Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ένα μεγάλο μέρος της Δυτικής Αριστεράς, ένιωσε την ανάγκη να “ξεφύγει” από τον έλεγχο των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν “υπερασπίσιμη” πλέον.
Η εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία,
οι πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ Κομμουνιστικής Ρωσίας και Κομμουνιστικής Κίνας (1969),
η απόλυτη εναντίωση των Κομμουνιστών στο Μάη του ’68 (το Γαλλικό ΚΚ ήταν από την πρώτη στιγμή κατηγορηματικά αντίθετο)
και η επίδραση που είχε η καταγγελία των “Γκούλαγκ στη Σταλινική Ρωσία από τον Σολτζενίτσιν,
όλα αυτά έσπασαν το δεσμό ανάμεσα στην Αριστερή δυτική διανόηση και τον επίσημο Μαρξισμό που είχε ως “θεματοφύλακά” του την ΕΣΣΔ.
Του Θανάση Κ.
Από αυτό το ρήγμα βγήκαν πολλά ρεύματα: Κυρίως, ο Ευρωκομμουνισμός στην Ευρώπη (που δεν πήγε πολύ μακριά) κι ένα “αμάλγαμα” ιδεολογικών ρευμάτων πασιφιστικών, οικολογικών και φεμινιστικών, χωρίς άμεση πολιτική εκπροσώπηση, με πανεπιστημιακή παρουσία ή/και ακτιβιστικό προσανατολισμό…
Τα επόμενα 20 χρόνια η κύρια “εκτόνωση” όλου αυτού το μορφώματος ήταν τα ειρηνευτικά-πασιφιστικά κινήματα που πάλευαν για “αφοπλισμό” της Δύσης!
Όχι για “παγκόσμιο αφοπλισμό”, αλλά αφοπλισμό ειδικά της δυτικής Ευρώπης…
–Ήταν τότε που είχαν δαιμονοποιήσει τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρέηγκαν, ως “αδίστακτο ακροδεξιό πολεμοκάπηλο”, ο οποίος οδηγούσε, υποτίθεται τον κόσμο σε πυρηνικό ολοκαύτωμα! Και διαψεύστηκαν πανηγυρικά…
–Ήταν τότε που ο Σοσιαλδημοκράτης Καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Σμίτ έφερνε τους αμερικανικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς Πέρσιγκ και Κρούζ στην Δυτική Ευρώπη, για να “αντιρροπήσει” τους Σοβιετικούς πυραύλους SS-20 που είχαν ήδη εγκατασταθεί “απέναντι”…
–Ήταν τότε που ο Σοσιαλιστής Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν έλεγε ειρωνικά: η Ανατολική Ευρώπη έχει τους Σοβιετικούς πυραύλους και η Δυτική Ευρώπη έχει τα… κινήματα κατά των Αμερικανικών πυραύλων (που δεν είχαν εγκατασταθεί ακόμα)…
–‘Ήταν τότε που οι πασιφιστές στη Δυτική Γερμανία (“Πράσινοι”) κραύγαζαν:
–“Καλύτερα Κόκκινοι παρά νεκροί” (better red than dead)!
Δηλαδή καλύτερα να υποταχθούμε στον Ρωσικό Κομμουνισμό, παρά να αντισταθούμε και να πεθάνουμε…
Ξαφνικά το 1989 πήραν τέλος όλα αυτά…
Τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης κατέρρευσαν. Λίγο αργότερα κατέρρευσε και η ΕΣΣΔ, η οποία τελικά διαλύθηκε.
Το “Κομμουνιστικό ιδεώδες” κείτονταν σε ερείπια.
Communism was no more…
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τα “ειρηνευτικά κινήματα” (για τα οποία υπήρχαν ισχυρές ενδείξεις ότι ελέγχονταν από τους σοβιετικούς υπηρεσίες) έχασαν το αντικείμενο ενασχόλησης και ακτιβισμού.
