Το τέλος των ψευδαισθήσεων…
Του Θανάση Κ.
Τα τελευταία χρόνια, η ελληνική εξωτερική πολιτική πόνταρε σε πέντε κρίσιμες υποθέσεις:
— Πρώτον, ότι η Ρωσία θα χάσει κατά κράτος στην Ουκρανία και θα περιθωριοποιηθεί διεθνώς.
— Δεύτερον, ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να το «παίζει δίπορτο» — με τη Δύση και με τον Ευρασιατισμό.
— Τρίτον, ότι εφ’ όσον έχει χάσει η Ρωσία κι έχει αποδυναμωθεί ο Ευρωασιτισμός, τότε θα είναι χρήσιμο και για την Δύση να παίζει η Τουρκία το ρόλο της “γέφυρας” ανάμεσα στη Δύση και την Ασία. Εφ’ όσον έχει ηττηθεί η Ρωσία το “διπλό παιγνίδι” της Τουρκίας δεν θα ήταν ενοχλητικό για τη Δύση.
— Τέταρτον, ότι η Ευρώπη θα έβγαινε ενισχυμένη μετά την ήττα της Ρωσίας και την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Κι αν το ΝΑΤΟ είχε επεκταθεί, η Τουρκία δεν θα είχε άλλη επιλογή από το να ευθυγραμμίζεται τελικά με το ΝΑΤΟ.
Πέρα από το ΝΑΤΟ σε αυτή την περίπτωση θα έβγαινε ενισχυμένη και η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού θα επεκτεινόταν πλέον μέχρι την Ουκρανία – μπορεί και ως την Γεωργία (μετά από “διαφαινόμενη” τότε ήττα της Ρωσίας).
Το soft power της διευρυμένης Ευρώπης και το hard power του ενισχυμένου ΝΑΤΟ δεν θα άφηναν στην Τουρκία περιθώρια αυτονόμησης και θα την επανέφεραν σε ένα χρήσιμο προπύργιο προς Μέση Ανατολή κυρίως.
— Πέμπτον, στις συνθήκες αυτές η Ελλάδα δεν είχε άλλη επιλογή από το να βοηθήσει την “επαν-ενσωμάτωση” της Τουρκίας στη Δύση, αποδεχόμενη ενισχυμένο ρόλο της στην Ανατολική Μεσόγειο.
Αυτή ήταν η λογική του διεθνούς κατεστημένου της Δύσης μέχρι πέρσι.
Κι αυτή ήταν η “δικαιολογητική βάση” του Κατευνασμού που έδειξε η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας με τη Συμφωνία των Αθηνών.
Διακηρύσσαμε ότι η Τουρκία ήταν “φίλη” μας – δηλαδή μόνοι μας υποβαθμίζαμε τις προκλήσεις της εναντίον μας και εναντίον της Κύπρου – την ίδια στιγμή που… “κηρύσσαμε τον Πόλεμο στη Ρωσία”, η οποία έκανε στην Ουκρανία, αυτά ακριβώς που κάνει εδώ και πενήντα χρόνια η Τουρκία στην Κύπρο!
Αλλά εμείς κηρύσσαμε “φίλη” μας την Τουρκία και αποκηρύσσαμε την Ρωσία!
* Όλα αυτά ήταν μέρος ενός διεθνούς γεωπολιτικού σχεδίου, το οποίο ωστόσο ΑΝΑΤΡΑΠΗΚΕ πλήρως στο τέλος!
— Πρώτον γιατί ανατράπηκε η ίδια η βάση αυτού του κατεστημένου στις ΗΠΑ – με την εκλογή Τράμπ.
— Δεύτερον, γιατί η Ρωσία μοιάζει να κερδίζει τον Πόλεμο στην Ουκρανία.
— Τρίτον, γιατί ο νεοεκλεγείς Τράμπ προσεγγίζει τη Ρωσία και ήδη με την συνάντηση κορυφής Τράμπ – Πούτιν στην Αλάσκα (στις 15 Αυγούστου), ο Τράμπ μοιάζει να ξεπλένει τον Πούτιν. Η Ουκρανία μάλλον θα ακρωτηριαστεί εδαφικά και ό,τι απομείνει δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ.
— Τέταρτον, γιατί η ίδια η Ευρώπη από την στιγμή που κατέρρευσε η πολιτική της στο Ουκρανικό, κι από την στιγμή που η ίδια πληρώνει τις συνέπειες όλων των υπολοίπων σφαλμάτων της – αύξηση της τιμής ενέργειας, απώλεια ανταγωνιστικότητας, επιβολή δασμών από τις ΗΠΑ, αναγκαστική επιβάρυνση με αυξημένες δαπάνες εξοπλισμών, τρίτος χρόνος ύφεσης στη Γερμανία και πολιτικές ταραχές σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες λόγω λαθρομετανάστευσης – αυτή η Ευρώπη λοιπόν, δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της πλέον ούτε ως soft power. Ενώ και η ίδια η ενότητά της κλονίζεται και οι χώρες-μέλη δείχνουν σημάδια βαθιάς κόπωσης, ενίοτε και ακυβερνησίας – ακόμα και σήψης.
