Υπάρχουν κάποιοι που γκρινιάζουν συνέχεια, ότι, λέει, «ενώ έχουμε ευρωεκλογές, δεν συζητάμε για «Ευρώπη»»! Αυτό είναι αλήθεια βέβαια. Αλλά μόνον η μισή αλήθεια…
Η άλλη μισή είναι ότι ούτε στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες μιλάνε για «Ευρώπη». Τουλάχιστον, όχι με τον τρόπο που φαντάζονται κάποιοι δικοί μας…
Προσέξτε: Κάποιες δημόσιες τηλε-μαχίες (debates) γίνονται αλλού (όπως η προχθεσινή ανάμεσα στους υποψηφίους των διαφορετικών «πολιτικών ομάδων» του Ευρωκοινοβουλίου, για την προεδρία της Κομισιόν)
Αλλά ούτε κι εκεί συζητούνται τα προβλήματα της «Ευρώπης».
Έγινε μια «ιδεολογική αντιπαράθεση» όπου καθένας είπε το «ποίημα» του, ανταλλάχθηκαν «ατάκες» και «καρφιά» μεταξύ τους,
καθένας προσπαθούσε να «ξεμπροστιάσει» τον άλλο,
και περίσσευε ο λαϊκισμός, ακόμα και από τους υποψηφίους,
οι οποίοι – υποτίθεται – «κατακεραύνωναν» τους λαϊκιστές!
Του Θανάση Κ.
Ήταν αυτό… «συζήτηση για την Ευρώπη»;
Ούτε κατά διάνοιαν…
Να σας δώσω μερικά παραδείγματα:
–Η ευρωπαϊκές οικονομίες (εις πληθυντικό αριθμό) χάνουν έδαφος ανταγωνιστικότητας σε σχέση με άλλους «ανερχόμενους γίγαντες» διεθνώς.
Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί και τα ερευνητικά κέντρα το «φωνάζουν» αυτό.
Αλλά καμιά κουβέντα δεν γίνεται σχετικώς!
* Είναι προφανές ότι χρειάζεται άλλο παραγωγικό μοντέλο και οι επενδύσεις που θα το στηρίξουν.
Δεν γίνεται καθόλου λόγος για άλλο «παραγωγικό μοντέλο».
Συζητάνε κυρίως για άλλο μοντέλο «εργασιακών σχέσεων». Που είναι ένα μέρος του συνολικού προβλήματος. Όχι το σημαντικότερο, πάντως…
Το μεγάλο ζητούμενο είναι πώς θα εισαχθεί μαζικά η ρομποτική και η τεχνητή νοημοσύνη στις σύγχρονες οικονομίες. Μαζί με τους «αλγορίθμους», τα Big Data και το «Διαδίκτυο των Πραγμάτων»! Δηλαδή αυτό που ονομάζουμε Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση.
Τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στις κοινωνίες;
Θα χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην Ευρώπη!
Πράγμα που φέρνει τα ισχυρά συνδικάτα απέναντι…
Και θα απαιτούνται εργασιακές δεξιότητες που οι νέοι εργαζόμενοι δεν έχουν. Ακόμα και στις αναπτυγμένες χώρες (σε μάς… αφήστε καλύτερα)
Αυτό δεν είναι πρόβλημα της Ευρώπης αποκλειστικά.
Αλλά είναι η μεγάλη παγκόσμια πρόκληση που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη, αν θέλει να επιβιώσει διεθνώς…
Δεν λέγεται τίποτε το ουσιαστικό γι’ αυτό.
Δείτε τρείς αριθμούς όπως τους παρουσίασε πρόσφατα ο Πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας:
Λόγω των Τέταρτης Β.Επ. 150 εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα εξαλειφθούν ως το 2022.
300 εκατομμύρια νεοεισερχόμενοι τότε δεν θα βρίσκουν απασχόληση.
