Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι μέσα στον γενικό χαμό από τις εξελίξεις μετά την δολοφονική επίθεση των ισλαμοφασιστών της Χαμάς στο Ισραήλ και τις μαζικές δολοφονίες και απαγωγές που ακολούθησαν, αλλά « ο άχαστος ηγέτης» έχει γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον ΣΥΡΙΖΑ και περιόδευσε στην Εσπερία (μεταξύ Βρυξελών και Στρασβούργου) για να ενημερώσει τους κουτόφραγκους για το Predator και τα δημοκρατικά δικαιώματα, καθώς και για τις αιτίες της ανόδου της ακροδεξιάς, πως αυτός την καταπολέμησε ως πρωθυπουργός ψάχνοντας πέντε χρόνια να βρει αίθουσα για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, παρέα με τον «στα τέσσερα» Καμμένο και τις ψήφους των Κασιδιάρηδων που «δεν μύριζαν» στον μπάρμπα-Βούτση.
ΤΟΥ ΧΡΗΔΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Αφήνω στην άκρη ως όσα είπε ήταν καθαρά ψέματα. Ο λεβέντης «βολεύτηκε» στο Συμβούλιο της Ευρώπης κι επειδή είναι και σεμνός απέρριψε την πρόταση να αναλάβει την προεδρία της «αριστερής πτέρυγας», έχει αποφασίσει πως ο ρόλος του πρέπει να είναι «νεστόρειος», να, αυτά του λέει το βράδυ η Περιστέρα και δεν τόχει πολύ να το χάσει τελείως και να τον μαζεύουμε από συνεδριάσεις και συσκέψεις «για την σωτηρία του πλανήτη».
Γεμάτα είναι τα φρενοκομεία από κάτι τέτοιους, δεν είναι δύσκολο «να την ακούσεις» αν κάποιος σου πιπιλάει συνέχεια στο αυτί «πόσο μεγάλος και ταυτόχρονα πόσο αδικημένος είσαι στο χωριό σου».
Πίσω του έχει απομείνει η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα, όλα «μαζί, ομού κι αντάμα» σε μια πρωτοφανή διαδικασία γελοιοποίησης κάθε έννοιας της αριστεράς με κλωτσοπατινάδες και ξεκατινιάσματα, να μην σου μένει άντερο με όσα λέγονται και γράφονται, μέχρι κι η Παλιά Διαθήκη είδε κι άκουσε την ακριβοθώρητη Θεοδώρα «Louboutin» Τζάκρη να την πιάνει στο στόμα της και να την κάνει σαν τα μούτρα της με τον Ιώβ, το κήτος και τον Ιωνά!
Να σκεφθείτε πως ο ευτυχέστερος όλων, σε αυτό το μοναδικό στα παγκόσμια αριστερά χρονικά μαλλιοτράβηγμα μπροστά και (κυρίως) πίσω από τις κάμερες, είναι ο γίγαντας της πολιτικής σκέψης Στεφάν Κασσέλ που δεν καταλαβαίνει Χριστό από όσα γίνονται, αλλά του καλαρέσει να κρατάει μικρόφωνο και να αμολάει σε κάτι συγκεντρώσεις-μνημόσυνα κάτι περίεργες παλαβομάρες με τις οποίες πολύ χαίρεται το χρυσό μου το αγόρι!
Πίσω του (πολιτικά βεβαίως) Φίληδες, Κατσαροί, Σκουρλέτηδες, Τσακαλώτοι και Βούτσηδες δίνουν ξεβράκωτοι τον υπέρ πάντων αγώνα υπέρ του αριστερού πλεονεκτήματος, το οποίο τόσα χρόνια πουλούσαν στο πόπολο κι έγιναν νοματαίοι. Δυστυχία μαύρη για τους διαδόχους της άλλοτε πανίσχυρης ιδεολογικά (αλλά χωρίς εκλογικό αντίκρισμα) ανανεωτικής αριστεράς ελάχιστοι έως κανένας δεν συγκινείται πλέον με τις ατάκες τους και τις «καταστατικές τους διαδρομές», στον νέο, τον ωραίο, την εφοπλιστάρα εξ Αμερικής με το Golgate χαμόγελο προσβλέπει ο λαός, οι παλιοί είναι πλέον αντι-τουριστικοί, κάτι σαν «σκοτώνουν τ΄ άλογα όταν γεράσουν» εξελίσσεται η υπόθεση.
