Σήμερα βιώνουμε ένα ανθελληνικό ρατσισμό! Βγαίνει η κυρία Βάκη (μια θρασύτατη ΣΥΡΙΖΑια) και μας λέει ότι το “Μακεδονία ξακουστή” είναι ένα “παλιό σεφαρδίτικο τραγούδι” που το “μολύναμε” λέει με ελληνικά λόγια…!
Πρώτον, και ποιός της είπε ότι όσοι το τραγουδάμε έχουμε το παραμικρό πρόβλημα, αν είναι σεφαρδίτικο τραγούδι.
Σεφαρδίτες είναι οι εξ Ισπανίας καταγόμενοι Εβραίοι (που διώχθηκαν μετά το 1492 από τον Φερδινάνδο και την Ισαβέλλα, της Ισπανίας)
Σεφαράδ είναι η παλαιά βιβλική ονομασία της Ισπανίας.
Tου Θανάση Κ.
Οι Σεφαρδίτες μιλούσαν Λαντίνο, μια Καστιλιάνικη διάλεκτο ισπανικών εμπλουτισμένη με πολλές εβραϊκές λέξεις και εκφράσεις.
Οι Σεφαρδίτες διακρίνονται από άλλες ομάδες Εβραίων, όπως οι Ασκενάζι (και οι Μιζδραχίτες).
Οι Ασκενάζι (ή Εσκενάζι) είναι Εβραίοι που εγκαταστάθηκαν στην Κεντρική Ευρώπη στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μιλούν τα “Γίντις” μια παλαιογερμανική γλώσσα (που την γράφουν, ωστόσο, με χαρακτήρες από Εβραϊκό αλφάβητο).
Τις περισσότερες ίσως διώξεις στην Ιστορία διαχρονικά τις υπέστησαν οι Ασκενάζι. Τους τσάκισαν στα χρόνια των μεγάλων επιδημιών πανούκλας, όπου πολλοί αναγκάστηκαν να φύγουν προς Πολωνία Λιθουανία και Ρωσία. Όπου στην συνέχεια υπέστησαν κι εκεί διώξεις. Και φυσικά το μεγαλύτερος μέρος των εβραϊκών κοινοτήτων που αφανίστηκαν από τους Ναζί ήταν Ασκενάζι (όχι πως άλλες υπο-ομάδες Εβραίων γλίτωσαν από τους Ναζί. Όπου τους έβρισκαν τους αφάνιζαν κι εκείνους. Απλά βρήκαν στο διάβα τους περισσότερους Ασκενάζι).
Στην Ελλάδα είχαμε κι από τις δύο ομάδες. Οι αρχαιότερες κοινότητες Εβραίων στην Ελλάδα ήταν Ασκενάζι (από τα χρόνια της Ρωμαϊοκρατίας ακόμα).
Αλλά μετά τον 15ο Αιώνα ήλθαν και αρκετοί Σεφαρδίτες και αναμίχθηκαν μαζί τους.
Μουσικά, πέρα από το θρήσκευμα, εκείνο που έχουν κοινό οι δύο αυτές ομάδες της Εβραϊκής διασποράς είναι η μουσική Κλέζμερ.
Κλέζμερ θα πεί – κυριολεκτικά – “μουσικό όργανο” και αρχικά ήταν μειωτικός χαρακτηρισμός για τους λαϊκούς οργανοπαίχτες. Αργότερα όμως χαρακτήρισε ένα τύπο κεντροευρωπαϊκής λαϊκής μουσικής, ιδιαίτερα δημοφιλούς στους Εβραίους, τους τσιγγάνους (Ρομά του λένε σήμερα), τους Ρουμάνους, τους Μαγυάρους και τους Πολωνούς.
Χαρακτηρίζεται από έντονο ρυθμό κυριολεκτικά “ξεσηκωτικό” χορευτικά που ανεβάζει απότομα την αδεναλίνη (κάποιοι λένε ότι είναι κατάλοιπο των παιάνων που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι (και οι Έλληνες οπλίτες) πριν τη μάχη, για να ανεβάσουν “γράδα”. Πράγμα που μάλλον κληρονόμησαν οι βετεράνοι που αποίκισαν την Ρωμαϊκή Δακία κάτω από το Δούναβη). Αυτός ήταν χορός για άνδρες κυρίως.
Άλλο στοιχείο της μουσικής Κλέζμερ ήταν το τσιγγάνικο – μαγυάρικο (Ουγγαρέζικο) βιολί που έντυνε τον “ξεσηκωτικό ρυθμό” με εκπληκτικές εναλλαγές “αρμονικών” μοτίβων. Αυτό προσιδίαζε περισσότερο σε γυναικείο αισθησιακό χορό που αποτελούσε τελετουργικό “ερωτικό κάλεσμα”.
