Ο Τσίπρας είναι ο «εκλεκτός» την ελληνικής ελίτ! Της επιχειρηματικής – και όχι μόνο… Τον στηρίζουν ανοικτά. Όλοι τους! Αναπτύσσουν κοινωνικές σχέσεις μαζί του. Ποικιλοτρόπως…
Στις πιο δύσκολες στιγμές του φωτογραφίζονται μαζί του, και βάζουν τα «μέσα» που επηρεάζουν να την στηρίζουν.
Ή να «λιμάρουν» την κριτική σε βάρος του…
Επιτρέπουν σε μέλη των οικογενειών τους να στηρίζουν ανοικτά το ΣΥΡΙΖΑ ή να συμπεριλαμβάνονται σε προβεβλημένες θέσεις στα ψηφοδέλτιά του…
Θα έλεγε κανείς ότι όσο αποστρέφει η κοινωνία το πρόσωπό της από το ΣΥΡΙΖΑ, τόσο περισσότερο – και πιο ανοικτά – τον στηρίζει η ελίτ.
Όλοι οι επιφανείς Έλληνες πολιτικοί ανέπτυσσαν κάποιες κοινωνικές επαφές με την επιχειρηματική ελίτ.
Του Θανάση Κ.
Αυτό είναι αναπόφευκτο. Και απολύτως, θεμιτό…
Όμως άλλο πράγμα οι αναπόφευκτες «κοινωνικές επαφές», κι εντελώς διαφορετικό πράγμα οι στενές σχέσεις πολιτικής και προσωπικής στήριξης.
Αυτές οι τελευταίες δεν είναι ούτε αναπόφευκτες, ούτε βέβαια, «θεμιτές»…
–Όταν ένας μεγαλο-επιχειρηματίας συναγελάζεται με τον Πρωθυπουργό σήμερα και μετά από λίγο συμμετέχει σε ένα διαγωνισμό για προμήθεια στο δημόσιο ή για μεγάλο έργο, τότε τα πράγματα μπερδεύονται πολύ. Και η διαφάνεια πάει περίπατο…
–Κι όταν ένας επιχειρηματικός όμιλος ελέγχεται για παραβίαση του ανταγωνισμού (δημιουργία καρτέλ, αφανούς ολιγοπωλίου κλπ.) για υπέρ-κοστολογήσεις έργων ή προμηθειών, ή για φορολογικές παραβάσεις, τότε οι επιχειρηματικές σχέσεις των «ελεγχομένων» απευθείας με ηγετικά πρόσωπα της κυβέρνησης, γίνονται καρκίνωμα διαπλοκής και μήτρα διαφθοράς.
Απ’ όλους τους πρόσφατους Πρωθυπουργούς, ο Τσίπρας είχε τις πιο στενές σχέσεις με ΟΛΗ την επιχειρηματική ελίτ της χώρας.
Και ο Σαμαράς τις πιο απόμακρες σχεδόν υποτυπώδεις…
Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Τσίπρας κατηγορούσε όλους τους προηγούμενους για «διαπλοκή» και «διαφθορά».
Κι αποδείχθηκε ότι τα περισσότερα «πάρε-δώσε» (με την… καλή έννοια, βέβαια) τα είχε ο ίδιος!
Υπάρχουν τέσσερις λόγοι γι’ αυτό:
* Πρώτον, η ελίτ μας είναι κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτη. Οι επιχειρηματικές τους δραστηριότητες μέσα στη χώρα, σχετίζονται με το Δημόσιο. Κι όσο πιο μεγάλες είναι (προμήθειες, έργα, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια) τόσο πιο στενά – σχεδόν αποκλειστικά – σχετίζονται με το Δημόσιο. Είναι προφανές, λοιπόν, πως τέτοιοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες ευνοούν πολιτικούς που διατηρούν τον κρατισμό – και τα κρατικά ολιγοπώλια. Κι όχι πολιτικούς που θέλουν να περιορίσουν τον κρατισμό και να ανοίξουν τη χώρα στον ανταγωνισμό της ιδιωτικής οικονομίας.
