Ο Εθνομηδενισμός δεν είναι «πρόοδος», δεν είναι «αναπόφευκτη τάση» της Ιστορίας – όπως νομίζουν κάποιοι… Είναι «απόφυση» της Ιστορίας – και δη προσωρινή, και μάλιστα πολύ μολυσματική.
* Ο Εθνομηδενισμός ΔΕΝ είναι στοιχείο της «νεωτερικότητας»!
Το ακριβώς αντίθετο: Τα σύγχρονα έθνη διαμορφώθηκαν στην περίοδο μετά την Αναγέννηση – και κυρίως μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο και την εποχή του Διαφωτισμού.
Πριν, υπήρχαν απλώς χαλαρές αυτοκρατορίες, και φεουδαρχικές ηγεμονίες.
Του Θανάση Κ.
Δηλαδή αυτά ακριβώς στα οποία θέλουν να μας «επιστρέψουν» οι εθνομηδενιστές!
* Σε όλη την περίοδο της «νεωτερικότητα» οι οπαδοί του «παλαιού καθεστώτος» – ancient regime το αποκαλούσαν – πολεμούσαν την εθνική συγκρότηση και τις εθνικές ταυτότητες.
Τα εθνικά κράτη δεν βρίσκονται στον «αντίποδα» της σύγχρονης δημοκρατίας. Το ακριβώς αντίθετο: Είναι η κοιτίδα της σύγχρονης δημοκρατίας! Τα σύγχρονα έθνη, όταν προσπάθησαν να συγκροτήσουν την «αυτοδιάθεσή» τους, δημιούργησαν δημοκρατικούς θεσμούς.
Μετά την ήττα του Ναπολέοντα, η «Ιερά Συμμαχία» που επικράτησε, προσπάθησε να επιβάλει την «νέα τάξη πραγμάτων» καταδικάζοντας και πολεμώντας τους «δίδυμους δαίμονες»: του «εθνικισμού και της δημοκρατίας».
Στα μάτια των αυταρχικών καθεστώτων εκείνης της εποχής, ο πατριωτισμός και η δημοκρατία ήταν πάντα ταυτόσημα «κακά»: Που το ένα εκτρέφει το άλλο.
Και σήμερα όσοι θέλουν να επιβάλλουν μια «διεθνή διακυβέρνηση» χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, πολεμάνε τον πατριωτισμό!
* Όπως η Σοβιετική Ένωση κατήγγειλε του διαφωνούντες των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού ως «εθνικιστές», πράκτορες του Ιμπεριαλισμού.
Ο σύγχρονος Εθνομηδενισμός ανακυκλώνει όλα αυτά τα επιχειρήματα όλων των κατά καιρούς αυταρχικών καθεστώτων.
Και εμφανίζει ως «νεωτερικότητα», τα απομεινάρια του ancient regime…
* Οι εθνικές συνειδήσεις δεν είναι στοιχείο αναχρονισμού ή αυταρχισμού. Είναι αντίθετα προϋπόθεση προόδου και δημοκρατικής συγκρότησης των κοινωνιών.
Πριν αναπτυχθούν οι σύγχρονες εθνικές συνειδήσεις, τι υπήρχε;
Υπήρχαν οι τοπικισμοί, υπήρχαν οι «φάρες», υπήρχαν διάφορες ομαδοποιήσεις του πληθυσμού πάνω στη βάση της στενής επιτοπιότητας ή των διευρυμένων οικογενειακών δεσμών.
Η εθνική συνείδηση διεύρυνε τον ορίζοντα των κοινωνιών, έκανε να αποκτήσουν «κοινή αίσθηση του ανήκειν», πληθυσμοί που δεν βρίσκονταν στην ίδια περιοχή, δεν είχαν κοινούς συγγενικούς δεσμούς, δεν ήταν «φυλές» ούτε απομονωμένες κοινότητες, είχαν όμως κοινές πολιτιστικές αναφορές ήταν κάτι πολύ ευρύτερο: ήταν έθνη! Και το βίωναν. Δεν τους επιβλήθηκε «απ’ έξω»…
* Για να λειτουργήσει η δημοκρατία απαιτεί «κοινή αίσθηση του ανήκειν»! Μόνο έτσι, παρά τις διαφωνίες και τις διχογνωμίες που παράγει συνεχώς το δημοκρατικό πολίτευμα η κοινωνία παραμένει ενωμένη:
Γιατί έχει κοινή βάση αναφοράς – κοινές ρίζες και κοινό πεπρωμένο!
Αλλιώς κάθε φορά που θα προκύπτει μείζων διαφωνία η χώρα θα διαλύεται.
