Χριστούγεννα 2017: Από τα μπαράκια των Ιωαννίνων στις πίστες του Παρνασσού κι από τις όχθες της Πρέσπας στα καλντερίμια της Δημητσάνας. Η ορεινή Ελλάδα μας εξιτάρει, μας καλεί να την ανακαλύψουμε ξανά και ξανά. Κάθε φθινόπωρο τέτοιες μέρες ετοιμάζουμε βαλίτσες και προγραμματίζουμε τις αποδράσεις του σαββατοκύριακου. Ακολουθεί το top 20 των πιο αγαπημένων ορεινών μας εξορμήσεων.
Πήλιο
Πέτρινες πηλιορείτικες πλατείες και τσίπουρο στη χειμωνιάτικη λιακάδα, διαδρομές μέσα στα πλατάνια με θέα τη θάλασσα, ορφανό κοκορέτσι στον Παλιό Σταθμό στις Μηλιές, πιάτα με άγρια μανιτάρια στην Τσαγκαράδα, βόλτες με άλογα στην Αργαλαστή… Κλασικό, αγαπημένο, χιλιοπερπατημένο, το Πήλιο είναι ένα βουνό που μπορεί ακόμη να μας εκπλήξει. Κάθε χωριό έχει και το δικό του lifestyle. Η Μακρυνίτσα και η Πορταριά είναι τα πιο κοντινά στο Βόλο χωριά, στην ουσία αποτελούν το μπαλκόνι του. Σταθερή αξία οι Μηλιές και η Βυζίτσα – ειδικά η δεύτερη είναι πασίγνωστη για τα αρχοντικά της που έχουν μετατραπεί σε ξενώνες. Η Τσαγκαράδα και η Ζαγορά αναδεικνύουν με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο το προφίλ του ανατολικού Πηλίου με την άγρια βλάστηση και τη θέα στις υπέροχες παραλίες του Αιγαίου. Η Αργαλαστή, τέλος, και ο Λαύκος αποτελούν την πιο γλυκιά και μεσογειακή εκδοχή του βουνού, με τα ατελείωτα ελαιοπερίβολα, τη «λιμναία» θέα στον κλειστό κόλπο του Παγασητικού και τους ήρεμους ρυθμούς. Φυσικά τα χωριά δεν εξαντλούνται σε αυτή την πρώτη περιγραφή. Όρεξη να ’χετε και το κοντέρ του αυτοκινήτου σας μπορεί να γράψει ατελείωτα χιλιόμετρα, καθώς θα εξερευνείτε τους δεκάδες οικισμούς του, από τα Χάνια του χιονοδρομικού μέχρι το «νησιώτικο» Τρίκερι στη μύτη της χερσονήσου.
Αράχοβα
Τι άγχος κι αυτό! Να βρεις πάρκινγκ στον κεντρικό δρόμο της Αράχοβας, να προλάβεις τραπέζι το βράδυ… Εντάξει, για το αυτοκίνητο ξεχάστε το, μάταιος ο κόπος, για τα άλλα δύο όμως επιμείνετε. Η Αράχοβα αποκαλύπτει τις δυνατότητές της μόνο σ’ αυτούς που ψάχνουν στις σωστές διευθύνσεις. Στο ενδιάμεσο όμως να απολαύσουμε και λίγο βουνό! Στο κάτω κάτω της γραφής στον Παρνασσό βρισκόμαστε… Εκδρομή πρώτη, ανάμεσα στα έλατα, από Αράχοβα Αγόριανη. Εκδρομή δεύτερη, με θέα στη θάλασσα, Δελφοί – ο αρχαιολογικός χώρος τώρα το φθινόπωρο είναι πραγματικά μαγικός. Και, μόλις πέσει το πρώτο γερό χιόνι, γραμμή για Κελάρια. Δεν ξέρετε σκι; Μα δεν είναι απαραίτητο. Κι εμείς ξαπλώστρα θα πιάσουμε έξω από το σαλέ, για ηλιοθεραπεία και κους κους.
