Για να πάνε στο σχολείο μπαίνουν καθημερινά στο καΐκι. Φεύγουν από τα σπίτια τους στις 6:30 και με τα πόδια φτάνουν στο λιμάνι. Λίγο πριν τις 7:00 σαλπάρουν για την απέναντι ακτή, όπου θα φτάσουν 45 λεπτά αργότερα. Αν έχει απαγορευτικό, χάνουν το μάθημα.
Γυρίζουν το απόγευμα στο μικρό καταπράσινο νησάκι τους. Είναι «τα παιδιά του Καλάμου», που βρίσκεται νότια της Λευκάδας. Είναι οι πέντε μαθητές του γυμνασίου και οι 3 του λυκείου, οι οποίοι καθημερινά έχουν «κοινή πορεία» για να μάθουν γράμματα στα σχολεία του Μύτικα και της Κανδήλας, στην Αιτωλοακαρνανία.
Συναντήσαμε τα «παιδιά του Καλάμου» μεσημέρι στον Μύτικα. Μπήκαμε μαζί στο καΐκι και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί τους. Μέχρι να ξεκινήσει το σκάφος, οι μαθητές κάθονται όλοι μαζί στην πλώρη και αστειεύονται. Είναι ο Γεράσιμος, η Άννα, η Εύη, ο Φάνης και η αδελφή του η Γεωργία, ο Γιάννης, η Μαρία και ο Φάνης.
«Είμαστε μία οικογένεια, πολύ αγαπημένοι. Ο ένας προσέχει τον άλλον», λένε με ένα στόμα τα παιδιά και προτείνουν τη Μαρία, ως μεγαλύτερη, να μιλήσει για τον καθημερινό αγώνα που δίνουν, προκειμένου να μάθουν γράμματα.
« Η διαδρομή για το σχολείο είναι κουραστική, όμως, πλέον, έγινε συνήθεια», λέει η Μαρία και καταθέτει τη δική της πορεία: «Μένω στην άκρη του νησιού. Ξυπνάω έξι παρά τέταρτο το ξημέρωμα. Περπατώ 20 λεπτά με τα πόδια. Είναι νύχτα, δεν έχει βγει ο ήλιος. Μαζί με τον αδελφό μου πηγαίνουμε ποδαράτα. Όταν έχει κακοκαιρία, βροχή, εφοδιαζόμαστε με αδιάβροχα και αντιανεμικά. Δεν φοβάμαι τη νύχτα, μπορεί να είναι λίγο κάπως, αλλά εντάξει και αυτό συνήθεια είναι».
