Μυστικές Οργανώσεις
Οι υποθέσεις που δεν έχουν εξιχνιαστεί από τη Δικαιοσύνη αλλά και από απτές δημόσιες αποδείξεις, θα μένουν πάντα στο έλεος συνωμοσιολογικών προσεγγίσεων. Η ιστορία έχει να επιδείξει πλήθος παρόμοιων περιπτώσεων που χάσκουν ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, αλλά και πολλές υποθέσεις που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας δίχως να πείθουν κανέναν είτε με την αιτιολόγησή τους είτε με την αποσιώπησή τους.
Από την άλλη, παρακολουθώντας κάποιος διάφορες ιστορίες και συμβάντα, σχηματίζει το δίχως άλλο την εντύπωση ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας…
Παραμονή στα πάτρια εδάφη
Στην περίοδο του ισπανικού Εμφυλίου υπήρχε ένα κάθαρμα που μακροημέρευσε δυστυχώς, ο φασίστας Λίτσιο Τζέλι, ο οποίος πολέμησε ως εθελοντής στις τάξεις του φασιστικού Τάγματος των Μελανοχιτώνων υπό την ηγεσία του Φράνκο. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Τζέλι έδρασε ως σύνδεσμος ανάμεσα στους φασίστες του Μουσολίνι και τους ναζί. Η δράση του εκείνη την περίοδο επικεντρωνόταν στις επαφές του με τη μεραρχία των SS του Χέρμαν Γκέρινγκ.
Όπως πολλά παρόμοια καθάρματα, μετά τον πόλεμο προσεγγίστηκε από διάφορες συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες και φημολογείται – αλλά είναι σχεδόν σίγουρο – ότι έπαιξε ρόλο στην οργάνωση των «Διαύλων», δηλαδή των προγραμμάτων εκείνων που σχεδίαζαν τη φυγάδευση καταζητούμενων εγκληματιών πολέμου, ναζιστών και φασιστών σε διάφορους ασφαλείς προορισμούς, κυρίως της Νότιας Αμερικής. Μέσω αυτής της οδού πιστεύεται σήμερα ότι φυγαδεύτηκαν και διάφοροι διάσημοι εγκληματίες, όπως ο Κλάους Μπάρμπι, ο Άλντοφ Άιχμαν και ο Γιόζεφ Μένγκελε.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι οι δίαυλοι αυτοί συστάθηκαν με την ευγενική συνδρομή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και πληροφοριών. Σύμφωνα δε με φήμες, έπαιξε και τον… βοηθητικό της ρόλο και η Καθολική Εκκλησία. Είναι γνωστό, τέλος πάντων, ότι ιερείς προσκείμενοι στον φασισμό προσέφεραν σε πολλές περιπτώσεις φαγητό και άσυλο σε καθάρματα – εγκληματίες πολέμου και ταυτόχρονα χρησιμοποιούσαν το εκτεταμένο δίκτυο των πληροφοριοδοτών της Εκκλησίας στη Νότια Αμερική. Όλα αυτά γίνονταν κι οργανώνονταν υπό το σκεπτικό ότι ο επόμενος θανάσιμος εχθρός της ανθρωπότητας, που έπρεπε να αντιμετωπιστεί, ήταν ο κομμουνισμός.
Έτσι, ιδιαίτερα εύκολα και αβασάνιστα, η καταπολέμηση του κομμουνισμού απέκτησε προτεραιότητα έναντι της κατάλυσης του ναζισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι πάνω σε αυτές τις αρχές οικοδομήθηκε ο Οργανισμός Γκέλεν και η Επιχείρηση «Συνδετήρας», για την οποία έχουμε γράψει αναλυτικότερα σε προηγούμενο τεύχος σχετικά με τη φυγάδευση ναζιστών επιστημόνων στην Αμερική. Για καθάρματα όπως ο Τζέλι, ο «Δίαυλος» ήταν ένας τρόπος δικτύωσης στον σκιώδη κόσμο των μυστικών υπηρεσιών που θα του απέφερε χρήμα και δύναμη.
Η ύπαρξη των «Διαύλων» σήμερα είναι ευρέως αποδεκτή. Ωστόσο, παράλληλα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που κάνουν λόγο για ομάδες ναζιστών και φασιστών που παρέμειναν συνειδητά στη Δυτική Ευρώπη, στο πλαίσιο ενός σχεδίου που ονομάστηκε «Παραμονή στα πάτρια εδάφη», ενώ θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι ο Τζέλι ανέλαβε να συγκροτήσει αυτές τις ομάδες τραμπούκων και πρακτόρων ως μια άμυνα ενάντια στον κομμουνισμό. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η «Επιχείρηση Gladio».
