Δεν το συνηθίζω, αλλά επιτρέψτε μου μιαν εξαίρεση…Διάβασα την Τρίτη 27/11 στο liberal.gr ένα εξαίρετο άρθρο του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη,
με τίτλο: Φασίστες είστε εσείς, όχι οι μαθητές! Και το απευθύνει ευθέως στο ΣΥΡΙΖΑ.
Που κατηγορεί τους μαθητές στη Βόρειο Ελλάδα που ξεσηκώνονται για το Μακεδονικό με καταλήψεις στα σχολεία τους…
Του Θανάση Κ.
Από καιρό παρακολουθώ την αρθρογραφία του με εκτίμηση (που μεγαλώνει συνεχώς). Αλλά αυτό το κείμενο το προσυπογράφω από την πρώτη ως την τελευταία του λέξη. (Θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ, για να πω τη μαύρη αλήθεια…)
Παραθέτω ένα εξαιρετικά σημαντικό (και καλογραμμένο) απόσπασμα:
«Όλοι αυτοί οι πρωτόγονοι μαρξιστές της συμφοράς, ως άλλοι νεάντερνταλ, έχουν προξενήσει τη μεγαλύτερη συμφορά στην κοινωνική και πολιτική δομή της κοινωνίας. Γιατί, η έννοια της πατρίδας και η αγάπη της πατρίδας είναι υπαρκτή σε κάθε έναν σε όλες τις χώρες. Είναι φυσικό καταφύγιο, φυσική σπηλιά, σαν την οικογένεια και τη γειτονιά.
Άλλοτε ήταν η σπηλιά, μετά η πόλη, μετά ο Τόπος, μετά το κράτος.
Για τους κομμουνιστές, η σοσιαλιστική πατρίδα, για τους αναρχικούς η κομμούνα. Αλλά, για όλους, η πατρίδα.
Όποιος την έβλεπε καλύτερη από των άλλων λεγόταν εθνικιστής.
Και όποιος την έβλεπε ανώτερη των άλλων, σωβινιστής.
Και όποιος ήθελε και των άλλων την πατρίδα λεγόταν ιμπεριαλιστής.
Κι όποιος ήθελε όλες τις πατρίδες ενωμένες σε μια πανανθρώπινη λεγόταν διεθνιστής. Χωρίς να μισεί την πατρίδα του.
Καθαρές δουλειές και καθαροί όροι.
Αλλά, ποτέ πριν την επέλαση αυτών που μισούν την ελληνική πατρίδα και αγαπάνε όλων των άλλων (!) δεν διαστρεβλώθηκαν αυτές οι καθαρές έννοιες, οι καθαροί διαχωρισμοί.
Και διαστρεβλώθηκαν, γιατί η μισητή ελληνική πατρίδα έπρεπε και πρέπει να έχει μονάχα εχθρούς και κανέναν υπερασπιστή!
Τέτοιοι είναι και αυτή είναι η αρρώστια τους…»
Από ένα άνθρωπο που δεν υπήρξε δεξιός, βλέπετε ανάγλυφη και γλαφυρά δοσμένη όλη την τραγική κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ κι ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς!
Μισούν την πατρίδα! Μισούν την Ελλάδα!
Μισούν όσους αγαπάνε την πατρίδα τους μέσα στην Ελλάδα.
Και ταυτίζονται με όλους τους απειλητικούς εθνικισμούς εκτός Ελλάδος και σε βάρος της Ελλάδος…
Το χειρότερο σπρώχνουν ένα μεγάλο μέρος του λαού και της νεολαίας στην αγκαλιά των φασιστών. Παίζουν το παιγνίδι των φασιστών. Είναι οι ίδιοι φασίστες – ή τουλάχιστον οι καλύτεροι χορηγοί των φασιστών…
Κι αν οι καθ’ ημάς, αληθινοί φασίστες, δεν ήταν τόσο ηλίθιοι, η δύναμη τους θα ήταν πολύ μεγαλύτερη και πολύ πιο απειλητική, μετά από τόσες «χορηγίες» εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ…
Με την ευκαιρία να προσθέσω μερικές σκέψεις στο φαινόμενο που δεν προβάλλεται καθόλου, αλλά θα έπρεπε να μας προβληματίσει όλους.