Καρπενήσι
Ζαλισμένοι από τις στροφές του Τυμφρηστού, πίνουμε τον πρώτο καφέ στην κεντρική πλατεία του Καρπενησίου. Μουσική υπόκρουση ο αέρας ανάμεσα στα ξερά φύλλα των πλατανιών, οι κουβέντες των ντόπιων και, φευ, το γρύλισμα των αυτοκινήτων που φεύγουν βιαστικά για την κοιλάδα του Καρπενησιώτη. Κι εμείς για εκεί τραβάμε. Αυτή η διαδρομή των 33 χιλιομέτρων μας σκλαβώνει όσες φορές κι αν τη διασχίσουμε: ποτάμι, δάσος, βουνό, το απόλυτο τρίπτυχο του ορεινού τοπίου. Μικρό και Μεγάλο Χωριό και Κορυσχάδες είναι τα ωραιότερα χωριά της διαδρομής και οι προσεγμένοι ξενώνες τους μας κάνουν να τα προτιμούμε για διαμονή στην κοιλάδα. Η Ευρυτανία όμως δεν τελειώνει εδώ. Εξίσου κλασικές, αν και όχι τόσο πολυσύχναστες, είναι οι διαδρομές για Κρίκελο και Δομνίστα ή, στην αντίθετη κατεύθυνση, για Βίνιανη και Φραγκίστα, τα χωριά της λίμνης δηλαδή, καθώς σε κοντινή απόσταση απλώνεται η υδάτινη έκταση της τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών. Οι μυημένοι της Ευρυτανίας προτείνουν Φιδάκια, το χωριό με την πιο πανοραμική θέα στη λίμνη. Αν έχετε τζιπ, θα επιχειρήσετε και μια είσοδο στα Άγραφα. Καιρού επιτρέποντος, θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε όλο το δίκτυο χωματόδρομων που καταλήγει στο Νομό Καρδίτσας και στη Λίμνη Πλαστήρα. Μοναδική on the road εμπειρία. Ναι, αυτό είναι το μυστικό της Ευρυτανίας: πολυτέλεια υψηλής ποιότητας και παράλληλα ανέγγιχτη off road ομορφιά για τους τρελαμένους του βουνού.
Ζαγοροχώρια
Τα τζιπ πολιορκούν τα καλντερίμια του Πάπιγκου, για την κασόπιτα της Κικίτσας στο Μονοδένδρι έχει ανοίξει λίστα αναμονής και στο «μονοπάτι του φιδιού» πίσω από το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής έχει πέσει μποτιλιάρισμα. Εντάξει, τα παραλέμε λίγο, αλλά μη νομίζετε ότι η εικόνα διαφέρει πολύ. Είναι εντυπωσιακό το πώς μια τόσο απομακρυσμένη περιοχή της Ελλάδας κατάφερε να καθιερωθεί ως σταθερό highlight των ταξιδιωτικών μας εξορμήσεων. Μόλις πέσουν οι πρώτες βροχές και οι καμινάδες των πέτρινων ζαγορίτικων σπιτιών αρχίσουν να καπνίζουν, το κομβόι των Αθηναίων ξεκινάει. Οκτώβρης στο Ζαγόρι: η ομίχλη καλύπτει τις απότομες χαράδρες του Βίκου, οι πλάτανοι στις όχθες του Βοϊδομάτη ρίχνουν τα φύλλα τους, τα αγριόχορτα «περικυκλώνουν» τις αιωνόβιες πέτρες της Σκάλας του Βραδέτου ( ίσως το ωραιότερο καλντερίμι της ορεινής Ελλάδας ). Την ημέρα αναζητάμε τα ωραιότερα «μπαλκόνια» με θέα στο Βίκο, δοκιμάζουμε τις αντοχές του αμαξιού μας οδηγώντας προς Γυφτόκαμπο ή απλώς χαλαρώνουμε δίπλα στις φυσικές κολυμπήθρες του Πάπιγκου. Κι όταν πέσει το σούρουπο δίνουμε ραντεβού σε γνωστά κι αγαπημένα σημεία για καφέ και φαγητό.
