Το κυνήγι του αγριογούρουνου γίνεται με οργανωμένες ομάδες κυνηγών, έτσι θέλει η παράδοση, αλλά κυρίως έτσι επιτυγχάνεται το αποτέλεσμα. Μια ολόκληρη κουλτούρα έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια πάνω στην οργάνωση, στον συντονισμό και στη συνολική προσπάθεια της ομάδας.
Υπάρχουν όμως πάντα και ορισμένες εξαιρέσεις των κανόνων, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε όχι αποδεκτές από το σύνολο των γουρουνοκυνηγών. Μία από αυτές τις κατηγορίες των όχι αποδεκτών πρακτικών κυνηγιού, είναι ο μεμονωμένος κυνηγός αγριογούρουνου.
Παλαιότερα, όλοι μας, είμαι σίγουρος γι’ αυτό, έχουμε βρεθεί μία – δύο φορές, όχι απαραίτητα με τον σκοπό αυτό -να κυνηγήσουμε δηλαδή αγριογούρουνα- ανάμεσα σε παρέες κυνηγών που έκαναν παγάνες. Σήμερα, θα δούμε περισσότερο τον χαρακτήρα αυτού του μοναχικού κυνηγού και κυρίως τους κινδύνους που ελλοχεύουν στις ενέργειές του.
[irp posts=”134994″ name=”Αυτές είναι οι καλύτερες και οι χειρότερες τροφές για το συκώτι”]
Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι αναφέρομαι στην κανονική περίοδο κυνηγιού, και σε κυνηγό που έχει εκδώσει κανονικά άδεια. Σε αντίθετη περίπτωση, βέβαια, δεν μιλάμε για κυνηγό και δεν έχει νόημα να γράφουμε τι και πώς.
Κείμενο από το ethnos.gr
