Άντε… «πνίξου», εσύ και ο γρύλλος σου!
Θανάσης Κ.
Ο κ. Χρήστος Ροζάκης ήταν μέχρι πριν λίγο κορυφαίος σύμβουλος στο ΥΠΕΞ. Υπήρξε καθηγητής στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παλαιότερα διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών (επί Σημίτη). Στη συνέχεια υπηρέτησε ως Δικαστής στο Ευρωπαϊκο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και επί ΣΥΡΙΖΑ προσελήφθη ως σύμβουλος στο ΥΠΕΞ, με τριετή θητεία…
Μόλις έληξε η θητεία του στο ΥΠΕΞ, έκανε κάποιες δημόσιες δηλώσεις που έφεραν σε αμηχανία τις ελληνικές αρχές και προκάλεσαν πανηγυρισμούς στην Τουρκία…
Ουσιαστικά υποστήριξε ότι το Καστελόριζο είναι «μακριά», δεν ανήκει στα Δωδεκάνησα και δεν έχει επήρεια (ή έχει μειωμένη επήρεια) ΑΟΖ.
Κι ότι η Ελλάδα υποστηρίζοντας το αντίθετο, έχει…. μαξιμαλιστικές θέσεις.
Δεν θέλω να σχολιάσω τις… «επιστημονικές» απόψεις Ροζάκη.
Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα λαμπρών επιστημόνων που έκαναν ατυχέστατες δηλώσεις κατά καιρούς. Και στο ίδιο του αντικείμενό τους ακόμα.
Μιλάμε για κραυγαλέες γκάφες!
Από τον Λόρδο Κέλβιν (William Thomson) μέχρι τον ίδιο τον Αϊνστάϊν.
Και ασφαλώς δεν θέλω να θίξω προσωπικά τον κ. Ροζάκη…
Το πρόβλημα δεν είναι ο Ροζάκης.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα μοιάζει με εσωτερικά υπονομευμένη χώρα!
Εκεί είναι το πρόβλημα…
* Ξεχάστε τον κ. Ροζάκη, προς στιγμήν:
Είμαστε μια χώρα που απειλείται ανοιχτά από την Τουρκία!
Η οποία Τουρκία καταγγέλλεται σχεδόν από όλες τις όμορες χώρες της – ακόμα και χώρες αρκετά μακριά από την μεθόριό της – για επιθετικότητα, για «αναθεωρητισμό», για επεκτατικές τάσεις, για σωρεία παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου.
Κι εμείς συζητάμε στα σοβαρά, μέσα στην Ελλάδα, αν οι θέσεις μας έναντι αυτής της Τουρκίας είναι… μαξιμαλιστικές, λέει!
Αυτό συζητάμε εμεις…
Είτε είμαστε κομματάκι… βλαμμένοι.
Είτε είμαστε εσωτερικά υπονομευμένοι.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαστε «βλαμμένοι»…
Πάμε πίσω στον κ. Ροζάκη, τώρα…
Ο ίδιος είναι υπέρ της διαπραγμάτευσης ή της προσφυγής στη Χάγη.
Όμως όποιος πάει είτε σε διμερή διαπραγμάτευση είτε σε διεθνή διαιτησία φροντίζει πριν καθίσει στο τραπέζι– να πάει με το μέγιστο των διεκδικήσεών του.
Ώστε να υπάρχει δυνατότητα να επέλθει κάποιος «δίκαιος» συμβιβασμός στη συνέχεια…
Αν πάει διακηρύσσοντας ότι δικαιούται ελάχιστα ή δεν δικαιούται τίποτε, θα τα χάσει όλα!
Αυτό είναι βασική αρχή της διαπραγμάτευσης.
Και στις διεθνείς διαφορές και παντού!
Οι πολιτικοί οφείλουν να το γνωρίζουν. Οι δικαστές επίσης το γνωρίζουν.
Ο κ. Ροζάκης δεν το γνώριζε όπως φαίνεται…
Η μήπως το γνώριζε;
Πάντως επειδή για «άσχετος» δεν φαίνεται – μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει:
Δεν προετοιμάζει τη χώρα να πάει σε διάλογο ή διαιτησία με ελπίδες να κερδίσει.
Φαίνεται ως να προετοιμάζει την ελληνική κοινή γνώμη να αποδεχθεί αγόγγυστα υποταγή απέναντι στην τουρκική αρπακτικότητα…
Κι αυτό ενισχύει την εντύπωση ότι είμαστε χώρα εσωτερικά υπονομευμένη…
* Ο κ. Ροζάκης λέει και «μισές αλήθειες»:
Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας δεν θέτει πουθενά «κριτήριο απόστασης» για τα δικαιώματα των νησιών.
Οπότε το επιχείρημα περί «απομακρυσμένων νήσων», απλώς δεν υπάρχει στο Διεθνές Δίκαιο.
Δεν προβλέπεται κάποια «μεζούρα» από την ηπειρωτική χώρα ή από τη «μέση γραμμή» πέραν της οποίας μειώνεται η επήρεια των νησιών.