Μέτσοβο
Τα πούλμαν αγκομαχούν στην κατηφόρα του κεντρικού δρόμου του χωριού, τα ξενοδοχεία είναι μονίμως φίσκα, ενώ οι αμέτρητοι επισκέπτες προμηθεύονται μετσοβόνε σε ποσότητες, χαζεύουν τα φολκλορικά ξυλοτεχνήματα, δοκιμάζουν κάθε βράδυ και διαφορετικό κοντοσούβλι στις ταβέρνες του χωριού και κλείνουν τη μέρα τους με ένα ποτό στα cafe΄ -bars του κεντρικού δρόμου. Το Μέτσοβο όμως έχει ψυχή, που καταφέρνει να επιβιώσει μέσα σ’ αυτό το φολκλόρ περιβάλλον. Στην κεντρική πλατεία, ή αλούν όπως λέγεται στα βλάχικα, οι γέροι Μετσοβίτες ανταμώνουν στα παγκάκια φορώντας πάντα τις παραδοσιακές στολές τους. Την πρώτη φορά που αντίκρισα το θέαμα, νόμιζα ότι πρόκειται για κάποια ατραξιόν, καθώς δίπλα ακριβώς βρίσκονται τα σουβενιριτζίδικα με τις φασόν γκλίτσες. Τη δεύτερη φορά παρατήρησα λίγο πιο προσεκτικά και αντιλήφθηκα ότι τα γερόντια ήταν παντελώς αδιάφορα για την τουριστική βαβούρα της πλατείας, κουβέντιαζαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους και μάλιστα στην ντοπιολαλιά τους. Τότε κατάλαβα ότι στο Μέτσοβο έχει επιτευχθεί ένας συνδυασμός πραγματικά αξιοθαύμαστος: το φολκλόρ με τη ζώσα παράδοση συνυπάρχουν, αλληλοϋποστηρίζονται και κατά κάποιο τρόπο δημιουργούν ένα σύνολο αυθεντικό, ακόμη κι αν τα περισσότερα κτίρια είναι καινούργια ( «περίπου» παραδοσιακά ). Γουικέντ στο Μέτσοβο: Βόλτες στις ανηφοριές του χωριού με αναγκαίες στάσεις την πινακοθήκη του Μετσόβου, το πάρκο του Αγίου Γεωργίου, ένα άλσος με όλα τα είδη δέντρων που συναντάμε στην Πίνδο, το τυροκομείο και το οινοποιείο του Αβέρωφ. Λίγο έξω από το χωριό, σε μια ρεματιά, μας περιμένει το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Νικολάου με τοιχογραφίες του 17ου αιώνα. Η βόλτα όμως που δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε απαιτεί αυτοκίνητο και σας οδηγεί στην τεχνητή λίμνη του Αώου ( 20 χλμ. από το χωριό ).
Με δύναμη από τη νότια Πίνδο
Λίμνη Πλαστήρα
Ίσως το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα στην ορεινή Ελλάδα – χαλάλι τα 340 χιλιόμετρα που χρειάζεται να διανύσουμε για να απολαύσουμε αυτή τη μαγική στιγμή που ο ήλιος χάνεται πίσω από τις κορυφές των Αγράφων, τα φιόρδ σκοτεινιάζουν και τα νερά της λίμνης παίρνουν ένα απόκοσμο μπλε χρώμα. Αυτό το γουικέντ είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στο υδάτινο στοιχείο. Τα πρωινά περπατάμε στις όχθες της λίμνης, στις πλαζ των Καλυβίων Πεζούλας ή του Λαμπερού. Νοικιάζουμε ποδήλατα και χαράζουμε τις δικές μας διαδρομές στις παραλίμνιες εκτάσεις, κανονίζουμε μια βόλτα με τα άλογα του Ιππικού ομίλου ή και με κανό-καγιάκ. Τα απογεύματα απολαμβάνουμε τη θέα από το Νεοχώρι. Το μπαλκόνι της κλασικής ταβέρνας Αγνάντι είναι από τα καλύτερα σημεία για… lake-seeing. Οι έχοντες οικολογικές αναζητήσεις παίρνουν πληροφορίες για τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής από το Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης ενώ οι υπόλοιποι τους περιμένουν στο καφέ Άρτεμις ( Νεοχώρι ), τσιμπολογώντας σαντουιτσάκια και ακούγοντας μουσική ή επιλέγουν μια εκδρομή μέχρι το εκτροφείο πέστροφας της Καρίτσας.
