Το συμπονώ τον κ. Αλέξη Τσίπρα! Συμπάσχω μαζί του στην αγωνιώδη, σχεδόν απέλπιδα, προσπάθειά του «και τούτο ποιείν κι εκείνο μη αφιέναι», ο εστί μεθερμηνευόμενο και την υστεροφημία του να διαφυλάξει από τις θεωρητικά «αψυχολόγητες» και πολιτικά καθοδηγούμενες «εκρήξεις» ενός κουτσού αλόγου που επέλεξε να τον διαδεχθεί και, την ίδια ώρα, να σχεδιάσει τον οδικό χάρτη «της αλλαγής της αλλαγής» ως καλός ταχυδακτυλουργός, πλην αναγκασμένος πλέον να βγάζει λαγούς από το καπέλο του εκεί που δεν υπάρχουν.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Ο κ. Τσίπρας φοβάται για την δική του εικόνα κι αυτό δεν αλλάζει όσες συναντήσεις και να κάνει, όσα σχέδια και να εξυφάνει, όσες ανατροπές επί χάρτου και να οργανώσει με ή σε διάφορες συναντήσεις.
Ο κ. Κασσελάκης είναι εκλεγμένος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με μια απολύτως καταστατική διαδικασία, με την ενίσχυση ( έστω δια της σιωπής) του τέως προέδρου και την καθοριστική στήριξη που του παρείχαν όλα τα εξαπτέρυγα του Τσίπρα, με κορυφαίους τους πασίγνωστους πραιτωριανούς του Πολάκη, Παππά, Γεροβασίλη και Γιώργο Τσίπρα.
Η πραγματικότητα αυτή δεν αλλάζει σε μια μέρα, ακόμη και αν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας σφόδρα το επιθυμεί, για μερικούς πολύ πρακτικούς λόγους, σημαντικότερος των οποίων είναι πως ο νεοεκλεγείς πρόεδρος δεν δείχνει καμία διάθεση να ανοίξει τη διαδικασία αντικατάστασης του, μια χαρά αισθάνεται ως «πρόεδρας», του αρέσει πολύ το παιχνιδάκι και την ίδια ώρα την ίδια ακριβώς αίσθηση αποπνέουν και οι δικοί του πραιτωριανοί, προεξάρχοντος του «αψίκορου Κρητικού.
Όσες συναντήσεις και αν κάνει ο κ. Τσίπρας το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, πολύ περισσότερο να το ανατρέψει, χωρίς να κινδυνεύσει «θανάσιμα» να θεωρηθεί και να αποκληθεί «αποσυνάγωγος», στην προσπάθεια του να υποσκάψει τον νέο πρόεδρο και να τον οδηγήσει σε παραίτηση. Μάλιστα, δεν είναι καν βέβαιο πως και ο ίδιος ο τέως πρόεδρος επιθυμεί να καταγραφεί ως «υπονομευτής» της εκλογικής διαδικασίας, την οποία, άλλωστε, αυτός εισηγήθηκε στο συνέδριο του 2022, ανεξάρτητα από το «πολιτικό κουφάρι» που κάποιοι του επέβαλαν (ή τον έπεισαν) να επιτρέψει να τον διαδεχθεί.
Από την άλλη πλευρά είναι ξεκάθαρο πως για τον ευδοκίμως αποχωρήσαντα κ. Τσίπρα η αποχώρηση της «Ομπρέλας» από το κόμμα είναι μια «θεάρεστη πράξη», που καθάρισε την ατμόσφαιρα και αποκατέστησε την νομιμότητα της προεδρικής εκλογής, χωρίς τον Τσακαλώτο και την παρέα του όλα είναι ευκολότερα διαχειρίσιμα και δεν χρειάζεται να καταναλώνεται πολιτικό κεφάλαιο για την αντιμετώπιση της εσωκομμματικής αμφισβήτησης.
«Ο Ευκλείδης πήγε στην ευχή του Θεού, μας τελείωσε, πάμε γι΄άλλα» είναι η επωδός του Τσίπρα, για τον οποίο κάθε πιθανότητα επανόδου της «Ομπρέλας» στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται προδοσία.