Οπότε ανακάλυψαν αρχικά την… “Οικολογία”! (Όσο υπήρχε ΕΣΣΔ δεν μπορούσαν να πουν και πολλά, γιατί οι οικολογικές καταστροφές που είχε επιφέρει ο “υπαρκτός σοσιαλισμός” ήταν εφιαλτικές! Με αποκορύφωμα, βέβαια, το σοβαρότατο πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ, το 1986)…
Στη δεκαετία του ’90 η δυτική Αριστερά μετασχηματίστηκε θεαματικά.
Και μετά από λίγο πέρασε στην “αντεπίθεση” με νέα λάβαρα, νέα σύμβολα, νέο ακτιβισμό, νέο “ριζοσπαστισμό” – τελικά και νέα “κοσμοθεωρία”.
Τέσσερα ρεύματα συνέθεσαν το νέο της πρόσωπο:
—Ο “δικαιωματισμός” η στήριξη των δικαιωμάτων όλων των μειονοτήτων και η ανάδειξη νέων “μειονοτήτων” που ζητούσαν την “απελευθέρωσή” τους από τις “πιέσεις” της δυτικής κοινωνικής ιεραρχίας…
–Η μάχη κατά της “ανθρωπογενούς” υπερθέρμανσης του πλανήτη! Που αργότερα (όταν σταμάτησε να καταγράφεται συνεχής άνοδος της παγκόσμιας θερμοκρασίας), έλαβε πιο ουδέτερο τίτλο: “κλιματικής αλλαγής”…
–Η μάχη για το άνοιγμα των εθνικών συνόρων στις δυτικές κοινωνίες, ώστε να εισρεύσουν μαζικά οι “πρόσφυγες” από τον Τρίτο Κόσμο. (Που δεν ήταν ακριβώς “πρόσφυγες”…)
— Η συνεχιζόμενη αντικληρικαλιστική μάχη να “αποχρωματιστούν οι δυτικές κοινωνίες από το Χριστιανικό Πολιτιστικό τους υπόβαθρο…
Όλο αυτό το συνονθύλευμα ακτιβιστικών προταγμάτων στεγάστηκε – αλλά ΔΕΝ ομογενοποιήθηκε – κάτω από την γενική ιδεολογική ομπρέλα της παγκόσμιας “Πολιτικής Ορθότητας”…
Αυτή η νέα ταυτότητα της δυτικής Αριστεράς, έχανε σε “ομοιογένεια” συγκρινόμενη με τον Μαρξισμό της προηγούμενης περιόδου…
Ό,τι έχανε, όμως, σε ομοιογένεια, το κέρδιζε σε “διείσδυση”. Κι έτσι στην “Πολιτική Ορθότητα” προσχώρησαν, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, τάσεις και ρεύματα της Σοσιαλδημοκρατίας (που δεν είχαν καλές σχέσεις με το Μαρξισμό, παλαιότερα), ακόμα και φιλελεύθερα ρεύματα (που είχαν παραδοσιακή αντιπαλότητα με τον Μαρξισμό), ακόμα και κάποια θρησκευτικής καταγωγής (όπως η “θεολογία της απελευθέρωσης”).
Όλα τα επί μέρους συστατικά της νεοπαγούς “Πολιτικής Ορθότητας” ήταν πολύ παλαιότερα. Αλλά “αποστειρώθηκαν”, ώστε να μπορούν να συνθέσουν την “ταυτότητα” της Νέας (μετα-κομμουνιστικής) Αριστεράς.
