Η ΣΥΡΙΖΑίκη «Εφημερίδα των Συντακτών», κοπίασε πολύ για να ετοιμάσει μιαν «απάντηση» στην ομιλία Σαμαρά, στη Βουλή για το Μακεδονικό.
Και τη δημοσίευσε, με δέκα μέρες καθυστέρηση, υπό τον τίτλο:
«Τα δέκα ψέματα του κ. Σαμαρά»…
Πρόκειται για τυπικό κείμενο «αριστερής κριτικής»: απροκάλυπτης εμπάθειας, ιδεολογικών εμμονών, διανοητικής τύφλωσης, μεγάλων «αποσιωπήσεων» και μόλις συγκεκαλυμμένου….κωλοπαιδισμού.
Του Θανάση Κ.
Είναι ένα «οργισμένο» κείμενο, γραμμένο
με αλαζονικό ύφος, ευθέως ανάλογο της άγνοιας που αποκαλύπτει,
άλλοτε ειρωνεύεται (πράγματα που εμφανώς δεν καταλαβαίνει),
άλλοτε πέφτει σε αντιφάσεις, άλλοτε ψεύδεται ανοικτά,
κι άλλοτε απλώς ξεπέφτει σε «ευήθεια» – δηλαδή σε παιδαριώδεις ανοησίες…
Και μνημειώδεις γκάφες, όπως θα δούμε…
Βέβαια ο Σαμαράς, δεν πρέπει να έχει κανένα «παράπονο». Οι αριστεροί έτσι «διαλέγονται» και μεταξύ τους: με προσβολές και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.
Σιγά να μην έκαναν εξαίρεση για ένα αντίπαλό τους,
όταν έτσι και χειρότερα μεταχειρίζονται και τους δικούς τους,
όταν τολμήσουν να διαφωνήσουν με τη «γραμμή»…
Το πρώτο «συντριπτικό» επιχείρημά του, είναι ότι τη φράση με την οποία ξεκίνησε και έκλεισε το λόγο του ο Σαμαράς – «η Μακεδονία είναι Ελληνική» – τη χρησιμοποίησε και ο ομιλητής της Χρυσής Αυγής!
Ξέχασαν κάτι, όμως: Την ίδια ακριβώς φράση και πιο εμφατικά μάλιστα – «η Μακεδονία είναι μια και είναι Ελληνική» – την είχε πει διακηρύξει στο Πανελλήνιο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής!
Ήταν… «χρυσαυγίτης» λοιπόν και ο Καραμανλής;
Τόσο ανόητοι…
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μάλιστα, είχε πει κάτι ακόμα πιο «προχωρημένο»:
Ότι το όνομα της Μακεδονίας είναι όχημα αλυτρωτισμού εκ μέρους των Σκοπίων! Κι ότι όσοι προσπαθούν να το επιβάλουν, έχουν στο μυαλό τους το διαμελισμό και της Ελλάδας και της γειτονικής Βουλγαρίας (αυτό υπονοείται με τη θεωρία των «τριών Μακεδονιών»: του «Αιγαίου», του «Βαρδάρη» και του «Πιρίν»).
Και είχε προειδοποιήσει ο Ανδρέας τότε γι’ αυτόν τον κίνδυνο. Από το 1993!
Μήπως ήταν… «χρυσαυγίτης» και ο Ανδρέας Παπανδρέου;
Ο Σαμαράς απλώς αντέκρουσε το επιχείρημα που ακουγόταν συνεχώς, ως εκείνη τη στιγμή, στην αίθουσα της Βουλής: ότι δήθεν στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 χωρίστηκε στα τρία η «γεωγραφική Μακεδονία» που προϋπήρχε…
Τους είπε ότι αυτό είναι ψέμα! Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, τον Αύγουστο του 1913, ΔΕΝ αναφέρει πουθενά τη λέξη «Μακεδονία» – ούτε την «γεωγραφική» ούτε την «ιστορική». Απλώς δεν αναφέρει πουθενά τέτοιον όρο.