Ελάτη – Περτούλι
Αγαπάμε την Ελάτη. Μας αρέσει η ζωντάνια της, τα μπαράκια της και τα καινούργια κάθε φορά καλούδια που μας περιμένουν στο γλυκύτατο μαγαζάκι Λίκνο. Η διαδρομή προς την απόλυτη ομορφιά όμως ξεκινάει αμέσως μετά: Ο στενός ορεινός δρόμος περνάει μέσα από πυκνά δάση ελάτων, διασχίζει ειδυλλιακά ξέφωτα, τα περίφημα περτουλιώτικα λιβάδια, για να καταλήξει στο ίδιο το Περτούλι. Ένας δρόμος όλος κι όλος το χωριό, με σπίτια δεξιά κι αριστερά μέσα στην αγκαλιά του δάσους, αλλά με αξιόλογη ξενοδοχειακή υποδομή. Αν το ζητούμενο είναι η ξεκούραση, αράζετε στον ξενώνα σας και απολαμβάνετε την ομορφιά της φύσης με σύντομους περιπάτους γύρω από το χωριό – το δάσος εξάλλου σας πολιορκεί από παντού. Αν πάλι το αυτοκίνητό σας διψάει για χιλιόμετρα, συνεχίζετε την ορεινή διάσχιση του Κόζιακα: Νεραϊδοχώρι, Πύρρα, Άγιος Νικόλαος, και μετά η μεγάλη κατηφόρα που μας οδηγεί στην κοίτη του Ασπροποτάμου.
Οι πόλεις του χειμώνα
Πρώτη εικόνα της πόλης καθώς την προσεγγίζουμε από το δρόμο του Άργους Ορεστικού: Σύγχρονα πολυώροφα κτίρια με κεραμοσκεπές που «γλυκαίνουν» την όψη τους, και δίπλα η λίμνη, αρυτίδωτη, γαλήνια, να αντικατοπτρίζει τις κορυφές των βουνών που πλαισιώνουν την πόλη από Βορράν. Εικόνα δεύτερη: Παραλίμνιος δρόμος. Η βαβούρα των τουριστικών μαγαζιών στο πρώτο του κομμάτι, η εξοχική ησυχία αμέσως μετά, καθώς τα γυμνά πλατάνια, τα βράχια και τα νερά της λίμνης ορίζουν το τοπίο. Στάση στο μοναστήρι της Μαυριώτισσας, που η βυζαντινή του ομορφιά γίνεται ένα με το τοπίο της λίμνης. Εικόνα τρίτη: Στον κεντρικό δρόμο, τη Μητροπόλεως ( ή Ταρσί όπως την ονομάζουν οι ντόπιοι ). Window shopping και ρυθμοί πόλης, αλλά μόλις στρίψεις σε κάποιο στενό όλο και σε κάποια βυζαντινή εκκλησία από τις αμέτρητες που διαθέτει η πόλη θα σκοντάψεις. Εικόνα τέταρτη: Ντολτσό. Η παλιά συνοικία της πόλης με τα μακεδονίτικα αρχοντικά κρατάει όλες τις μνήμες από την εποχή που η Καστοριά ευημερούσε ως πρωτεύουσα της γούνας. Η Καστοριά μοιράζει σε ίσες δόσεις το παρελθόν και το σήμερα. Εξαρτάται από σας πόσο «trendy» ή πόσο ατμοσφαιρικό θέλετε να είναι το σαββατοκύριακό σας. Μην παραλείψετε όμως ούτως ή άλλως μια εκδρομή στο εκπληκτικό Νυμφαίο ( αν δεν το επιλέξετε ως βάση σας ). Το Νυμφαίο είναι ένα από τα πιο όμορφα διατηρημένα χωριά της Ελλάδας και μάλιστα με τελείως δικό του ξεχωριστό αρχιτεκτονικό ύφος. Η καλή τουριστική υποδομή συμπληρώνει την εικόνα. Νυμφαίο τέλος σημαίνει Αρκτούρος. Εδώ ο οικοτουρισμός παίρνει την πιο κυριολεκτική του μορφή. Επισκεφθείτε οπωσδήποτε το περιβαλλοντικό κέντρο για την αρκούδα ( πού ξέρετε, μπορεί να μην έχουν ακόμη ξεκινήσει τη χειμερία νάρκη τους ), αλλά και το καταφύγιο των λύκων στην Αγραπιδιά ( 12 χλμ. από το Νυμφαίο ).