* Δεύτερον, η ελίτ μας έχει εδραιωθεί πάνω σε τέτοια κρατικά ολιγοπώλια και έχει χωρίσει τις «σφαίρες επιρροής» καθενός μεγάλου ομίλου – ώστε να περιορίσουν τις μεταξύ τους «τριβές». Ακόμα κι εκεί που είναι υποτίθεται «ανταγωνιστές» κάνουν ό,τι μπορούν να μοιράσουν την αγορά. Κάθε σπάσιμο αυτών των στεγανών θέτει σε κίνδυνο όσους είναι ήδη «μέσα». Οπότε στηρίζουν τους πολιτικούς που θέλουν να διατηρηθούν τα στεγανά – και πολεμούν όσους θέλουν να τα σπάσουν.
Τα «εμπόδια εισόδου νέων επιχειρήσεων» είναι μια από τις πιο θεμελιώδεις στρεβλώσεις της Ελληνικής οικονομίας. Ιδιαίτερα στον χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων. Όσοι πολιτικοί διατηρούν αυτά τα barriers of entry είναι ιδιαίτερα «αγαπητοί» στην ελίτ μας. Γιατί προστατεύουν τον «ζωτικό χώρο» της ελίτ!
Όσοι αντίθετα προσπαθούν να τα καταργήσουν γίνονται «αντιπαθείς» – και τους υπονομεύουν πάραυτα…
* Τρίτον, κάποιοι (αν και όχι όλοι) από την επιχειρηματική μας ελίτ, έχουν ισχυρές διασυνδέσεις με το πολιτικά και διπλωματικά «κατεστημένα» του εξωτερικού. Και αποτελούν οι ίδιοι «καλούς αγωγούς» τέτοιων ξένων επιρροών στην εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Δεν τους ενδιαφέρει το «εθνικό συμφέρον» της χώρας. Ούτε καν οι μακροχρόνιες γεωπολιτικές ισορροπίες. Αν κάποια ισχυρά κατεστημένα στο εξωτερικό θέλουν κάποιον χειρισμό σε κάποιο εθνικό θέμα, τον υποστηρίζουν και οι «καλοί αγωγοί» της ανώτατης επιχειρηματικής ελίτ. Με το αζημίωτο βέβαια…
–Είτε είναι το ξεπούλημα της Μακεδονίας. Δηλαδή η νομιμοποίηση του Σκοπιανού αλυτρωτισμού…
–Είτε είναι η «συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο», δηλαδή η παραχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελληνικής ΑΟΖ. Στο Αιγαίο και πέραν αυτού…
–Είτε είναι η «επίλυση του Κυπριακού». Δηλαδή η νομιμοποίηση των τετελεσμένων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και η μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Τα διπλωματικά κατεστημένα των μεγάλων στη Δύση, συνήθως δεν κάνουν μακροχρόνιους σχεδιασμούς για προβλήματα που αφορούν τα εθνικά θέματα της Ελλάδας. Συνήθως – αν και όχι πάντα – τα ελληνικά θέματα είναι «πολύ μικρά» για να τους απασχολούν σε βάθος και η ελληνική διάθεση να τα υπερασπιστεί θεωρείται ότι κάμπτεται εύκολα με το χρόνο.
Συνεπώς τα διπλωματικά κατεστημένα αναζητούν «εύκολες λύσεις» – όχι «δίκαιες λύσεις» ούτε «λύσεις που παράγουν μακροχρόνια σταθερότητα»…
«Εύκολες λύσεις» στην προκειμένη περίπτωση είναι αυτές που προκύπτουν αν υποχωρήσει ο πιο ευεπίφορος σε πιέσεις. Και αυτός είναι συνήθως η ελληνική πολιτική ηγεσία.
Το τμήμα εκείνο της ελληνικής ελίτ που θα καταφέρει να «πείσει» την εκάστοτε κυβέρνηση να κάνει τις πιο σοβαρές υποχωρήσεις σε κάποιο «μείζων» (για την Ελλάδα – αλλά «ασήμαντο» για τους έξω) εθνικό θέμα, θα πουλήσει μεγάλη εξυπηρέτηση στους «ξένους φίλους της». Και θα περιμένει κάποιο σημαντικό αντάλλαγμα απ’ αυτούς.
