Ελληνική γλώσσα: Καμία σχέση δεν έχει με όλες τις υπόλοιπες γλώσσες του κόσμου, και οι περισσότερες χώρες χρησιμοποιούν Ελληνικές λέξεις στο λεξιλόγιο τους.
Γράφει ο Βαφειάδης Αναστάσιος
Η Ελληνική Γλώσσα όπως γνωρίζουμε είναι η αρχή των πάντων.
Παρόλα αυτά, ενώ η Ελληνική Γλώσσα είναι βάση για να μπορέσουν να συννενοηθούν μεταξύ τους οι ξένοι, που χρησιμοποιούν ατόφιες αυτές τις Ελληνικές λέξεις, και που δεν είναι λίγες στον αριθμό,,, και φυτρώνουν μερικοί ”προοδευτικοί” που δεν διστάζουν να αιτούνται την απλοποίηση της Ελληνικής γλώσσας, ενώ οι ίδιοι την συμπεριλαμβάνουν καθημερινά στο λεξιλόγιο τους…!!!
Ειρωνία σε όλο της το μεγαλείο,, αλλά και ντροπή για δαύτους…!!!
Πόσο χαμηλό επίπεδο γνώσεων έχουν; ή μάλλον πόσο στενό και άρρωστο μυαλό φιλοξενεί το κεφάλι τους;
Το χειρότερο όμως δεν είναι οι ξένοι που προσπαθούν να απαξιώσουν την γλώσσα μας, αλλά οι Έλληνες που με υπόγειες δράσεις αλλάζουν την μορφή και την έννοια των λέξεων και συνεπώς την Ελληνκή Γλώσσα. Η τιμωρία για αυτούς πρέπει να είναι κακούργημα, και όχι πταίσμα, διότι είναι προδοσία….
Υπάρχουν βέβαια και οι μάχιμοι άριστοι γνώστες της Ελληνικής Γλώσσας, όπως ο Κύριος Παυλάκος Γεώργιος, που είναι Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (σε όλο τον πλανήτη, αλλά και σε άλλους πλανήτες).
Το έργο του, όπως και των συναδέλφων του είναι καταπληκτικό, και αξίζει να μάθετε για αυτόν τον Οργανισμό και να παρακολουθείτε τις εξελίξεις, τον αγώνα τους, καθώς και να ρίξουμε όλοι μαζί μερικές μούτζες στην άθλια πολιτική ηγεσία (νυν και πρώην) που έχουν παραμερίσει και απαξιώσει, αυτόν τον καταξιωμένο Οργανισμό….
Θεώρησα λοιπόν απαραίτητο, και ζήτησα από τον Γενικό Γραμματέα του Οργανισμού να μας πει λίγα λόγια για την Ελληνική μας Γλώσσα, και παρακάτω σας παραθέτω το άρθρο του…
[irp posts=”125233″ name=”21 Απριλίου: Γιορτή σήμερα, γεγονότα….σαν σήμερα”]
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Ἡ Γλῶσσα εἶναι τὸ ἐργαλεῖο ἐκφράσεως τῆς ἀνθρώπινης σκέψεως. Ὁ φιλόσοφος Βίτγκενσεν ἀποφαίνεται ὅτι «τὰ ὅρια τῆς Γλώσσας μου, ὁρίζουν τὰ ὅρια τοῦ κόσμου μου».
Μὲ τὴν Ε.Γ. ἐκφράστηκαν τὰ μεγαλύτερα Πνεύματα τῆς Ἀρχαιότητος, πάνω στὰ συγγράμματα τῶν ὁποίων ἔχουν στηριχθεῖ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα τῆς Ἀνθρωπότητος.
Ὅλοι οἱ λαοὶ θαύμαζαν τοὺς Ἀρχαίους Ἕλληνες καὶ πρὸ παντὸς ἐξυμνοῦσαν τὴν Γλῶσσα τους.
Ἕνας Λατῖνος μάλιστα, ὁ Κικέρων, εἶπε πὼς ἂν μιλοῦσαν οἱ Θεοὶ θὰ χρησιμοποιοῦσαν τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα.
