«Ιδού ο νυμφίος έρχεται» όχι «εν τω μέσω της νυκτός», αλλά μέρα-μεσημέρι, με όλα τα φώτα στραμμένα πάνω του σε μια οργανωμένη και καλοσχεδιασμένη πολιτική παρέμβαση σε ό,τι απόμεινε από την (να ζήσουμε, να τη θυμόμαστε!) Πολιτική Γραμματεία του «αείμνηστου-αιωνία η μνήμη του» ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, για να επιβάλλει τους όρους του στην οργάνωση και τη λειτουργία του κόμματος και στη συνέχεια, σε πρόσφορο χρόνο, να διεκδικήσει «να γίνει Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα»!
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Και το όνομα αυτού Τεμπονέρας, Διονύσιος Τεμπονέρας, υιός του αδικοχαμένου στις αρχές της σκληρής δεκαετίας του ενενήντα καθηγητή-μαθηματικού Νίκου Τεμπονέρα και κληρονόμος μιας συναισθηματικά φορτισμένης πολιτικής κληρονομιάς, έστω και αν αυτή αναφέρεται σε εξωκοινοβουλευτική αριστερά, στο πλαίσιο της οποίας έδρασε ο πατέρας του στην Πάτρα.
Ο «μικρός» έχει φιλοδοξίες και δεν το κρύβει, αντίθετα επιμελώς τις δημοσιοποιεί, έστω και δια της τεθλασμένης, όταν βρίσκει έδαφος πρόσφορο, ειδικά στο πλαίσιο των συνεδριάσεων «των οργάνων» στον ΣΥΡΙΖΑ, εκεί όπου περισσεύει η αριστερή ψέκα και η ιδεοληψία, ομού κι αντάμα με τις παρλαπίπες περί της «αδιαμεσολάβητης επαφής του ηγέτη με το πόπολο».
Θα μου πείτε «είναι κλασικός λενινιστής, οι απόψεις του για τη λειτουργία του κόμματος είναι τριτοδιεθνιστικές, υπερασπίζεται τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και την πυραμιδική διάρθρωση των ανάλογων κομμάτων ένα αιώνα πριν, η οποία οδήγησε στην δικτατορία του κόμματος, δηλαδή του Γενικού Γραμματέα στο κόμμα και στην κοινωνία» και θα έχετε δίκιο, αλλά δείτε το κι αλλιώς!
Η ιστορική και προφητική κριτική της Ρόζας Λούξεμπουργκ στη σοβιετική κομματική νομενκλατούρα είναι, όπως φαίνεται, από τις αντιλήψεις που έλκουν τον νεαρό, η δημόσια αναβίωση τους είναι σχετικά εύκολη, ειδικά το πλαίσιο του διαλυμένου και αποσυντιθέμενου ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει διαστημική, ο κ. Τεμπονέρας διεκδικεί να την υλοποιήσει και μην φανεί καθόλου παράξενο αν τελικά το πετύχει! Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει πως έχει απέναντι του έναν εσμό ψεκασμένων ιδεοληπτικών και πολιτικών χαβαλέδων, τους οποίους συνέχει έναν δήθεν όραμα επανόδου στην εξουσία δια μιας νέας «επίθεσης στα χειμερινά ανάκτορα ντάλα καλοκαίρι!».
Σε αυτό το πολιτικό και οργανωτικό άθυρμα η στάση και οι απόψεις του κ. Τεμπονέρα εκκινούν από μια πολιτικά ορθή διαπίστωση: είναι κομματικά… λογικές, ανεξάρτητα αν αναφέρονται σε κομματικά μορφώματα δυο αιώνες πίσω. Έχουν αρχή, μέση και τέλος, τις χαρακτηρίζει μια «αύρα παλιού, καλού ΚΚΕ», είναι αποδοτικές και αποπνέουν σοσιαλισμό με ολίγη κομμουνιστική εσάνς.