Οι πρώην Οθωμανικές κτήσεις στα Βαλκάνια μοιράστηκαν ανάμεσα σε Ελλάδα, Βουλγαρία και Σερβία. Όχι η οποιαδήποτε «Μακεδονία»…
Και μάλιστα τους έφερε και την ίδια τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου ολόκληρη – και την κατέθεσε στα πρακτικά…
Πώς απαντά σε αυτό ο συντάκτης της Εφ.Συν;
Το… παραδέχεται!
Αλλά προσπαθεί να το «δικαιολογήσει» – και πέφτει σε άλλη γκάφα:
«…βέβαια, οι συνθήκες που καθορίζουν νέα σύνορα μεταξύ κρατών, δεν αναφέρονται σε γεωγραφικές περιοχές, αλλά σε γεωγραφικά όρια. Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου…είναι απολύτως φυσικό να μη μιλάει για «Μακεδονία», όπως δεν μιλάει ούτε για «Θράκη»…
Α, μάλιστα! Είναι «απολύτως φυσικό» να ΜΗ μιλάει ούτε για Μακεδονία ούτε για Θράκη.
Ναι, αλλά ως εκείνη τη στιγμή οι αγορητές του ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν στην Βουλή ότι η Συνθήκη του Βουκουρεστίου «μοίρασε» τη Μακεδονία.
Πώς στην ευχή τη «μοίρασε», αφού δεν την αναφέρει καν;
Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, όπως φαίνεται…
Κι ύστερα ο συντάκτης της Εφ.Συν, «την πάτησε» μεγαλοπρεπώς:
Γιατί ενώ η Συνθήκη του Βουκουρεστίου δεν αναφέρεται σε Μακεδονία (ούτε για Θράκη), όπως επισήμανε σωστά ο Σαμαράς, ωστόσο οι επίσημοι χάρτες που επισυνάπτονται στη Συνθήκη αναφέρονται ΚΑΙ σε «Μακεδονία» ΚΑΙ σε «Θράκη»!
Μόνο που ως «Μακεδονία» καλύπτουν την ιστορική Μακεδονία, που πέρασε κατά 90% στην Ελλάδα!
Αυτό ακριβώς τους είπε ο Σαμαράς στη Βουλή. Και κατέθεσε και τους επίσημους χάρτες της εποχής εκείνης…
Αν είχε κάνει τον κόπο να τους δει ο συντάκτης της Εφ. Συν δεν θα έκανε τέτοια γκάφα: Οι επίσημοι χάρτες της Συνθήκης του Βουκουρεστίου (και της αμέσως προηγούμενης Συνθήκης του Λονδίνου), αναφέρονται στην ιστορική Μακεδονία – αυτή που πέρασε κατά 90% στην Ελλάδα – όχι σε κάποια φαντασιακή «γεωγραφική Μακεδονία» που δήθεν μοιράστηκε τότε…
Η ευρύτερη «γεωγραφική Μακεδονία» παραμένει ένα «φάντασμα»…
Πολλοί το επικαλούνται, αλλά επισήμως (σε Συνθήκες και συνημμένους χάρτες) δεν μπορεί να εντοπιστεί…
Κι εδώ είναι η βαθύτερη ουσία: Ο ισχυρισμός ότι υπήρχε μια σαφώς καθορισμένη «γεωγραφική Μακεδονία» που τελικά μοιράστηκε επακριβώς είναι ιστορικά ανυπόστατος!
Όταν λέει κανείς ότι «μοιράστηκε» μια περιοχή – και μάλιστα με ακριβή ποσοστά: 51% στην Ελλάδα, 39% στη Γιουγκοσλαβία και 9% στη Βουλγαρία – αυτό σημαίνει ότι η συνολική περιοχή που μοιράστηκε πρέπει να είχε σαφή όρια και να ήταν καταγεγραμμένη σε επίσημους χάρτες της εποχής.
