Χρήστος Δεμέτης
“But I still haven’t found what I’m looking for” στο Μετρό της Νέας Υόρκης.
Εμπνευστής ήταν ο Jimmy Fallon. Καλεσμένοι, τα μέλη μιας υπερπασίγνωστης και πολυακουσμένης μπάντας. Κοινό, οι απλοί ανυποψίαστοι πολίτες.
Σενάριο:
Φαντάσου να πηγαίνεις να πάρεις το τρένο το πρωί για να φτάσεις στη δουλειά σου και ξαφνικά να ακούς από την άλλη άκρη της πλατφόρμας μια οικεία φωνή να τραγουδάει μια τεράστια επιτυχία.
Μια φωνή που μοιάζει τόσο πολύ με εκείνη του Bono των U2. Πλησιάζεις και βλέπεις κάτι τύπους μεταμφιεσμένους να παίζουν σαν προπονημένο στο στούντιο συγκρότημα. Κάθεσαι λίγο ακόμα. Και έκπληκτος συνειδητοποιείς πως η φωνή δεν μοιάζει με εκείνη του Bono.
Είναι η φωνή του Bono και εκείνος τραγουδάει ζωντανά μπροστά σου.
Το πείραμα ήταν απλό. Στην αρχή κανείς δεν έδινε σημασία. Ακόμα ένα τσούρμο πλανόδιων αλλά ταλαντούχων μουσικών, σκέφτονταν οι περισσότεροι. Κάποιοι στέκονταν για λίγο, σταδιακά άλλοι άρχισαν να τραβούν και βίντεο με τα κινητά τους.
Από το δεύτερο λεπτό του βίντεο τα πράγματα αλλάζουν. Ο Fallon αποκαλύπτει την ταυτότητα του και οι U2 είναι μαζί του με σάρκα και οστά.
Το τι ακολουθεί είναι απίστευτο.