Τέλος οι μελωδίες Κλέζμερ είχαν έντονο νοσταλγικό χαρακτήρα. Ένα μείγμα χαρμολύπης, σαν μουσικό “αντικαταθλιπτικό” – ιδιαίτερα δημοφιλές στις μουσικές συναντήσεις και τις γιορτές των εβραϊκών κοινοτήτων που έκλειναν κάθε φορά με τον ευχή “και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ” συνεχώς επί χιλιάδες χρόνια…
Κι ήθελαν κάτι πραγματικά έντονο για να “ανέβουν”!
Η Κλέζμερ είναι κυρίως μουσική των Ασκενάζι. Αλλά υιοθετήθηκε – σε πιο αργούς ρυθμούς – και από τσιγγάνους της Ισπανίας (κι όσους Εβραίους είχαν απομείνει εκεί) ιδιαίτερα στην περιοχές της Βαρκελώνης.
Στην Ελλάδα, πάντως, η μουσική Κλέζμερ ήταν πολύ δημοφιλής και στις κοινότητες των Σεφαρδιτών και στις κοινότητες των Ασκενάζι Ελλήνων Εβραίων.
Μάλιστα έχει επηρεάσει και πολύ γνωστούς Έλληνες συνθέτες όπως ο Αττίκ και – περισσότερο ακόμα – ο Σουγιούλ. Αλλά και ο Τσιτσάνης έχει επηρεαστεί. Κυρίως στις πολύ συχνές (και εκπληκτικές) εναλλαγές μοτίβων της μουσικής του – ιδιαίτερα μετά το 1948…
(Χαρακτηριστική επιρροή Κλέζμερ στον Τσιτσάνη, το όχι πολύ γνωστό του, αλλά εκπληκτικό παρ’ όλα αυτά: “τι τη θέλεις τη τσιγγάνα”)
Διεθνώς σαφείς – και ομολογημένες – επιρροές της μουσικής Κλέζμερ είχαν δημιουργοί όπως ο Gustav Maller και ο George Gershwin, ενώ μεγάλος θαυμαστής της Κλέζμερ υπήρξε ο Dmitri Shostacovich.
Aπό τους πιο γνωστούς και πρόσφατους συνθέτες, έντονες επιρροές Κλέζμερ είχαν ο Leonard Bernstain και Aaron Kopland.
Ίσως την πιο θεαματική είσοδο της στο παγκόσμιο κοινό την έκανε η μουσική Κλέζμερ με το μούζικαλ “Βιολιστής στη Στέγη” του Τοπόλ, μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία του 1964 κι έκτοτε μοναδική θεατρική επιτυχία που έσπασε ταμεία στο Broadway της Νέας Υόρκης κι έκτοτε, σε δεκάδες μεγαλουπόλεις σε όλο τον κόσμο…
Λέγεται πως όταν ξέσπασε η Ναζιστική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ, ο Στάλιν έδωσε εντολή να δημιουργηθούν τραγούδια που θα ξεσηκώνουν το λαό.
Τότε πράγματι, βγήκαν εμβατήρια που και σήμερα ακούγονται στη Ρωσία τη “μέρα της νίκης” όπως το Fairwell to Slavianka (αποχαιρετισμός του στρατιώτη από την καλή του, την ώρα που αυτός φεύγει για τη μάχη και γνωρίζει ότι μπορεί να μη ξαναγυρίσει…)
Ή όπως το περίφημο Sacred War (Ιερός Πόλεμος).
Τα περισσότερα από αυτά είχαν άμεσες Κλέζμερ επιρροές.
Το επικό στοιχείο της Κλέζμερ υπήρξε εξαιρετικό υλικό.
Πολλά από τα τραγούδια εκείνα μεταφράστηκαν σε άλλες γλώσσες και ενέπνευσαν τους παρτιζάνους σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη (με εξαίρεση την Ιταλία, εκεί έχουν τα δικά τους, που είναι παραλλαγή της Ταραντέλλας – άλλο ξεσηκωτικό είδος μουσικής κι αυτό)
Πολλά “αντάρτικα” τραγούδια (του ΕΛΑΣ) που – αν και απαγορευμένα προφανώς, από τις κατοχικές αρχές – έγιναν εξαιρετικά δημοφιλή στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’40 (και τραγουδήθηκαν απ’ όλους, ενώ επιβίωσαν τουλάχιστον ως τη δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα), είναι μεταφράσεις των “Ρωσικών παιάνων” στη μάχη κατά των Ναζί.