Ἕνας ἄλλος Γερμανός, ὁ ξακουστὸς Γκαῖτε, μεταξὺ ἄλλων εἶπε ὅτι ἄκουσε τὸ Εὐαγγέλιο σὲ διάφορες γλῶσσες, ὅταν τὸ ἄκουσε ὅμως στὴν Ἕλληνικὴ τοῦ φάνηκε πὼς παρουσιάστηκε τὸ φεγγάρι στὸν ἔναστρο οὐρανό.
Γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα ὁ Γάλλος Ἀκαδημαϊκὸς καὶ ποιητὴς Κλαύδιος Φωριὲλ (1772-1844) γράφει ὅτι συγκεντρώνει τὸν πλοῦτο καὶ τὴν ὁμοιογένεια τῆς γερμανικῆς, τὴν σαφήνεια τῆς γαλλικῆς, τὴν λυγεράδα τῆς Ἱσπανικῆς καὶ τὴν μουσικότητα τῆς Ἰταλικῆς.
Ἡ διάσημη τυφλὴ Ἀμερικανίδα συγγραφέας Ἕλεν Κέλλερ παρομοίασε τὴν μέσω τῆς Ε.Γ. τελειότητα τῆς ἐκφράσεως τῆς ἀνθρώπινης σκέψεως μὲ τὸ τελειότερο τῶν μουσικῶν ὀργάνων, τὸ βιολί.
Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν εἶναι μία γλῶσσα ποὺ πρωτομίλησαν κάποιοι κανίβαλοι μετὰ τὴν περίοδο συνεννοήσεώς τους μὲ γρυλίσματα, ἀλλὰ μία ἐπινόηση κατόπιν μακροχρόνιου διεργασίας. Ὁ συνθέτης τῆς λέξεως π.χ. ὀφθαλμὸς θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζει τοὐλάχιστον τὶς ἐπιστῆμες τῆς φυσικῆς καὶ τῆς ἀνθρωπολογίας, ἀφοῦ ἡ λέξη εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὸ ρῆμα ὁράω-ὦ στὸν παρακείμενο = ὄπωπα καὶ τὴν λέξη θάλαμος. Ἐπίσης (Γέφυρα = γῆ + ἐπὶ + ὕδωρ) κ.λπ.
Στὸ σημερινό μας λεξιλόγιο χρησιμοποιοῦμε πάνω ἀπὸ 5.000 Ὁμηρικὲς λέξεις ὅπως : ἀλήθεια, ἀρετή, γελῶ, θρηνῶ, νεότης, πατρίς, πέλαγος, δίκαιος, σκέπτομαι, ὅπλο, ὅρκος, βουλή, πόλεμος κ.λπ. Ἕνας πολὺ μεγάλος ἀριθμὸς ὁμηρικῶν λέξεων κρύβεται μέσα σὲ σύνθετα ἢ διάφορα παράγωγα π.χ. τὴν φωνὴ δὲν τὴν ὀνομάζουμε αὐδή, λέμε ὅμως ἔμεινα ἄναυδος ἢ ἀπηύδησα. Ἡ γῆ δὲν λέγεται σήμερα ἄρουρα ἢ χθών, παρόλα αὐτὰ ἔχουμε καὶ ἀρουραίους καὶ ὑποχθόνιους θορύβους. Τὸ ἱμάτιο δὲν ὀνομάζεται λώπη ὑπάρχουν ὅμως ἀρκετοὶ λωποδύτες γύρω μας. Δὲν λέμε κυνῶ τὸ φιλῶ, οὔτε κύσα τὸ ἐφίλησα. Λέμε ὅμως προσκυνῶ τὸ εἰκόνισμα, ἐνῶ τὸ φιλῶ ἀγγλικὰ λέγεται kiss καὶ γερμανικὰ küssen. Δὲν ὀνομάζουμε τὸ κρεββάτι λέχος, λέμε ὅμως ἡ λεχώ. Οἱ Ἱσπανοὶ τὸ ὀνομάζουν lecho, letto οἱ Ἰταλοί, lit οἱ Γάλλοι, lager