Το πρωτοφανές πυραυλικό πλήγμα του Ιράν στο Ισραήλ…
Του Θανάση Κ.
Η πυραυλική επίθεση του Ιράν κατά του Ισραήλ το βράδυ της Κυριακής, άλλαξε τα δεδομένα. Στην περιοχή και πολύ πέραν αυτής.
Τις συνέπειες αυτών των αλλαγών τώρα μόλις αρχίζουν να τις αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι. Οι δικοί μας αργούν ακόμα…
* Πρώτον, ήταν η πρώτη μαζική πυραυλική επίθεση – με συμβατικά όπλα, βέβαια – σε απόσταση μερικών χιλιάδων χιλομέτρεων. Και με συνδυασμό βαλιστικών πυραύλων (που κερδίζουν ύψος προς το διάστημα κι ύστερα επανέρχονται για να πλήξουν τον επίγειο στόχο τους), πυραύλων κρούζ (που παρακολουθούν τη συνέχεια του εδάφους) και μη επανδρωμένων (drones).
Τέτοιο μαζικό πλήγμα με συνδυασμό τόσο πολλών και διαφορετικων «οχημάτων» δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν…
* Δεύτερον, για πρώτη φορά επίσης η αεράμυνα του Ισραήλ κατάφερε να εξουδετερώσει όλες τις επιθέσεις. Ενώ τα αεροσκάφη ΗΠΑ και Βρετανίας που ήταν στην περιοχή κατάφεραν να αναχαιτίσουν τα ιρανικά drones – που είχεν σταλεί κυρίως για να προκαλέσουν «κορεσμό» στην ισραηλινή Αεράμυνα – ωστόσο το πρωτοποριακό αντιβαλιστικό σύστημα του Ισραήλ, το Iron Dome («Σιδηρούς Θόλος») στην πρώτη φορά που δοκιμάστηκε πραγματικά, αποδείχθηκε εξαιρετικά αποτελεσματικό. Μόνο εφτά πύραυλοι μπόρεσαν να περάσουν από τις πολλές εκατοντάδες. Κι από τα 7 που πέρασαν (ποσοστό περίπου 3%), μόνο τέσσερις έπληξαν στόχο με μοναδικό ανθρώπινο θύμα ένα κοριτσάκι (βεουιδινικής – αραβικής καταγωγής).
Παρά την εντυπωσιακή επιχειρησιακή απότελεσματικότητα του Iron Dome ωστόσο, να σημειωθεί ότι οι Ιρανοί ΔΕΝ χρησιμοποίησαν τους υπερηχητικούς πυραύλους που πρόσφατα απέκτησαν – η αναχαίτιση των οποίων είναι πολύ πιο δύσκολη. Αν όχι αδύνατη…
* Τρίτον, η ανοιχτά επιθετική ενέργεια του Ιράν λειτούργησε γεωπολιτικά ΥΠΕΡ του Ισραήλ! Εκεί που το Ισραήλ ήταν αντικείμενο διεθνών επικρίσεων για τις επιχειρήσεις του στη Γάζα και υφίστατο πιέσεις να κάνει πίσω, τώρα άπαντες αναγκάστηκαν να το στηρίξουν ως «θύμα» μιας χωρίς προηγούμενο μαζικής επίθεσης από πολλές κατευθύνσεις. Την οποία κατάφερε να εξουφετερώσει πλήρως…
Το ότι υπήρξε θύμα χωρίς προηγούμενο επίθεσης από τρίτο κράτος, το κατέστησε πιο συμπαθές διεθνώς. Και το ότι κατάφερε επιχειρησιακά να αμυνθεί αποτελεσματικά και με μηδενικές απώλειες στην πρωτοφανή επίθεση, ανέβασε το κύρος του.
Το Ιράν, λοιπόν, εξαπέλυσε μιαν επίθεση που το μόνο που κατάφερε ήταν να ανεβάσει τις διεθνείς συμπάθειες προς το Ισραήλ και το διεθνές κύρος του Ισραήλ.