Έτσι η ελίτ μας αγκαλιάζει τους πιο αδίστακτους μέσα στη χώρα, τους πιο «πρόθυμους» να υποχωρήσουν στα εθνικά μας θέματα.
Και φυσικά αντιπαθεί τους πιο «άκαμπτους» στα εθνικά…
(Γι’ αυτό και ο «εθνομηδενισμός», αν και τόσο απεχθής στον κόσμο, έχει τόσους υποστηρικτές στα συστημικά ΜΜΕ και στα Πανεπιστήμια).
* Τέταρτον, καθώς στην Ελλάδα η Αριστερά είχε διεισδύσει και ελέγξει, σχεδόν απόλυτα, τα Πανεπιστήμια, την Τέχνη και τον Τύπο, η επιχειρηματική ελίτ έχει ανάγκη, για τις δημόσιες σχέσεις της, ένα «αριστερό προσωπείο». Όλες οι «προοδευτικές ιδεολογικές μόδες» έφτασαν από το εξωτερικό στην Ελλάδα με αρκετή καθυστέρηση, αλλά παρέμειναν ενεργές στην Ελλάδα, ακόμα κι όταν είχαν ξεφτίσει στο εξωτερικό. Από τον ακραίο φεμινισμό και τα κινήματα Ειρήνης παλαιότερα, ως τους ακραίους «πράσινους» αργότερα, ως την «πολυπολιτισμικότητα» στη συνέχεια, τα identity politics, τη λατρεία της λαθρομετανάστευσης, τους no borders, και την πολιτική ορθότητα σήμερα – και τις εκατοντάδες ΜΚΟ που τα στηρίζουν και προσπαθούν να τα επιβάλλουν.
Όλα αυτά προσφέρουν μεγάλες ευκαιρίες καλών δημοσίων σχέσεων για πολύ «αμαρτωλούς» επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα. Κάποιες φορές και για επιδοτούμενες από το κράτος «επενδύσεις» – «αρπαχτές». Όπως επιχειρηματίες που στήνουν περιβαλλοντικά πάρκα ελάχιστης ενεργειακής απόδοσης, αλλά εξαιρετικά «χρυσορυχεία» λόγω γενναιόδωρης κρατικής επιδότησης (κι ύστερα βουλιάζει η ΔΕΗ!). Ή όπως τελευταία κάποιοι κονόμησαν με εισαγωγές κατεψυγμένων που τα προσφέρουν ως catering στα hot spots των λαθρομεταναστών…
Όλο αυτό το πλέγμα της «προοδευτικίλας» και της αριστερόστροφης «κορεκτίλας», στηρίζεται από την ελίτ μας, γιατί της προσφέρει άλλοθι για τα πάντα. Οπότε και η ελίτ μας είναι πιο φιλική σε αριστρόστροφους πολιτικούς παρά σε όσους αμφισβητούν τις αριστερές εμμονές.
Από κάθε άποψη λοιπόν – και για τους τέσσερις παραπάνω λόγους – ο Τσίπρα ήταν ο ιδανικός πολιτικός για να τον αγκαλιάσουν και να τον στηρίξουν!
Και αυτό ακριβώς έκαναν: Ταυτίστηκαν μαζί του περισσότερο – και πιο ασφυκτικά και «παρεξηγήσιμα» – από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.
Ήταν ανίκανος! Αποδείχθηκε ψεύτης! Με εμφανή ελλείμματα Παιδείας. Ομολόγησε ο ίδιος ότι έτρεφε επικίνδυνες ψευδαισθήσεις. Οδήγησε τη χώρα ξανά στα μνημόνια, ενώ αποδεδειγμένα η χώρα έβγαινε από τα μνημόνια. Στοίχισε 100 δισεκατομμύρια και πλέον μέσα σε έξη μήνες, αύξησε το χρέους και δεσμεύτηκε για πρωτογενή πλεονάσματα για πολύ περισσότερα χρόνια. Μετέτρεψε μεγάλο μέρος της πρωτεύουσας σε χάος εγκληματικότητας και ολόκληρες περιοχές σε απέραντα hot spots…
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα. Γιατί «εξυπηρετούνται» τα συμφέροντά τους – αλλά τα στενά δικά τους συμφέροντα, όχι της χώρας – περισσότερο και καλύτερα από κάθε άλλον:
–Προστατεύει τον κρατισμό κι όσους πλουτίζουν απ’ αυτόν.
