ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ: Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου ήρθε μαζί και εκείνη η χαρακτηριστική απροσδιόριστη μυρωδιά απ’ το μπακάλικο!! Μνήμες δεν κουβαλούν μόνο οι εικόνες αλλά και οι μυρωδιές!!!
Πόσες και πόσοι από μας μεγαλώσαμε με τα μικρά παντοπωλεία ;
Είτε στα χωριά είτε στις πόλεις είχαμε το μπακαλικάκι της γειτονιάς.
Θυμάμαι την μητέρα μου να με στέλνει να ψωνίσω, με μια υφασμάτινη σακούλα που την είχε ράψει η ίδια.
ο κύριος Αλέκος ο μπακάλης ήταν πάντα πίσω απ’ τον πάγκο του, άλλες φορές ήταν η μητέρα του, μια γλυκύτατη κυρούλα με το χαμόγελο στα χείλη.
Βρε καλώς το κορίτσι, τι καλό θα σου δώσω σήμερα;
Κύριε Αλέκο να μου δώσεις καφέ, ζάχαρη, μακαρόνια και πέντε δραχμές σαλάμι του κουτιού.
Το λέω και τρέχουν τα σάλια μου.
Τι νοστιμιά είχε εκείνο το σαλάμι;;
Έκοβα και μια γωνία φρέσκο ψωμάκι έβαζα μέσα δύο τρεις φέτες σαλάμι και ήταν το πιο υπέροχο ,πεντανόστιμο σάντουιτς!!
Μόνο αυτό ήταν νόστιμο τότε;;όχι βέβαια.
Εκείνες οι καραμέλες οι φλοκες και οι άλλες που ήταν σαν ματζουνια σε ροζ χρώμα , τι νοστιμιά! Τι γεύση!
Μερικές φορές αντί για ρέστα πενηνταρακια ή δεκάρες ,μου έδινε ο μπακάλης καραμέλες.
Τι χαρά είχα!
Τα σακιά με τις πατάτες ,τα κρεμμύδια, τα όσπρια ήταν στην σειρά εκεί μπροστά
στον πάγκο, καμμιά φορά έβλεπες και κάνα μουσαφίρη , μπουμπουσια τα λέγαμε μικρά, μικρά , μαύρα ζωύφια να κουβαλάνε στην πλάτη καμμία φακή κάνα φασόλι και να κάνουν αγώνες δρόμου μη τα δει ο μπακάλης και τους ρίξει καμμία σφαλιάρα.
Ο μπακαλιάρος ο παστός ήταν κι αυτός σε περίοπτη θέση.
Πόσες φορές έλεγα τη μαμά μου και τη γιαγιά μου να φτιάξουν μπακαλιάρο, ξέρετε γιατί;
Μου άρεσε πάρα πολύ η σκορδαλιά,
και η χαζή εγώ νόμιζα ότι για να φάω σκορδαλιά έπρεπε να τηγανίσουμε μπακαλιάρο.
Ήταν όμως αριστούργημα, με μπόλικο κουρκούτι , τηγανητός, είχε ένα χρυσαφένιο χρώμα και μπόλικη σκορδαλιά από πάνω,
τι να σας πω!!
Ξέρετε τι θυμάμαι ακόμη;
Το τηλέφωνο που είχε το μπακάλικο, ναι ναι ένα τηλέφωνο σε μαύρο χρώμα ,με χαρακτηριστικό κουδούνισμα.
Ντριννν ντριννν!
Πολλές φορές έβγαινε ο κυρ Αλέκος και φώναζε τις γειτόνισσες ,έλα Νίτσα τηλέφωνο, έλα Μαρία τηλέφωνο, έτρεχαν κι αυτές με τα ρολά στο κεφάλι και την ρόμπα του σπιτιού, ν απαντήσουν .
Γι αυτό τότε οι μπακάληδες ήταν το πρακτορείο νέων της γειτονιάς, όλα τα ήξεραν από πρώτο χέρι……
Υπάρχουν ακόμη και τώρα μπακάλικα αλλά δεν έχουν τις εικόνες της δικής μας εποχής, μόνο στα χωριά ίσως συναντήσουμε μπακαλικάκι μιας αλλοτινής εποχής.
Τι ωραίες αναμνήσεις, νοσταλγικές εικόνες!!
Κείμενο: @Οι ιστορίες της Καλλιόπης, Πόπη Μπελεγρή Πατσού
