Απτόητος ( στις δημόσιες εμφανίσεις του) συνεχίζει, παρά τις προσωπικές σε βάρος του και σε βάρος της οικογένειας του ανοίκειες επιθέσεις από τα συριζοτρόλ κάθε φυράματος (ακόμη και «δημοσιογραφικού»), να υλοποιεί τον σχέδιασμό του ο Κυριάκος Πιερρακάκης, χθες παρουσίασε την Κάρτα Αναπηρίας.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Χαρά στο κουράγιο του, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ένας μέσος πολίτης ή και πολιτικός ακόμη θα είχε την όρεξη από τη μια να παλεύει με τα κάθε είδους εντεταλμένα τρολ του διαδικτύου και των εφημερίδων και από την άλλη να εμπνέεται και να σχεδιάζει, καθημερινά σχεδόν, νέες παρεμβάσεις στις σχέσεις κράτους – πολίτη, που κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη και μας προσφέρουν σημαντικές ανάσες ποιότητας.
Εννοείται πως ο Πιερρακάκης δεν είναι ένας «μέσος πολιτικός», καλώς ή κακώς είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο, χάνει όση ώρα χρειάζεται για να απαντήσει στα μυθεύματα των δήθεν δημόσιων κατηγόρων του και την υπόλοιπη τη διαχειρίζεται προς όφελος των πολιτών και του απαραίτητου εκσυγχρονισμού της χώρας.
Τι «κόλπο» έχει βρει και πως τα καταφέρνει να ενεργεί όσο πρέπει (καθόλου παραπάνω) για τη δημόσια εικόνα του, ακόμη και απέναντι σε πολύ σκληρές επιθέσεις και την ίδια ώρα να οργανώνει νέες ψηφιακές αλλαγές, δεν είναι γνωστό. Ο ίδιος το ξέρει, δηλαδή «η καρδούλα του», αλλά μέχρι σήμερα του βγαίνει κι αυτό είναι εξαιρετικό νέο για την κυβέρνηση, το κράτος και την κοινωνία των πολιτών, όλοι κάτι έχουν να περιμένουν από τον ένα εκ των δύο Κυριάκων που κουλαντρίζουν σε ένα μεγάλο βαθμό τις ζωές μας.
Σημειώνω απλώς πως αμέσως μετά την εκ θαύματος διάσωση της οικογένειας του από μια συριζαίϊκης διαχείρισης ιστορική τραγωδία στο Μάτι, ο Πιερρακάκης ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε, έστω και κολοβά στην αρχή, την υλοποίηση του «112», που άλλαξε τη ζωή όλων και προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες στην κοινωνία σε επόμενες φυσικές καταστροφές.
Μιλάμε για ένα «112» που είχε έτοιμο, υποτίθεται, ο Τσίπρας και σάπιζε στα υπόγεια του τριτοκοσμικού καθεστώτος μιας ομάδας αγράμματων και ανεπρόκοπων επαγγελματιών της ελληνικής αριστεράς, η δικαιολογία κι εδώ είναι πως «δεν πρόκαναν», προφανώς αντί για το «112» φρόντιζαν τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα και της διαστημική υπηρεσία του Παππά.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως μετά τις τελευταίες αισχρές επιθέσεις κατά του Υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν λάβει, όπως οφείλουν να πράξουν, τα μηνύματα από την κοινωνία των πολιτών, σχετικά με την έμπνευση που είχαν να επιχειρήσουν να ακυρώσουν στο ηθικό επίπεδο με την επίκληση της ίδια της οικογένειας του, το έργο του σημαντικότερου (μέχρι σήμερα) υπουργού μιας κυβέρνησης, η οποία επιχειρεί μια επανάσταση του αυτονόητου σε μια κοινωνία νεοβαλκανική, που αναζητά εναγωνίως δρόμο για να αποκτήσει μια κανονική καπιταλιστική δομή και διάρθρωση.