* Τέταρτον, ταυτόχρονα η επίθεση του Ιράν μετέστρεψε την κοινή γνώμη και τις κυβερνήσεις μιας σειράς από αραβικές χώρες υπέρ του Ισραήλ, ή τουλάχιστον λιγότερο εναντίον του Ισραήλ. Για παράδειγμα η Σαουδική Αραβία που φοβάται περισσότερο τα πυραυλικά πλήγματα του γειτονικού Ιράν, είναι τώρα πιο «κοντά» στο Ισραήλ απ’ ό,τι ήταν μια βδομάδα πριν. Το ίδιο και η Ιορδανία. Το ίδιο και το Ιράκ, η κυβέρνηση του οποίου ξέρει ότι το Ιράν παίζει το παιγνίδι της εσωτερικής της αποσταθεροποίησης.
Αλλά και οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υποστήριξαν του Ισραήλ, ενώ λίγες ώρες πριν πίεζαν το Ισραήλ να χαλαρώσει τις επιθέσεις του στη Γάζα. Και να μην χτυπήσει τη Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο…
Τώρα εξακολουθούν βέβαια, να αποθαρρύνουν την κλιμάκωση των Ισραηλινών αντιδράσεων, αλλά υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν το δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται…
* Τα ίδια ισχύουν και για την κυβέρνηση Μπάϊντεν στις ΗΠΑ. Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα.
Στην αρχή της προεδρικής θητείας του ο Μπάϊντεν είχε εκφράσει την πρόθεση να «χαλαρώσει» το εμπάργκο κατά του Ιράν, το οποίο είχε επαναφέρει λίγα χρόνια πριν ο Πρόεδρος Τράμπ. Στην πορεία βέβαια, η πολιτική αυτή δεν προχώρησε γιατι το Ιράν τάχθηκε υπέρ της Ρωσίας στον Πόλεμο της Ουκρανίας. Αλλά τις προσπάθειες της Αμερικανικής διπλωματίας να χαλαρώσουν οι δυτικές κυρώσεις κατά του Ιράν, τις θυμούνται όλοι. Και κυρίως οι Ισραηλινοί…
Και τώρα ο Μπάϊντεν βρίσκεται σε δεινή θέση, γιατί από την μια πλευρά είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει το Ισραήλ, κι από την άλλη μεγάλο μέρος των μαχητικών ψηφοφόρων του Δημοκρατικού Κόμματος είναι πια ανοιχτά κατά του Ισραήλ. Επομένως, οι φιλοϊσραηλινοί ψηφοφόροι στις ΗΠΑ θυμούνται τις αρχικές προθέσεις «προσέγγισης προς το Ιράν» που είχε εκφράσει ο Μπάίντεν, ενώ οι αντι-ισραηλινοί ψηφοφόροι στις ΗΠΑ δυσφορούν που ο Πρόεδρός τους στηρίζει ανοιχτά το Ισράηλ, στην πιο κρίσιμη στιγμή. Συμπέρασμα: ο Μπάιντεν χάνει από παντού…
* Πέμπτον, σε ό,τι αφορά το ίδιο το Ισραήλ τώρα, η πραγματική του πρόθεση ήταν – και παραμένει – να χτυπήσει τη Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο.
Εκείνο που επιδιώκει είναι πριν καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να έχει πλήρως εξουδετερώσει και τη Χαμάς στη Γάζα (που το έχει ήδη πετύχει σε μεγάλο βαθμό) και τη Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο (πράγμα που ακόμα δεν έχει ξεκινήσει).
Τώρα που όλοι στη Δύση (και όχι μόνο) πιέζουν να ΜΗΝ “ανταποδώσει” το πλήγμα στο Ιράν, το Ισραήλ μπορεί να το “πουλήσει” αυτό ως “συμβιβασμό”, ώστε να επιτύχει αυτό που εξ αρχής επιδίωκε. Δηλαδή να πει, εντάξει, δεν “ανταποδίδω” το πλήγμα στο Ιράν, αλλά θα χτυπήσω τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο, όπως ήθελα εξ αρχής, κι εσείς όλοι θα κοιτάτε προς την άλλη πλευρά.