(Δεν είναι το μόνο σημαντικό, εξ άλλου, που στην Ελλάδα περνάει απαρατήρητο…)
Οι μαθητές στη Βόρειο Ελλάδα ξεσηκώνονται με «δικτυακούς» τρόπους εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Πράγμα πρωτοφανές. Γιατί – αυτή τη φορά – γίνεται κόντρα στη θέληση και παρά την κατηγορηματική αντίθεση των δασκάλων τους!
Στο παρελθόν, ήταν οι δάσκαλοι που τους «κινητοποιούσαν» να κάνουν καταλήψεις στα σχολεία, «ενάντια στις Βάσεις», ενάντια στους «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», «ενάντια στη λιτότητα», ενάντια σε οποιαδήποτε κυβερνητική πολιτική που έθιγε στο ελάχιστο τα επαγγελματικά συμφέροντα της συντεχνίας των «διδασκόντων», υπέρ της «δημόσιας δωρεάν Παιδείας» (που έχει πάψει προ πολλού να είναι και «δωρεάν» και «Παιδεία»), «ενάντια στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια» κλπ.
Όλη η αραχνιασμένη πλατφόρμα της Αριστεράς, κατέβαζε επί δεκαετίες τους μαθητές σε καταλήψεις σχολείων.
Διόλου «αυθόρμητες»!
Πλήρως οργανωμένες, ελεγχόμενες, χειραγωγούμενες…
Κάποιες φορές με την ανοχή των γονιών – ή μερίδας των γονιών.
Τις περισσότερες φορές παρά την αντίθεσή των γονιών…
Αυτά παλιά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ τα στήριζε. Τα εκθείαζε.
Τα στελέχη του τα έβαζαν και στο βιογραφικό τους.
Άλλωστε ο Πρωθυπουργός τους έτσι ξεκίνησε! Ως «καταληψίας» σχολείων.
Και μέχρι εκεί έφτασε. Παρά πάνω δεν πήγε…
Ακόμα και τώρα για την «κολοτούμπα» του, κάνει «στροφή»…360 μοιρών!
Ο «μηχανικός» (κατά δήλωσίν του)
Αυτή τη φορά, όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο!
Τους μαθητές που κινητοποιούνται ΔΕΝ τους υποστηρίζουν οι αριστερόστροφες συντεχνίες των καθηγητών τους.
Αντίθετα τους αποδοκιμάζουν ανοιχτά, τους βρίζουν («φασίστες»), τους απειλούν (με πειθαρχικές διώξεις)…
Το κίνημά τους δεν είναι οργανωμένο ούτε χειραγωγούμενο.
Είναι αυθόρμητο. Κι έχει τη στήριξη των γονιών τους.
Αυτή τη φορά τουλάχιστον…
Το κίνημά τους δεν είναι προσχηματικό. Δεν διαμαρτύρονται για όλα αυτά που δεν ξέρουν, δεν τα αγγίζουν και βρίσκονται πολύ μακριά τους:
Δεν διαμαρτύρονται «για τον Πόλεμο στον κόσμο».
Δεν ζητάνε «Παγκόσμια Ειρήνη»!
Δεν καταγγέλλουν την… «αποψίλωση των δασών στον Αμαζόνιο»,
ούτε την πυρηνική ενέργεια, ούτε την «καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο»
κι άλλα τέτοια κλισέ της Πολιτικής ορθότητας.
Όπως κάνουν οι… υποψήφιες Μις Κόσμος στα καλλιστεία…
Το κίνημά τους είναι ιδεολογικά φορτισμένη εθνική αφύπνιση.
Καταλαβαίνουν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών θα δημιουργήσει νέες εθνικές απειλές μέσα στην Ελλάδα – κι ιδιαίτερα τη Βόρειο Ελλάδα.
Και ζητούν να μην επικυρωθεί…
Τόσο απλά…
Κι αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν οι σκουριασμένοι τροχοί της Ιστορίας να κινούνται ξανά…
Αρχίζει η «συμβολική πατροκτονία» της επόμενης γενιάς της προηγούμενης…
Αυτό συνέβαινε και παλαιότερα στην Ελλάδα.
