Ενω η ΕΔΕ στο Βενιζέλειο νοσοκομείο για τον θάνατο της μικρής Μελίνας είναι σε εξέλιξη, η μητέρα της τετράχρονης συγκλονίζει με ένα κείμενο που μοιράστηκε μέσω του διαδικτύου ο πατέρας Μάνος Παρασχάκης
Τα τελευταία ευτυχισμένα Χριστούγεννα της οικογένειας…
Ο πόνος της μάνας.
Θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
«Πέρασε ένας μήνας που χάσαμε και θάψαμε την υπέροχη κορούλα μας.
Πέρασε ένας μήνας που τη κρατούσα στην αγκαλιά μου και νόμιζα ότι θα έχουμε μια ολόκληρη ζωή μαζί.
Η Μελινούλα μας που κάθε μέρα μας χάριζε τόση χαρά, τόση αγάπη.
Που είχε τόση περιέργεια να μάθει τα πάντα, μας ρωτούσε τρείς-τέσσερις φορές το ίδιο πράγμα για να σιγουρευτεί.
Η Μελινούλα μας που δεν άφησε τις εργασίες της στο σχολείο, αλλά τις δίπλωσε και τις έβαλε στη τσάντα της για να μου τις δώσει.
Κάθε μέρα που γύρισε από το σχολείο μου έλεγε: “Μαμά σου έχω ένα δώρο”, και μου έδωσε τις ζωγραφιές κι ήταν τόσο περήφανη.
Η κορούλα μας που μας έλεγε κάθε μέρα ότι μας αγαπάει, που ο σκοπός της ήτανε να μας κάνει να γελάσουμε.
Η Μελινούλα μας που ήτανε έξω τόσο ντροπαλή, εδώ στο σπίτι ήτανε αρχηγός, ήθελε να συμμετέχει στα πάντα.
Το κοριτσάκι μου που όταν η αδερφή της έτρεχε να μπεί στο σχολείο η Μελίνα ήτανε δίπλα μου για να με φιλήσει πριν φύγω.
Το κοριτσάκι μου που άφησε ένα τόσο μεγάλο κενό, ένα μαύρο κενό.
Ένας μήνας που μοιάζει με χρόνια.
Ένας μήνας που μοιάζει με κακό όνειρο.
Ένας μήνας, με το άλλο μισό της Μελίνας, την αδερφή της, που είναι τόσο χαμένο.
Που δε μπορεί να εκφράσει τι νιώθει, που δε καταλαβαίνει γιατί έφυγε το άλλο της μισό. Ένα χαμένο παιδάκι που μου ζητάει να πάω στον ουρανό να τη φέρω πίσω.
Ο πόνος είναι αβάσταχτος, δε ξεπερνιέται ποτέ ότι κι αν κάνεις.
Όχι τόσο πολύ επειδή τη θέλω εδώ, όσο που στερήθηκε την ευκαιρία να ζήσει.
Τώρα ετοιμαζότανε να ανοίξει τα φτεράκια της, να περνάμε υπέροχα σαν οικογένεια.
Το Μελινιό μας που δεν άντεξε πολλές ώρες, το κορμάκι της δεν άντεξε, δε ξέρω αν πονούσε, δε ξέρω αν ξύπνησε γιατί δεν ήμουνα μαζί της.
Δε ξέρω αν με έψαχνε.
Δεν ήμουνα εκεί να της κρατήσω το χεράκι της που τόσο αγαπούσα να κρατάω.
Η Μελινούλα μου που ήθελε να πάει στα χιόνια και τα χριστούγεννα έκλαιγε που δεν είχε χιονίσει και της υποσχέθηκα ότι θα τη πάω.
Τώρα έχει χιόνια αλλά η Μελίνα δεν είναι πιά εδώ.
Πόσο μας λειπει το Μελινιό μας που μας άφησε άδικα, τόσο άδικα…»
