«Θερμή» υποδοχή του Μπαράκ Ομπάμα κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα στις 15 Νοεμβρίου ζητά ο Ρουβίκωνας, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι η επίσκεψη αυτή «πρέπει να οδηγήσει τον κόσμο του αγώνα μαχητικά στους δρόμους όπως έκανε και τις προηγούμενες φορές, όπως έκανε και κατά τη διάρκεια των επεμβάσεων στη Γιουκοσλαβία και το Ιράκ».
Σε κείμενό του σε ιστοσελίδα αντιεξουσιαστικού χώρου, ο Ρουβίκωνας αναφέρει ότι «αυτό που έχει σημασία με την επίσκεψη Ομπάμα είναι να καταγγελθούν όσα οι ΗΠΑ και οι ανταγωνιστές τους προκαλούν αυτή τη στιγμή στις ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Αλλά και τα όσα μπορούν να έρθουν το αμέσως επόμενο διάστημα…».
«Να υποδεχτούμε τον πρόεδρο των ΗΠΑ όπως του αναλογεί» καταλήγει στο κείμενό του.
Αναλυτικά το κείμενο:
«Αυτό που έχει σημασία για εμάς με την επίσκεψη Ομπάμα είναι να αναδειχτεί η κοινωνική ετοιμότητα, το συλλογικό αγωνιστικό αντανακλαστικό, να καταγγελθούν όσα οι ΗΠΑ και οι ανταγωνιστές τους προκαλούν αυτή τη στιγμή στις ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Αλλά και τα όσα μπορούν να έρθουν το αμέσως επόμενο διάστημα. Ο καπιταλισμός είναι σε περίοδο κρίσης. Οι εξελίξεις στα ανοιχτά μέτωπα είναι ανησυχητικές. Τίποτα δεν βεβαιώνει ότι θα βρεθεί σημείο ισορροπίας στον νέο πολυπολικό κόσμο.
Βρισκόμαστε στο μέσο μιας μεταβατικής περιόδου. Η μονοκρατορία των ΗΠΑ που γιορτάστηκε ως το τέλος της ιστορίας με την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού είναι μια μακρινή ανάμνηση. Ζούμε ήδη σε έναν πολυπολικό κόσμο και, αν οι ΗΠΑ παραμένουν ο ισχυρότερος πόλος, ακόμα κι αυτό σιγά σιγά αμφισβητείται.
Τις συνέπειες της νέας πραγματικότητας τις βλέπουμε χρόνο με τον χρόνο να αποτυπώνονται στα πεδία των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στη γεωπολιτική σκακιέρα, στις περιφερειακές συγκρούσεις που διαρκώς κλιμακώνονται, στους οικονομικούς πολέμους, τις βλέπουμε ακόμα και στην καθημερινότητα της Ελλάδας στις μέρες των μνημονίων και του πτωχευτικού δικαίου στο οποίο έχει περιπέσει.
Όπως ο ψυχρός πόλεμος, η σύντομη παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ που ακολούθησε έτσι και ο σημερινός πολυπολικός κόσμος που έχει ανατείλει, δεν προιωνίζει τίποτα το καλό για τους καταπιεζόμενους και εκμεταλλευόμενους όπου γης. Η γωνιά του πλανήτη που ζούμε, η νότια και ανατολική πλευρά της Μεσογείου, τα Βαλκάνια, η βόρεια Αφρική και η Μέση ανατολή είναι το κέντρο βάρους αυτής της νέας παγκόσμιας αναδιάταξης και στης σύγκρουσης για μια νέα ισορροπία. Το οικόπεδο το οποίο κατέχει το Ελληνικό κράτος ήταν από πάντα, και όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και περισσότερο, σημαντικό για τους σχεδιασμούς όλων των μεγάλων παιχτών. ΗΠΑ, Γερμανία και ΕΕ, Ρωσία, ερίζουν για την απόκτηση μεγαλύτερου μεριδίου ελέγχου πάνω στο οικόπεδο και κατά συνέπεια πάνω σε αυτούς που το κατοικούν. Τα μέσα που χρησιμοποιούν, τώρα και από πάντα, δεν γνωρίζουν περιορισμό: από τον πλήρη οικονομικό στραγγαλισμό, τον έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας και των εξοπλισμών, την επικυριαρχία ή την εξαγορά, με οριζόντιο και κάθετο ως προς τα κόμματα τρόπο, τμημάτων του πολιτικού προσωπικού, μηχανισμούς επικοινωνίας, ΜΜΕ, κλπ.
ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσικό και Κινεζικό κράτος κ κεφάλαιο, ήδη μάχονται με διάφορους συνδυασμούς συμμαχιών και αντιπαλοτήτων σε όλη τη γη. Στις Νότιες θάλασσες, την Ουκρανία, την Αφρική, την Υεμένη. Αντιπαλεύουν σχέδια αγωγών καυσίμων, κοιτασμάτων, κυριότητας νησιών και θαλάσσιων περασμάτων, συνάπτονται παγκόσμιες εμπορικές συμφωνίες. Αλλά η καρδιά, ο δοκιμαστικός σωλήνας της νέας παγκόσμιας ισορροπίας (αν αυτή επιτευχθεί) είναι τα μέτωπα της Συρίας και του Ιρακ. Δεκάδες κράτη και οργανωμένες δυνάμεις εξουσίας πολεμούν στο μεγαλύτερο και πιο χαοτικό μέτωπο των τελευταίων δεκαετιών με το σύνολο των αντιμαχόμενων να βρίσκονται σε ιστορική η ευκαιριακή σχέση με τις μεγάλες δυνάμεις και τους περιφερειακούς εκπροσώπους τους. Μέτωπο που πατώντας σε υπαρκτές εσωτερικές αντιθέσεις της περιοχής κατασκευάστηκε και τροφοδοτήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις. Το Ελληνικό οικόπεδο είναι ακριβώς δίπλα του. Και ο πρόεδρος των ΗΠΑ το επισκέπτεται 15-16 Νοεμβρίου.
Τι θέλει ο Ομπάμα στην Ελλάδα;
Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να θυμόμαστε είναι πως αν και η ΕΕ έχει τον κύριο λόγο, οι ΗΠΑ βρίσκονται βαθιά χωμένες στην Ελληνική κρίση μέσω του ΔΝΤ. Έναν παγκόσμιο μηχανισμό επιτήρησης της καπιταλιστικής οικονομικής τάξης, το ΝΑΤΟ της παγκοσμιοποιημένης νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Στην εποχή των μνημονίων, αν το κυρίαρχο στην ΕΕ Γερμανικό κράτος είναι αυτό που προωθεί την λιτότητα και την απομύζυση ακόμα περισσότερου πλούτου από τον κόσμο της εργασίας προς όφελος του χρέους, είναι το ΔΝΤ που παλεύει λυσσασμένα για την κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος, κάθε προστασίας της εργασίας, κάθε υπολείμματος του πάλαι ποτέ κοινωνικού κράτους. Ο Ομπάμα έρχεται στην Ελλάδα και ως μέρος της οικονομικής της επιτροπείας. Με όχημα την πρόταση για διακανονισμό (και βέβαια όχι διαγραφή, ούτε καν απομείωση) του χρέους, οι ΗΠΑ στριμώχνουν τον ανταγωνιστή τους, το Γερμανικό κράτος και συντηρούν τις συνθήκες διάλυσης της ΕΕ, χωρίς όμως να την διαλύουν, ενώ κάνουν χαρούμενο και τον ΣΕΒ με τις μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά. Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ότι συμφωνηθεί για το ελληνικό χρέος θα αφορά και τα τεράστια χρέη των υπόλοιπων χωρών του Νότου της ΕΕ, η απελευθέρωση των απολύσεων και η εξόντωση του συνδικαλισμού θα γίνει δεδικασμένο για όλες τις κοινωνίες υπό οικονομική επιτροπεία στην Ευρώπη.
Να τι σημαίνει το “ανήκωμεν εις την Δύση” όταν η “Δύση” έχει πλέον ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ξανά μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η αριστερή ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται στη μέση ενός τέτοιου ανταγωνισμού και παριστάνει ότι μπορεί να τον εκμεταλλευτεί.