–Προστατεύει τα επιχειρηματικά στεγανά για να μην παρεισφρήσει η δυναμική του ανταγωνισμού (που θα τους πετάξει όλους έξω), ούτε νέες επιχειρήσεις και νέες επενδύσεις (που θα περιθωριοποιήσουν τους τωρινούς «μεγάλους»).
–Είναι πρόθυμος για μεγάλες εθνικές παραχωρήσεις κατόπιν «υποδειξεων».
–Και είναι προστάτης και υπερασπιστής της Αριστερής «κορεκτίλας» (
Είναι ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές (τους).
Που θα βρουν καλύτερο (γιουσουφάκι);
Τώρα όμως κάτι αλλάζει:
–Η χώρα δεν αντέχει άλλο τον κρατισμό. Εξ αιτίας του χρεοκόπησε. Και επειδή διαιωνίζεται ο κρατισμός, (και ματαιώθηκαν οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις) η οικονομία δεν μπορεί να σηκωθεί στα πόδια της. Σέρνεται και από-επενδύεται!
–Η κοινωνία έχει σιχαθεί τον Τσίπρα. Για την ακρίβεια, ένα 70% και πλέον ης κοινωνίας δεν βλέπει την ώρα να ψηφίσει εναντίον του. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και οι μισοί περίπου ψηφοφόροι του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ το 1975…
–Τα διεθνή «κατεστημένα» εξακολουθούν να τον στηρίζουν, αλλά τα ίδια δεν στηρίζονται πια και πολύ καλά στα πόδια τους. Στην Αμερική υπάρχει ήδη μεγάλη εσωτερική διαμάχη μέσα στο «κατεστημένο» με την πλάστιγγα να γέρνει πλέον σε βάρος της «παλαιάς φρουράς». Στην Ευρώπη υπάρχει ήδη μεγάλη μετατόπιση του εκλογικού σώματος και των εσωτερικών συσχετισμών σε όλες σχεδόν τις χώρες δεξιότερα. Η ελληνική ελίτ έχει στενά συνδέσει τις τύχες της με εκείνες τις μερίδες των διεθνών κατεστημένων που χάνουν τη μάχη σιγά-σιγά…
–Ακόμα, οι αλλεπάλληλες κρίσεις στο διεθνή περίγυρο της Ελλάδας – η ανεξέλεγκτη πια Τουρκία, η αποσταθεροποίηση στην Αλβανία, η αποσταθεροποίηση στη Σερβία – και η εσωτερική κρίση που αναμένεται να ξεσπάσει στην Ιταλία (μετά την εκλογική νίκη του Σαλβίνι) και στη Γαλλία (μετά την εκλογική συρρίκνωση του Μακρόν), απαιτούν στιβαρή ηγεσία μέσα στην Ελλάδα. Όχι ένα βολικό «γιουσουφάκι»…
–Τέλος, τα «σπασμένα» της διακυβέρνησης Τσίπρα, τα κρυφά ελλείμματα που αφήνει πίσω του και οι νάρκες που έχει αφήσει (ΔΕΗ κλπ.) δεν μπορούν να «σκουπίζονται» πια κάτω από το χάλι…
Έρχονται πιεστικά στην επιφάνεια. Και θα χρειαστούν επίσης στιβαρή ηγεσία, που ξέρει τι κάνε – όχι «βολικούς βαλέδες» της αμαρτωλής ελίτ…
Η Ελλάδα θα χρειαστεί πολύ σύντομα πολιτική ηγεσία που «σπάζει αυγά».
Η ελίτ μας δεν το θέλει, δεν το αντέχει και – μεταξύ μας: πολύ το φοβάται!
Γι’ αυτό και στηρίζει τον πιο «βολικό» που βρήκε μέχρι τώρα.
Κι ας είναι πια «τελειωμένος».
Όπως «τελειωμένη» είναι κι αυτή η ελίτ – εδώ που τα λέμε…