–Για παράδειγμα, το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων είχε ξεσπάσει και είχε γιγαντωθεί ήδη από τη δεκαετία του ’60. Αλλά στο κίνημα αυτό πρωτοστατούσαν κληρικοί, όπως ο Αιδεσιμότατος Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και αργότερα ο Αιδεσιμότατος Τζέσσυ Τζάκσον στις ΗΠΑ και ο Αιδεσιμότατος Ντέζμον Τούτου στη Νότια Αφρική. Δεν είχαν κανένα αντικληρικαλιστικό χαρακτήρα τότε…
— Η πρώτη που υιοθέτησε ριζοσπαστική οικολογική πλατφόρμα στη Δύση ήταν η “δεξιά”, “νεοφιλελεύθερη” Συντηρητική Μάργκαρετ Θάτσερ, που έκοψε την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας της από το κάρβουνο, τσάκισε το πανίσχυρο συνδικάτο των ανθρακωρύχων και καθάρισε τον αέρα του Λονδίνου και τα νερά του Τάμεση! Οι αριστεροί τότε ήταν έξαλλοι εναντίον της…
— Η “νεοφιλελεύθερη” Συντηρητική Θάτσερ κατάργησε επίσης και τους τελευταίους νόμους που ποινικοποιούσαν την ομοφυλοφιλία στο Ηνωμένο Βασίλειο! (ή πρώτη αποποινικοποίηση, αρκετά περιορισμένη όμως, είχε γίνει στο ΗΒ το 1967. Στην Ελλάδα πολύ πιο πριν: το 1961…)
— Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας τα πράγματα έχουν αντιστραφεί πλήρως: Το “ίνδαλμα” εκατομμυρίων αριστερών ιδιαίτερα στη Δύση – ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα – ήταν ορκισμένος διώκτης των ομοφυλοφίλων! Σχεδίαζε μάλιστα να κάνει ειδικά “στρατόπεδα” για να τους… “θεραπεύσει”! Θεωρούσε την ομοφυλοφιλία “νοσηρό σύμπτωμα της δυτικής παρακμής” και συζητούσε σε σοβιετικούς ηγέτες μεθόδους (βίαιης) “αναμόρφωσής” τους.
Αντίθετα, ιδιαίτερα στη δυτική Ευρώπη έχουμε τις τελευταίες δεκαετίες ομοφυλόφιλους πολιτικούς της Άκρας δεξιάς! Όπως ο Jorg Haider της Αυστρίας, ο δολοφονηθείς Pim Fortuyn στην Ολλανδία, ενώ και η Alice Wiedel ηγέτης σήμερα του ακροδεξιού ΑdD στη Γερμανία είναι δηλωμένη λεσβία. Όλους αυτούς τους μισούσαν και τους μισούν οι αριστεροί (τον Fortuyn τον δολοφόνησε αριστερός οικολόγος το 2002).
Τίποτε απ’ όλα αυτά που συνθέτουν το σημερινό πρόσωπο της Νέας Αριστεράς δεν είναι ιστορικά “αριστερό”...
Η “ιστορία” τους ξαναγράφηκε, ωστόσο (πράγμα ιδιαίτερα προσφιλές στη σταλινική Αριστερά) και όλα μαζί συνθέτουν σήμερα κάτι που θυμίζει… καρικατούρα Μαρξισμού, αλλά δεν έχει καμία σχέση μαζί του…
* Ο Μαρξιστικός “Ιστορικός Υλισμός” επικαλείται ως “υπέρτατο θεωρητικό κλειδί” την Πάλη Των Τάξεων.
–Η Μεταμοντέρνα Μετά-μαρξιστική Αριστερά επικαλείται την πάλη ενάντια στις “ιεραρχικές δομές” των (ταξικών) κοινωνιών. Πατριαρχικές δομές, εθνικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές, και ταξικές (εστιασμένες στην υπεροχή εισοδήματος και πλούτου).
* Ο Μαρξισμός καλεί τους προλεταρίους σε “ταξικό Πόλεμο”.
–Η Μετακομμουνιστική Αριστερά καλεί τις πάσης φύσεως μειονότητες σε ανατροπή παραδοσιακών “ιεραρχιών”.