Όλα σχεδόν με έντονες επιρροές Κλέζμερ.
Έλληνας μουσικολόγος, ο Μάρκος Δραγούμης εντόπισε ένα μελωδικό μοτίβο παραπλήσιο (αλλά όχι ταυτόσημο) με το “Μακεδονία ξακουστή”, σε μια παλιά κασέτα που αναπαρήγε τραγούδια ενός εβραϊκού σχολείου της Θεσσαλονίκης, του Schola del Alianza, το 1873.
Επειδή στο σχολείο εκείνο φοιτούσαν παιδιά της Σεφαρδίτικης κοινότητας της Θεσσαλονίκης, υπέθεσαν κάποιοι ότι ήταν “σεφαρδίτικο τραγούδι”. Στην πραγματικότητα όμως, οι Σεφαρδίτες Εβραίοι ήταν έντονα επηρεασμένοι από την μουσική παράδοση των Ασκενάζι Εβραίων που υπήρξε παγκόσμια και εξαιρετικά διεισδυτική σε όλη την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη επί αιώνες ολόκληρους.
Πρόκειται, στην πραγματικότητα για κλασικό μουσικό θέμα μουσικής Κλέζμερ. Το οποίο ωστόσο χάθηκε αργότερα για δεκαετίες. Και επανεμφανίστηκε με άλλη μορφή – αυτή που ξέρουμε σήμερα – να το χορεύουν, αργό συρτό, οι γυναίκες ορεινών μακεδονίτικων χωριών για να γιορτάσουν την απελευθέρωσή τους από τη Βουλγαρική Κατοχή στη Μακεδονία μετά το 1944…
(Εξ ού και οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού ανέφεραν “που έδιωξες των Βούλγαρο κι ελεύθερη είσαι τώρα”).
Το τραγούδι αυτό αποτελεί υπόμνηση των μεγάλων δεινών που υπέστησαν οι Ελληνικοί πληθυσμοί από τους Βούλγαρους κατακτητές την περίοδο 1941-44.
Μετά πάλι ξεχάστηκε για κάμποσες δεκαετίες – αφού οι επίσημες σχέσεις της Ελλάδας με την μεταπολεμική Βουλγαρία είχαν μπει σε περίοδο “εξομάλυνσης” – για να αναδειχθεί ξανά μετά το 1992, όταν προέκυψε το Σκοπιανό ζήτημα. Οπότε κι έγινε εξαιρετικά δημοφιλές παντού στην Ελλάδα, με πίεση του κόσμου “από τα κάτω” – κι όχι από επιλογή της πολιτικής ηγεσίας…
Όλα αυτά βεβαίως, η κα Βάκη τα αγνοεί.
Υποθέτει ότι με το που θα μας πει ότι το τραγούδι είναι “Σαφαρδίτικο” δηλαδή Εβραϊκό, θα μας φέρει όλους εμάς που το τραγουδάμε σε “δύσκολη θέση”.
Πείτε της, κανένα πρόβλημα. Χαρά μας!
Δεν είναι ακριβώς “σεφαρδίτικο”, είναι κυρίως Κλέζμερ,
αλλά πάλι Εβραϊκής καταγωγής. Το ίδιο κάνει. Χαρά μας.
Πείτε της ακόμα, πως μας αρέσει πολύ η μουσική Κλέζμερ
και πάντως το τραγούδι αυτό είναι ελληνικό πια – και μιλάει στην ψυχή του Έλληνα σήμερα, όπως το Sacred War ή το Fairwell to Slavianka το ακούνε και σήμερα οι νεαροί Ρώσοι και δακρύζουν.
Κι ας έχουν κι αυτά έντονα την επιρροή της “Εβραϊκης” Κλέζμερ μουσικής.
Πείτε της επίσης πως η μουσική έχει ρίζες αλλά δεν έχει σύνορα. Ριζώνει παντού.
Και η πασίγνωστη Ταραντέλα, όπως αναφέρουν οι ίδιοι οι Ιταλοί σήμερα, έχει βαθιές αρχαιοελληνικές ρίζες (από την αρχαιοελληνική αποικία Τάραντα). Κι υπήρξε μουσικό θέμα μιας πανάρχαιας ιαματικής ιεροτελεστείας, βακχικής μορφής, που χόρευαν οι γυναίκες για να κυκλοφορήσει το αίμα τους και να βγει από το σώμα τους το δηλητήριο της θανατηφόρας αράχνης “ταραντούλα” (επίσης από την ίδια θεματική καταγωγή: την περιοχή του Τάραντα). Η πρώτη Ταραντέλα ήταν ο περιβόητο χορός Pizzica – χορεύεται ακόμα στη νότιο Ιταλία και θα πει “το τσίμπημα”.