[irp posts=”76514″ name=”Ο Ομπάμα θα φέρει στην Αθήνα σχέδιο για το χρέος”]
Ο Σύριζα προ εξουσίας κατέγραφε τον εαυτό του σαν φιλοευρωπαϊκή και αντιαμερικανική δύναμη. Το πρώτο το απέδειξε. Το δεύτερο, ο αντιαμερικανισμός, τελειώνει πάντα μετά από ένα χρονικό διάστημα στην κυβέρνηση, το εμπεδώσαμε με την «πρώτη φορά αριστερά», το ΠΑΣΟΚ. Για την κυβέρνηση του Τσίπρα μάλιστα, αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ελάχιστο. Με την βοήθεια μιας εξωραϊσμένης εικόνας των ΗΠΑ με τον πρώτο Αφροαμερικάνο πρόεδρο (στη χώρα που Αφροαμερικάνοι δολοφονούνται καθημερινά από την αστυνομία) και την ευκαιριακή στήριξη στους αγωνιστές Κούρδους της Συρίας (που τώρα εγκαταλείπονται μόνοι απέναντι στον Τουρκικό επεκτατισμό) ο αντιαμερικανισμός του σύριζα την εποχή της επίσκεψης Κλίντον, μεταμορφώθηκε σε ανοιχτή προσπάθεια να φάει τη θέση του εκλεκτού των ΗΠΑ από τη δεξιά. Ο Σύριζα στην ανάγκη του να ριζώσει στο βαθύ ελληνικό κράτος, να σταθεροποιηθεί στον δικομματισμό, επιχειρεί να εναγκαλιστεί όσο μπορεί με τον ιστορικό μεταπολεμικό πάτρωνα και την τόσο δραστήρια πρεσβεία του. Αναζητά τρόπους να φανεί χρήσιμος.
Πέρα από μία ένεση κύρους στο καθεστωτικό του προφίλ, η επίσκεψη Ομπάμα δεν κομίζει τίποτα άλλο για τη «δεύτερη φορά αριστερά», τίποτα τουλάχιστον που να την έχει λάβει υπόψη ως παράγοντα. Οι αποφάσεις αυτού του επιπέδου, ποτέ στο παρελθόν δεν έλαβαν υπόψην τους ντόπιους περιστασιακούς διαχειριστές του οικοπέδου, όσο συνεργάσιμοι κι αν δείχνουν, και ποτέ δεν θα τους λάβουν. Γερμανία και ΗΠΑ, ΕΕ κ ΔΝΤ αν καταλήξουν σε κάποια λύση για το Ελληνικό πρόβλημα, αν αποφασίσουν για τα ποσοστά επιρροής τους μέσω του οικονομικού ελέγχου, θα το κάνουν μόνες τους.
Αλλά δεν είναι μόνο η οικονομική επιτροπεία στην ατζέντα του προέδρου των ΗΠΑ. Από την αρχή των ΝΑΤΟικών επεμβάσεων στα μέτωπα της Βόρειας αφρικής, μετά την ήττα και το σάπισμα των τοπικών λαϊκών εξεγέρσεων, το ελληνικό κράτος έχει εμπλακεί ενεργά. Η βάση της Σούδας χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη, το ΝΑΤΟ είναι ήδη στο Αιγαίο με δικαιολογία τα προσφυγικά κύματα, ο 6ος στόλος στον Πειραιά. Η Ελλάδα, είναι πλέον μέρος του παιχνιδιού και θα χώνεται όλο και βαθύτερα όσο οι κρίσεις αυτές, ειδικά η κρίση σε Συρία-Ιρακ χειροτερεύουν. Την ίδια στιγμή το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία (άλλο ένα δείγμα της παρακμής των ΗΠΑ, να μην μπορούν να στήσουν ένα πραξικόπημα της προκοπής) και η πλήρης κυριαρχία του τυχοδιωκτικού Ερντογανικού καθεστώτος κάνει την διασφάλιση του ελλαδικού χώρου, ως γεωστρατηγική βάση, ακόμα πιο επιτακτική για τις ΗΠΑ. Και ο Σύριζα, είπαμε, ψάχνει τρόπους να τους φανεί χρήσιμος.