Κι επειδή στην ιστορική αριστερά η οργανωτική διάρθρωση του κόμματος είναι ταυτόσημη με την πολιτική πρόταση για την κοινωνία των πολιτών στις σοσιαλιστικές συνθήκες, είναι σαφές πως ο κ. Τεμπονέρας αναφέρεται σε μια κλασική λενινιστική εκδοχή της αριστεράς, προς την οποία επιθυμεί να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στη διαδικασία αυτή, την οποία ο νεαρός δείχνει να έχει μελετήσει επαρκώς, είναι σαφές πως θα αναγκαστεί από τα πράγματα να διεκδικήσει την πολιτική κληρονομιά του «παλιού» Αλέξη Τσίπρα. Απέναντι στον κ. Κασσελάκη και στην «τρόϊκα» που διαχειρίζεται τα απομεινάρια του κραταιού ΣΥΡΙΖΑ (Παππάς, Πολάκης, Γ. Τσίπρας) ο κ. Τεμπονέρας διεκδικεί να εκφράσει τις εναπομείνασες δυνάμεις της παραδοσιακής αριστερής κανονικότητας λειτουργώντας, ταυτόχρονα ως ανάχωμα και ως διέξοδος.
Ο φέρελπις νεαρός φιλοδοξεί να ανασχέσει, ως διακριτή πολιτική πρόταση, το συνεχιζόμενο κύμα φυγής προσελκύοντας στην δική του «ομπρέλα» δυνάμεις που «κάνουν εμετό βλέποντας τον Πολάκη και ακούγοντας τον Παππά», χωρίς όμως να επιθυμούν να καταγραφούν ως αποστάτες και ταυτόχρονα να προσφέρει εσωκομματική διέξοδο στις ανησυχίες του «παλαιοπροεδρικού μπλοκ», το οποίο έχει απομείνει ορφανό, χωρίς ηγέτη να παρακαλάει να ακουστεί και κανείς να μην του δίνει σημασία.
Ευελπιστεί, πως σε αυτή την πορεία θα βρει συμπαράσταση και από τον τέως ηγέτη του χώρου, κατά κόσμον Αλέξη Τσίπρα, στην υπεράσπιση της υστεροφημίας του οποίου θα παιχτεί ένα σκληρό πολιτικό πόκερ, με τις δυνάμεις των «παλαιοπροεδρικών» να μην είναι σε θέση να το διαχειριστούν με πρωταγωνιστικούς όρους ή να καθορίσουν τις εξελίξεις που θα έρθουν.
Σχηματικά, ο κ. Τεμπονέρας διεκδικεί «να γίνει Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα» με τις ευλογίες του συντρόφου της Περιστέρας για έναν πολύ απλό και εξόχως πολιτικό λόγο (πέρα από τις διάφορες πολιτικές αναλύσεις): επειδή κρίνει ότι μπορεί να το πράξει κι επειδή δεν έχει αντίπαλο από το παλαιοπροεδρικό μπλοκ σε αυτή του την φιλοδοξία.
Ότι ο κ. Τσίπρας δείχνει, προς το παρόν, να μην τον σιγοντάρει (ίσως και να τον βλέπει αδιάφορα) σε αυτή του την επιλογή δεν λέει κάτι. Πολύ σύντομα «ο άχαστος ηγέτης» θα κατανοήσει πως δεν υπάρχει γι΄αυτόν άλλη οδός από το να στηρίξει την υστεροφημία του στις πλάτες του νεαρού εργατολόγου για να προλάβει την απόλυτη απομυθοποίηση που του ετοιμάζει ο Παυλάρας και υπόγεια τροφοδοτεί ο Παππάς.
Γύρω από τον κ. Τεμπονέρα θα προστρέξουν (αναγκαστικά) όλες οι περσόνες του «μπλοκ Αλέξη Τσίπρα», από την ώρα που μεταξύ τους είναι ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει αυθεντικός ηγέτης να εκφράσει τις ανησυχίες τους και να καναλιζάρει τις πολιτικές τους προτεραιότητες σε διακριτή πολιτική πρόταση.
Η κυρία Γεροβασίλη που «κάτι της πέρασε από το μυαλό σε μια στιγμή» αποφάσισε πως «δεν κάνει για μπροστινή» κι αποσύρθηκε. Ο δρόμος για τον νεαρό είναι ανοιχτός, χρόνο έχει «άπειρο» για να περιμένει και ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο για να καταναλώσει. Αν δεν κάνει το μεγάλο λάθος θα έρθει γρήγορα η στιγμή που θα αποτελεί την μοναδική ελπίδα!