Θα ίσχυε το ίδιο ακριβώς και για την «πασιονάρια Έφη», αν δεν παρουσίαζε μια εντελώς διαφορετική δυναμική η ίδια και ο περίγυρός της, αν δεν «εισέπραττε» ένα 45% στις εσωκομματικές εκλογές, αν δεν την ακολουθούσαν 7-8 βουλευτές (και κάποιοι άλλοι σε αναμονή) και αν δεν είχε στο πλευρό της (όπως θρυλείται) για να υπολογίζει βάσιμα και τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη.
Το τελευταίο είναι που σήμανε συναγερμό, ενόψει της σχεδόν βέβαιης αποχώρησης από την Κουμουνδούρου της ομάδας Αχτσιόγλου την επόμενη εβδομάδα και της πιθανότατης συνεργασίας της (τώρα ή λίγο αργότερα) με την «Ομπρέλα» στο δρόμο για την συγκρότηση νέου πολιτικού φορέα της ‘ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς», εξέλιξη που θα σήμαινε πως στην πλατεία θα παρέμεναν μόνο οι παλαιοπασόκοι, οι πρώην ανελίτες, μερικοί γεφυρατζήδες και η Τζάκρη με νταραβεριτζή τον Πολάκη. Ένας υπέροχος κομματικός χυλός πολιτικών ρεταλιών, που όλα μαζί μπορούν να δημιουργήσουν μια καταπληκτική λαϊκίστικη πολιτική κουρελού.
Ο Τσίπρας παλεύει «με νύφες και μ΄αδέρφια» ως άλλη «Δέσπω» να αποτρέψει αυτή την διαφαινόμενη συνεργασία, η δυναμική της οποία με την παρουσία του wonder kind Γαβρίλου ως «μπροστινού» αποκτάει άλλες διαστάσεις και απειλεί με ανατίναξη τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το πολακιστάν της Κουμουνδούρου.
Για τον κ. Τσίπρα ιδανική εξέλιξη θα ήταν μια διαδικασία «πολυδιάσπασης» των δυνάμεων του κόμματος, που θα μείωνε έως εξαφανίσεως την προοπτική της συγκρότησης ενός ισχυρού αριστερού πόλου με νέους επικεφαλής διαχειριστές (Αχτσιόγλου, Σακελλαρίδης, Χαρίτσης θα ήταν μια ιδανική τριάδα), ώστε και την προσωπική επιλογή του στο πρόσωπο του κ Κασσελάκη να μην ακυρώσει και φανεί ανακόλουθος και την δική του πιθανή διαθεσιμότητα για μια θριαμβευτική πιθανή επάνοδο σε ένα μέλλον να μην υπονομεύει.
Θα τα καταφέρει; Κανείς δεν γνωρίζει, από την ώρα που οι πολιτικές εξελίξεις δεν είναι μια ευθύγραμμη διαδικασία, πόσο μάλλον όταν είναι φορτισμένες και με σημαντικές προσωπικές διαφορές, πέραν των πολιτικών.
Η δεύτερη επιλογή του τον οδηγεί να προτιμήσει μια συνεργασία της Έφης με την ομάδα των «παλαιοπροεδρικών» (Γεροβασίλη, Φλαμπουράρης, Ζαχαριάδης κ.λ.π.) εντός του κόμματος ως αντίβαρο στον ακραίο εγωισμό του Πολάκη και τις παλαβομάρες της Τζάκρη, αντί για μια κοινή κομματική συμπόρευση της ομάδας Αχτσιόγλου με την «Ομπρέλα» και άλλες ανένταχτες σήμερα δυνάμεις του χώρου με παρόντα και διαθέσιμο για μπροστινό τον κ. Σακελλαρίδη.
Η προοπτική να συνεννοηθούν όλοι οι «αντιτσιπρικοί», παρόντος του Γαβριήλ και να διεκδικήσουν τη μοίρα τους στον ήλιο της εγχώριας αριστεράς κάνει τον κ. Τσίπρα να πετάγεται στον ύπνο του κάθιδρος και με κομμένα τα γόνατα από την αγωνία.
Πάρτε νερό μαζί σας, το μέλλον σας θα έχει πολλή ξηρασία!