Τέλος, δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα παραδοσιακά νταραβέρια για όπλα. Ο Ομπάμα δεν χρειάζεται αυτή τη φορά να επισκεφτεί παράλληλα και την Τουρκία όπως κάνουν πάντα οι Αμερικάνοι πρόεδροι με τους καλούς πελάτες τους και από τις 2 πλευρές του Αιγαίου. Το Τουρκικό κράτος έχει ήδη κάνει τις παραγγελίες του σε αεροσκάφη και πολεμικό υλικό για αυτή την δεκαετία. Είναι η ώρα και το ελληνικό κράτος να βάλει πάλι το χέρι στην τσέπη για να επαναφέρει το οπλικό ισοζύγιο εκεί που είθισται. Κι όλα αυτά στο όνομα μιας υποθετικής πολεμικής ρήξης που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ αν αυτοί που πουλάνε τα ίδια όπλα και στους δύο δεν το επιλέξουν. Ας αναρωτηθεί ο καθένας και η καθεμιά σε πόσες συντάξεις που δεν θα πάρουμε ποτέ, αντιστοιχεί το κάθε μαχητικό αεροσκάφος των δεκαδων εκατομυρίων ευρώ…
Από την άλλη η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση στην ακόρεστη διάθεσή τους να συγκρουστούν οπουδήποτε αλλού εκτός από το πλέον σημαντικό ζήτημα, αυτό των μνημονίων και της μεγάλης επίθεσης του κεφαλαίου που βιώνουμε, βρίσκουν στην επίσκεψη Ομπάμα μια καλή ευκαιρία για επικοινωνιακές κοκορομαχίες και βολικές αφηγήσεις. Από την μεριά του Σύριζα προσφέρεται μια ακόμα δόση «ελπίδας» στην κοινωνική βάση. Ένεση αξιοθρήνητης αισιοδοξίας για μαγική λύση από τα πάνω. Αισιοδοξία και “ελπίδες” που πουλήθηκαν ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια, από όλους όσους κυβέρνησαν, με αφορμή τις εκλογές στη Γαλλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, με αφορμή τον Πούτιν, τα μέτωπα του Νότου ή και τον Αρτέμη Σώρρα.
Η επίσκεψη προέδρου των ΗΠΑ πρέπει να οδηγήσει τον κόσμο του αγώνα μαχητικά στους δρόμους όπως έκανε και τις προηγούμενες φορές, όπως έκανε και κατά τη διάρκεια των επεμβάσεων στη Γιουκοσλαβία και το Ιράκ. Αγώνες που να θυμίσουμε ότι δικαιώθηκαν όχι μόνο στο ηθικό πεδίο της καταγγελίας των σφαγών αλλά και στις πολιτικές προβλέψεις τους για τα νέα δεινά που θα ακολουθήσουν. Το κάλεσμά μας για κινητοποίηση δεν εχει αναφορά στο πολιτικό περιεχόμενο του εθιμικού και αντανακλαστικού αντιαμερικανισμού της αριστεράς, καθεστωτικής και μη, προηγούμενων καιρών. Και φυσικά ούτε ρητά ούτε εξ αντιδιαστολής δεν αναφέρεται στο αίτημα της «εθνικής ανεξαρτησίας». Μέσα στην ιεραρχία της παγκόσμιας κυριαρχίας το Ελληνικό κράτος ουδέποτε ήταν ή θα μπορούσε να είναι ανεξάρτητο. Είναι και ήταν (με εξαίρεση το μικρό διάστημα της φενάκης περί ισχυρής Ελλάδας – Βαλκανικής υπερδύναμης) χαμηλά στη λίστα, ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει υποβαθμιστεί δραματικά. Οι πολιτικές λογικές που ευαγγελίζονται την «εθνική ανεξαρτησία» είτε ζουν σε ένα φανταστικό κρατικίστικο ιδεολογικό κόσμο, είτε, συνήθως, προμοτάρουν την πρόσδεση σε άλλον ιμπεριαλισμό. Τους εκμεταλλευόμενους όμως δεν τους αφορά η επιλογή ιμπεριαλισμών, γιατί δεν τους αφορά η διαχείριση κρατών και συνόρων αλλά η κατάργησή τους.