Την παράσταση παρακολουθεί με άφατη ευχαρίστηση η κοινωνία των πολιτών, καθώς αντιλαμβάνεται πως για πρώτη φορά έχει την χρυσή ευκαιρία να εξαφανίσει πολιτικά δια παντός ένα μόρφωμα άεργων ιδεοληπτικών και εμμονικών της καρέκλας, που την ταλαιπώρησε και απείλησε να την ανατινάξει μακριά από την Ευρώπη στις κολεγιές με τον Πούτιν, το Ιράν, τον Ξι Σι Πιγκ και την Χαμάς, τότε που αναζητούσε με μανία τυπογραφείο για να τυπώσει δραχμές και να πληρώνει τον λαό με παράλληλο νόμισμα και χασκογελούσε ένας καραφλοκόρακας με φολκλόρ πουκάμισα και συμπεριφορά φτηνού νταβατζή στην Φυλής τη δεκαετία του εβδομήντα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε και αντιπαλέψαμε μέσα από το «αντι-Σύριζα μέτωπο, διαλύεται, γίνεται σκόνη και θρύψαλα όπως ακριβώς του πρέπει, όπως η πολιτική και κοινωνική πρόοδος επιβάλλει. Αγάλματα χρειάζεται να στήσει η ελληνική κοινωνία στους Πολακο-Παππάδες και στις Θρασκιαδο-Τζάκρηδες που στη μανία τους να ξαναγίνουν (στο αόρατο μέλλον) κυβέρνηση περνάνε καθημερινά πριονοκορδέλα τα αριστερά αγόρια οδηγώντας την κατάσταση στα άκρα, χωρίς το παραμικρό συναίσθημα, χωρίς λύπη και χωρίς αιδώ.
Σώγαμπροι της Κουμουνδούρου και συνυφάδες, κάτι κωμικές περσόνες που είδαν φως και μπήκαν στα γραφεία και στα ψηφοδέλτια την εποχή της μεγάλης αναταραχής και της κοινωνικής οργής, κάτι περίεργα «πολιτικά σαπρόφυτα» για την ιστορική αριστερά είναι τώρα οι νταραβεριτζήδες, κάνουν κουμάντο και face control για το «ποιος είναι με ποιον» και βαράνε κάρτα όλοι οι παλιοί καπεταναίοι για να μπουν στο κτίριο, ιδιοκτησίας Φώτη Κουβέλη παρακαλώ!
Ποτέ κανείς, από όσους, είτε πέρασαν κι έμειναν στο χώρο αυτό, είτε τον πάλεψαν και τον μίσησαν στις ιστορικές ενδοαριστερές συγκρούσεις από την μεταπολίτευση και μέχρι τώρα, δεν περίμενε πως το μόρφωμα των επιγόνων της ανανεωτικής αριστεράς θα κατέρρεε μέσα στην απόλυτη γελοιότητα και θα ακύρωνε στην κατάρρευση του όλες τις ιστορικές κατακτήσεις της στις προηγούμενες δεκαετίες, κατακτήσεις που την έκαναν πρωτοπόρο στις πολιτικές επεξεργασίες και της απέδωσαν τιμές από φίλους και αντιπάλους.
Συμβαίνει και πολύ στενοχωρεί τους «παλιούς φίλους», αλλά μέχρι εκεί, η ζωή τραβάει μπροστά και δεν έχει καμία όρεξη για μνημόσυνα. Συμβαίνει και δεν είναι καθόλου προς θάνατο! Ο ακραίος φιλοτομαρισμός των «κληρονόμων» που έφτασε στο αισχρό σημείο να αποθεώνει για αρχηγό ένα λειτουργικά αγράμματο και αήθη «άχαστο ηγέτη» ήταν βέβαιο πως θα πληρωθεί με τίμημα ανάλογο της καταστροφής που προκάλεσε!
Υ.Γ. Για να μην τρελαθούμε! Για το όνομα και την κρατική επιχορήγηση γίνεται όλος ο καυγάς! Αυτός που θα κρατήσει το όνομα και τη σφραγίδα θα πάρει όλο το χαρτί, ο άλλος που θα φύγει θα μείνει στον άσο και θα πρέπει να ζήσει με συνδρομές και χορηγίες.
Τα υπόλοιπα περί της αριστερής ψυχής και των παραδόσεων της επαναστατικής αριστεράς είναι φληναφήματα και μπουζουριέρα!