Συνεπώς το Ισραήλ ξέρει πού το πάει: Να εξουδετερώσει όλες τις “τρομοκρατικές” οργανώσεις δίπλα από τα σύνορά του – και το Χαμάς, στη Γάζα, που το έχει ήδη καταφέρει κατά 85% – και τη Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο (που τώρα θα το ξεκινήσει) – κι ύστερα να μπει σε διαπραγματεύσεις με τον Αραβικό κόσμο. Με αντάλλαγμα την ολοκλήρωση των Συμφωνιών του Αβραάμ, Και με τους Άραβες να αναγνωρίζουν – εμμέσως πλην σαφώς – το Ισραήλ ως άτυπο αλλά ουσιώδη σύμμαχό στον αγώνα τους κατά των ισλαμιστικών κινημάτων (που υποστήριζαν τη Χαμάς) και κατά του Σιιτικού Ιράν (που υποστηρίζει τη Χεζμπολάχ). Να θυμίσουμε ότι ο σουνιτικός φονταμενταλισμός και το Σιιτικό Ιράν είναι πιο αδυσώπητοι εχθροί για τα Αραβικά καθεστώτα του Κόλπου, αλλά και για την Αίγυπτο, απ’ ό,τι είναι το Ισραήλ. Εδώ και χρόνια τώρα…
* Οι Συμφωνίες του Αβραάμ στηρίχθηκαν ακριβώς σε αυτό: Στην απευθείας προσέγγιση του Ισραήλ με τα περισσότερα Αραβικά καθεστώτα, χωρίς την προηγούμενη επίλυση του Παλαιστινιακού.
Έτσι κι αλλιώς, το Παλαιστινιακό δεν μπορεί να λυθεί, αφού σε μια περιοχή όσο… δύο νομοί την Ελλάδας, υπάρχουν δύο Παλαιστινιακές “κρατικές οντότητες”, – η Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική όχθη και η Χαμάς στη Γάζα – που η μία μισεί θανάσιμα την άλλη περισσότερο απ’ όσο μισούν καθεμιά τους, χωριστά, το Ισραήλ.
Από την άλλη πλευρά το Παλαιστινιακό το έχουν “εργαλειοποιήσει” οι Σουνίτες φονταμενταλιστές του ΙΣΙΣ και των “Αδελφών Μουσουλμάνων”, αλλά και το Σιιτικό Ιράν. Κι είναι οι ίδιοι που απειλούν τα αραβικά καθεστώτα του Κόλπου, πολύ-πολύ περισσότερο απ’ όσο τα “απειλεί” το ίδιο το Ισραήλ.
Γι’ αυτό Άραβες και Ισραήλ προσπαθούσαν να προσεγγίσουν μεταξύ τους, παραμερίζοντας το “αγκάθι” του Παλαιστινιακού. Αυτές ήταν οι Συμφωνίες του Αβραάμ. Που έμειναν ημιτελείς…
* Η επίθεση της Χαμάς στη Γάζα, έγινε τον περασμένο Οκτώβριο για να ματαιώσει την ολοκλήρωση των Συμφωνιών του Αβραάμ, με την πλήρη εξομάλυνση σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας.
Και έκτοτε το Ισραήλ κατάλαβε ότι για να καταφέρει να επιστρέψει στις Συμφωνίες του Αβραάμ έπρεπε να εξουδετερώσει πλήρως και τη Χαμάς στη Γάζα και τη Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο.
Αφού διέλυσε τέσσερις από τις πέντε ταξιαρχίες της Χαμάς στη Γάζα, κι έχει παγιδεύσει την πέμπτη στην πόλη Ράφα, το Ισραήλ ετοιμαζόταν να στραφεί κατά της Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο. Το Ιράν έστειλε στη Συρία ειδική αποστολή για να ενισχύσει τη Χεζμπολάχ, το Ισραήλ εξουδετέρωσε την αποστολή αυτή στη Συρία σκοτώνοντας στη Δαμασκό ένα ανώτατο στρατιωτικό στέλεχος του Ιράν (πράγμα που ΔΕΝ είναι “πρωτοφανές”) και το Ιράν εξαπέλυσε τότε την πυραυλικό επίθεση κατά του Ισραήλ – που υπήρξε πράγματι πρωτοφανής.
* Πίσω απ’ ό,τι συμβαίνει τώρα στην περιοχή είναι η προσπάθεια του Ισραήλ να ξεριζώσει τους τελευταίους πυρήνες του τρομοκρατών που εργαλειοποιούν το Παλαιστινιακό, απειλούν άμεσα στο Ισραήλ, και εμποδίζουν τις Συμφωνίες του Αβραάμ, δηλαδή τη μεγάλη ιστορική προσέγγιση Ισραήλ-Αράβων.