οἱ Γερμανοί. Τὸ συχνὰ δὲν τὸ λέμε θαμά, ἔχουμε ὅμως πολλοὺς θαμῶνες στὰ καφενεῖα. Τὸ γεῦμα ἢ τὸ δεῖπνο δὲν εἶναι πλέον δόρπον, αὐτὸ ὅμως δὲν μᾶς ἐμποδίζει νὰ γευθοῦμε κάποιο ἐπιδόρπιον. Στοὺς ναοὺς ὑπάρχει πάντα ὁ νεωκόρος ἂν καὶ τὸ σκουπίζω, σαρώνω, φροντίζω δὲν τὸ λέμε κορέω. Αὐτὸ τὸ Ὁμηρικὸ ρῆμα κορέω γέννησε δεκάδες λέξεων στὶς δυτικὲς γλῶσσες, μέσω τῶν λατίνων, ποὺ τὸ δανείσθηκαν καὶ τὸ πρόφεραν curo μὲ τὴν ἴδια ἔννοια : «φροντίζω, ἐπιμελοῦμαι» π.χ. cura = ἡ θεραπεία, ἡ φροντίδα γιὰ τὸ σῶμα. Τὸ πλοῖο δὲν ὀνομάζεται πλέον ναῦς, ἔχουμε ὅμως καὶ ναυτικὸ μὲ ναῦτες καὶ ναυστάθμους καὶ ναυαγοσῶστες. Τὸ ψωμὶ μόνο στὶς ἐκκλησίες τὸ ἀποκαλοῦμε ἄρτο, ὅμως ἔχουμε ἀρτοποιεῖα, ἀρτοσκευάσματα. Μπορεῖ νὰ μὴν ὀνομάζουμε ἰχθεῖς τὰ ψάρια, λέμε ὅμως ἰχθυοπώλης, ἰχθυοπωλεῖο, ἰχθυοκαλλιέργια, κ.λ.π.
Οἱ ἀρχαῖοι προγονοί μας δὲν ἐπρόφεραν τὰ ἑλληνικὰ ὅπως τὰ προφέρουμε ἐμεῖς. Τὸ Β λόγου χάριν, εἰκάζεται ὅτι προφερόταν πιὸ σκληρό, περίπου σὰν μπέ. Τὸ Η σὰν μακρὸ εε. Ἡ δασεῖα συνηχοῦσε ὡσὰν παχειὰ πνοὴ καὶ ἦταν γράμμα, τὸ κεφαλαῖο δικό μας Η. Αὐτὸ τὸ δασὺ πνεῦμα ἔχει διασωθεῖ μέχρι τὶς ἡμέρες μας σὲ ὁρισμένες περιοχὲς ὅπου ἀντὶ ἥλιος ἢ αἷμα, προφέρουν γήλιος, γαῖμα. Τὰ ἔχουν ὅμως διατηρήσει καὶ οἱ λατινογενεῖς γλῶσσες στὶς δασυνόμενες ἑλληνικὲς λέξεις ποὺ ἔχουν δανεισθεῖ, π.χ. HEROS = ἥρως, HARMONIE = ἁρμονία, HISTOIRE = ἱστορία, HORIZON = ὁρίζον.
Οἱ πρόγονοί μας χρησιμοποιοῦσαν τὸ ἀλφάβητο ἐκτὸς ἀπὸ γραφὴ τῆς γλώσσας καὶ γιὰ τὰ Μαθηματικὰ ἀφοῦ τὰ γράμματα ἦσαν καὶ ἀριθμοί, ἀλλὰ καὶ ὡς σημεῖα μουσικῆς, δηλαδὴ νότες. Σὲ κανονικὴ γραφὴ, πλαγιαστά, ἀνάποδα, λοξὰ καὶ σὲ διάφορους συνδυασμούς, ἐξέφραζαν περίπου 1.600 σημεῖα τῆς μουσικῆς θεωρίας. Μὲ τὴν χρήση τῶν Η/Υ ἡ κάθε λέξη ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ παιχθεῖ μουσικά.
Τὸ 80% τῶν παροιμιῶν μας προέρχεται ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες, π.χ. «ἐς αὔριον τὰ σπουδαῖα», «ΜΙΑ ΧΕΛΙΔΩΝ ΕΑΡ ΟΥ ΠΟΙΕΙ», «Α ΔΕ ΧΕΙΡ ΤΑΝ ΧΕΙΡΑ ΝΙΖΕΙ» = τὄνα χέρι νίβει τ’ ἄλλο.