Τέτοια σαφής «γεωγραφική Μακεδονία» δεν υπάρχει ως το 1913 (και αρκετά αργότερα…)
Ολόκληρη η αλήθεια, είναι ότι μετά τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878, που δημιούργησε προς στιγμήν τη «Μεγάλη Βουλγαρία» στα ευρωπαϊκά εδάφη της Τουρκίας (και ανατράπηκε λίγους μήνες αργότερα), όλα τα κράτη της περιοχής (πλην Βουλγαρίας αρχικά) και όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής (πλην Ρωσίας) ονόμασαν το σύνολο των Οθωμανικών κτήσεων στα Βαλκάνια «Μακεδονία», για να τις διαχωρίσουν από τις βλέψεις της «Μεγάλης Βουλγαρίας»!
Αυτή είναι η περιβόητη «ευρύτερη» ή «γεωγραφική Μακεδονία:
Οι Οθωμανικές κτήσεις στα Βαλκάνια μετά το 1880!
Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: οι χάρτες της περιοχής μετά το 1885 εμφανίζουν διαφορετικά όρια της υποτιθέμενης «γεωγραφικής Μακεδονίας»:
–Σταθερά περιλαμβάνουν το Βιλαέτιο της Θεσσαλονίκης και το Σαντζάκιο των Σερβίων…
–Στην αρχή περιλαμβάνουν και το Βιλαέτιο της Ανδριανούπολης, το Βιλαέτιο του Μοναστηρίου και το Βιλαέτιο του Κοσσυφοπεδίου.
–Μετά, υπό την πίεση των Αυστριακών αφαιρούν το Βιλαέτιο του Κοσσυφοπεδίου (όπου ανήκαν και τα Σκόπια τότε),
–αφαιρούν και το μισό Βιλαέτιο του Μοναστηρίου (όπου, υπό την πίεση των Ιταλών, ετοιμάζουν την «Αλβανία»),
–ενώ έχουν ήδη αφαιρέσει το μεγαλύτερο μέρος από το Βιλαέτιο της Ανδριανούπολης.
Κι ύστερα δημιουργούνται διάφοροι χάρτες – όλοι ανεπίσημοι – που εμφανίζουν ως «γεωγραφική Μακεδονία» διάφορους συνδυασμούς… «κοπτορραπτικής» πάνω στις Οθωμανικές κτήσεις της περιοχής.
Αυτό είναι το «φάντασμα» της «ευρύτερης γεωγραφικής Μακεδονίας»!
Όλοι αυτοί οι ανεπίσημοι χάρτες εμφανίζονται μετά το 1885 (και τον Σερβοβουλγαρικό Πόλεμο) και μέχρι το 1912 – κι έχουν δύο χαρακτηριστικά:
–Πρώτον, ΔΕΝ συμφωνούν μεταξύ τους για τα ποια είναι τα ακριβή όρια της λεγόμενης «γεωγραφικής Μακεδονίας» (πέραν την «ιστορικής»)
–Και δεύτερον, κανένας τους δεν συμπίπτει με αυτό που εμφανίστηκε μετά το 1944 ως «γεωγραφική Μακεδονία», η οποία μοιράστηκε – υποτίθεται – σε ακριβή ποσοστά: 51%-39%-9%.
Γι’ αυτό και η λεγόμενη «γεωγραφική Μακεδονία» μέχρι το 1944 παραμένει ένα «φάντασμα».
Ενώ μετά το 1944 καθιερώνεται και επιβάλλεται ως ένα Τιτοϊκό «κατασκεύασμα».
Το οποίο πρώτος ο τότε αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Edward Stetinious αποκηρύσσει! Γι’ αυτό ειδικά, ο συντάκτης της Εφ. Συν δεν λέει λέξη!
Το ότι επιβάλλεται πολιτικά μετά το 1944 ΔΕΝ σημαίνει ότι υπήρχε ιστορικά πριν. Ήταν ένα «κατασκεύασμα»! Αυτό τους είπε ο Σαμαράς…
Ύστερα ο αρθρογράφος παραθέτει διάφορα αποσπάσματα ιστορικών αναλύσεων που επισημαίνουν ότι: «Από το 1870 και ακόμα πιο έντονα από το 1913, η Ελλάδα δεν προσπάθησε ποτέ να μονοπωλήσει την ευρύτερη γεωγραφική Μακεδονία. Πάντοτε επιδίωκε να μην την μονοπωλήσει άλλος»…
Αυτό δεν είναι «ιστορικό γεγονός»! Είναι εκ των υστέρων «άποψη». Και σε γενικές γραμμές σωστή άποψη! Γιατί με τον όρο «ευρύτερη γεωγραφική Μακεδονία» στα τέλη του 19ου αιώνα εννοούσαν άπαντες τις Οθωμανικές κτήσεις στα Βαλκάνια.