Κι ως το 2030, 800 εκατομμύρια θέσεις απασχόλησης θα έχουν καταργηθεί! Ένα σημαντικό μέρος αυτών των «απωλειών» αφορούν την Ευρώπη…
Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν αυτή την προοπτική ως «απειλή» και δεν πολύ-καταλαβαίνουν τη σχετική ατζέντα.
Γι’ αυτό και όσοι διεκδικούν την ψήφο τους, είτε δεν λένε τίποτε, είτε κολακεύουν τις φοβίες τους, είτε τους λένε ανούσιες γενικολογίες…
–Απαιτείται άλλο είδος υποδομών: Εντελώς διαφορετικές δικτυώσεις – και νέας μορφής (fiber at home) και σε αντικατάσταση υφισταμένων δικτύων, όπως για παράδειγμα μεταφορά ρεύματος μεσαίας (και όχι χαμηλής τάσης) για οικιακή χρήση. Μεγάλο μέρος των υφισταμένων δικτύων θα αντικατασταθεί, θα ενοποιηθεί με τα νέα δίκτυα (οπτικών ινών) και θα περάσει πλέον υπόγεια.
Όλο αυτό προϋποθέτει τεράστιες επενδύσεις σε νέες υποδομές.
–Αλλά και εντελώς διαφορετικές – μη γραφειοκρατικές – διαδικασίες έγκρισης και αδειοδότησής των επενδύσεων.
Πάτε να το πείτε αυτό στους ευρωγραφειοκράτες…
–Απαιτείται άλλο εργασιακο μοντέλο «χαλαρότερων εργασιακών σχέσεων», που όμως πρέπει να καλυφθούν με ισχυρότερα προγράμματα προστασίας, αποταμιεύσεων και εξασφάλισης: Από το flexi-curity στο precarity. Εδώ τα εδραιωμένα συνδικάτα αντιδρούν λυσσαλέα, γιατί αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξή τους
–Απαιτείται άλλο ενεργειακό μοντέλο: Πιο αποδοτικό (efficient). Που σημαίνει είτε στροφή στο φυσικό αέριο είτε στην πυρηνική ενέργεια. Εδώ οι οικολόγοι είναι αντίθετοι και στα δύο!
Η ατζέντα της «κλιματικής αλλαγής» έχει επισκιάσει εντελώς αυτή τη συζήτηση. Χωρίς να προσφέρει τίποτε ουσιώδες στην μακροχρόνια μείωση των «ρύπων» (όπως παραδέχονται και οι πιο σοβαροί περιβαλλοντολόγοι). Πάτε να το πείτε αυτό στους οικολόγους. Καλή τύχη και καλά ξεμπερδέματα…
–Απαιτείται άλλο τραπεζικό μοντέλο, και διαφορετική θεσμική οργάνωση της κεφαλαιαγοράς. Όλοι το υπονοούν, αλλά κανείς δεν το θίγει: Όσο προχωράει το «Διαδίκτυο των Πραγμάτων», τα «κρυπτονομίσματα» θα κατακλύσουν την παγκόσμια οικονομία – και απειλείται να χαθεί κάθε έλεγχος.
Το κοινό νόμισμα της Ευρώπης πρέπει να αντιμετωπίσει την πρόκληση.
Εδώ ολόκληρο το τραπεζικό κατεστημένο της Ευρώπης είναι απέναντι!
Σας ανέφερα μερικά παγκόσμια δομικά προβλήματα που αφορούν ΚΑΙ την Ευρώπη, αλλά ΔΕΝ συζητιούνται δημόσια επί της ουσίας. Πουθενά στην Ευρώπη!
(Με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια…)
Αλλά δεν είναι τα μόνα:
Υπάρχουν και κάποιες προκλήσεις που αφορούν κυρίως την Ευρώπη:
* Όπως τα κύματα των (λαθρο)μεταναστευτικών ροών!
Που δεν ξέρουν πώς να τα αντιμετωπίσουν…
Στην αρχή νόμισαν ότι είναι… «ευλογία»!