Αυτά στο Δίκαιο της Θάλασσας απλώς ΔΕΝ υπάρχουν!
Υπάρχει η πρόβλεψη ότι όλα τα νησιά εφ’ όσον είναι κατοικημένα ή κατοικήσιμα ή ακόμα μπορούν να συντηρήσουν οικονομική ζωή έχουν πλήρη δικαιώματα (πλήρη επήρεια ΑΟΖ) όπως ακριβώς οι χερσαίες περιοχές (land masses).
Εξαίρεση γίνεται για τους μη κατοικήσιμους βράχους (και για τα «τεχνικά» – κατασκευασμένα, «νησιά»).
Ούτε για «μακρινά» ούτε για «κοντινά», ούτε για ακόμα πιο «απομακρυσμένα». Τελεία και παύλα…
* Ασφαλώς στην νομολογία υπάρχουν περιπτώσεις όπου για διάφορα νησιωτικά συμπλέγματα έγινε δεκτή μειωμένη επήρεια σε ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα.
Εκείνο που δεν μας λέει, ωστόσο, είναι ότι στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις οι αποφάσεις των Διαιτητικών Δικαστηρίων βγήκαν πριν γίνει «εθιμικό» το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας – δηλαδή πριν το 1995. Τότε πράγματι λαμβάνονταν υπ’ όψιν (σε κάποιες περιπτώσεις, ούτε καν σε όλες) κριτήρια «αναλογικότητας» (ακτογραμμή των δύο έναντι χωρών κλπ.)
Το Δίκαιο της Θάλασσας που ισχύει σήμερα αυτό το παρέκαμψε! Κι εδώ ήταν η μεγάλη του «καινοτομία»: Προέβλεψε, κατ’ αρχήν, ότι τα νησιά έχουν δικαιώματα όπως ακριβώς και οι χερσαίες περιοχές. Τελεία.
* Υπάρχουν και μετά το 1994 αποφάσεις διαιτητικών διεθνών δικαστηρίων που δέχονται μειωμένη επήρεια νησιών.
Εδώ όμως είτε πρόκειται για βράχους, που εξαιρούνται έτσι κι αλλιώς. Είτε πρόκειται για «διαιτησίες» που έγιναν μετά από υπογραφή «συνυποσχετικού» – όπου οι δύο αντίδικες χώρες δέχθηκαν εκ των προτέρων, να κριθούν οι διάφορες τους παρακάμπτοντας της προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου.
Κι εδώ είναι η περίπτωση που μας αφορά:
Όσοι υποστηρίζουν σήμερα προσφυγή στη Χάγη ουσιαστικά ζητούν να υπογράψει η Ελλάδα «συνυποσχετικό» με την Τουρκία, ώστε να κριθούν οι διαφορές μας κατά παράβασιν όσων προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Γιατί η Τουρκία δεν το έχει υπογράψει και δεν το δέχεται!
(Αν το είχε υπογράψει, θα είχαν λυθεί τα προβλήματα.)
Δεν το δέχεται η Τουρκία, ακριβώς επειδή το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ευνοεί τις ελληνικές θέσεις και την πλήρη επήρεια των ελληνικών νησιών…
Άρα, μας ζητάνε όχι να «προσφύγουμε σε Διεθνές Δικαστήριο» για «δίκαια κρίση», αλλά να απεμπολήσουμε τα δικαιώματα μας… συναινετικά από πριν – και να πάμε μετά στο Διεθνές Δικαστήριο να επικυρώσει την απομείωση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Το θέμα δεν είναι αν το Διεθνές Δίκαιο προβλέπει πλήρη επήρεια των νησιών. Αυτό είναι λυμένο. Το πραγματικό πρόβλημα – που δεν λέγεται τόσο καθαρά – είναι ότι ζητούν από την Ελλάδα να απεμπολήσει όσα της «προσφέρει» το Διεθνές Δίκαιο προκειμένου να σώσει κάτι…
Και δεν ξέρουμε καν πόσο «κάτι» θα σώσουμε. Διότι η Τουρκία δεν θέτει μόνο την οριοθέτηση της ΑΟΖ στο τραπέζι. Θέτει και την κυριαρχία επί ελληνικών νησιών. Τα οποία τα ονομάζει πλέον «τουρκικά νησιά υπό ελληνική κατοχή»!
Έχει γκριζάρει το μισό Αιγαίο…
Πριν 25 χρόνια δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα. Στο μεταξύ δημιουργήθηκε. Τώρα βγήκε στο φόρα. Κι προετοιμάζονται κι άλλα.
Έχει ήδη διακηρύξει ότι καταπατά την ΑΟΖ της Κρήτης!
Ποιο Καστελόριζο;
* Ας φύγουμε τώρα τελείως από τον κ. Ροζάκη…
Κάποιος αρθρογράφος, για να απαντήσει στον Αντώνη Σαμαράς που υποστήριξε δημόσια αυτό που είναι πάγια θέση της Ελλάδας – ότι δηλαδή τα νησιά έχουν πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα ΑΟΖ – χρησιμοποίησε το πασίγνωστο ανέκδοτο με το… «γρύλλο».