* Ο Μαρξισμός θεωρεί πηγή των κοινωνικών ανισοτήτων την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και επιδιώκει να την καταργήσει…
— Η Μετα-κομμουνιστική Αριστερά θεωρεί πηγή των ανισοτήτων τα ιδεολογικά στερεότυπα που αναπαράγουν τις ιεραρχικές δομές και καλλιεργούν “στις μάζες” την “υποταγή”: δηλαδή συμπεριφορές παθητικής αποδοχής των “καταπιεστικών ιεραρχιών”. Προσπαθεί λοιπόν, να τις εξαλείψει…
* Ο Μαρξισμός θεωρεί ότι ένα μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στην αστική κοινωνία του τώρα και την ιδανική “αταξική κοινωνία” του αύριο είναι να πάρουν οι προλετάριοι από τους αστούς τα μέσα παραγωγής αντιστρέφοντας την καταπίεση που μέχρι τώρα έχουν υποστεί – μέχρι την πλήρη και οριστική κατάργηση των τάξεων…
Αυτό το μεταβατικό στάδιο το ονόμασαν “δικτατορία του Προλεταριάτου”!
— Η Μετακομμουνιστική Αριστερά θεωρεί ότι ένα μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στη σημερινή και την “ουτοπική κοινωνία του μέλλοντος”, είναι να αντιστραφούν τα στερεότυπα, να αναγκαστεί η τωρινή πλειοψηφία να απεμπολήσει τον εαυτό της! Οι ποικίλες “ταυτότητες” των μειονοτήτων να “καταβροχθίσουν” (devour) την ταυτότητα της πλειονότητας…
(Εξ ού και η μανία του ΣΥΡΙΖΑ τα 200 χρόνια του 21 να ΜΗΝ πάρουν χαρακτήρα “εθνικού αφηγήματος”)
Αυτό το μεταβατικό στάδιο θα μπορούσε να ονομαστεί – κατ’ αντιστοιχίαν – “δικτατορία των μειονοτήτων”!
Όμως δεν έκαναν το λάθος να το ονομάσουν έτσι, γιατί θα φαινόταν εντελώς αντί-δημοκρατικό…
Αντίθετα το ονόμασαν “πολυ-πολιτισμικότητα”! Δηλαδή την, υποτιθέμενη, “αρμονική συνύπαρξη”, μέσα στις ίδιες κοινωνίες, διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων χωρίς επιβολή ή ηγεμονία μιας πάνω στις υπόλοιπες.
(Όλη αυτή η μετάβαση από τον παραδοσιακό και “συμπαγή” Μαρξισμό, σε μια πιο χαλαρή “αναβίωσή” του ονομάστηκε από κάποιους: Πολιτιστικός Μαρξισμός)
* Έτσι, απώτερος στόχος της Μαρξιστικές Αριστεράς είναι η “δικτατορία του Προλεταριάτου” και η Αταξική κοινωνία.
–Αντίστοιχα ο απώτερο στόχος της Μετακομμουνιστικής Αριστεράς είναι η “Πολύ-πολιτισμικότητα” και η “Παγκόσμια Διακυβέρνηση”…
Αυτά τα “αθώα” – και εκ πρώτης όψεως “ελκυστικά” – ονόματα: Πολυ-πολιτισμικότητα” και “Παγκόσμια Διακυβέρνηση”, κρύβουν, ωστόσο, εξ ίσου αντιδημοκρατικές επιδιώξεις. Εξ ίσου εφιαλτικές φενάκες. Εξ ίσου δραματικές εσωτερικές και νοηματικές αντιφάσεις…
Μπορεί να μοιάζει με καρικατούρα Μαρξισμού, αλλά είναι πλήρης μετενσάρκωση ενός “επίδοξου” (wannabe) νέου Σταλινισμού…