Θα αποκτούσαν, λέει, νέα φτηνά εργατικά χέρια.
Μισό λεπτό, όμως: Οι σύγχρονες τεχνολογικές προκλήσεις οδηγούν σε μαζικές απώλειες θέσεων εργασίας! Όχι σε ζήτηση νέας εργασίας…
Το πρόβλημα με την Τέταρτη Β. Επ. είναι ότι εκατομμύρια θα απολυθούν στην Ευρώπη και ακόμα περισσότερα εκατομμύρια «νεοεισερχομένων» στην αγορά εργασίας της Ευρώπης δεν θα βρίσκουν δουλειά τα επόμενα χρόνια. Δηλαδή μεγάλο μέρος της παραγωγής θα μετακινηθεί από την «ένταση εργασίας» στην «ένταση κεφαλαίου». Σε τέτοιες συνθήκες η μαζική εισροή οικονομικών μεταναστών είναι σκέτη «παράνοια»…
Κι όταν μάλιστα μπαίνουν ανεξέλεγκτα και προσπαθούν να «επιβάλουν» τα δικά τους – εντελώς διαφορετικά – πολιτιστικά πρότυπα στην Ευρώπη, αυτό οδηγεί σε σοβαρές κοινωνικές τριβές, που ήδη προκαλούν μεγάλες ανατροπές πολιτικών ισορροπιών. Η κλειτοριδοεκτομή και η μπούργκα είναι μεγάλες «συμβολικές προσβολές» του Ευρωπαϊκού πολιτισμού! Δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτά ποτέ από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες!
Κι όσο κάποιες ελίτ τα ανέχονται και κάποιοι νεοεισερχόμενοι θέλουν να τα επιβάλλουν, τόσο θα δυναμώνει η μετατόπιση των κοινωνιών προς τα άκρα.
Αυτά όλα πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα και αποτελεσματικά. Τα σύνορα να κλείσουν. Οι ανεξέλεγκτες ροές λαθρομεταναστών να σταματήσουν. Όσοι μπήκαν παράνομα στην Ευρώπη και ΔΕΝ δικαιούνται άσυλο (γιατί δεν είναι «πρόσφυγες» – δηλαδή οι συντριπτικά περισσότεροι πλέον) να επαναπατριστούν! Μόνο έτσι θα υπάρξει συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών για το «δίκαιο διαμοιρασμό» των αληθινών προσφύγων που είναι πολύ λιγότεροι…
(Δεν είναι οι πρόσφυγες που δημιουργούν τα προβλήματα – είναι οι λαθρομετανάστες που προσπαθούν να μπουν παριστάνοντας τους «πρόσφυγες»!)
Αυτό το ζήτημα απειλεί ήδη να τινάξει στον αέρα την Ενωμένη Ευρώπη. Έχει πυροδοτήσει μεγάλη «στροφή στα άκρα», που θα συνεχιστεί, αν δεν δοθεί σύντομα λύση. Αλλά και επ’ αυτού η συζήτηση είναι εντελώς «τοξική»: Κάθε φορά που τίθεται το πρόβλημα, οι… υστερικοί της λεγόμενης «πολιτικής ορθότητας» μιλάνε για «ισλαμοφοβία» και «ξενοφοβία»…
Οι ίδιοι άνθρωποι που κόπτονται για τα «δικαιώματα» των σεξουαλικά «διαφορετικών» να…. επιδεικνύουν τη διαφορετικότητά τους, αδιαφορούν πλήρως για τη μεγάλη καταπίεση των μουσουλμάνων γυναικών, που τις υποχρεώνουν να κυκλοφορούν «σαβανωμένες» σε μπούργκες, ειδ’ αλλιώς τους χαράσσουν τα πρόσωπα! Οι ίδιοι οι ομόθρησκοι τους, μέσα στο ευρωπαϊκό έδαφος!