Αυτό που έχει σημασία για εμάς με την επίσκεψη Ομπάμα είναι να αναδειχτεί η κοινωνική ετοιμότητα, το συλλογικό αγωνιστικό αντανακλαστικό να καταγγελθούν όσα οι ΗΠΑ και οι ανταγωνιστές τους προκαλούν αυτή τη στιγμή στις ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Αλλα και τα όσα μπορούν νά έρθουν το αμέσως επόμενο διάστημα. Ο καπιταλισμός είναι σε περίοδο κρίσης. Οι εξελίξεις στα ανοιχτά μέτωπα είναι ανησυχητικές. Τίποτα δεν βεβαιώνει ότι θα βρεθεί σημείο ισορροπίας στον νέο πολυπολικό κόσμο.Τίποτα δεν βεβαιώνει ότι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, εκατομμύρια πρόσφυγες, μια ολόκληρη γωνιά του πλανήτη, η Μέση Ανατολή, να έχει γίνει ερείπια επαρκούν για τις γεωπολιτικές ορέξεις των μεγάλων δυνάμεων και την αρπακτικότητα του παγκόσμιου καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Η πιθανότητα επέκτασης της αστάθειας και του πολέμου σε μεγαλύτερη ακτίνα από το κέντρο της κρίσης, ή ακόμα και η πιθανότητα ενός ευρύτερου πολέμου είναι μπροστά μας. Θα ήταν μάλιστα ο πιο ριζικός και δοκιμασμένος τρόπος επιστροφής στην οικονομική ανάπτυξη και την σοβαρή κερδοφορία των νικητριών αστικών τάξεων. Το να μην μείνουμε απλοί θεατες στο ζοφερό μέλλον που σιγά-σιγά σχηματοποιείται, είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα για να το σταματήσουμε και να το ανατρέψουμε.
Ως αναρχικοί, το δικό μας πρόταγμα δεν έχει σημεία επαφής με καρικατούρες τριτοκοσμικών επιλογών της δεκαετίας του 70. Η αντίσταση που προτάσσουμε στις επιλογές που επιβάλουν ιμπεριαλισμοί όπως ο αμερικανικός, είναι μέρος της αντίστασης στην κυριαρχία ως σύνολο. Είναι επιλογή αγώνα που αντιλαμβάνεται και ονοματίζει τους μηχανισμούς αυτής της κυριαρχίας, που επιχειρεί να βρει τα υπαρκτά σχέδια και τα τρωτά τους σημεία, που δεν γαληνεύει με ιδεολογικές ιδιοκατασκευές και αφορισμούς. Μέσα κι έξω από εθνικά σύνορα το κράτος και το κεφάλαιο στέκονται απειλητικά απέναντι στους ανθρώπους της δικής μας κοινωνικής θέσης. Ηγεμονεύουν τη μεγάλη πλειοψηφία, τον κόσμο της εργασίας που παραμένει με το κεφάλι κάτω, την οδηγούν στην φτώχεια και στην αλληλοσφαγή.
Η κινητοποίηση αυτής της πλειοψηφίας στην κατεύθυνση της ταξικής και πολιτικής της απελευθέρωσης είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιπαρατεθεί με το ιεραρχικό σύμπλεγμα εξουσίας, μέσα κι έξω από τα σύνορα εθνικών κρατών. Η αλληλεγγύη των αγώνων και η ζωτική σύνδεση των αγωνιζόμενων κομματιών στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Συρία, όλη τη Μέση ανατολή είναι ο μόνος τρόπος να συγκροτηθεί ένα διεθνιστικό αντίπαλο δέος στην παγκόσμια εξουσία κράτους και κεφαλαίου.
Αυτό που λέμε πάντα, ισχύει και εδώ: Η υποταγή, η παθητικότητα κοστίζει. Απέναντι στα χειρότερα που έρχονται η υποταγή είναι συλλογική αυτοκτονία. Όλοι στον δρόμο. Η αλληλεγγύη όπλο των λαών.
Να υποδεχτούμε τον πρόεδρο των ΗΠΑ όπως του αναλογεί».
