Σε πλήρη σύγχυση και αδύναμος να χαράξει μια σοβαρή αντιπολιτευτική γραμμή για να κερδίσει έστω και μακροπρόθεσμα την εμπιστοσύνη των πολιτών εμφανίζεται ο Αλέξης Τσίπρας.
Τα απογοητευτικά ποσοστά των δημοσκοπήσεων, η απουσία μιας συγκροτημένης εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης και η αγωνία για το πολιτικό του μέλλον τον οδηγούν σε αλλεπάλληλα λάθη στρατηγικής και σε κινήσεις που δεν συνάδουν με ένα ευρωπαϊκό κεντροαριστερό κόμμα που στοχεύει να κάνει πράξη τη διεύρυνση και να αναλάβει ξανά τα ηνία της χώρας.
Σ’ αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι για τον ΣΥΡΙΖΑ, η ηγετική ομάδα εμφανίζεται με δύο διαφορετικά πρόσωπα.
Το ένα αντανακλά τις προσδοκίες για μια δυναμική είσοδο στην ομάδα των ευρωσοσιαλιστών, ενώ το δεύτερο σχετίζεται με τις αγκυλώσεις και τις εμμονές της συντριπτικής πλειοψηφίας των στελεχών του σε πρακτικές που θυμίζουν το παρελθόν και προκαλούν αντιδράσεις σε ένα σκεπτόμενο κομμάτι της κοινής γνώμης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πολιτική στήριξη που παρέχει η Κουμουνδούρου σε ανοιχτές συγκεντρώσεις κατά τη διάρκειας της πανδημίας χωρίς να τηρούνται τα μέτρα προστασίας, λογική που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την «αγωνία» του κ. Τσίπρα για τη σοβαρή και εργώδη προσπάθεια του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού της χώρας εδώ και πολλούς μήνες.
Την ίδια ώρα, η ενδυνάμωση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης η οποία κινείται παραδοσιακά προς την Αριστερά συνιστά ανάχωμα σε όποιες, ελάχιστες φωνές ζητούν μια ρεαλιστικότερη αντιμετώπιση της πραγματικότητας, χωρίς ακρότητες και διχαστικές κορώνες που δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή και δημιουργούν πρόσθετο βάρος στην ήδη κουρασμένη ελληνική κοινωνία.
