ΑΝΟΙΞΗ: Καλωσορίζουμε την Ανοιξη! Οπως είπε και ο Βρετανός φιλόσοφος, Bernard Williams (1929-2003), «Η μέρα που ο Θεός δημιούργησε την ελπίδα ήταν πιθανότατα η ίδια μέρα που δημιούργησε την Ανοιξη».
Είναι πραγματικά μία αίσθηση που δημιουργείτε στους περισσότερους, καθώς η γη ξυπνάει από το λήθαργο, οι μυρωδιές κατακλύζουν την ατμόσφαιρα, η φύση μεταμορφώνεται σε έναν πολύχρωμο καμβά, ο ήλιος λάμπει και η μέρα μεγαλώνει.
Η διάθεση μας αλλάζει, η ψυχολογία ανεβαίνει και όλοι ελπίζουμε σε νέα ξεκινήματα. Η κάμερα του Life – Events.gr βρέθηκε λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη και σας μεταφέρει όμορφες εικόνες από τον… ερχομό της Ανοιξης, γράφει το life-events.gr.
Σήμερα το απόγευμα θα υπάρξει εαρινή ισημερία και επίσημα θα ξεκινήσει η άνοιξη για φέτος στη χώρα μας και γενικότερα στο βόρειο ημισφαίριο. Δείτε ακριβώς τι συμβαίνει, ΕΔΩ!
Υποδεχόμαστε την Ανοιξη με 6 ποιήματα
Πόσα και πόσα ποιήματα γράφτηκαν γι’ αυτήν την εποχή! Αμέτρητοι στίχοι που εξυμνούν την ομορφιά της, τον έρωτα, την αγάπη, το «ξύπνημα» της ψυχής και της καρδιά μας. Αρκεί να αφήσουμε την άνοιξη να μπει… μέσα μας. Με αφορμή τη σημερινή Εαρινή Ισημερία και την επίσημη είσοδο της άνοιξης στις 18:15, αλλά και την αυριανή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου), ανατρέχουμε σε έξι όμορφα ποιήματα, που εξυμνούν την εποχή.
Χρίστος Λάσκαρης – «Διαβάζοντας ένα ποίημα»
Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη
όταν την είδα
να έρχεται από μακριά:
μισή γυναίκα,
μισή όνειρο.
Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω
στεφανωμένη
με άνθη κερασιάς.
Τότε κατάλαβα
τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.
Οδυσσέας Ελύτης – Τα ετεροθαλή
Ανοιξη θρύψαλο μενεξεδί
Ανοιξη χνούδι περιστέρας
Ανοιξη σκόνη μυριόχρωμη
[…]
Ανοιξη πίκρισμα του σκίνου
Ανοιξη άζωτο της αμασχάλης
Ανοιξη σουσάμι αόρατο
[…]
Ανοιξη μυρμηγκιά της μέρας
Ανοιξη αίμα του βολβού
Ανοιξη οπλοπολυβόλο απύλωτο
Στων ωραίων γυναικών τα χέρια
Οπου τύχει
Ριπές θανάτου
Εκατομμύρια σπερματοζωάρια
Στων ωραίων γυναικών τα χέρια
Τα δυνατά λουλούδια με τον ήλιο μέσα τους
[…]
Ανοιξη τσίτι τσιτωμένο
Ανοιξη σφήκα του χεριού
Ανοιξη «μη» «θα μας δούνε τέρας»
[…]
Ανοιξη μούρο αδάγκωτο
Ανοιξη βιδωτό φιλί
Ανοιξη χάσμα της λιποθυμιάς
[…]
Ανοιξη 37 και 2
Ανοιξη Love Amour και Liebe
Ανοιξη no nein και non.
[…]
Ανοιξη δόντι λυσσαλέο
Ανοιξη φούξια του παροξυσμού
Ανοιξη αρτεσιανό ηφαίστειο
[…]
Ανοιξη σάλτο της ακρίδας
Ανοιξη μήτρα σκοτεινή
Ανοιξη πράξη ακατονόμαστη
[…]
Ανοιξη άνοιξη σαλπάροντας
Ανοιξη άνοιξη σημαιοστόλιστη
Ανοιξη «αντίο αντίο παιδιά!»
Κική Δημουλά – «Ασυμβίβαστα»
Ολα τα ποιήματά μου για την άνοιξη
ατέλειωτα μένουν.
Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.
Γι’ αυτό αναγκάζομαι
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη
με μια εποχή φθινοπώρου
ν’ αποτελειώνω.
[irp posts=”178936″ name=”Εαρινή ισημερία 2018: Σήμερα ξεκινά η άνοιξη”]
Τάσος Λειβαδίτης – «Καντάτα – αυτός με την Παλόμα»
Πες μου, α, πες μου, λοιπόν, πού πήγε όλη εκείνη η άνοιξη,
τα χωρατά των σπουργιτιών, σγουρά γέλια των θάμνων,
οι παπαρούνες σα γλυκά κόκκινα στόματα, ρυάκια μου ασυλλόγιστα, πού πάτε;
Σαν ένας γρύλλος που ξεχάστηκε στη μέρα το ξύλινο μαγγανοπήγαδο μακριά,
πλάι στο πηγάδι ο παπούς παίζοντας την κιθάρα του,
«μακριά, σα θα φύγω, μάνα, στην ξενιτιά»,
ένα κλωνί βασιλικός μες στα χοντρά ρουθούνια του
να ευωδιάζουν τα πλεμόνια του απ’ τις στερνές ομορφιές της γης,
πουλιά πετούσαν στα κλαδιά, σα να πηγαίνανε χαρούμενα μηνύματα
από κόσμο σε κόσμο. Απρόοπτα, ξαφνιασμένα πρωινά και μεγάλα, μακρόσυρτα σούρουπα
με τ’ άστρα να τρέμουν μακριά σαν ανοιξιάτικα μουσκεμένα βλέφαρα,
έκθαμβες ώρες, βαρειές απ’ όλο το γιγάντιο Αόριστο
που έφτανε ως τον πόνο. Αίσθηση αβέβαιη όλων των μυστικών της ζωής
που διαπερνούσαν σα ρίγη, πέρα, κει κάτου, κει κάτου, μακριά,
τους βραδυνούς ορίζοντες.
Μίλτος Σαχτούρης – «Αστεροσκοπείο»
Διαρρήκτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τι χρώμα έχει ο ουρανὸς.
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριὰ τηλεσκόπια
με τ᾿ άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες των δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ᾿ άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη απὸ τη χαρά της
απὸ το χρώμα του το κάθε λουλούδι
απὸ το χάδι του το κάθε χέρι
απ᾿ τ᾿ ανατρίχιασμά του το κάθε φιλὶ.
Λορέντζος Μαβίλης – «Πατρίδα»
Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ᾿ αγέρι
στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα,
σαν νύφ᾿ η γη, πόχει άμετρα άνθη προίκα,
λάμπει ενώ σβηέται της αυγής τ᾿ αστέρι.
Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,
εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα·
τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα,
λαχταρίζει η ζωή σ᾿ όλα τα μέρη.
Κάθε μοσχοβολιὰ και κάθε χρώμα,
κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει
πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα
να σου ξαναφιλήσω τ᾿ άγιο χώμα,
να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,
όμορφή μου, καλή, γλυκειά πατρίδα. * Ο τίτλος του άρθρου ανήκει στον Ράινερ Μαρία Ρίλκε, 1875-1926, Τσεχο-Αυστριακός ποιητής