Ὁ Ὅμηρος καὶ οἱ τραγικοί μας, πηγὴ ἀνεξάντλητη, εἶναι καθημερινὰ παρόντες μέσα στὰ λόγια μας :
Πέρσαι: «ΠΑΘΕΙΝ ΤΟΝ ΕΡΞΑΝΤΑ» = ὅτι ἔκαμες νὰ πάθεις.
Ἀγαμέμνων: «ΤΟΝ ΠΑΘΕΙ ΜΑΘΟΣ» = ὁ παθὸς μαθός.
Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας: «ΤΡΙΧΟΣ ΟΡΘΙΑΣ ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΙΣΤΑΤΑΙ» = σηκώθηκαν οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς.
Ἐκκλησιάζουσαι: «ΜΑ ΤΩ ΘΕΩ».
Ἀγαμέμνων: «ΑΝΗΡ ΣΤΕΓΗΣ ΣΤΥΛΟΣ» = ὁ ἄνδρας κολώνα τοῦ σπιτιοῦ.
Εὐριπίδης (Ὀρέστης): «ΑΕΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΜΠΟΔΩΝ ΤΑΙΣ ΣΥΜΦΟΡΑΙΣ». Μᾶς προτρέπει πρὸ 25 αἰώνων ὁ Εὐριπίδης νὰ ἀναζητήσουμε τὴν γυναῖκα πίσω ἀπὸ κάθε κακό. Λάθος λοιπὸν νὰ χαρίζουμε τὴν ἔκφραση αὐτὴ στοὺς Γάλλους μὲ τὸ «Chercher la fame».
Ἀκόμη πλῆθος χαρακτηριστικὲς ἐκφράσεις καὶ γνώριμες συνήθειες ὅπως: «ΑΠΤΕΣΘΑΙ ΞΥΛΟΥ» = χτύπα ξύλο, «ΤΡΕΧΟΥΝ… ΤΑ ΩΤΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΩΜΩΝ ΕΧΟΝΤΕΣ» = φεύγουν μὲ κατεβασμένα αὐτιά, «ΕΑΥΤΟΥΣ ΕΞΕΘΕΑΤΡΙΣΑΝ» = ἔγιναν θέατρο, «ΛΥΕΤΑΙ ΓΟΥΝΑΤΑ» = λύονται τὰ γόνατα, «ΤΟΝ ΔΕ ΛΙΠΕ ΨΥΧΗ» = λιποψύχησε, « ΤΟΤΕ ΜΟΙ ΧΑΝΟΙ ΕΥΡΕΙΑ ΧΘΩΝ» = νὰ ἀνοίξει ἡ γῆ νὰ μὲ καταπιεῖ, «ΑΠΟΣΚΟΤΙΣΟΝ ΜΕ» = μὴ μὲ σκοτίζεις, «ΟΥΔ’ ΟΣΟΝ ΚΝΗΣΑΣΘΑΙ ΤΟ ΟΥΣ ΣΧΟΛΗΝ ΑΓΩ» = δὲν ἀδειάζω νὰ ξύσω τὸ αὐτί μου, «ΓΑΛΑ ΟΡΝΙΘΩΝ» = τοῦ πουλιοῦ τὸ γάλα.
Πλῆθος συνηθειῶν καὶ ἐκφράσεων διαιωνίζονται μέχρι σήμερον: κοντοστέκονταν στὴν γειτονιὰ καὶ φλυαροῦσαν «ΛΑΚΕΡΟΛΟΓΟΥΣΑΝ» (λακερντί), ἀφιέρωναν περίσσιο χρόνο στὴν περιποίηση τῆς καλλονῆς τους, ταξίδευαν ἀφοῦ πρῶτα προσεύχονταν στὸν ἐπιβατήριο Ἀπόλ-λωνα, ἐκτελοῦσαν τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα μὲ θυμιάματα, λιτανεῖες, τάματα, χρυσὲς εἰκόνες, μὲ ἐγκοιμήσεις καὶ παννυχίδες (ὁλονυκτίες). Ἔκαναν ποδαρικὸ: «ΠΡΩΤΩ ΠΟΔΙ, ΟΙΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΛΕΓΕΙΝ ΕΙΩΘΑΣΙ». Ἔπαιζαν τυχερὰ καὶ ἄλλα ἀθωότερα παιχνίδια : κορώνα ἢ γράμματα = ΝΥΞ Η ΗΜΕΡΑ, μονὰ-ζυγὰ = ΑΡΤΙΑΖΕΙΝ, πεντόβολα = ΠΕΝΤΕΛΙΘΟΙ, «ΚΑΙ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ ΔΙΑ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΗΝ ΧΑΛΚΗΝ ΜΥΙΑ» = τυφλόμυγα. Ἔλυναν σπαζοκεφαλιές, γρίφους ἢ αἰνίγματα: «ΠΟΤΕΡΟΝ Ἡ ΟΡΝΙΣ Η ΤΟ ΩΟΝ ΕΓΕΝΕΤΟ;», «ΕΙΜΙ ΠΑΤΡΟΣ ΛΕΥΚΟΥ ΜΕΛΑΣ ΤΕΚΟΣ, ΕΥΘΥΣ ΔΕ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΛΥΟΜΑΙ ΕΙΣ ΑΕΡΑ» = ὁ καπνός.
