Το θέμα της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης σταδιακά μέχρι το 67ο έτος της ηλικίας με την παράλληλη περικοπή των πρόωρων συντάξεων θέτουν μετ’ επιτάσεως οι δανειστές για να προχωρήσει η συμφωνία και να πάρει η κυβέρνηση τη δόση των 25 δισ. ευρώ που έχει ζητήσει.
Ζητούν οι δανειστές από τους Έλληνες να δουλεύουν 40 και πλέον χρόνια, όσο ζουν δηλαδή για να ξεπληρωθεί ένα χρέος που έγινε βουνό με λογιστικά τερτίπια για να εξουσιάζουν τα funds έναν ολόκληρο λαό και να κατάσχουν τη δημόσια περιουσία.
Και το ερώτημα πλέον είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Θα δεχθεί αυτά που οι δανειστές ζητούν από το 2010 στη λογική βρήκαμε «παπά να θάψουμε πέντε-έξι» ή θα πει πώς αυτά δεν εντάσσονται στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Ιουλίου άρα δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά αποδεχόμενη έτσι την εξέλιξη να μην υπάρξει συμφωνία εντός Αυγούστου.
Η κυβέρνηση είναι εγκλωβισμένη μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης και έπεσε στην παγίδα εξαιτίας της δικής της πολιτικής. Το θέμα είναι πώς ο ελληνικός λαός πληρώνει και θα πληρώσει με αίμα τις επιλογές της και την απουσία ενός blan B ή την ατολμία να λάβει αποφάσεις απεγκλωβισμού από το σπιράλ του θανάτου, όπως η ίδια ονόμαζε τα μνημόνια.
Οι δανειστές λοιπόν ζητούν να αλλάξουν τα όρια συνταξιοδότησης, ώστε από 1ης Ιανουαρίου του 2022 όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαιρέτως να παίρνουν σύνταξη στα 67 ή στα 40 χρόνια εργασίας και να καταργηθούν οι πρόωρες συντάξεις από τις 30 Ιουνίου του 2015 και όχι από αρχές του 2016 που έλεγε η κυβέρνηση εγκλωβίζοντας χιλιάδες εργαζόμενους που είχαν θεμελιώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης.
Στο στόχαστρο μπαίνουν κυρίως οι μητέρες ανηλίκων που μπορούσαν να βγουν στη σύνταξη 50 ετών, αλλά και όσοι είχαν ένσημα στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Μία μητέρα λοιπόν που γίνεται 50 χρόνων το 2016 θα επιβαρυνθεί με 8 χρόνια επιπλέον εργασίας και θα βγει στην σύνταξη το 2024. Το 2017 οι 50άρηδες θα επιβαρυνθούν με 9,5 χρόνια επιπλέον εργασίας και θα βγουν στην σύνταξη το 2026.
Το παράδειγμα που χρησιμοποίησαν οι ίδιοι δανειστές για να εξηγήσουν την κλιμακωτή αύξηση των ορίων κατά την μεταβατική περίοδο, στους πίνακες που έδωσαν στην ηγεσία του υπουργείου εργασίας αναφέρεται σε έναν ασφαλισμένο ο οποίος με το ισχύον καθεστώς, μπορεί να βγει στη σύνταξη το 2017 σε ηλικία 55 ετών ενώ με το νέο καθεστώς θα επιπλέον 4,5 έτη και θα βγει στη σύνταξη το 2021 σε ηλικία 59,5 ετών.
Οι σημαντικότερες που θα επιφέρουν δραματική απώλεια εισοδήματος είναι:
1) Ο περιορισμός της κρατικής χρηματοδότησης στα κατώτατα όρια συντάξεων και καταβολή της μετά τη συμπλήρωση του 67ου έτους των ασφαλισμένων. Η διάταξη δεν εξαιρεί τις συντάξεις χηρείας και αναπηρίας. Αυτό σημαίνει ότι θα δούμε συντάξεις της τάξης των 65 ευρώ μηνιαίως. Οι δανειστές υπενθύμισαν ότι η διάταξη πρέπει να επεκταθεί και στους συνταξιούχους του δημοσίου τομέα.