Δεν συνέβη – είχε ανασταλεί – για μερικές δεκαετίες, από τη μεταπολίτευση. Και τώρα συμβαίνει ξανά.
* Η νεολαία ξεσηκώθηκε τη δεκαετία του ’50 υπέρ της Κύπρου! Είχαμε τότε και τέσσερις νεκρούς στην Αθήνα (τρείς φοιτητές κι ένα μαθητή νυκτερινού σχολείου!) την παραμονή εκτέλεσης των Καραολή και Δημητρίου από τις Βρετανικές αρχές στην Κύπρο…
Τα παιδιά όσων πολέμησαν στο Αλβανικό μέτωπο και στην Εθνική Αντίσταση ξεσηκώθηκαν τότε για την Κύπρο! Για την Ένωσή της με την Ελλάδα. Και εναντίον της Βρετανικής αποικιοκρατίας εκεί.
Και ο ξεσηκωμός τους ήταν μια έκφραση αποδοκιμασίας στους «συμμάχους» που μεταχειρίζονταν την Ελλάδα ως «ηττημένη» ή ως ενοχλητικό «παρία»…
Αλλά και μια έκφραση αποδοκιμασίας στο πολιτικό σύστημα εκείνης της εποχής, που είχε αποδεχθεί πλήρως και συμβιβαστεί απολύτως με αυτή τη «μεταχείριση» εκ μέρους των «συμμάχων»…
Υπήρχε λοιπόν, τότε μια συμβολική «πατροκτονία»…
* Η νεολαία ξεσηκώθηκε ξανά τη δεκαετία του ’60, ενάντια στην ανάπηρη μεταπολεμική δημοκρατία. Ζητώντας Ελευθερία! Προσωπική και πολιτική.
Ενάντια στο «βόλεμα» των μεγαλυτέρων, που απολάμβαναν το πρώτο κύμα αστικοποίησης και καταναλωτισμού, σε μια κοινωνία που έβγαινε από τα ερείπια της Κατοχής και του Πολέμου και γινόταν σταδιακά πιο «ανέμελη», πιο αδιάφορη πιο ατομοκεντρική. Χάνοντας σιγά-σιγά τις συλλογικές αναφορές και τις παραδοσιακές αξίες της.
Η εξέγερση της νεολαία στη δεκαετία του ’60, πέρα από το πολιτικό «φορτίο» της ήταν και μια αγωνία να βρεθούν ξανά οι «ρίζες» και οι «αγκυρώσεις», σε μια κοινωνία που γινόταν συνεχώς πιο «ρευστή» και πιο «ρηχή»…
Κι εδώ υπάρχει το στοιχείο της «συμβολικής πατροκτονίας»…
* Η νεολαία ξεσηκώθηκε ξανά τον τελευταίο χρόνο της δικτατορίας και τα πρώτα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, στη δεκαετία του 70…
Αυτή τη φορά η «πατροκτονία» ήταν πολύ πιο εμφανής.
Η υπέρ-πολιτικοποίηση» μετά το 1974 ήταν «αντίδραση υπεραναπλήρωσης» στην παντελή έλλειψη αληθινής αντίστασης κατά της χούντας πριν το 1973…
Ο συγκλονιστικός στίχος της «Μαρίνας» (Ρένας Χατζηδάκη) κρατούμενης το 1967-68 στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ, όπως το μελοποίησε ο Θοδωράκης στην «Κατάσταση Πολιορκίας», σαν να είχε σημαδέψει το υποσυνείδητο μιας ολόκληρης γενιάς:
—Να πολιορκώ το «Κοίτα τη δουλειά σου» με την αγωνία μου.