Τα αραβικά καθεστώτα, στα λόγια αποδοκιμάζουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα, αλλά στην πραγματικότητα του βάζουν πλάτη και του δίνουν χρόνο να ολοκληρώσει τις επιχειρήσεις του, γιατί καταλαβαίνουν ότι, αν τα καταφέρει, θα γλιτώσουν και οι ίδιοι από τους χειρότερους εχθρούς τους.
Η μόνη που ΔΕΝ θέλει να ολοκληρωθούν οι Συμφωνίες του Αβραάμ είναι – ποιός άλλος; – η Τουρκία! Που υποστηρίζει τους “Αδελφούς Μουσουλμάνους” (κι αυτό την έχει φέρει σε μακροχρόνια διαμάχη και με την Αίγυπτο και με τα περισσότερα αραβικά καθεστώτα του Κόλπου), ενώ έχει καλές σχέσεις με το Ιράν (κι αυτό την έχει φέρει σε μακροχρόνια σκληρή σύγκρουση με το Ισραήλ, αλλά έχει προκαλέσει και ρήγμα στις σχέσεις της με τη Σαουδική Αραβία).
Η κρίση των τελευταίων μηνών στη Μέση Ανατολή ξαναβάζει την Τουρκία ως παράγοντα αποσταθεροποίησης, με γεωπολιτικές βλέψεις που την φέρνουν σε σύγκρουση με όλες τις χώρες της περιοχής.
* Ο μόνος που βγαίνει για την ώρα κερδισμένος είναι η Ρωσία, που βλέπει τη Δύση να σύρεται στην – έστω και “αναγκαστική” – στήριξη του Ισραήλ, εγκαταλείποντας στην πράξη την Ουκρανία, την ώρα που οι ρωσικές δυνάμεις αρχίζουν να προελαύνουν σε όλα τα μέτωπα εκεί και ετοιμάζουν την τελική τους αντεπίθεση.
Κι ο μεγάλος εφιάλτης των πιο διορατικών δυτικών διπλωματών σήμερα, είναι να μην επωφεληθεί η Ρωσία στο τέλος, εμφανιζόμενη ως “εγγυητής” των Συμφωνιών του Αβραάμ, μεταξύ Ισραήλ και Αράβων, όπως ακριβώς εμφανίστηκε κάποια στιγμή ως “εγγυητής” στις σχέσεις δύο άλλων “ορκισμένων εχθρών” της περιοχής: της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν.
Θα είναι πραγματικά ιστορική ειρωνεία, οι Συμφωνίες του Αβραάμ, που ξεκίνησαν επί Προέδρου Τράμπ, στις ΗΠΑ, ανοίγοντας μια νέα δυναμική ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή, να ολοκληρωθούν με τις “εγγυήσεις” της… Ρωσίας και αναδεικνύοντας τη “μεγάλη επιστροφή” της Μόσχας στη Μέση Ανατολή…
Και με την Τουρκία να παίζει όλο και πιο αποσταθεροποιητικό, όλο και πιο αντιδυτικό ρόλο…
ΥΓ. Κι έχεις και τον κ. Γεραπετρίτη να δηλώνει πασιχαρής ότι θα ήθελε τα παιδιά του να μη ζουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Όλοι αυτό θα θέλαμε, κ, υπουργέ.
Το θέμα είναι πως όταν έχεις μια Τουρκία απέναντι, σημασία δεν έχει τι “θα ήθελες”, αλλά τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις για να επιβιώσεις ως χώρα.
Και τι ΟΦΕΙΛΕΙΣ να κάνεις για να έχεις συμμάχους έναντι κοινού εχθρού. Δηλαδή για να νοιώθεις κάπως “ασφαλής”.
Η Πολιτική δεν αφορά τις… “ευχές” μας! Η Πολιτική αρχίζει όταν παύουμε να ευχόμαστε κι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε, πώς με ποιούς με τι κόστος και τι ρίσκο.
Δεν έχει καταλάβει πως στην εξωτερική πολιτική, όταν βάζουμε τις “ευχές” μας πάνω από τις ανάγκες μας, αυτό ισοδυναμεί με Λαϊκισμό. Της χειρότερης μορφής…
Κάποιος πρέπει να τον ενημερώσει, ότι όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι:
— Με ευχές δεν βάφονται αυγά…
(Δηλαδή, δεν το έλεγαν έτσι ακριβώς, αλλά καταλαβαινόμαστε, νομίζω…)
