Εμείς οι νεο-Έλληνες πάντα νοσταλγούμε. Συνηθίζουμε να λέμε ότι το παλαιότερο είναι καλύτερο.
Προφανώς δεν είναι πάντα έτσι. Όμως ψυχολογικά ο άνθρωπος νοσταλγεί πάντα εκείνο που δεν έχει.
Πολλές φορές δε ωραιοποιεί παλαιότερες απλούστερες κοινωνικές δομείς, ίσως επειδή οι απαιτήσεις της εποχής εκείνης ήταν λιγότερες και μάλλον ευκολώτερες. Αξίζει πάντως να δούμε κάποιες φωτογραφίες από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, που απεικονίζουν τη μαθητική ζωή σε Σχολεία της Πατρίδας μας.
Οταν ο μαυροπίνακας είναι χαρακωμένος και μόλις διακρίνονται τα σημάδια επάνω του..η σόμπα στη μέση της “αίθουσας” προσπαθεί να δώσει λίγο ζεστασιά στα μικρά παιδιά
Οταν στα θρανία δεν κάθονταν δυο δυο η τρεις τρεις αλλά έξι και πάνω!!Ιδιαίτερη προσοχή δώστε στο βλέμμα του δασκάλου και στα σταυρωμένα χέρια των παιδιών(1952)
Τα παπούτσια βέβαια ήταν πολυτέλεια…
Κάτι ανάλογο και στα κοριτσάκια…και βέβαια πού βιβλία… ένα βιβλίο για δύο άτομα…(Δημοτικό Σχολείο Καναλίων Βόλου-1949-)
Εδώ δεν υπάρχει ούτε καν αίθουσα…το μάθημα έξω…ο πίνακας φαίνεται μόνο σε λίγους και αυτό με πολύ δυσκολία…(Δημοτικό Σχολείο Ηπείρου-1950-)
…Οταν πολυτέλεια ήταν ακόμα και τα θρανία…τα παιδιά γονατισμένα συμμετέχουν στο μάθημα!!(1948)
Οταν η πείνα θέριζε…συσσίτιο στο σχολείο…