Ἤδη οἱ Ἰάπωνες ἔχουν κατακλύσει τὰ Πανεπιστήμια τῆς Δύσεως (ἰδίως τῆς Ἀμερικῆς) στὰ τμήματα Ἑλληνικῶν σπουδῶν. Στὴν μακρινὴ Ἰαπωνία ἐξεδόθη πρόσφατα τὸ βιβλίο τοῦ Χιντέγιο Ἀράκι «Ἐξπρὲς Ἀρχαῖα Ἑλληνικά». Πρόκειται γιὰ μέθοδο ταχείας ἐκμάθησης τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσας, ποὺ συνοδεύεται μάλιστα ἀπὸ ἠχογραφημένη κασέτα. Ὁ Ἀράκι εἶχε ἐκδόσει τὸ 1986 τὴν μέθοδο «ταχείας ἐκμάθησης τῆς νεοελληνικῆς γλώσσας-ἐξπρὲς Νέα Ἑλληνικά» ποὺ βρίσκεται ἤδη στὴν δέκατη ἔκδοσή της.
Ὁ Κρὸλλ μελετῶντας τοὺς Τυραννίωνα καὶ Βάρρωνα ἐπιβεβαιώνει τὶς μελέτες τοῦ Τάκιτου καὶ Κοϊντιλιανοῦ ὅτι ἡ Λατινικὴ εἶναι μία Αἰολικὴ διάλεκτος τῆς Ε.Γ. Θέμα ποὺ ἐπανεξετάζει ὁ Ἐμ. Γκάμπα μὲ εἰδικὸ μελέτημα ἐπιγραφόμενο “Il latino come dialeto greco”.
Ἡ ἐπίδραση τῆς Ε.Γ. στὸ Εὐρωπαϊκὸ λεξιλόγιο εἶναι ἐν μέρει γνωστή. Βεβαίως μεταξὺ τῶν γλωσσῶν δὲν ὑπάρχουν στεγανά. Ὅλες οἱ γλῶσσες δανείζουν καὶ δανείζονται λέξεις καὶ ἔτσι καλύπτουν τὶς ἀνάγκες τοῦ λεξιλογίου τους. Ὅμως ὁ ἀριθμὸς καὶ κυρίως ἡ ποιότητα τῶν λέξεων εἶναι διαφορετικὴ σὲ κάθε γλῶσσα. Ἄλλο εἶναι νὰ ἔχεις δανεισθεῖ 1.000 λέξεις καὶ ἄλλο 25.000. Ἐπίσης ἄλλη βαρύτητα ἔχει ὁ δανεισμὸς τῶν λέξεων : κόρνερ, κεφτές, μπογιατζῆς καὶ ἄλλη οἱ λέξεις : Δημοκρατία, Φιλοσοφία, Μουσική, Ἀρτηρία.
Ὁ ἀριθμὸς τῶν λέξεων μπορεῖ νὰ μετρηθεῖ, ἡ ποιότητά τους ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ βαθμολογηθεῖ. Ὑπάρχουν δύο κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα μποροῦν νὰ ἀξιολογηθοῦν : 1. ἡ ἀντοχή τους μέσα στὸν χρόνο καὶ 2. ὁ ἀριθμὸς τῶν παραγώγων, ποὺ ἔχουν δημιουργηθεῖ ἀπὸ κάθε λέξη.
