Γράφει ο Ανδρέας Μ Καραγιάννης – Πολιτικός Επιστήμονας
Οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι ταχύτατοι.
Καθημερινά όλοι μας, άλλοι λίγο άλλοι περισσότερο είμαστε έρμαια καταιγιστικών εξελίξεων και αθεράπευτα θύματα μιας ρουτίνας, είτε τη βιώνουμε στα επαγγελματικά, στα προσωπικά στην οικογένεια.
Δυστυχώς έχουμε περιπέσει σε συνθήκες στις οποίες ευδοκιμεί η ούτως ειπείν “ποσότητα ζωής” ενώ εκλείπει η ποιότητα στη ζωή μας. Δεν ευρίσκεται χρόνος για μια όμορφη βόλτα στην εξοχή, για έναν περίπατο στο γραφικό κέντρο της πόλης, για ξεφύλλισμα ενός βιβλίου σε έναν κήπο.
Η αδηφάγος καθημερινή πολυτάραχη ζωή μας έχει ζέψει στο χαλινάρι της παρωπίδας. Εσφαλμένα έχουμε θέσει κενούς στόχους ως θέσφατα. Τόσες ώρες εργασίας εξισώνονται με τόση ποσότητα χρήματος, το οποίο θα καταναλώσουμε εκεί που μας επιτάσσεται ποικιλοτρόπως. Είμαστε ελεγχόμενα ελεύθεροι. Έχουμε θεοποιήσει τα πρότυπα που υποδεικνύουν τι μας κάνει ευτυχισμένους και τι όχι τα οποία αντικρίζουμε ανέπαφοι, δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα σαν μαριονέτες.
Ας κάνουμε στροφή στον ποιοτικό ελεύθερο χρόνο. Ας εξασκήσουμε το πνεύμα μας, ας καλλιεργήσουμε τη γη μας (για να διδαχθούν από μας τα παιδιά) το σεβασμό και την επιμονή. Ας αναμοχλεύσουμε οι παλαιότεροι, εφεύρουμε οι τολμηροί νεότεροι καινούρια διασκεδαστικά παιχνίδια που ενώνουν την οικογένεια αντί να την απομονώνουν. Θα ξανάρθει ενδιαφέρον στη ζωή μας. Θα πυροδοτηθεί και πάλι η δημιουργικότητα. Με την ευρηματικότητα και τη φαντασία δυνάμεθα να δημιουργήσουμε όμορφες διεξόδους χαλάρωσης από τις υποχρεώσεις μας και να εξοικονομήσουμε περισσότερο ποιοτικό χρόνο για τα σημαντικά.
Τα γεγονότα στη ζωή μας περνάνε δραματικά γρήγορα μπρος στα μάτια μας και εμείς ανήμποροι απλώς τα παρακολουθούμε. Όταν είμαστε μικροί διακαώς θέλουμε να γίνουμε μεγάλοι. Μεγάλοι φλερτάρουμε στα κρυφά με την ιδέα να ξαναγίνουμε μικροί και ανέμελοι. Στα κρυφά διότι το ενοχικό πλαίσιο της κοινωνικής κριτικής παρόλο που μας είναι παγερά αδιάφορο στη νιότη, σταθμίζει αδυσώπητα τα πεπραγμένα μας στη μετέπειτα ζωή μας. Εργαζόμαστε, όχι από χαρά και επιθυμία προσφοράς, αλλά από μια υποβόσκουσα αγωνιώδη προσπάθεια επιβίωσης και συσσώρευσης αγαθών που εν τέλει στους πιο σημαντικούς πυλώνες της ζωής μας είναι άνευ χρησιμότητας. Έχει φθαρεί τόσο πολύ το πνεύμα μας που αντιδρούμε νωχελικά σε κάθε υποχρέωση, ακόμα και στην οικογενειακή μας εστία. Διότι είναι επόμενο ότι όποιος βαρυγκωμά και αποστρέφεται την επαγγελματική του ζωή και ταυτότητα σταδιακά συμβιβάζεται και μεταφέρεται υποσυνείδητα η υποχρεωτική επιγραφή στην οικογένεια. Ως επί το πλείστον, πέρα της φυσικής του παρουσίας δεν προσφέρει το άτομο ουσιαστική συμβολή σε κέφι, εξέλιξη, έμπνευση, διασκέδαση, προβληματισμό στο οικογενειακό του περιβάλλον με αποτέλεσμα ότι αφήνεις κενό να παραμένει κενό και έπειτα να σε αφήνει και σένα. Ελάτε να κάνουμε μια παύση.
Ελάτε κάθε μέρα να βρίσκουμε έστω και έναν λόγο για να χαρούμε και να προσφέρουμε ακόμα και αν κυριαρχεί ο ζόφος γύρω μας. Ας αντικρίσουμε τη ζωή με πρόθεση για δημιουργία. Ας μην παραιτούμαστε. Οπότε μας δίνεται η δυνατότητα ας θυμόμαστε ευλαβικά, με προβληματισμό ή δέος, όπως νιώθει ο καθένας, από που ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε, ποιοι υπήρξαν στη ζωή μας, ποιοι μας σημάδεψαν, ποιοι μας πλήγωσαν η μας χαροποίησαν και ποιοι υπάρχουν και θα υπάρξουν και τι είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε εμείς για αυτούς. Πως θα σημαδέψουμε τη ζωή τους. Τι μελάνια θα αφήσουμε στο βιβλίο της ιστορίας το αέναο.
Γιατί η ζωή είναι μια. Και είμαστε υποχρεωμένοι ως ατελή όντα που πολλές φορές υπερήφανα αγγίζουν την τελειότητα, να τη ζούμε στο έπακρο. Για να μην το μετανιώσουμε στα στερνά μας. Να μην αναφωνήσουμε ήθελα, να σκεφτούμε έκανα.