* Για την “Παγκόσμια Διακυβέρνηση” δεν θα πούμε τίποτε σήμερα. Μόνον αυτό: Είναι προφανές πως κάθε απόπειρα επιβολής ενός Παγκόσμιου Διευθυντηρίου, θα ελέγχεται πολύ πιο εύκολα “από τα πάνω” από ισχυρά και εγκαθιδρυμένα διεθνή-πολυεθνικά συμφέροντα – ΔΕΝ θα νομιμοποιείται με εκλογές-εκπροσώπηση και δημοκρατική λογοδοσία “από τα κάτω”. Από τις επί μέρους κοινωνίες…
Εδώ το αίτημα “Παγκόσμιας Διακυβέρνησης” της Μεταμοντέρνας Αριστεράς είναι – όλως “συμπτωματικά” – προσφέρει την καλύτερη εξυπηρέτηση στα πιο ανεξέλεγκτα κέντρα διεθνούς ισχύος (συμπεριλαμβανομένων των “πολυεθνικών”)
* Ας δούμε κυρίως την “Πολυ-πολιτισμικότητα”: οι πολιτισμοί που γνωρίζουμε μέχρι τώρα έχουν έντονα εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
–Πώς είναι δυνατόν να “συνυπάρχουν” αρμονικά μεταξύ τους, όταν… καταργούμε και τα έθνη και τις θρησκείες;
Όταν δηλαδή προσπαθούμε να “αποχρωματίσουμε” τις κοινωνίες από τις “κυρίαρχες” εθνικές και θρησκευτικές τους ταυτότητες, δεν προάγουμε την “αρμονική συνύπαρξη όλων των πολιτισμών”, αλλά την ισοπέδωση όλων των γνωστών πολιτισμών! Στην… “καλύτερη περίπτωση”.
Αλλά υπάρχει και η χειρότερη – και πιθανότερη – εκδοχή:
— Μέχρι τώρα η ομαλή ενσωμάτωση των μειονοτήτων στις κοινωνίες όπου βρέθηκαν, έγινε πάντα όπου πέτυχε η προσχώρησή τους στην κυρίαρχη εθνική ταυτότητα των κοινωνιών που τις φιλοξενούσαν. Με παράλληλη διατήρηση κάποιων “ιδιαιτεροτήτων” τους (κυρίως θρησκευτικά έθιμα).
Η Πολυ-πολιτισμικότητα, όμως, δεν επιθυμεί “ενσωμάτωση” στην κυρίαρχη εθνική ταυτότητα. Θέλει την κατάργηση κάθε κυριαρχίας! Οπότε οι διαφορετικές “ταυτότητες” αναπαράγονται ΜΗ “ενσωματωμένες” και γκετοποιούνται!
Η ενσωμάτωση που θέλουν να ξεπεράσουν επιδιώκει να καταργήσει τα γκέτο.
Η “Πολυ-πολιτισμικότητα” πολλαπλασιάζει τα γκέτο…
Ουσιαστικά δημιουργεί παράλληλα γκέτο, που αναζητούν ασταθείς ισορροπίες επιβολής μεταξύ τους. Η δημοκρατία αρχίζει να υπονομεύεται…
— Πως είναι δυνατόν η ιδιαίτερη “ταυτότητα” μιας μειοψηφίας να προσπαθεί να επιβληθεί στην πολιτιστική ταυτότητα της εθνικής πλειοψηφίας;
— Πώς είναι δυνατόν οι Χριστιανικές εορτές να διώκονται στις μουσουλμανικές χώρες (για προφανείς λόγους), αλλά να διώκονται πλέον και στις δημοκρατικές χώρες της Δύσης “για να μη… θιγούν οι μουσουλμάνοι μειονοτικοί”;
— Πώς είναι δυνατόν τα δημοκρατικά ήθη των χριστιανικών κοινωνιών, που αποδέχονται την πλήρη ελευθερία των γυναικών να διαλέξουν σύζυγο, καριέρα, τρόπο ζωής και επάγγελμα, να “συμβιώνουν αρμονικά” μέσα στην ίδια κοινωνία, με τα πολιτιστικά πρότυπα των ισλαμιστών που επιβάλλουν στη γυναίκα να κυκλοφορεί με μαντήλα (ή με…μπούργκα!), της απαγορεύουν να κυκλοφορούν μόνη της και βεβαίως, αν χάσει την “παρθενιά” της, αυτό δικαιολογεί και “εγκλήματα τιμής”;