Και ο «άλλος» που δεν έπρεπε να τις μονοπωλήσει ήταν (κυρίως) η Βουλγαρία! Η οποία προσπάθησε να τις υφαρπάξει ολόκληρες το 1878…
Αλλά κανείς τους δεν είχε ιδέα ούτε τότε, ούτε αργότερα, ΠΟΣΗ ακριβώς ήταν και ως πού έφτανε η ευρύτερη «γεωγραφική Μακεδονία».
Η Ελλάδα απλώς ήθελε να πάρει αυτό που πήρε τελικά. Δεν την ενδιέφερε το υπόλοιπο. Δεν ήθελε να «μονοπωλήσει» μια ευρύτερη περιοχή από την οποία, όμως, διεκδικούσε μεγάλο μέρος.
Όσο διεκδικούσε, δεν μονοπωλούσε!
Κι αυτό συνεχίστηκε, όχι επ’ άπειρον, αλλά ως το 1919, όταν έγινε η Συνθήκη του Νεϊγύ και μετακινήθηκαν οι πληθυσμοί. Οι Έλληνες εκτός συνόρων ήλθαν στην Ελλάδα και οι σλαβόφωνοι εντός συνόρων μετακινήθηκαν στην Βουλγαρία και εν μέρει στη Γιουγκοσλαβία.
Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που είχαν τον 19ο αιώνα και ο Παπαρρηγόπουλος και οι υπόλοιποι Έλληνες της εποχής – ιστοριογράφοι και πολιτικοί:
Ότι οι πληθυσμοί της περιοχής ήταν ανάμικτοι πέρα από τα παράλια του Αιγαίου. Αυτό το πρόβλημα όμως λύθηκε τελειωτικά το 1919…
Ως τότε όμως, ούτε κι εμείς θέλαμε να ορίσουμε με σαφήνεια τα όρια της «Μακεδονίας» γιατί διεκδικούσαμε όσο γίνεται περισσότερο…
Κι εδώ είναι αυτό που αποσιωπούν: Μετά το 1919 και μέχρι το 1944 δεν υπάρχει καμία επίσημη αναφορά σε ευρύτερη «γεωγραφική Μακεδονία»!
Οι Γιουγκοσλάβοι ονόμασαν την νοτιότερη περιοχή που μόλις προσάρτησαν «Διοίκηση Βαρδαρίου»! Όχι «Μακεδονία»…
Γιατί, άραγε;
Ο συντάκτης της Εφ. Συν κάπως πρέπει να δικαιολογήσει αυτή την «έκλειψη» – αυτή την πλήρη εξαφάνιση – της «γεωγραφικής Μακεδονίας» για 25 ολόκληρα χρόνια…
Αυτό συνέβη λέει, γιατί το Γιουγκοσλαβικό καθεστώς της εποχής εκείνης «ήθελε να εξαλείψει τις ιστορικές εθνότητες της χώρας»!
Γι’ αυτό και ονομάτιζε τις περιοχές του, με τα «ουδέτερα» ονόματα των ποταμών που τις διέσχιζαν…
Ώστε έτσι, έ;
Και μήπως θυμάται κανείς ποιο ήταν το επίσημο όνομα της Γιουγκοσλαβίας;
Από το 1918 ως το 1930 περίπου ονομαζόταν επισήμως Ενωμένο Βασίλειο των Σλοβένων των Κροατών και των Σέρβων!
Επισήμως λοιπόν αναγνώριζε πλήρως τις εθνότητές του!
Τρείς εθνότητες για την ακρίβεια: Σλοβένους, Κροάτες και Σέρβους.
«Μακεδόνες» δεν αναγνώριζε!
Γιατί άραγε;
Γιατί δεν υπήρχαν!