Οἱ βασικὲς ἔννοιες σκέψεως καὶ ἐκφράσεως, αὐτὸ ποὺ οἱ γλωσσολόγοι ἀποκαλοῦν «γλωσσολογικὸ κλειδὶ» τῆς κάθε γλώσσας, εἶναι λέξεις ποὺ ἔχουν ληφθεῖ αὐτούσιες ἀπὸ τὴν Ἑλληνική. Οἱ βασικὲς αὐτὲς λέξεις ἀνέρχονται περίπου στὶς 500 καὶ ὅπως οἱ ἴδιοι ἀναγνωρίζουν, ἂν ἀφαιρεθοῦν ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό τους, θὰ ὑπάρξει ἀδυναμία ἐπικοινωνίας μεταξύ τους.
Τὰ περισσότερα λεξικὰ πλὴν τῆς Ὀξφόρδης, χωρὶς καὶ αὐτὸ νὰ εἶναι ἀπόλυτο, σταματοῦν τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων στὴν λατινικὴ ρίζα καὶ δὲν ἀναφέρουν ὅτι αὐτὴ προῆλθε ἀπὸ τὴν Ἑλληνική. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ εἶναι τέτοιας ἐκτάσεως, ποὺ δημιουργεῖ τὴν ἐντύπωση συστηματικῆς παραπληροφόρησης ἀφοῦ πρόκειται γιὰ ἀρκετὲς χιλιάδες λέξεων.
Στὸ πληρέστερο σήμερα ἀμερικανικὸ λεξικὸ “Μίριαν Γουέμπστερ” σὲ σύνολον 166.724 λέξεων οἱ ἀμιγεῖς Ἑλληνικὲς λέξεις εἶναι 42.914 ποσοστὸ 25,73%, ὅταν στὸ ἴδιο λεξικὸ ἡ ἀγγλικὴ ἔχει δανεισθεῖ 57 λέξεις ἀπὸ τὴν τουρκικὴ καὶ 34 λέξεις ἀπὸ σλαβικὲς γλῶσσες.
Στὴν ἰατρικὴ ὁρολογία μὲ βάσει τὸ ἔγκυρο λεξικὸ “Ντόρλαντ” σὲ σύνολο 46.251 λέξεων, οἱ ἀμιγεῖς Ἑλληνικὲς λέξεις εἶναι 24.862, ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸ 53,75% καὶ ἂν προσθέσουμε τὶς λέξεις ποὺ κατὰ τὸ ἥμισυ εἶναι Ἑλληνικές, ὡς πρὸς τὸ 1ο ἢ τὸ 2ο συνθετικό τους, τότε τὸ ποσοστὸ αὐτὸ ἀνέρχεται στὸ 68%.
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στοὺς ἄλλους κλάδους τῶν Ἐπιστημῶν. Π.χ.
Στὴν Ζωολογία : 337.789 γένη ζώων – 195.779 ἀμιγεῖς Ἑλληνικὲς ποσοστὸ 57,96% καὶ ἂν προσθέσουμε τὶς λέξεις ποὺ κατὰ τὸ ἥμισυ εἶναι Ἑλληνικές, ὡς πρὸς τὸ 1ο ἢ τὸ 2ο συνθετικό τους, τότε τὸ ποσοστὸ αὐτὸ ἀνέρχεται στὸ 73%.
Ἡ καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Καλιφόρνιας Marianne Mc Donald ἔχει καταγράψει στὸ πρόγραμμα «Ἴβυκος» τὸν «Thessaurus Lingua Grecque» (Θησαυρὸ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης) 6.000.000 ἑλληνικὲς λέξεις καὶ 72.000.000 λεξιτύπους μέχρι τὴν βυζαντινὴ περίοδο. Ὅταν τὸ ἔργο ὁλοκληρωθεῖ οἱ ἀριθμοὶ θὰ ξεπεράσουν τὸ ὅριο καὶ τῆς πιὸ ὑπερβάλλουσας φαντασίας.