— Πώς είναι δυνατόν στην ίδια δημοκρατική Χριστιανική κοινωνία όπου ο Τύπος μπορεί να γράφει ελεύθερα ακόμα και την πιο “βλάσφημη κριτική” κατά των κυρίαρχων Χριστιανικών Συμβόλων, την ίδια στιγμή να απαγορεύεται κάθε εικαστική απεικόνιση του Προφήτη (γιατί αυτό το απαγορεύει ρητά το Κοράνι);
— Πως είναι δυνατόν σε μια παραδοσιακή Χριστιανική κοινωνία να θεωρείται πολύ “προοδευτικό” να ευχόμαστε επισήμως στους μουσουλμάνους συμπολίτες μας για το “Ραμαζάνι” ή το “Κουρμπάν Μπαϊραμ”, αλλά ταυτόχρονα να θεωρείται πολύ “αντιδραστικό”… “ακροδεξιό” και “μισαλλόδοξο”, να ευχόμαστε αντίστοιχα στους Χριστιανούς συμπολίτες μας “Καλό Πάσχα” ή “Καλά Χριστούγεννα”;
— Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι που προσπαθούν να μας κάνουν όλους …vegan και εν πάση περιπτώσει κατακεραυνώνουν κάθε τόσο το παραδοσιακό έθιμο του Οβελία το Ορθόδοξο Πάσχα, να εύχονται εγκάρδια στους μουσουλμάνους συμπολίτες μας κατά τη δική τους εορτή όταν σφάζουν τελετουργικά ζώα;
— Μήπως το πρόβλημα δεν είναι να ζούμε “αρμονικά όλοι μαζί”, αλλά να απο-Χριστιανοποιήσουμε τη Δύση – και μόνο;
Κι επειδή αυτό δεν αρκεί, προσπαθούν να φέρουν ανεξέλεγκτα κύματα λαθρομεταναστών – κυρίως από το ΜΗ Χριστιανικό κόσμο!
Οι οποίοι, ωστόσο, ΔΕΝ κάνουν σήμερα ό,τι συνέβη με όλα τα ρεύματα ομαλής μετανάστευσης στο παρελθόν: ΔΕΝ προσπαθούν να “ενσωματωθούν” στις (δυτικές) κοινωνίες όπου ήλθαν. Αντίθετα, προσπαθούν να επιβάλλουν τις δικές τους νόρμες – από τις κοινωνίες τις οποίες μόλις εγκατέλειψαν…
Γιατί όλα αυτά τα λένε ΜΟΝΟΝ οι Δυτικοί Μετά-μαρξιστές και προσπαθούν να τα επιβάλλουν ΜΟΝΟ στις Δυτικές κοινωνίες;
Γιατί δεν διανοούνται καν, να τα πουν στον Αραβικό κόσμο, στον ευρύτερο Ισλαμικό Κόσμο, στις χώρες τις Νοτιοανατολικής Ασίας, ή στην Κίνα ή στην Ιαπωνία;
Αυτό αρχίζει να φαίνεται πια ως ευθεία επίθεση στη Δύση!
Και ευθεία επίθεση στη δημοκρατία, η οποία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στη Δύση…
Η Μεταμοντέρνα Αριστερά, δεν προσπαθεί “να αλλάξει τον κόσμο”,
ούτε να “μετασχηματίσει” τις δυτικές κοινωνίες.
Προσπαθεί, στην πραγματικότητα να διαλύσει τις δυτικές κοινωνίες!
Δυστυχώς, σε αυτό την βοηθούν πολλοί αφελείς, όχι κατ’ ανάγκην αριστερής προέλευσης…
Ευτυχώς, αυτό βλέπουν και γι’ αυτό αφυπνίζονται πολλοί μέσα στις δυτικές κοινωνίες, όχι κατ’ ανάγκην δεξιάς προέλευσης.
Όπως θα έλεγαν οι Κινέζοι, “θα ζήσουμε σε πολύ ενδιαφέρουσες εποχές”!
(Αν και οι Κινέζοι δεν το έλεγαν για καλό…)