Επομένως πάει το υποτιθέμενο soft power της Ευρώπης ενώ χλομιάζει επικίνδυνα και το hard power του ΝΑΤΟ όπως το ξέραμε. Πράγμα που ευνοεί και την αυτονόμηση της Τουρκίας.
* Παράλληλα, στη Μέση Ανατολή έγινε ήδη τεράστια “κοσμογονία”. Το Ισραήλ κατέστρεψε τα Σιιτικά δίκτυα στην περιοχή (κυρίως στο Λίβανο) και την πηγή ισχύος αυτών των δικτύων, το Ιράν. Τώρα παραμένουν τα δίκτυα του Σουνιτικού φονταμενταλισμού που έχουν πηγή ισχύος την ίδια την Τουρκία.
Και η Συρία – όπου κατέρρευσε το καθεστώς Ασαντ εξελίσσεται πια σε πεδίο αντιπαράθεσης Τουρκίας – Ισραήλ. Με την Τουρκία να αποσκοπεί στον έλεγχο της Συρίας συνολικά (ελέγχοντας την κεντρική κυβέρνηση Τζολάνι), το Ισραήλ να στηρίζει του Κούρδους της Ροζάβα (όπως και τους Δρούζους στα νότια) που ήδη αποκήρυξαν την ενσωμάτωσή τους στην ενιαία Συρία και διεκδικούν αυτονομία. Και τις ΗΠΑ να διακηρύσσουν ότι ευθυγραμμίζονται με την πολιτική του Ισραήλ και θεωρούν τους Κούρδους ως συμμάχους τους πλέον!
Κι είναι πραγματικά ανατριχιαστικό για το καθεστώς Ερντογάν να ακούει τον Αμερικανό πρέσβη στην Άγκυρα, τον κ. Μπάρακ να λέει από τη Δαμασκό ότι η Ουάσιγκτων ταυτίζεται και το Ισραήλ και στηρίζει τους Κούρδους, την ώρα που το καθεστώς Ερντογάν θέλει να εξαλείψει τους Κούρδους της Συρίας!
— Και την ίδια στιγμή ο Ερντογάν πάει στην Κίνα και συμμετέχει στην Σύνοδο του Οργανισμού της Σαγκάης, όπου διακηρύσσεται η συσπείρωση όλης Ασίας κατά του μονοπωλίου ισχύος της Δύσης.
* Όλες οι “υποθέσεις” πάνω στην οποίες στηρίχθηκε η δική μας πολιτική κατέρρευσαν. Αποδείχθηκαν ψευδαισθήσεις!
Πολύ “βολικές” για τις ελίτ μας και απολύτως ολέθριες για τις χώρες της Δύσης…
Όπως έχει ήδη καταρρεύσει η στρατηγική του προηγούμενου (νεοφιλελεύθερου) καθεστώτος που κυριαρχούσε σε ΗΠΑ-Ευρώπη.
Και τώρα τους σαρώνει (όταν δεν τους εξευτελίζει ταυτόχρονα) ο ίδιος ο Τράμπ στις ΗΠΑ, αλλά και οι συμμαχικές προς τον Τράμπ δυνάμεις που αναδεικνύονται στην Ευρώπη.
Κι αυτά πάνω στα οποία στηρίξαμε εμείς την πολιτική προσέγγιση με της Τουρκία κατέρρευσαν επίσης.
— Όχι η Ρωσία δεν έχασε τον Πόλεμο στην Ουκρανία – τον κερδίζει!
— Όχι οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να απομονώσουν ούτε να γονατίσουν τη Ρωσία – μάλλον την προσεγγίζουν κι απομακρύνονται από την Ευρώπη.
— Όχι η Τουρκία δεν μπορεί να ελεγχθεί για λογαριασμό της Δύσης, ούτε από το soft power της παραπαίουσας ΕΕ ούτε από το hard power του ΝΑΤΟ, που αποδυναμώνεται ραγδαία κι αυτό, μετά την απόσυρση των ΗΠΑ από την Ευρώπη.
Όλες αυτές οι υποθέσεις που κάναμε, έχουν πλέον ανατραπεί. Κι εμείς μοιάζουμε πλήρως απομονωμένοι και από Μόσχα και από Ουάσιγκτων, ανυπόληπτοι στις Βρυξέλλες κι έχοντας χάσει συμμάχους (Αίγυπτο, Ανατολική Λιβύη) στην περιοχή μας…
* Κι ενώ ανατρέπεται εντελώς το γεωπολιτικό σκηνικό (κι όσα ξέραμε ως τώρα) :
— Οι Ηνωμένες Πολιτείες είτε θα τα βρουν με τη Ρωσία —οπότε δεν θα χρειάζονται τη “μεσολάβηση” της Τουρκίας— είτε θα συνεχίζουν την αντιπαράθεση με τη Ρωσία και τον Ευρασιατισμό, οπότε θα χρειάζονται σταθερούς συμμάχους – όχι “επαμφοτερίζοντες παίκτες”.