Ούτε γεωγραφική περιοχή «Μακεδονίας» αναγνώριζε στα εδάφη του…
Και το 1921, όταν ακόμα ονομαζόταν «Ενωμένο Βασίλειο Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων» έκανε και απογραφή και δεν βρήκε ούτε ένα «Μακεδόνα»!
Όπως και οι Οθωμανοί είχαν κάνει την τελευταία απογραφή στα εδάφη τους το 1905, και δεν είχαν βρει ούτε ένα «Μακεδόνα»!
(Οι απογραφές αυτές κατατέθηκαν επίσης στη Βουλή από το Σαμαρά…)
Εδώ λοιπόν, έχουμε μια μυστηριώδη ευρύτερη «Μακεδονία» υπό τους Οθωμανούς,
που τα ακριβή της όρια δεν μπορεί να τα προσδιορίσει κανείς τότε,
που στις επίσημες συνθήκες δεν αναφέρεται πέρα από το Ελληνικό κομμάτι,
που όταν «μοιράζεται», κανένα άλλο κράτος δεν ονομάζει τις περιοχές αυτές ως «Μακεδονία» (πέραν της Ελλάδος)
και που όλοι ψάχνουν να βρουν «Μακεδόνες» εκτός Ελλάδος – ψάχνουν οι Οθωμανοί πριν φύγουν, ψάχνουν και οι Γιουγκοσλάβοι αφότου ήλθαν – και «Μακεδόνες» δεν βρίσκουν ούτε για δείγμα!
ΥΓ.1 Μετά το 1924 «Μακεδονικό λαό» βρίσκει μόνον η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής!
Και για να επιβάλει αυτή τη γραμμή… διαγράφονται τρείς διαδοχικές ηγεσίες του ΚΚΕ (Κορδάτος, Αποστολίδης, Μάξιμος, αργότερα και ο Πουλιόπουλος που τους διαδέχθηκε, και ακόμα αργότερα ο Ασημίδης)!
Αλλά και το Κομμουνιστικό Κόμμα Σερβίας το 1935 ψηφίζει ότι «δεν υπάρχει Μακεδονικό έθνος». Και αργότερα τους «περιποιείται» ο Τίτο… ΄
Αυτά ο συντάκτης της Εφ.Συν δεν τα ξέρει;
Τα ξέρει και δεν τα αναφέρει;
Αν θέλει να τα πούμε όλα, να τα πούμε κάποια στιγμή…
Η ιστορία του Μακεδονικού έχει πολλές αιματοβαμμένες σελίδες που παραμένουν άγνωστες ακόμα…
ΥΓ.2 Να μη ξεχάσω και το «καλύτερο»: Πέραν της Τρίτης Διεθνούς το υποτιθέμενο «Μακεδονικό Έθνος» το αγκάλιασε και κάποια άλλη «ιστορική μορφή της εποχής»: Ο Αδόλφος Χίτλερ!
Ο οποίος προωθούσε κι αυτός της συγκρότηση της «ενιαίας Μακεδονίας» – υπό την αιγίδα της συμμάχου του Βουλγαρίας.
Γι’ αυτό και οι λεγόμενοι Σλαβομακεδόνες της περιοχής των Σκοπίων (βουλγαρίζοντες τότε) υποδέχθηκαν τα χιτλερικά στρατεύματα τον Απρίλιο του 1941 ως «ελευθερωτές»!
Αν θέλετε να τα πούμε όλα, να τα πούμε!
Αλλά δεν νομίζω να το θέλουν μερικοί-μερικοί…
ΥΓ.3 Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που έλεγε βουρκώνοντας «η Μακεδονία είναι μια και είναι Ελληνική» ΔΕΝ ήταν «ακροδεξιός εθνικιστής», ούτε «πατριδοκάπηλος». Απλά ήξερε και – κυρίως – καταλάβαινε την Ιστορία!
Μερικοί δεν ξέρουν Ιστορία. Και από την πολλή… «προοδευτικότητα» τείνουν να ταυτιστούν με τις απόψεις του Αδόλφου Χίτλερ για την περιοχή μας…
