«Όπως καθετί στη χώρα μας, είχε γίνει ως εφήμερη θεατρική σκηνή μέσα σε ένα ξεχασμένο νταμάρι στον λόφο από την επιμονή της διακεκριμένης Άννας Συνοδινού και για τις ανάγκες του νεοσύστατου τότε Φεστιβάλ Αθηνών στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60. Ωστόσο το κοίλον του περίφημου αρχιτέκτονα Ζενέτου, ένα πρόχειρο λυόμενο θέατρο χωρητικότητας 3.000 θέσεων που μοιάζει με πολύχρωμο κοχύλι, διακρίθηκε και κατέληξε να δεσπόζει μέχρι πρόσφατα τόσο στην ελληνική μουσική σκηνή όσο και στις μετακλήσεις των γνωστότερων ξένων συγκροτημάτων. Η εικόνα των πλέον διάσημων ξένων τραγουδιστών που παρέλασαν διαδοχικά από το γνωστό σε όλους μας «θεατράκι» έκανε γνωστή την Αθήνα διεθνώς ως μια ανήσυχη πόλη, με το πιο ένθερμο κοινό που έφτανε μέχρι τα βράχια και όσο πιάνει το μάτι της σκηνής. Ο Λυκαβηττός μεταμορφώθηκε σε ενεργό πεδίο για τη διαμόρφωση της μουσικής, κυρίως, κουλτούρας της πόλης και την ίδια στιγμή το μόνο πλήρες μουσικό καταφύγιο».
Κλείνοντας η Περιφερειάρχης Αττικής εστιάζει στη συμβολή της Περιφέρειας Αττικής σε «μια πολύ αξιόλογη σειρά πολιτιστικών πρωτοβουλιών» στην Αττική, από το παράλιο μέτωπο στο φαληρικό Δέλτα και την αναστηλωμένη Ηετιώνεια Πύλη ως «τα καλλιτεχνικά δρώμενα στο αρχαίο θέατρο Λαυρίου και το Πεδίο του Άρεως» καθώς και στη «σημαντική οικονομική ενίσχυση της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας, σε βάθος τριετίας».
«Αποδεικνύεται το έμπρακτο ενδιαφέρον της Περιφέρειας Αττικής για τον πολιτιστικό μας κόσμο και τη διάχυση του πολύτιμου περιεχομένου του σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα, και μάλιστα μέσα από παρεμβάσεις που αλλάζουν το αστικό και πολιτικό τοπίο των Δήμων της Αττικής», προσθέτει.
