Τρομάζει ο απολογισμός της στρατηγικής της έντασης και των υψηλών τόνων εν μέσω πανδημίας τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο εσωτερικό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης καταγράφονται διαφορετικές προσεγγίσεις σε θέματα στρατηγικής με την ομάδα των μετριοπαθών υπό τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να εμφανίζονται προβληματισμένοι με την εμμονική χρήση του «όχι σε όλα» και τη διαρκή προκλητική στάση των βαριδιών του κόμματος που στο όνομα μιας προσωπικής υπερπροβολής δημιουργούν αναχώματα σε ένα μεγάλο κομμάτι της κεντροαριστεράς που απορρίπτει διαρρήδην τα άκρα και τις υπερβολές.
Οι επόμενες εβδομάδες κρίνονται ως αποφασιστικής σημασίας για τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθεια του να ανακάμψει αν και με λογικές «δεν θα τους αφήσω σε χλωρό κλαρί» τα περιθώρια αλλαγής του σκηνικού περιορίζονται δραματικά.
Το αφήγημα της καταστροφολογίας και η παρουσία στα πεζοδρόμια μπορεί να διεγείρει τα ανακλαστικά μιας περιορισμένης αριθμητικά κομματικής νομενκλατούρας αλλά αφήνει αδιάφορη την κοινωνία που ζητά από το σύγχρονο πολιτικό προτάσεις λύσεις για τα προβλήματα και όχι άσκοπο ακτιβισμό χωρίς ουσία.
Αυτό καταγράφεται και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πρόσφατων μετρήσεων όπου η Αξιωματική Αντιπολίτευση δύο χρόνια μετά τις εθνικές εκλογές αδυνατεί να σχηματοποιήσει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση και να προσελκύσει εκ νέου πολυάριθμες κοινωνικές ομάδες που εδώ και καιρό την έχουν εγκαταλείψει.
Υπό αυτές τις συνθήκες η επόμενη μέρα στην Κουμουνδούρου κρίνεται ζοφερή, οι αναταράξεις θα πολλαπλασιάζονται, ενώ ο χρόνος της πολιτικής παντοδυναμίας Τσίπρα στο κόμμα μετράει αντίστροφα.