Όσοι χτυπούν την εθνική ταυτότητα, αυτό επιδιώκουν: Να αποδυναμώσουν την «κοινή αίσθηση του ανήκειν» των κοινωνιών, να διασπάσουν ενιαίους λαούς σε ετερογενείς πληθυσμούς και να δημιουργήσουν μικρά ασταθή κρατίδια-πελάτες πολύ ισχυρών μεγάλων διεθνών κέντρων εξουσίας.
Ένας κατακερματισμός των συγχρόνων εθνών, διευκολύνει την επιβολή μιας «παγκόσμιας διακυβέρνησης» που δεν θα λογοδοτεί σε κανένα, δεν θα ελέγχεται από κανένα – εκτός από μεγάλα διεθνή κέντρα οικονομικής ισχύος.
Όμως αυτό είναι ο απόλυτος αναχρονισμός – και δεν έχει καμία τύχη!
* Η Σοβιετική Ένωση προσπάθησε επί 70 χρόνια να πολεμήσει το εθνικό αίσθημα – δημιουργώντας τον νέο σοβιετικό άνθρωπο.
Όταν της επιτέθηκε ο Άξονας, τότε θυμήθηκε ξανά τον εθνικισμό και εξήγγειλε τον «μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο»!
Και μετά την νίκη κατά του Ναζισμού, επέστρεψε στον σοσιαλιστικό ολοκληρωτισμό που αποκήρυσσε τους επί μέρους εθνικισμούς (αν και συχνά εξυπηρετούσε τα μεγαλορωσικά εθνικά συμφέροντα του παρελθόντος).
Κι όταν κατέρρευσε το Κομμουνιστικό καθεστώς, όλοι οι λαοί του αφυπνίστηκαν και έστησαν τα δικά τους – χωριστά – εθνικά κράτη, μέσα στα οποία λειτούργησαν για πρώτη φορά δημοκρατικά καθεστώτα.
* Όχι μόνο στο βαθύ παρελθόν (του Διαφωτισμού ή των μετά-Ναπολεόντειων χρόνων), αλλά και πολύ πρόσφατα: Οι λαοί διασπώνται από αυτοκρατορίες και ολοκληρωτισμούς – και δημιουργούν τα δικά τους χωριστά εθνικά κράτη, για να λειτουργήσουν τις δικές τους δημοκρατίες.
* Στη δεκαετία του ’80 υπήρχαν γύρω στα 150 κράτη στον κόσμο. Μετά το 1989, στην πιο σύγχρονη περίοδο της «παγκοσμιοποίησης» δημιουργήθηκαν δεκάδες καινούργια κράτη – σήμερα φτάνουν τα 190 συνολικά – όλα τους εθνικά κράτη!
Η «παγκοσμιοποίηση» δεν οδηγεί στον «μαρασμό» των εθνών, αλλά αντίθετα στην άνθιση των εθνικών κρατών και της δημοκρατίας μέσα στις εθνικές κοινωνίες.
* Αν κάτι απειλεί τον Πολιτισμό συνολικά, είναι οι ανεξέλεγκτες μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, οι μαζικές μεταναστεύσεις – που θυμίζουν περισσότερο εισβολές.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαλύθηκε μετά από χίλια χρόνια από μια τέτοια μαζική εισβολή πληθυσμών από παντού (τον τέταρτο και πέμπτο μ.Χ. αιώνα).
Για κάποιο σημαντικό χρονικό διάστημα τους «αφομοίωνε», ώσπου την κατέλυσαν! Κι ύστερα ακολούθησαν χίλια χρόνια Μεσαίωνα…
Για να αρχίζει ξανά να αναγεννάται ο Πολιτισμός πάνω σε εθνικές συσσωματώσεις πληθυσμών, που αργότερα έφτιαξαν εθνικά κράτη.
Αν οι ανεξέλεγκτες μεταναστεύσεις κατέλυσαν μιαν χιλιόχρονη Αυτοκρατορία, είναι πολύ πιο εύκολο να σαρώσουν μικρότερες σύγχρονες δημοκρατίες.
* Προσέξτε: σήμερα, το πρόβλημα των μαζικών μεταναστευτικών ροών δεν το έχει η Κίνα, δεν το έχει η Ινδία, δεν το έχει η Ρωσία, δεν το έχει ο Ιαπωνία, δεν το έχει ο Αραβικός κόσμος (από εκεί φεύγουν), τελικά δεν το έχει ούτε η Αυστραλία. Το έχει η Ευρώπη και – δευτερευόντως – οι ΗΠΑ. Το έχει μόνον η Δύση!
Όλοι οι άλλοι λαοί ενισχύουν την εθνική τους συγκρότηση και την εθνική τους ομοιογένεια και κάνουν αναπτυξιακά άλματα.
Στην Ευρώπη αποδυναμώνεται η εθνική ομοιογένεια και παρατηρούνται ήδη τάσεις αναπτυξιακής υστέρησης.
* Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι δυτικές κοινωνίες είναι «καταδικασμένες να σαρωθούν» από ανεξέλεγκτα κύματα μεταναστών, αφού οι ίδιες δημογραφικά μαραζώνουν.
Κι αφού δεν κάνουν οι γηγενείς παιδιά, να φέρουμε άλλους απ’ έξω να τα κάνουν εκείνοι…
Η επιτομή της ανοησίας: Οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν κάποιο «παθολογικό μειονέκτημα» που δεν «αναπαράγονται». Μέχρι πριν δύο γενιές, είχαν πολύ υψηλούς δημογραφικούς ρυθμούς. Κάτι συνέβη τα τελευταία πενήντα χρόνια και μαράζωσαν δημογραφικά. Αυτό πρέπει να το δούμε και να το διορθώσουμε. Όχι να το αποδεχθούμε και να… αυτοκτονήσουμε!
Αν φέρουμε μαζικά κάποιους απ’ έξω σήμερα, τότε μετά από μια γενιά θα «τεμπελιάζουν» και κείνοι. Αν οι ίδιες οι κοινωνίες της Ευρώπης αποθαρρύνουν την αναπαραγωγή τους, πολύ σύντομα θα «μολυνθούν» και οι νεοφερμένοι. Οπότε θα χρειαστεί να φέρουν κι άλλους απ’ έξω…
Είναι σαν να δεχόμαστε – αν και δεν το ομολογούμε ευθέως – ότι οι Ευρωπαϊκοί λαοί βρίσκονται σε «προδιαγεγραμμένη τροχιά» πλήρους αλλοίωσης. Ουσιαστικά, εξαφάνισης.
Γιατί όσοι έρχονται σε κάθε νέα φουρνιά, δεν είναι το ίδιο εύκολο να «αφομοιωθούν» με τους παλαιούς.
Ιδιαίτερα όταν προέρχονται από κοινωνίες με εντελώς διαφορετικές ιστορικές καταβολές και πολιτιστικές ταυτότητες.
Είναι πρόθυμοι οι Ευρωπαίοι να ζούν σε μια κοινωνία όπου επικρατεί η ισλαμική «Σαρία»;
–Η ιστορική στιγμή που γεννιέται η Σύγχρονη Ευρώπη είναι το 732, όταν οι Ενωμένες δυνάμεις Φράγκων και Βουργουνδών, νικούν την προέλαση των Αράβων στο Πουατιέ (ή Τουρ) στην Κεντρική Γαλλία. Οι μουσουλμάνοι εισβολείς, 100 χρόνια μετά το θάνατο του Προφήτη τους, έχουν σαρώσει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, όλη την Βόρειο Αφρική, ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο, έχουν περάσει τα Πυρηναία και προελαύνουν προς βορράν, μέχρι να τους σταματήσει ο Κάρολος Μαρτέλ στο Πουατιέ (τρία χρόνια αργότερα τους «αποτέλειωσε» στη Ναρμπόν).
Ο εγγονός του, Καρλομάγνος, είναι ο πρώτος Ευρωπαίος ηγεμόνας! Θεμελιωτής των κατοπινών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών και των Καρολίγγειων δυναστειών.
* Η επόμενη στιγμή της Ευρωπαϊκής Ιστορίας είναι το 1492 όταν ολοκληρώνεται η «Ρικονκίστα», η ανακατάληψη της Ιβηρικής Χερσονήσου με την οριστική εκδίωξη των Μαυριτανών Μουσουλμάνων.
* Η επόμενη στιγμή που γεννιέται η Σύγχρονη Ευρώπη είναι το 1529, όταν η Βιέννη αποκρούει τις ορδές του Οθωμανού ηγεμόνα Σουϊλεμάν του Μεγαλοπρεπούς, που κατευθύνεται να κατακτήσει και την Κεντρική Ευρώπη. Στη Βιέννη, τότε, η Οθωμανική επέλαση ανακόπτεται…
* Η επόμενη στιγμή που αναδύεται η Σύγχρονη Ευρώπη είναι το 1571, όταν οι Ενωμένοι Ευρωπαϊκοί στόλοι καταστρέφουν το Οθωμανικό Ναυτικό στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, και σταματάνε οριστικά την επέκταση των μουσουλμάνων στη δυτική Μεσόγειο.
* Η επόμενη στιγμή που αναδύεται η Σύγχρονη Ευρώπη είναι το 1683, όταν η Βιέννη αναχαιτίζει την δεύτερη και τελευταία προσπάθεια των Οθωμανών να προελάσουν στην Κεντρική Ευρώπη. Τότε την απελπιστική κατάσταση των πολιορκημένων σώζει η επέλαση του επίλεκτου Πολωνικού ιππικού, των Ουσάρων του Γιάν Σομπιέσκι.
Ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας και ταυτότητας, είναι ο αγώνας των Ευρωπαίων να κατά της Ισλαμικής εισβολής. Τους χώριζαν επί αιώνες πάμπολλες έριδες προστριβές, διαφορές και συγκρούσεις, αλλά τους ένωνε ο κοινός τους αγώνας να αναχαιτίσουν το Ισλάμ.
Και το άλλο κοινό στοιχείο της πολιτιστικής ταυτότητας της Ευρώπης είναι βέβαια, ο Χριστιανισμός (μαζί με το Αρχαιοελληνικό Πνεύμα και το Ρωμαϊκό Δίκαιο).
Ασφαλώς ο Χριστιανισμός τους δίχασε πολλές φορές.
Αλλά αυτός διαμόρφωσε την σημερινή «Ευρωπαϊκή ταυτότητα».
* Είναι δυνατό σήμερα η Χριστιανική Ευρώπη, να δεχθεί να πάψει να είναι …Χριστιανική και να πάψει να αντιστέκεται στην εισβολή – «ειρηνική» αυτή τη φορά – του Ισλάμ;
Δεν θα είναι «Ευρώπη» πια!
Είναι άλλο πράγμα να λέμε ότι στην Ευρώπη της δημοκρατίας μπορούν να υπάρχουν και ΜΗ χριστιανοί – κι είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να λέμε ότι η Ευρώπη θα χάσει οικειοθελώς – χωρίς καμία «αντίσταση» αυτή τη φορά – τη χριστιανική πολιτιστική της ταυτότητα.
Μαζί θα χάσει και τη δημοκρατική της συγκρότηση. Γιατί Ισλαμική δημοκρατία συγκρίσιμη με τη δική μας δημοκρατία ΔΕΝ υπάρχει!
Δεν θα χάσουμε μόνο την «Πίστη» μας – πολύ συζητήσιμη για πολλούς από μας, εξ άλλου.
Θα χάσουμε και όλο το ανθρωπιστικό οικοδόμημα του σύγχρονου Πολιτισμού μας.
Είμαστε πρόθυμοι να τα διαπραγματευθούμε αυτά;
Είμαστε έτοιμοι να τα παραδώσουμε;
Έχουμε αποφασίσει συλλογικά – εμείς εδώ στη Δύση – να αυτοκτονήσουμε;
Αυτά είναι υπαρξιακά ερωτήματα για όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς.
Σήμερα! Τώρα που μιλάμε…
Και στις Ευρωεκλογές που πλησιάζουν.
Μην τα εγκαταλείπουμε στους ακραίους!
Οι ακραίοι βρίσκουν κενό και χώνονται.
Μην τους δίνουμε αυτό το κενό μόνοι μας…
ΥΓ.1 Ήδη αυτοί που άνοιξαν τα σύνορα της Ευρώπης κι έφεραν το τσουνάμι των λαθρομεταναστών φωνάζουν για την άνοδο της «ακροδεξιάς» στην Ευρώπη!
Κι ακόμα δεν είδαμε τίποτε.
Οι καλύτεροι χορηγοί της ακροδεξιάς, είναι οι εθνομηδενιστές (αριστεροί κυρίως – αλλά όχι μόνο) που αμφισβητούν τα έθνη, αμφισβητούν τις εθνικές ταυτότητες και ανοίγουν τα σύνορα να σαρωθεί η Ευρώπη.
Αυτοί φέρνουν και τους ακροδεξιούς.
Τελικά οι Εθνομηδενιστές είναι η σύγχρονη «φαιά πανούκλα»!
ΥΓ.2 «Φαιά πανούκλα» είναι ένα ιστορικό έργο του Ντανιέλ Γκερέν που περιγράφει την αμηχανία της Γαλλικής Αριστεράς του 1933 απέναντι στον ανερχόμενο κίνημα του Ναζισμού στη Γερμανία – και πώς «διάφορα αντικαπιταλιστικά κινήματα, όπως η λατρεία της φύση, το new wave, κινήματα που έμοιαζαν με τους χίπις, η χορτοφαγία, και άλλα πολλά, αφομοιώθηκαν από το ναζισμό. Εξαιρετικά ζωντανή αποτύπωση της στάσης ανθρώπων, συλλογικοτήτων κι οργανώσεων απέναντι στην επερχόμενη καταιγίδα, στην πιο κρίσιμη και ταυτόχρονα αποκαλυπτική στιγμή της ιστορίας του ναζιστικού φαινομένου».
Η Ιστορία κινδυνεύει να επαναληφθεί, αλλά αυτή τη φορά όχι ως «φάρσα»…
Κινδυνεύει να επαναληφθεί ως πολύ μεγαλύτερη Τραγωδία!
