Ατομική βόμβα στη Σελήνη σκόπευε να πυροδοτήσει η ΕΣΣΔ στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όπως επιβεβαιώνει ένα άκρως απόρρητο έγγραφο, που ανέσυρε από τα ρωσικά κρατικά αρχεία ένας Γερμανός ιστορικός. Σύμφωνα με το έγγραφο αυτό στις 6 Σεπτεμβρίου του 1958 η ηγεσία του Κρεμλίνου είχε δώσει μυστική εντολή να γίνουν οι αναγκαίες ετοιμασίες για να πυροδοτηθεί το καλοκαίρι του ερχόμενου έτους (1959) μια ατομική βόμβα στο δορυφόρο της Γης.
Ο Δρ Ματίας Ουλ του Γερμανικού Ιστορικού Ινστιτούτου Μόσχας (DIH) επιβεβαίωσε το εύρημα του στο γερμανικό δίκτυο MDR: «Μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα ότι έγινε μια συνεδρίαση του πολιτμπιρό, στην οποία αποφασίστηκε να σταλεί πυρηνική εκρηκτική συσκευή στη Σελήνη και να εκραγεί εκεί».
Η απόφαση, σύμφωνα με τον Ρώσο ιστορικό Αλεξάντερ Γιαζάκοφ, ελήφθη για να δείξει το σοβιετικό κράτος σ’ ολόκληρη την υφήλιο τη δύναμή του και την υπεροχή του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού.
Γι’ αυτή την επίδειξη ισχύος επιστρατεύτηκαν τα καλύτερα μυαλά της ΕΣΣΔ. Η κρατική Επιτροπή Αμυντικής Τεχνολογίας όρισε επακριβώς ποιο ρόλος θα ανατεθεί σε ποιον. Την κατασκευή του πυραύλου θα αναλάμβανε ο αρχιμηχανικός Σεργκέι Κορόλιοφ. Στόχος ήταν να τροποποιήσει τον πύραυλο R-7 Sputnik, ώστε να είναι σε θέση να διανύσει μια απόσταση 300.000 χιλιομέτρων και να μεταφέρει στη Σελήνη μια βόμβα υδρογόνου βάρους 400 κιλών και μια ατομική βόμβα βάρους 200 κιλών και ισχύος 10.000 -20.000 κιλοτόνων, δηλαδή ίδιας με τη βόμβα που είχαν ρίξει οι Αμερικανοί στη Χιρόσιμα.
Ομοίωμα της ατομικής βόμβας “Little Boy” που έριξαν οι Αμερικανοί στις 6 Αυγούστου 1945 στη Χιροσίμα
Η κατασκευή των βομβών ανατέθηκε στον Γιούλι Χαρίτον, κορυφαίο εκείνη την εποχή πυρηνικό φυσικό της Σοβιετικής Ένωσης. Η μία από τις δύο βόμβες, σύμφωνα με το σχέδιο επρόκειτο να πυροδοτηθεί στην επιφάνεια του δορυφόρου της Γης και η έκρηξη, όπως υπολόγιζαν, θα προκαλούσε μια τεράστια σεισμική δόνηση , ενώ θα εκτινάσσονταν σεληνιακοί βράχοι και πέτρες χιλιόμετρα μακριά.
Την ιδέα της πυρηνικής έκρηξης στη Σελήνη, όπως λέγεται στη Μόσχα, την έριξαν οι σοβιετικοί πυρηνικοί φυσικοί, οι οποίοι είχαν μπει κάπως στο περιθώριο μετά τις θεαματικές επιτυχίες του διαστημικού προγράμματος Sputnik το φθινόπωρο του 1957 και ήθελαν κατ’ αυτόν τον τρόπο να επιστρέψουν στο προσκήνιο.
Και ο επικεφαλής του Κρεμλίνου, Νικίτα Χρουστώφ, που είχε μια αδυναμία στην υπερβολή, τις θεαματικές ενέργειες και τις μπλόφες, την αγκάλιασε. Το εγχείρημα ταίριαζε γάντι στα σχέδιά του, να συνεχίσει – μετά τους θριάμβους του Sputnik – την επίδειξη δύναμης της ΕΣΣΔ.
Τελικά το σχέδιο Ε3, όπως λεγόταν, εγκαταλείφθηκε πριν την ολοκλήρωσή του κατά πάσα πιθανότητα για τεχνικούς και στρατηγικούς λόγους. Η ακριβής αιτία δεν είναι γνωστή, αφού τα σχετικά αρχεία παραμένουν απόρρητα.