Ιωάννινα
Φοιτητικοί ρυθμοί, μια παλιά πόλη εντός του κάστρου από τις ωραιότερες στην Ελλάδα και δεκάδες επιλογές για εκδρομές εκτός. Γουικέντ στα Γιάννενα σημαίνει πρώτα απ’ όλα βόλτες εντός του κάστρου, στην προκυμαία και στο νησάκι. Αυτά είναι τα πιο γραφικά κομμάτια της πόλης, ενώ το πιο νευραλγικό σημείο του nightlife είναι τα δρομάκια πέριξ της προκυμαίας και εκείνα στο κέντρο. Αξίζει όμως να εξερευνήσετε και την υπόλοιπη πόλη: να αγοράσετε μια μπουγάτσα από τα cult μπουγατσάδικα της οδού Αβέρωφ, να χαζέψετε τη λαϊκή του Σαββάτου όπου διάφορες γιαγιάδες κουβαλάνε τα ζαρζαβατικά τους από το χωριό, να αναζητήσετε τη χαμένη γοητεία στην περιοχή του γυαλί καφενέ ( η παλιά εμπορική γειτονιά ). Για σούπα βραστή και θέα 180°, τέλος, ανηφορίστε προς το χωριό Λιγκιάδες, το καλύτερο μπαλκόνι για την Παμβώτιδα.
Τα νέα hot spots του χιονιού
Στη Σμίξη, δεν το συζητάμε, επικρατεί έως και τράφικο τις μέρες που λειτουργεί το χιονοδρομικό, αλλά και τα υπόλοιπα χωριά ξυπνάνε σιγά-σιγά. Η φυσική ομορφιά της περιοχής δεδομένη. Πυκνά δάση, με οξιές κυρίως, αλλά και μαυρόπευκα και ρόμπολα καλύπτουν τις πλαγιές των βουνών. Οι οικισμοί, ωστόσο, στερούνται γραφικότητας. Ο πιο όμορφος κατά τη γνώμη μας είναι το Σπήλαιο, όπου, λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό, θα βρείτε και το υπέροχο γεφύρι της Πορτίτσας να φυλάει το στενό πέρασμα ενός φαραγγιού. Καλά φυλαγμένο μυστικό της περιοχής το χωριό Καλλονή ( το είχε αξιοποιήσει παλιότερα ο Αγγελόπουλος ως σκηνικό σε μία από τις ταινίες του ) – το οδικό δίκτυο όμως δεν είναι καλό. Τέλος, αν φτάσετε μέχρι το χιονοδρομικό αξίζει να περάσετε και στο Νομό Ιωαννίνων. Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα βρίσκεται το χωριό Δίστρατο.
Φαλακρό
Το όρος Φαλακρό και φυσική ομορφιά διαθέτει και εξαιρετικής ποιότητας χιόνι που κάνει όλους τους μυημένους σκιέρ να μιλάνε γι’ αυτό. «Επίνειο» του χιονοδρομικού ο Βώλακας, ένα εύρωστο χάρη στην εξόρυξη μαρμάρων χωριό. Η κεντρική του πλατεία έχει super low budget ψησταριές ( σημειωτέον η ποιότητα του φαγητού είναι μια χαρά, καθώς τα κρέατα είναι ντόπια και οι πατάτες από το γειτονικό Νευροκόπι απλώς ποίημα ). Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω συναντάμε το μικροσκοπικό χωριό Γρανίτης.