Λίγο ακόμα τέτοια «πολιτική ορθότητα» και οι κοινωνίες της Ευρώπης θα αναφλεγούν. Ήδη κοντά βρίσκονται…
Φυσικά όσο επικρατεί η «πολιτική ορθότητα» πραγματική συζήτηση για τις «ροές» λαθρομεταναστών στην Ευρώπη δεν πρόκειται να γίνει.
* Τέλος, το πιο καθοριστικό ίσως: Ο Ευρωπαϊκός προϋπολογισμός φτάνει στο «αστρονομικό» ποσοστό του…1% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ! (πρακτικώς κάτω από 1%). Δηλαδή (και με το συμπάθιο)… τρίχες!
Οι Αμερικανοί απέναντί μας έχουν Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό 22-25%!
Κι εμείς παριστάνουμε την… «Ενωμένη Ευρώπη» με λιγότερο από 1%!
Ενώ η επιτροπή McDougall ήδη από το 1977 είχε πει ότι για να ξεκινήσει η ευρωπαϊκή ενοποίηση έπρεπε ο κοινοτικός προϋπολογισμός να φτάσει στο 5-7% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Κι ύστερα να ανέβη σταδιακά στο τριπλάσιο, αν θέλουμε να μιλάμε πραγματικά για ενωμένη (Ομοσπονδιακή) Ευρώπη.
Το πόρισμα αυτής της Επιτροπής υπάρχει στα επίσημα αρχεία της Κομισιόν, αλλά κανείς δεν τολμά ούτε να το μνημονεύσει…
Δεν το συζητά η Γερμανία, παλαιότερα δεν το συζητούσε ούτε η Βρετανία, αλλά και η Γαλλία δεν πετάει τη σκούφια της….
Άρα το ζήτημα αυτό παραμένει βαθιά θαμμένο, στο… «Μαυσωλείο» των Ευρωπαϊκών αποσιωπήσεων.
Θέλουμε «περισσότερη, βαθύτερη και καλύτερη Ευρώπη», αλλά κανείς δεν θέλει να επενδύσει σ’ αυτό…
ΥΓ.1 Ακούμε να λένε πως στο Ευρωκοινοβούλιο αποφασίζει για το 70% των αποφάσεων που αφορούν τους Ευρωπαίους πολίτες! Αλλά οι πολίτες «αδιαφορούν», π’ ανάθεμά τους…
Δεν είναι έτσι! Το Ευρωκοινοβούλιο πράγματι συζητάει για τα πάντα, βγάζει ψηφίσματα για τα πάντα, αλλά οι σημαντικές αποφάσεις παίρνονται στο Συμβούλιο (που είναι διακυβερνητικό όργανο). Και περνάνε προηγουμένως, από την έγκριση μερικών ισχυρών εθνικών κοινοβουλίων, όπως το Γερμανικό.
Το Ευρωκοινοβούλιο παρακολουθεί, σχολιάζει, κάποτε και εγκρίνει. Αλλά οι σημαντικές αποφάσεις αλλού λαμβάνονται. Και την ατζέντα άλλοι των ορίζουν.
Πράγματι, ο κόσμος πρέπει να πάει να ψηφίσει για το Ευρωκοινοβούλιο.
Και θα πάει. Αλλά, μη του λέμε ψέματα.
Πράγματι, ουσιαστική συζήτηση για την Ευρώπη ΔΕΝ γίνεται…
Όμως γι’ αυτό δεν φταίει κυρίως η «αδιαφορία» των πολιτών, αλλά οι αποσιωπήσεις της ευρώ-ελίτ. Και των γραφειοκρατών που την περιστοιχίζουν.
Κι όποιος τα λέει αυτά δεν είναι αναγκαστικά… «ευρωσκεπτικιστής»!
Μπορεί να είναι απλώς ειλικρινής. Και ρεαλιστής…
ΥΓ.2 Άλλωστε συχνά οι καλύτεροι «χορηγοί» της ευρώ-άρνησης, αποδείχθηκαν συχνά κάποιοι «επαγγελματίες ευρωπαϊστές»…
