Ήταν σαν σήμερα 3 χρόνια πριν όταν ο Αποστόλης Γκανάς πέθανε χτυπημένος από μία σπάνια μορφή καρκίνου και η τελευταία του επιθυμία το hashtag του #TolisLovedMaria να γίνει trending topic αποτελεί ακόμα κάτι σαν εντολή για τους χρήστες του δικτύου οι οποίοι με τις αναρτήσεις τους τιμούν την μνήμη του.
Ο Αποστόλης είχε γίνει γνωστός από τον λογαριασμό του @moloch82. Εκεί εξομολογούνταν σε καθημερινή βάση τον αγώνα που έδινε με το τέρας του καρκίνου και το σύστημα υγείας στην Ελλάδα, τις σκέψεις του, και την αγάπη του για την κοπέλα του, την Μαρία, η οποία στάθηκε στο πλευρό του καθόλη τη διάρκεια του σκληρού αγώνα που έδινε.
Οι δυο τους είχαν σχέση ήδη από τα 18 τους χρόνια, όταν ακόμα τίποτα δεν προμήνυε τις δύσκολες μέρες που θα ακολουθούσαν. «Απόψε θέλω δείπνο στη βεράντα, οι δυο μας. Ξέγνοιαστα. Σαν τις διακοπές που δεν μπορώ να σε πάω και ποτέ δε γκρίνιαξες γι΄ αυτό», έγραφε ο Αποστόλης εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο την αγάπη του για την Μαρία στο πρόσωπο της οποίας ταυτίστηκαν στη συνέχεια πολλές γυναίκες.
«Σε ακινησία πάλι, με πόνους άσχημους. Ενίοτε χαμογελάω! Άλλωστε χρωστάω ακόμα μία ζωή γεμάτη στο κορίτσι μου», έγραφε σε άλλο του tweet.
Για τους χρήστες του Twitter το #TolisLovedMaria λειτουργεί ακόμα όπως όταν ο Αποστόλης ήταν ανάμεσά μας και θύμιζε με κάθε του ανάρτηση τη σημασία της ζωής.
Σε μία από τις τελευταίες τους σκέψεις στο blog του docamiok.blogspot.gr, ο Αποστόλης είχε γράψει:
Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να “ζείται” -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.