Καϊμακτσαλάν
Ο σχεδόν εγκαταλειμμένος μέχρι πριν από λίγα χρόνια Άγιος Αθανάσιος έχει γίνει πλέον ένα από τα πιο αγαπημένα χωριά των Βορείων. Όμορφοι ξενώνες, εντυπωσιακές βίλες, μπαράκια κι ένα πολύχρωμο πλήθος συνθέτουν την εικόνα, καθώς η κοσμική Θεσσαλονίκη το έχει σε κακό να μην περάσει έστω ένα σαββατοκύριακο από εδώ. Η διαδρομή μέχρι το χιονοδρομικό είναι απλώς υπέροχη. Προσοχή όμως στις απότομες στροφές του δρόμου. Αν ο χρόνος το επιτρέπει, οι καλύτερες εκδρομές με βάση τον Άγιο Αθανάσιο είναι προς τη Φλώρινα και τις Πρέσπες, το Νυμφαίο και τα χωριά γύρω από τη λίμνη Βεγορίτιδα. Η εμπειρία που δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε είναι το κολύμπι στο Θερμοπόταμο, στα Λουτρά Λουτρακίου Πέλλας: μια λίμνη με σταθερή θερμοκρασία 30°C, χωμένη μέσα στο καταπράσινο τοπίο ( να εύχεστε να το πετύχετε χιονισμένο! ). Το χιονοδρομικό χαρακτηρίζεται εύκολο, με μαλακές πίστες κυρίως. Οι αμετανόητοι αντι-σκιέρ νοικιάζουν έλκηθρα και snowmobiles ή αράζουν στο cafe΄ του πέτρινου σαλέ διευρύνοντας τον κύκλο των γνωριμιών τους στα 2.069 μέτρα!
Η εγγύς Πελοπόννησος
Στεμνίτσα, Δημητσάνα, Βυτίνα, Λαγκάδια, τα χωριά του Μαινάλου συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε γραφικότητα, κρατώντας όμως το καθένα την προσωπικότητά του. Η Βυτίνα φέρει την πατίνα της παλιάς τουριστικής δόξας, η Δημητσάνα ξεπροβάλλει αγέρωχη με τα υπέροχα αρχοντικά της, η Στεμνίτσα πάλι έχει μια πιο εσωστρεφή ομορφιά, ενώ τα Λαγκάδια παίζουν με το πλεονέκτημα της μοναδικής τους τοποθεσίας πάνω σε μια απόκρυμνη χαράδρα. Τα χωριά της ορεινής Αρκαδίας δεν εξαντλούνται φυσικά σε αυτή την πρώτη καταμέτρηση.
Καλάβρυτα
Το μεγαλύτερο χιονοδρομικό των… νοτίων προαστίων έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι εδώ και αρκετά χρόνια. Η ορεινή κωμόπολη έλκει ένα πολυσυλλεκτικό κοινό. Από τη μία τα πούλμαν των κλασικών εκδρομέων που γεμίζουν τις τουριστικές ταβέρνες και από την άλλη ο πολύχρωμος νεαρόκοσμος να κατακλύζει τα cafe΄ s του κεντρικού πεζόδρομου ( μια χαρά τα μαγαζιά, αν και παντοτινή μας αγάπη παραμένει το καφενεδάκι του σιδηροδρομικού σταθμού ). Οι περιπατητές τσεκάρουν τις αντοχές τους στο φαράγγι του Βουραϊκού, οι οικογένειες πηγαίνουν για πέστροφα στο πλατανόδασος του Πλανητέρου. Αυτά μέχρι να πέσει το πρώτο χιόνι, οπότε το χιονοδρομικό με το μεγάλο ξύλινο σαλέ του διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος.
