξη να έχει ήδη χαθεί στη λήθη και οι επίγονοι να διαγκωνίζονται « για δυο πουκάμισα αδειανά, για μια Ελένη», προσφέροντας ταυτόχρονα δείγματα αντιπολιτευτικής στην κυβέρνηση γραφής με τα οποία γελάνε και τα παγκάκια στην Κουμουνδούρου!
Δεν είναι κρίμα, δεν πρόκειται για μια διαδικασία συναισθηματικής αποτύπωσης της νέας κατάστασης. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη ενός οργανισμού που ήταν πάντα μονοθεματικός, άμεσα συνδεδεμένος με τον «ηγέτη» και τις επιλογές του (μέχρι να ξαναψηφίσουν τους έβαζε όταν δεν του άρεσε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην Κεντρική Επιτροπή, με την αιτιολογία «δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν»), ανίκανος να λειτουργήσει (παρά τις ευρωκομμουνιστικές παρλαπίπες του) συλλογικά, αυτά τα περί «συλλογικής ηγεσίας και συλλογικού διανοούμενου» είναι για τα νεαρά θρεφτάρια να κάνουν εντύπωση, απολύτως ενταγμένος στη σκληρή παραδοσιακή κομμουνιστική προσέγγιση της εξουσίας, την οποία τόσο αποκαλυπτικά χαρακτήρισε ο Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Η διαδικασία οδηγεί στην ακραία απομυθοποίηση των επιγόνων και στην βαθύτατη απογοήτευση των «μαζών» (πάντα η «μάζα» γοήτευε την αριστερά), η οποία είναι βέβαιο πως θα εκφραστεί στην κάλπη ( παρά τα στατιστικά κόλπα) και θα οδηγήσει στην σχεδόν αυτόματη ομφαλοσκόπηση της νέας ηγεσίας, παρέα με τις απαραίτητες «πατροκτονίες», χωρίς τις οποίες κανένας νέος δεν επιβεβαιώνεται ως διάδοχος.
Ποιους θα περιλάβουν οι «πατροκτονίες» αυτές δεν είναι ακόμη βέβαιο, τον Νικολάκη Παππά βλέπω πρώτο με το κεφάλι στην γκιλοτίνα της Έφης, ο Ευκλείδης μάλλον τη σκαπουλάρησε μέσω «συνεργασιών».
Υ.Γ. Επειδή η υπόθεση «υποψήφιοι πρόεδροι στον ΣΥΡΙΖΑ» δεν έχει ακόμη φανερώσει όλη τη δυναμική της αναμένουμε την ολοκλήρωση των υποψηφιοτήτων και τα ξαναλέμε!