Όπου κάποιος φουκαράς μένει από λάστιχο αργά το βράδυ σε ένα επαρχιακό δρόμο στην ερημιά, ανακαλύπτει ότι δεν έχει «γρύλλο» και – τι να κάνει; – αποφασίζει να πάει να χτυπήσει την πόρτα μιας αγροικίας που βλέπει από μακριά. Και να ζητήσει «γρύλλο», για να αλλάξει το λάστιχο του αυτοκινήτου του…
Στο δρόμο όμως, αγχώνεται. Σκέφτεται ότι ο χωρικός δεν θα τον υποδεχθεί καλά Μπορεί να θυμώσει που τον ξύπνησε νυχτιάτικα. Είναι πιθανό να του αρνηθεί. Μπορεί και να τον βρίσει.
Τα σκέφτεται όλα αυτά καθώς πλησιάζει την αγροικία και φουντώνει το άγχος του. Προσπαθεί να βρει δικαιολογίες στον αγριεμένο χωρικό, στη φαντασία του – αλλά εκείνος εξακολουθεί να τον βρίζει, πάντα στη φαντασία του.
Ώσπου φτάνει στην πόρτα και τη χτυπάει τρέμοντας.
Του ανοίγει χαμογελώντας ένα καλοκάγαθο ανθρωπάκι.
Αλλά ο ήρωάς μας είναι τόσο φορτισμένος από το φαντασιακό «διάλογο» που είχε ως εκείνη τη στιγμή που τον… βρίζει:
— Άντε… «απαυτώσου», κι εσύ κι ο γρύλλος σου!
Το «ηθικόν» δίδαγμα κατά τον αρθρογράφο, είναι πως όσοι μιλούν για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας είναι… αγχωμένοι με φαντασιακό αντίπαλο.
Και θέλουν… πόλεμο μαζί του, όχι γιατί τους απειλεί πραγματικά, αλλά γιατί οι ίδιοι μόνοι τους «φτιάχτηκαν»!
Φανταστείτε: ο άνθρωπος αυτός υπονοεί ότι δεν υπάρχουν τουρκικές απειλές, δεν υπάρχουν τουρκικές προκλήσεις, μόνοι μας τις φαντασιώνουμε, μόνοι μας «φτιαχνόμαστε». Είμαστε και «πολεμοχαρείς»! (Εκτός από… «μαξιμαλιστές»!)
Η Γαλλία καταγγέλλει την Τουρκία, η Αίγυπτος καταγγέλλει την επιθετικότητα της Τουρκίας, όλος ο Αραβικός κόσμος καταγγέλλει την υπέρ-επέκταση της Τουρκίας, όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρώπης (και οι ΗΠΑ) έχουν «καταδικάσει» – έστω και μόνον φραστικά – το τουρκολιβυκό σύμφωνο, αλλά ο κύριος αυτός πιστεύει ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν, παρά μόνο στη… φαντασία μας!
Δεν είναι απειλές κατά της χώρας! Μόνοι μας τα σκεφτόμαστε, και μόνοι μας «φτιαχνόμαστε»…
Γι’ αυτό σας λέω: Τελικά είμαστε υπονομευμένη χώρα!
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι κάποιος «αναλυτής», τις απόψεις του οποίου μπορούμε να ερμηνεύουμε έτσι ή αλλιώς. Είναι πρώην Πρωθυπουργός ο οποίος απέδειξε ότι ΔΕΝ είναι πολεμοκάπηλος! Που επί των ημερών του οι τουρκικές προκλήσεις είχαν μειωθεί στο κατώτερο σημείο της τελευταίας 20ετίας! Κάποιος λόγος θα υπάρχει, έ;
Είναι ταυτόχρονα ο άνθρωπος που έθεσε για πρώτη φορά το θέμα της ΑΟΖ στη Βουλή (Ιανουάριος του 2011),
είναι αυτός που απέκρουσε προσπάθεια της Τουρκίας να καταπατήσει την Ελληνική ΑΟΖ (τον Ιούλιο του 2012),
είναι αυτός που προχώρησε στη στρατηγική συμμαχία Ελλάδας και Κύπρου με το Ισραήλ (2013),
αλλά και στη συμμαχία της Ελλάδας-Κύπρου με την Αίγυπτο (2014).
Και μάλιστα σε εποχή που όλα αυτά δεν ήταν και προφανή…
Και παραβλέποντας διάφορες αντιρρήσεις διαφόρων «ειδικών» τότε…
Κι αυτόν σχολιάζοντας, επικαλέστηκε ο άλλος το ανέκδοτο με το «γρύλλο».
Τελικά το πρόβλημα δεν το έχουμε με τους γρύλλους.
Το έχουμε, ίσως, με τους Γραικύλους!