Οι Ιταλοί δεν κρύβουν την αρχαιοελληνική καταγωγή της πιο δημοφιλούς λαϊκής μουσικής τους. Τη διαφημίζουν κι όλα. Γιατί στο μεταξύ την έκαναν δική τους. Κι εμείς τους καμαρώνουμε και το χαιρόμαστε.
Δεν λέμε…φέρετε πίσω, ρε, τη μουσική μας!
Όπως είπαμε: η μουσική έχει ρίζες, αλλά δεν έχει σύνορα- ριζώνει παντού!
Και πείτε της, τέλος, το “αντι-εβραϊκό αίσθημα” να μην το ψάχνει ανάμεσά μας. Να το ψάχνει ανάμεσα στους δικούς της, τους “ακτιβιστές” του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων συνιστωσών που δεν έχουν αφήσει φιλοϊσλαμική δραστηριότητα να μην πάνε να χωθούν κι εκείνοι μέσα. Κι ανάμεσα σε διάφορους περίεργους ισλαμιστές λαθρομετανάστες που κουβάλησαν!
Πού φωνάζουν κάποιο ακραίοι “να καταστραφεί το κράτος του Ισραήλ”;
Και οι ΣΥΡΙΖΑιοι μέσα!
Για να μη θυμηθούμε την επίσημη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στο επεισόδιο του Μαβί Μαρμαρά, το Μάϊο του 2010, που το είχαν οργανώσει από κοινού οι μυστικές υπηρεσίες του Ερντογάν και οι “Αδελφοί μουσουλμάνοι” της Αιγύπτου (που σήμερα είναι παράνομοι στην Αίγυπτο, ως τρομοκράτες).
Ξέρετε ποιοι “Αδελφοί Μουσουλμάνοι”: Αυτοί που αποτελούσαν την “πνευματική καθοδήγηση” του ΙΣΙΣ να φτιάξει το “Χαλιφάτο”. Και στη συνέχεια χρηματοδοτούσαν τους διακινητές που μας έφεραν μαζικά λαθρομετανάστες στην Ελλάδα (και την υπόλοιπη Ευρώπη) όταν άνοιξες τα σύνορα ο ΣΥΡΙΖΑ…
Ναι, πράγματι, υπάρχουν κάποιοι που πάνε και βανδαλίζουν κοιμητήρια των Εβραίων.
Ξέρετε ποιοί είναι; Υπονοεί η κα Βάκη πως είναι “ακροδεξιοί”. Μήπως είναι τίποτε νεόφερτοι ισλαμιστές;
Όποιοι κι αν είναι, να τους πιάσουν και να τους χώσουν φυλακή.
Βαθιά! Πολύ βαθιά…
Επαναλαμβάνω: Όποιοι και να ‘ναι…
Τι σχέση έχουμε, εμείς, οι Έλληνες μαζί τους;
Δεν ντρέπονται λίγο;
Οι Έλληνες έκρυψαν με κίνδυνο της ζωής τους Έλληνες Εβραίους την περίοδο της κατοχής.
Κι είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό.
Και οι Έλληνες Εβραίοι το ξέρουν αυτό…
Όπως οι Εβραίοι γενικότερα ξέρουν πως η Μακεδονία είναι Ελληνική.
Και στις παγκόσμιες διαδηλώσεις του Ελληνισμού για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας πρωτοστατούσαν οι τοπικοί Εβραίοι της Διασποράς, ακριβώς επειδή εκείνοι γνωρίζουν την Ιστορία της Θεσσαλονίκης
Το είχε πει έτσι ακριβώς στο Βουκουρέστι και ο Νικολά Σαρκοζύ, ο τότε Γάλλος Πρόεδρος – εβραϊκής καταγωγής από γιαγιά που είχε γεννηθεί και ζήσει στη Θεσσαλονίκη.
ΥΓ Η κυρία Βάκη ανήκε στη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαινε το 2007 στα Σκόπια και διαδήλωνε να ονομάζεται η ΦΥΡΟΜ σκέτο Μακεδονία!
Ο ίδιος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αποκάλυψε χθες ότι ο Τσίπρας ήθελε να ονομάζονται τα Σκόπια σκέτο Μακεδονία.
Ρατσιστές υπάρχουν. Πράγματι…
Ανθέλληνες ρατσιστές!
Κι εμείς θα τραγουδάμε το “Μακεδονία ξακουστή”… μέχρι να παγώσει ο ήλιος! Άντε μπράβο…