Ἀκυρώνοντας μία λέξη εἶναι σὰν νὰ ἀκρωτηριάζουμε τὸ ἱστορικό μας παρελθόν. Ἡ μία καὶ ἀδιαίρετη Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, ἀπὸ τὸν Ὅμηρο ἕως τὸν Ἐλύτη, κουβαλεῖ, στὸν ἔνδοξο ἱστορικό της πλοῦ, λέξεις καὶ τύπους λέξεων μνημειώδους ἀξίας καὶ ἀπαράμιλλου κάλλους, ὀπτικοῦ, ἠχητικοῦ καὶ ἐννοιολογικοῦ. Οἱ γλωσσοτέχνες Ἕλληνες προγονοί μας παρέδωσαν σὲ μᾶς ἕναν τεράστιο γλωσσικὸ θησαυρὸ καὶ εἶναι ἱεροσυλία νὰ συρρικνώνουμε τὸν γλωσσικό μας πλοῦτο. Ἐξαφανίζονται λέξεις καὶ ἀντικαθίστανται ἀπὸ ἄλλες ὄχι μόνο πολὺ κατώτερης γραφικῆς καὶ μουσικῆς ἀξίας ἀλλὰ κυρίως ξενικῆς προελεύσεως.
Ἡ μητέρα γλῶσσα τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν ὑφίσταται στὶς ἡμέρες μας ἕναν συνεχῆ πόλεμο καὶ παραγκωνισμὸ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, καὶ ἀπὸ τοὺς ραδιοφωνικοὺς καὶ τηλεοπτικοὺς σταθμοὺς μὲ λέξεις ὅπως Τσάο-Μπρέκφαστ-Μαγκατζίνο-Φαντάστικο-Πρὲς-Ροὺμ-Γκάλοπ (περιφρονώντας τὴν τόσο εὔηχη Δημοσκόπηση)-Μιούζικ (ἀφοῦ χαρίσαμε δηλαδὴ στὴν οἰκουμένη τὴν λέξη Μουσική, τὴν ἐπανεισάγουμε θλιβερὸ κακέκτυπο). Πουσάρω-Ἐξιτάρομαι-Νταουνιάζω-Γκλάμουρ ……… ποὺ κατὰ πρόσφατη τηλεοπτικὴ δήλωση τὸ ἔχουμε ἀνάγκη, χωρὶς νὰ γνωρίζουν τὴν ἑλληνική της προέλευση. Τὸ ἐτυμολογικὸ λεξικὸ τῆς Ὀξφόρδης μᾶς πληροφορεῖ ὅτι εἶναι ἀλλοιωμένη γραφὴ τῆς ἑλληνικῆς λέξεως γραμμάριον=Grammar. Σὲ γραμμάρια ζυγίζανε τὰ ὑλικὰ γιὰ τὴν παρασκευὴ μαγικῶν συνταγῶν. Ἔτσι τὸ Grammar – Glamour, κατέληξε νὰ σημαίνει τὴν μαγεία, τὴν γοητεία.
Δικαίως ἀναρωτιόταν ὁ Σεφέρης:
«Μὰ τὶ γυρεύουν οἱ ψυχές μας πάνω σὲ καταστρώματα καταλυμένων καραβιῶν μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις ἀπὸ ξένες γλῶσσες;»
Ἀφοῦ κάψαμε τὰ δάση μας στήσαμε παντοῦ ἐπιγραφὲς :
«ΜΗ ΚΑΙΤΕ ΤΑ ΔΑΣΗ – ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ»
Ἀφοῦ καταρυπάναμε τὶς θάλασσές μας βάλαμε πινακίδες:
«ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΕ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΚΑΘΑΡΕΣ»
Μήπως συντόμως θὰ χρειασθοῦμε ἐπιγραφὲς ποὺ θὰ γράφουν:
ΟΠΩΣ Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΕΠΑΦΙΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Ἡ ἄτυχη Φιλομήλα ποὺ τὴν ἐβίασε ὁ Τηρεὺς καὶ κατόπιν τῆς ἀπέκοψε τὴν γλῶσσα γιὰ νὰ μὴν τὸν μαρτυρήσει, διαλαλεῖ μέχρι σήμερα τὸν καημό της, χαραγμένο σὲ μάρμαρο: «Γλῶσσαν ἐμὴν ἐθέρισε καὶ ἔσβεσεν Ἑλλάδα φωνὴν». Ἡ τραγικὴ Φιλομήλα δὲν θρηνεῖ ποὺ τῆς ἔκοψαν τὴν γλῶσσα, δὲν ὀδύρεται ποὺ θὰ μείνει βουβή, ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.
Γεώργιος Ἀποστ. Παυλάκος