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ, για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης, οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind».
Το εν λόγω δίκτυο απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία ονομαζόταν «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας».
Η αποκάλυψη του δικτύου «Gladio» οδήγησε και στη διαλεύκανση πολλών υποθέσεων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στην Ιταλία, με θύματα εκατοντάδες ανυποψίαστους ανθρώπους, στο διάστημα 1950-1974. Στη δίκη των υπευθύνων, που άρχισε το 1974 και τελείωσε το 1979, ήρθαν στο φως συγκλονιστικά στοιχεία που αποδείκνυαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η τρομοκρατία στην Ιταλία καθοδηγήθηκε από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών.
Αν σε αυτή την επιχείρηση ήταν αναμεμειγμένος ο Τζέλι, αυτό πρέπει να το έκανε από την Αργεντινή όπου είχε εγκατασταθεί από το 1954. Εκεί λέγεται ότι είχε συνάψει φιλίες με δεξιούς ηγέτες. Στο μεταξύ οργάνωνε και προετοίμαζε τη δημιουργία της μυστικής μασονικής στοάς P2.
Η P2
Από το 1963 ο Τζέλι είχε ενταχθεί στις τάξεις των Ελευθεροτεκτόνων. Από εκεί κατάφερε να δημιουργήσει μια ιδιότυπη στοά στους κόλπους μιας άλλης στοάς, την οποία αποκαλούσαν «κεκαλυμμένη» στοά. Σε αυτή την κεκαλυμμένη στοά ο Τζέλι ήταν ο μόνος που γνώριζε όλα τα μέλη της. Σε αυτή συμμετείχε όλος ο καλός ο κόσμος, όπως αυτός της ιταλικής καθολικής κοινωνίας και της αντίστοιχης της λατινοαμερικανικής. Αυτό το δημιούργημά του ο Τζέλι το ονόμασε Propaganda Due ή, προς χάρη συντομίας, P2.
Η οργάνωση αυτή απαρτιζόταν από όλα τα επίτιμα μέλη μιας αξιοπρεπούς κοινωνίας, όπως επιχειρηματίες, εκπροσώπους των ΜΜΕ, ανώτερους δημοσίους υπαλλήλους, πολιτικούς, δικηγόρους και δικαστές, στρατιωτικούς, φυσικά νονούς της μαφίας και αξιωματούχους των μυστικών υπηρεσιών, όπως και ανώτατα στελέχη της αντικατασκοπίας.
Φυσικά από αυτή τη στοά δεν έλειπαν και οι διαπρεπείς ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας, όπως και βασικά στελέχη της Κουρίας, δηλαδή της κυβέρνησης του Βατικανού. Αυτά συνέβαιναν παρά την αυστηρότατη απαγόρευση στους καθολικούς, με ποινή αφορισμού, να συμμετέχουν σε μασονικές στοές και να ασπάζονται τη Μασονία.
Φημολογείται ότι ο επικεφαλής των ιταλικών Μυστικών Υπηρεσιών προώθησε στον Τζέλι φακέλους με επιβαρυντικά στοιχεία για διάφορους επιφανείς Ιταλούς, που χρησιμοποιήθηκαν ως μοχλός πίεσης, ώστε να ενταχθούν στη Στοά. Τον θεωρούσαν Άρχοντα της Σκακιέρας και μεταξύ των φημών για τις δράσεις του κυκλοφορούσε ότι αυτός διαμεσολάβησε για την επιστροφή του στρατηγού Περόν στην εξουσία.
Μάλιστα, φημολογείται ότι ο ίδιος ο Περόν σε ένδειξη ευγνωμοσύνης γονάτισε μπροστά του… Ωστόσο, ένα είναι σχεδόν σίγουρο: ο Τζέλι συνέβαλε αποφασιστικά στη σύναψη δεσμού μεταξύ των χρηματοδοτικών Ιδρυμάτων του Βατικανού και του οργανωμένου εγκλήματος. Σχέση η οποία, όπως πιστεύουν πολλοί, είχε ολέθριες επιπτώσεις για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Α’.
Το Ποντίκι