2) Θα παγώσουν οι κατώτατες συντάξεις στα επίπεδα του 2015 έως το 2021.
3) Θα αυξηθούν σταδιακά, φθάνοντας σε τριπλάσιο ύψος οι εισφορές των αγροτών και των ναυτικών.
4) Αλλαγές θα προωθηθούν στην ασφάλιση του ΟΑΕΕ και του ΕΤΑΑ που θα επιφέρουν μειώσεις συντάξεων (εισφορές στα επίπεδα του ΙΚΑ και αντίστοιχη μείωση παροχών).
5) Αναδρομική εφαρμογή του νόμου 3863/2010 που προβλέπει αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων με άξονα τη βασική εγγυημένη σύνταξη των 360 ευρώ. Η διάταξη θα ισχύσει και για όσους έκαναν αίτηση συνταξιοδότησης μετά την 01-01-2015.
6) Η επαναχορήγηση των «κομμένων» συντάξεων του ΟΓΑ σε 25.000 υπερήλικες ανασφάλιστους άνω των 65 ετών θεωρείται μονομερή ενέργεια από τους δανειστές και ζητείται να μην εφαρμοστεί ή να ακυρωθεί.
Και σαν να μην έφθανε το γεγονός ότι οι δανειστές θέλουν όλους τους Έλληνες να εργάζονται μέχρι τα βαθιά γεράματα, επιχειρούν να αλλάξουν δυσμενώς φυσικά και το εργασιακό περιβάλλον (ότι έχει απομείνει) προκειμένου να μας κάνουν σκλάβους των πολυεθνικών οι οποίες θα θησαυρίζουν σε βάρος μας.
Ζητούν συγκεκριμένα:
– Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων με νόμο. Το θέμα είχε «παγώσει» καθώς το διεθνές γραφείο εργασίας με έκθεσή του υπερασπίστηκε το καθεστώς που ισχύει σήμερα με τον αναβαθμισμένο ρόλο του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας υπό το Γενικό Γραμματέα Εργασίας το οποίο εγκρίνει η απορρίπτει το αίτημα για απολύσεις.
– Κατάργηση των τριετιών οι οποίες με βάση το μνημόνιο παραμένουν «παγωμένες» τουλάχιστον για 10 χρόνια έως το 2022 μέχρι να πέσει η ανεργία κάτω από το 10%. Αυτό σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος με τον κατώτατο ημερομίσθιο που πρόλαβε να συμπληρώσει πριν από τα μνημόνια 9 χρόνια δουλειάς και εισπράττει σήμερα 761,82 ευρώ, θα επιστρέψει στο μισθό των 586 ευρώ χάνοντας 175.82 ευρώ το μήνα.
– Αλλαγή του πλαισίου σε σχέση με την προκήρυξη απεργιών. Οι θεσμοί ζητούν η απόφαση να λαμβάνεται με πλειοψηφία 50% + 1 της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων.
-Επιμήκυνση του χρόνου προειδοποίησης. Η απεργία στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να προκηρύσσεται 48 ώρες πριν από την πραγματοποίησή της (σήμερα απαιτείται 24ωρη προθεσμία).
-Εφαρμογή του λοκ άουτ. (προσωρινό κλείσιμο μιας επιχείρησης από τον εργοδότη ως αντίδραση στην απεργία των εργαζομένων).
– Εκσυγχρονισμός του συνδικαλιστικού νόμου 1264/82 που ισχύει επί 32 έτη. Ειδικότερα έχει ζητηθεί η άρση της προστασίας των συνδικαλιστών έναντι των απολύσεων ,ο περιορισμός των συνδικαλιστικών αδειών και η αλλαγή του καθεστώτος χρηματοδότησης των συνδικάτων.
Επί της ουσίας οι δανειστές ζητούν τη διάλυση του ασφαλιστικού και του συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας και την υιοθέτηση ενός νέου, με συντάξεις και μισθούς πείνας, όπως ισχύει σε τριτοκοσμικές χώρες.