Τα λόγια μιας νεαρής κοπέλας τότε, έγκλειστης στις φυλακές της χούντας, όπου εκτός από την βαναυσότητα των «ανθρωποφυλάκων» της, πιο αβάστακτη της ήταν η αδιαφορία των απ’ έξω…
Όλη εκείνη η γενιά που «μεγάλωσε» απότομα στα χρόνια της δικτατορίας,
η γενιά των «απολίτικων» όπως τους έλεγαν οι μεγαλύτεροι
(στα «γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει» τραγουδούσε ο νεαρός τότε Σαββόπουλος), αμέσως μετά την μεταπολίτευση πήρε την «εκδίκησή» της:
Αντιμετώπισε με περιφρόνηση τους γονείς της που ΔΕΝ αντιστάθηκαν κατά της χούντας. Κι ύστερα πλάστηκε «ο μύθος του Πολυτεχνείου» που ξέπλυνε όσους δεν αντιστάθηκαν και μαζί του η υπερβολή της μετατόπισης προς τα «αριστερά».
Που ολοκληρώθηκε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Κι εκεί μια συμβολική «πατροκτονία»: Η νεολαία της εποχής αποδοκίμασε τους «συμβιβασμένους» γονείς της, τους «ξέπλυνε από τις ενοχές τους» και ανέτρεψε όλα τα «συντηρητικά στερεότυπα». Μερικά και καθ’ υπερβολήν…
Κι αυτό ήταν το τέλος! Άλλη συμβολική «πατροκτονία» δεν έγινε έκτοτε…
Κάθε καινούργια «φουρνιά» νέων μεγάλωνε μέσα στους μύθους της μεταπολίτευσης. Αρχικά τους δέχονταν χαλαρά, μετά αδιάφορα, μετά απλώς δεν ασχολούνταν.
Έγιναν αληθινά απολίτικοι, αδιάφοροι, «απόμακροι» από την Πολιτική – με εξαίρεση την ενασχόληση με τις κομματικές νεολαίες (συχνά καθ’ υπόδειξιν και των γονιών τους, για να διασφαλίσουν καρίερα…)
Στα τελευταία χρόνια πολλοί έφυγαν στο εξωτερικό.
Και οι υπόλοιποι ψάχνουν δρόμους για να φύγουν…
Άλλος ξεσηκωμός «συμβολικής πατροκτονίας» δεν υπήρξε.
Κι έτσι βουλιάζουμε και σαπίζουμε στα… σκατά που τα κάναμε όλα!
Τώρα, όμως, για πρώτη φορά τα παιδιά ξεσηκώνονται για Πατρίδα!
Ανέλπιστο, έτσι;
Απροσδόκητο πέρα για πέρα…
Ποιος να το έλεγε…
Κι όμως συμβαίνει!
Αρχίζουν τα παιδιά μας να ανατρέπουν τη σαπίλα των γονιών τους.
Την αβελτηρία μας, τον ωχαδελφισμό μας, τη μοιρολατρεία μας, την υποκρισία μας…
Και μαζί τα στερεότυπο της Αριστεράς με τα οποία γαλουχήθηκαν.
Που τώρα μοιάζουν άδεια και γελοία και υποκριτικά και βλακώδη και ανήθικα και τυραννικά.
Τα παιδιά μας, δηλαδή το μέλλον μας, ψάχνουν ξανά τις «ρίζες» τους, για να πατήσουν γερά να κάνουν το μεγάλο άλμα μπροστά…
Στο μέλλον, που τους στερήσαμε εμείς…
Τα παιδιά μας, δηλαδή το μέλλον μας, αναζητούν ξανά το νόημα Ελλάδας που εμείς ξεφτιλίσαμε…
Και οι ΣΥΡΙΖΑίοι τα βρίζουν!
Αυτοί που ως τώρα χειραγωγούσαν τη νεολαία, τώρα στρέφονται εναντίον της! Και πολύ σύντομα θα εισπράξουν την οργή της.
Η συμβολική «πατροκτονία» – σε βάρος της γενιάς μας – άρχισε…
Επιτέλους…
Να ναι καλά τα παιδιά μας.
Αφού δεν μπορέσαμε να τα καθοδηγήσουμε, τουλάχιστον να τα υπερασπιστούμε τώρα. Απέναντι στους άθλιους…
Αν και μάλλον δεν το έχουν ανάγκη…
Οι «τροχοί της Ιστορίας», σκουριασμένοι κάπως, άρχισαν να κινούνται ξανά!