Ζήρεια
Στα Τρίκαλα της ορεινής Κορινθίας θα έπρεπε να στηθεί μνημείο «ευγνωμονούντων Αθηναίων». Δεν είναι και λίγο, 140 χλμ. από το κέντρο της Αθήνας, να απολαμβάνεις τα έλατα της Ζήρειας και τις ψησταριές των Μεσαίων Τρικάλων. Αυτό όμως που μας εξιτάρει στην περιοχή είναι το δίκτυο των χωματόδρομων που προσφέρεται για δεκάδες περιηγήσεις στο οροπέδιο της Ζήρειας. Η μικροσκοπική λίμνη Δασίου είναι ο τοπ προορισμός: τα έλατα περικυκλώνουν τις όχθες της δημιουργώντας ένα σκηνικό για ξωτικά. Κάντε μια παράκληση στον Λέγκολας να μη βρέξει το προηγούμενο βράδυ, γιατί ο δρόμος λασπώνει εύκολα και γίνεται αδιάβατος. Αν διαθέτετε όχημα με τετρακίνηση οι δυνατότητες είναι ακόμη πιο πολλές. διασχίστε όλο το οροπέδιο και ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής στρίψτε για Γκούρα ( οπότε θα πεταχτείτε μέχρι τη Στυμφαλία ) ή για Ζαρούχλα, οπότε θα περάσετε και από το Φενεό με την τεχνητή λίμνη του φράγματος της Δόξας και το παλιό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου.
Η γοητεία του απόκεντρου
Τζουμέρκα
Ο Άραχθος μας υποδέχεται με το γεφύρι της Πλάκας να ενώνει τις όχθες του, ενώ στο βάθος οι σκληρές γυμνές κορυφές των Αθαμανικών ορέων δημιουργούν ένα μοναδικό σύμπλεγμα – σαν φυσικό γλυπτό τεραστίων διαστάσεων. Τα Τζουμέρκα μπορεί να μην είναι πια άγνωστα, διατηρούν ωστόσο ένα πιο χαμηλό προφίλ που συνεπαίρνει τους εραστές των βουνών. Χωριά highlight εδώ οι Καλαρίτες και το Σιράκο. Πανέμορφα και πετρόχτιστα και τα δύο, συναγωνίζονται επάξια ακόμα και τα πιο γραφικά απ’ τα Ζαγοροχώρια. Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί υποδομή, οπότε κάτι θα βρείτε να τσιμπήσετε ακόμη και τις πιο κρύες μέρες του χειμώνα. Από την άλλη πλευρά του ποταμού βρίσκουμε τα Πράμαντα, τους Μελισσουργούς και τον Καταρράκτη. Κορυφαία εμπειρία, τέλος, το ράφτινγκ στον Άραχθο – θεωρείται ένα από τα πιο δύσκολα ποτάμια, αλλά η εμπειρία είναι ανεπανάληπτη.
Βαρδούσια
Ανεβαίνοντας το φιδωτό δρόμο για τα Βαρδούσια, ο ήχος της μηχανής σού ακούγεται ξένος. Πλάι, μπροστά, πίσω σου, παντού, όλο χαράδρες, πράσινο, τρεχούμενα νερά κι επιβλητικές δασωμένες πλαγιές. Κάτι ξέρουν οι ορειβάτες που δίνουν ραντεβού στον Αθανάσιο Διάκο ( Μουσουνίτσα ) και με κάθε ευκαιρία παίρνουν το δρόμο για την κορυφή. Εσείς βέβαια μπορείτε να ρουφήξετε το τοπίο πιο χαλαρά, περπατώντας στα σοκάκια του χωριού ή κάνοντας μια μικρή διαδρομή στο πεζοπορικό μονοπάτι Ε4. Και το βράδυ, βάλσαμο η κρεατοφαγία στις ταβέρνες της πλατείας. Βαρδούσια όμως δεν είναι μόνο η διάσημη πλέον Μουσουνίτσα. Στην πίσω πλευρά του βουνού, μια χούφτα μικρά χωριουδάκια, που παρακολουθούν τη ροή του Μόρνου από ψηλά, διεκδικούν κι εκείνα μερίδιο στις εξορμήσεις σας. Κουκλίστικοι οι Πενταγιοί, το πέτρινο χωριό της Μαρίας της Πενταγιώτισσας.
