Η ακρίβεια και η ανέχεια έχει γονατίσει τα ελληνικά νοικοκυριά. Οι οικογένειες παλεύουν να επιβιώσουν, η ανεργία και οι χαμηλοί μισθοί ροκανίζουν την αξιοπρέπεια των πολιτών, τα χρέη πνίγουν τους μικρομεσαίους.
Του Γιώργου Θεοχάρη
Γονείς στερούνται τα βασικά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, ζευγάρια χωρίζουν κάτω από το βάρος της οικονομικής πίεσης, και ο λαός βλέπει καθημερινά τη ζωή του να γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Κι όμως, αντί κάποιοι μητροπολίτες να σταθούν δίπλα στον δοκιμαζόμενο κόσμο, αντί να στηρίξουν με λόγια και πράξεις εκείνους που αγωνίζονται, επιλέγουν να επιτίθενται σε μια χαροκαμένη μάνα.
Μια μάνα που έχασε το παιδί της με τραγικό τρόπο, που δεν ζητά τίποτα άλλο πέρα από την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Αντί για στήριξη, εισπράττει χλευασμό και προσβολές. Αντί για συμπόνια, γίνεται στόχος μιας ανεπίτρεπτης και απάνθρωπης ρητορικής.
Τι ακριβώς πρεσβεύουν λοιπόν αυτοί οι ιεράρχες; Πού βρίσκεται το μήνυμα της αγάπης, της συγχώρεσης, της αλληλεγγύης που θα έπρεπε να μεταδίδει η Εκκλησία; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να μιλούν με τόσο σκληρή και απάνθρωπη γλώσσα για έναν άνθρωπο που βιώνει τον χειρότερο εφιάλτη που μπορεί να ζήσει ένας γονιός;
Ο λαός δεν αντέχει άλλους διχασμούς, δεν αντέχει άλλη τοξικότητα. Θέλει δικαιοσύνη, θέλει αλήθεια, θέλει μια Εκκλησία που να τον στηρίζει, όχι να τον προσβάλλει. Όταν ένας μητροπολίτης καταφέρεται με τόσο μίσος εναντίον μιας μάνας που θρηνεί, δεν προσβάλει μόνο εκείνη. Προσβάλει κάθε γονιό, κάθε άνθρωπο που έχει πονέσει, κάθε πολίτη που απαιτεί ηθική και δικαιοσύνη. Και πάνω από όλα, προσβάλει την ίδια την έννοια του Χριστιανισμού.