Σε κάθε περίπτωση, η Τουρκία παύει να έχει τον «μοναδικό ρόλο» που της απέδιδαν. Τουλάχιστον στα μάτια των Δυτικών – που έχουν κάθε λόγο να ταυτιστούν πια με το Ισραήλ και όλους όσους αντιτίθενται στον Σουνιτικό φονταμενταλισμο, δηλαδή τα περισσότερα αραβικά καθεστώτα. Που βλέπουν κι αυτά με απόλυτη καχυποψία τα παιγνίδια της Τουρκίας στη Συρία…
— Ταυτόχρονα, η Δύση, δηλαδή η Ουάσιγκτων κυρίως, χρειάζεται σε κάθε περίπτωση (είτε τα βρει με τη Ρωσία είτε όχι) να συγκλίνει με την Ινδία για να διασπάσει τον Ευρασιατισμό.
Μπορεί σήμερα η Ουάσιγκτων να έχει επιβάλλει τιμωρητικούς δασμούς στην Ινδία, αλλά αν τα βρει τελικά με τη Ρωσία οι δασμοί αυτοί θα αρθούν έτσι κι αλλιώς, ενώ αν δεν τα βρει με τη Ρωσία, τότε – κατά μείζονα λόγο – η Ουάσιγκτων θα προσπαθήσει να προσεγγίσει την Ινδία για να διασπάσει τον Ευρασιατισμό.
Σε κάθε περίπτωση δύο πολύ ισχυρές δυνάμεις – το Ισραήλ και η Ινδία – για δικούς τους λόγους θεωρούν την Τουρκία απόλυτα επικίνδυνη για τα εθνικά τους συμφέροντα και γύρω τους υπάρχουν μια σειρά από άλλες τοπικές δυνάμεις (κυρίως αραβικές) που επίσης θεωρούν την Τουρκία υπαρξιακό κίνδυνο.
Και η Δύση έχει κάθε λόγο να συμμαχήσει μαζί τους θυσιάζοντας τελικά την Τουρκία – κι όχι το αντίθετο.
Κι εμείς ως τώρα προεξοφλούσαμε τα αντίθετα και κάναμε τα εντελώς αντίθετα:
Ενώ η τουρκική ηγεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή αμφισβητείται πλέον από όλο και περισσότερους, οι μόνοι που συνεχίσαμε να ποντάρουμε σε αυτήν είμαστε… εμείς!
Η Ελλάδα…
Η οποία πρώτη απειλείται από την τουρκική υπερεπέκταση.
Δεν χρειάζεται καν να επικαλεστούμε τα τελευταία επεισόδια αυτού του δράματος. Με το καλώδιο που ματαιώθηκε, θα γίνει, αλλά τελικώς… μάλλον δεν θα γίνει! Ή με τα επεισόδια στο Βόρειο Αιγαίο ανάμεσα σε έλληνες και τούρκους ψαράδες. Όπου αποκαλύπτεται ότι η Ελλάδα έχει σιωπηλώς παραιτηθεί από τα κυριαρχικά της δικαιώματα…
Όλα αυτά δείχνουν το ίδιο πράγμα: ότι πια ΔΕΝ υπάρχουμε ως κράτος.
Γιατί οι στρατηγικές μας υποθέσεις ήταν εξ αρχής λάθος και τώρα πια έχουν πλήρως καταρρεύσει.
Όμως ακόμα υπάρχουμε ως χώρα.
Κι απέναντι μας υπάρχει η Τουρκία, η οποία και υπερεπέκταση κάνει και δημιουργεί εναντίον της όλο και περισσότερους εχθρούς.
Μπορούμε ακόμα να συγκλίνουμε στρατηγικά με τους τοπικούς εχθρούς της και να πούμε στην Δύση ότι η ηγεμονία της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο θα είναι ολέθρια για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της ίδιας της Δύσης.
Μόνο που αυτό έχει μια ΑΜΕΣΗ και ΑΝΑΓΚΑΙΑ προϋπόθεση.
Μια τουλάχιστον:
Να πάνε σπίτι τους όσοι κατέστησαν την Ελλάδα “παρακολούθημα” της “Γαλάζιας Πατρίδας” και του Ερντογάν.
Να στείλουμε το μήνυμα:
Greece is Back!
Αυτό με… “Φιλέλληνες” στην Αθήνα δεν μπορεί να γίνει…