Ορεινή Ναυπακτία
Όσοι θέλουν να προσθέσουν μια ιδέα περιπέτειας στο χειμωνιάτικο γουικέντ τους παίρνουν το δρόμο για την ορεινή Ναυπακτία. Όμορφη, με το καλοδιατηρημένο κάστρο της, η Ναύπακτος μπορεί να σε κρατήσει για λίγο με τα θέλγητρά της, μέχρι δηλαδή να σου πάρουν τα μυαλά τα ορεινά χωριά της. Μεγαλύτερα και πιο γνωστά η Ελατού και η Άνω Χώρα, βυθισμένα στα έλατα και τις καστανιές. Αν και βρίσκονται αρκετά χρόνια στην ταξιδιωτική μας ατζέντα, δεν έχουν απογειωθεί τουριστικά διατηρώντας το χαμηλό τους προφίλ. Θα περπατήσετε στο δάσος, θα δοκιμάσετε ντόπιες γεύσεις στις ταβέρνες του χωριού, θα παρασυρθείτε σε τσιπουροκαταστάσεις με τους ντόπιους, θα λατρέψετε τις off road διαδρομές.
Αγαπημένες λίμνες
Ο παράδεισος της ορνιθοπαρατήρησης. Η λίμνη κρατάει τους φτερωτούς της πληθυσμούς όλο το χρόνο, οπότε ακόμη και μέσα στο χειμώνα τα κιάλια είναι απαραίτητα. Το θέαμα των υπερβόρειων κύκνων που σκίζουν αθόρυβα τα νερά της λίμνης και των γυμνών δέντρων που ξεφυτρώνουν μέσα από το νερό, τώρα το χειμώνα είναι ακόμη πιο ατμοσφαιρικό. Η Κερκίνη είναι προορισμός για όλες τις εποχές. Όταν οι περιηγήσεις στη λίμνη τελειώνουν, μεταφερόμαστε στα ορεινά. Οι ταβέρνες στα Άνω Πορόια θα μας ζεστάνουν με απλά, αλλά νόστιμα πιάτα: πέστροφα ψητή, πεντανόστιμη χοιρινή παντσέτα, κόκκινες πιπεριές γεμιστές με τυρί. Την επόμενη μέρα θα τραβήξουμε για τα σύνορα, προς Προμαχώνα. Η διαδρομή κατά μήκος του Στρυμόνα είναι καταπληκτική. Εδώ θα συναντήσουμε και την παράκαμψη που οδηγεί στο οχυρό Ρούπελ, με τις δαιδαλώδεις στοές του, που τα σαββατοκύριακα είναι επισκέψιμο ( φροντίστε μόνο να έχετε ταυτότητες γιατί διαφορετικά δεν μπορείτε να μπείτε ).
Πρέσπες
Γουικέντ στο τριεθνές: να πίνεις καφέ στα μαγαζάκια της προκυμαίας των Ψαράδων στη Μεγάλη Πρέσπα ατενίζοντας τους «απέναντι», Αλβανία και FYROM. Να σχίζεις τα νερά μέσα σε μια παραδοσιακή πλάβα ( βάρκα ) αναζητώντας τα σημάδια της βυζαντινής Πρέσπας, τα σκηταριά και τις τοιχογραφίες στους βράχους. Οι Πρέσπες απαιτούν ένα μίνιμουμ σεβασμού από τον επισκέπτη. Η ομορφιά τους είναι προφανής, αλλά μόνο αν σκύψεις με προσοχή πάνω στην ιστορία και την οικολογική τους σημασία θα καταφέρεις να εισπράξεις ολόκληρο το νόημα του τοπίου. Επόμενη βόλτα το νησάκι Άγιος Αχίλλειος στη μικρή Πρέσπα. Ακολουθήστε το μονοπάτι που περικυκλώνει το νησί και εξερευνήστε τις βυζαντινές του εκκλησίες – ξεχωρίζουν τα ερείπια της μεγαλόπρεπης βασιλικής που έδωσε και το όνομα στο νησί. Το πιο γραφικό χωριό της περιοχής είναι ο Άγιος Γερμανός, σκαρφαλωμένος σε μια πλαγιά που ατενίζει τις λίμνες. Αφού περπατήσετε στα στενά με τα μακεδονίτικα σπίτια, κλείστε τη μέρα σας με μια καυτή φασολάδα και ντόπιο λουκάνικο.