Το τσουνάμι της συμπαράστασης στον Κυριάκο Πιερρακάκη δεν έχει ταίρι στα ελληνικά πολιτικά χρονικά. Ποτέ άλλοτε πολιτικός, ειδικά της «δεξιάς» όπως η αριστερή ιντελιγκένσια διατείνεται, δεν ευτύχησε να δει ολόκληρη την κοινωνία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δηλαδή «πλην Λακεδαιμονίων», να στέκεται στο πλευρό του και να αντεπιτίθεται στην πλευρά των συκοφαντών του απαιτώντας με μια συγκρατημένη προς το παρόν οργή την δημόσια κατάθεση μιας συγγνώμης προς ένα άνθρωπο που δεν καταδέχτηκε να ρίξει βορά στον δημόσιο απόπατο την παραλίγο οικογενειακή τραγωδία που βίωσε, χωρίς μάλιστα να μπορεί να προσφέρει την παραμικρή βοήθεια στα παιδιά του.
Αυτή η συγκλονιστική συμπαράσταση, ο τόπος που εξελίχθηκε και η ταχύτητα με την οποία εκδηλώθηκε είναι, όπως και να την αναγνώσει κανείς, μια ισχυρότατη αμυντική κίνηση μιας ολόκληρης κοινωνίας απέναντι σε μια ομάδα σκευωρών, που έχει βαλθεί να διαλύσει κάθε υφιστάμενο κοινωνικό ιστό αρκεί να εξυπηρετήσει οικονομικούς και πολιτικούς σχεδιασμούς μιας σέχτας ανεπάγγελτων αγράμματων παλαιοκομμουνιστών της κακιάς ώρας στην υπηρεσία της παλιάς και πασίγνωστης νεοελληνικής επιχειρηματικής τάξης.
Δεν έτυχε στον Πιερρακάκη να απολαύσει αυτή τη συμπαράσταση, ούτε επειδή είναι «αψηλός», ούτε επειδή είναι «κομπιουτεράς», ούτε επειδή «η μαμά του κάνει πολύ καλά γεμιστά και υπέροχη μηλόπιτα».
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης είδε, εκτιμώ χαρά και συγκίνηση, ολόκληρη την κοινωνία να στέκεται δίπλα του «με το όπλο παραπόδα» και να προειδοποιεί με σκληρές εκφράσεις τους σκευωρούς να πάψουν αμέσως να δηλητηριάζουν ό,τι θετικότερο έχει να επιδείξει αυτή η Κυβέρνηση (ανάμεσα σε άλλα, επίσης θετικά), επειδή της προσέφερε, εδώ και τριάμισι χρόνια, ένα όραμα που ποτέ ως τότε δεν είχε απολαύσει, μια εικόνα ενός μέλλοντος που πάντα της έλεγαν ότι υπάρχει, αλλά ποτέ δεν ευτύχησε να το αγγίξει.
Ο Έλληνας βιώνει, πλέον, τον Πιερρακάκη ως «δικό του παιδί», κάτι σαν «το παλικάρι του γείτονα» που έγινε μεγάλος και τρανός, αλλά ποτέ δεν ξέχασε το σοκάκι που μεγάλωσε και πάντα γυρίζει «στο σπίτι» για να προσφέρει στη γειτονιά ότι έμαθε, χωρίς ποτέ να ζητάει ανταμοιβή.
Στοιχήθηκε δίπλα στον δικό του άνθρωπο, πήρε προσωπικά το δράμα που βίωσε εκείνες τις μαύρες μέρες στο Μάτι, εκτίμησε την φυσική συστολή του να κρατήσει το γεγονός κρυφό και να μην το αξιοποιήσει επικοινωνιακά, και του έδειξε πόσο πολύ καλά νιώθει όταν συνδιαλέγεται με τέτοιες προσωπικότητες.
Αν ο Κυριάκος Πιερρακάκης ήταν ο Τσακυράκης της τεχνολογίας θα έλεγε στον αντίστοιχο Μάνεση που «τον επιτίμησε με γνήσια απορία», επειδή δεν ανέφερε στο βιογραφικό του την αντιδικτατορική του δράση ( για να γίνει δεκτός ως συνεργάτης του), «έχετε δίκιο, αλλά δεν ήταν συναφές».
