Έχω την εντύπωση ότι σε καμιά εποχή, από τις τελευταίες τουλάχιστον της Νεότερης Ιστορίας μας (αν εξαιρέσουμε την περίοδο του παλαϊκού αιτήματος της ”Αλλαγής” του 1981) δεν υπήρχε τόσο συμπυκνωμένη επιθυμία του κόσμου να φύγει το τωρινό καθεστώς εξουσίας και να αντικατασταθεί από κάτι καινούριο, που θα την αναβαθμίσει ποιοτικά σε κάτι πιο υγιές και ελπιδοφόρο.
Ποτέ δεν υπήρχε τόσο συμπυκνωμένη επιθυμία του κόσμου να αφήσει πίσω το παρελθόν κι αυτά που τον πλήγωσαν και τον πληγώνουν ως τώρα, τον υποτιμούν, τον υποβιβάζουν, τον ευτελίζουν και τον απαξιώνουν ατομικά, κοινωνικά και εθνικά. Να ανοίξει νέους ορίζοντες, νέο κεφάλαιο στη ζωή του, να κάνει μια καινούρια αρχή!..
Θα με ρωτήσει κάποιος ειρωνικά εστιάζοντας στην πρωτοτυπία που κρύβει η λέξη ”αναβάθμιση”:
– Κι από πότε οι Έλληνες έγιναν ”καινομανείς” (επιδιώκουν την πρωτοτυπία), αφού απέδειξαν μέχρι τώρα ότι διστάζουν να αλλάξουν τα παλιά και να τα αντικαταστήσουν με νέα;
– Έγιναν ”καινομανείς” από τώρα, θέλοντας και μη, θα του απαντούσα. Γιατί βλέπουν τον καιρό να περνάει και το όνειρο να ορθοποδήσουν αυτοί και η Ελλάδα να μένει ανεκπλήρωτο. Ένα όνειρο που πρόλαβε κι έγινε επιθυμία και, στη συνέχεια, πάθος βαθύ κι απροσμέτρητο, το οποίο πηγάζει όχι τόσο από την ανάγκη για εσωτερική ανανέωση, όσο απ’ την ανάγκη να αντικατασταθεί το σαθρό από το καινούριο στην πολιτική ζωή του τόπου, το επουσιώδες απ’ το ουσιώδες, το ημιτελές απ’ το πλήρες, το ”αιρετικό” απ’ το ”ορθόδοξο” και η πνευματική μας ένδεια από μια πλουσιόδωρη παιδεία…
– Και η λύση σε όλα αυτά είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Αυτός είναι το καινούργιο στην πολιτική που θα εκπληρώσει το όνειρο των Ελλήνων; θα με ρωτήσει καγχάζοντας, πιθανόν, ο ίδιος.
– Αν το καινούριο ταυτίζεται με την ειλικρίνεια και απορρίπτει τον λαϊκισμό, το ψέμα και την εξαπάτηση, ναι, ο Κυριάκος είναι η λύση!.., θα του απαντούσα κοιτάζοντάς τον στα μάτια και θα συνέχιζα. Αν έχει πολλαπλάσιες γνώσεις και εργασιακή εμπειρία απ’ τον προηγούμενο άεργο πρωθυπουργό σε θέματα οικονομίας και διοίκησης, ναι, είναι η λύση.‟
” Αν δεν επιλέγει την υποσχεσιολογία και τη δημαγωγία για να υποκλέψει τις ψήφους των πολιτών, ναι, είναι η λύση. Αν έχει στις αποσκευές του – μαζί με τις σοφές επιλογές – και τα λάθη του π. πρωθυπουργού και πατέρα του, ώστε να μπορεί να τα αποφύγει ο ίδιος, ναι, είναι η λύση… ‟
” Αλλά όλα αυτά, αγαπητέ – θα του έλεγα καταλήγοντας – είναι θεωρίες επισφαλείς, αν δεν τον δούμε πρώτα να κυβερνάει για να αποδείξει την αξιοσύνη του, αφού όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι: ”Αρχή άνδρα δείκνυσι”, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε κι οι δυο μας, αν θα μας επιβεβαιώσει ή θα μας διαψεύσει στην άσκηση διακυβέρνησης της χώρας μας…
– Μα και ”το εξαπατείν” είναι τέχνη στον χώρο της πολιτικής και για το λόγο αυτό θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Τσίπρα το ταλέντο αυτό…, θα έλεγε χαμογελώντας ο συνομιλητής μου και θα πρόσθετε, υποθέτω, αμέσως μετά. Ο Αλέξης, έτσι κι αλλιώς, δε θα κυβερνά μόνος , αν επανεκλεγεί, γιατί δε θα έχει αυτοδυναμία, οπότε το ”love in town” του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ πιστεύω πως θα προχωρήσει εις γάμου κοινωνία… ‟
” Σ’ αυτήν την περίπτωση, βέβαια, θα έχει αναγκαστικά τη Φώφη από δίπλα να του κρατάει τα γκέμια και να τον επιτηρεί καλού κακού, αν αποπειραθεί να κλέψει οπώρας από τον ”κήπο” της, δια της υποκίνησης σε αποστασία…
– Είδες, λοιπόν, πόσο σημαντική είναι σε έναν άνθρωπο – πολύ περισσότερο σ’ έναν πρωθυπουργό, που έχει την ευθύνη εκατομμυρίων ανθρώπων – η αξιοπιστία; θα του έλεγα με σκεπτικισμό κουνώντας μελαγχολικά το κεφάλι. Να, άλλος ένας λόγος, λοιπόν, που ο Κυριάκος είναι προτιμότερος απ’ τον αφερέγγυο που μας κυβερνά… ‟
”Αλλά ως προς τη σχέση του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω πως βιάζεσαι πολύ, αγαπητέ μου… Είναι ηλίου φαεινότερο ότι σε συναρπάζουν οι ερωτικές ιστορίες, ακόμα κι αν αφηγούνται αυτές ωμά κομματικούς – πολιτικούς έρωτες… Προς ώρας, ωστόσο, αυτός που φλερτάρει είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μ’ ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που είχε απέναντί του τον Βενιζέλο…
– Ο έρωτας πάντως είναι ομολογημένος, αν και μονόπλευρος, στην περίπτωση των δύο κομμάτων…, θα έλεγε χαριτολογώντας ο συνομιλητής μου και θα είχε δίκιο.
Οι δηλώσεις επί δηλώσεων και η δημοσίευση άρθρων επί άρθρων στην Αυγή και σε άλλα φιλοκυβερνητικά μέσα παίρνουν χαρακτήρα πολιορκίας του κόμματος της Γεννηματά, απ’ τη στιγμή που το ”εναλλακτικό story” με τον Πάνο Καμμένο έχει λήξει.
Έτσι βιώνουμε μια περίεργη… ”ερωτική” πολιτική ιστορία, μονόπλευρη προς το παρόν, ανάμεσα σε εξωνημένους εχθρούς, που βρήκαν ξαφνικά κοινά ιδεολογικά μετερίζια, για να εφορμήσουν από κοινού κατά της κακιάς Δεξιάς…
Αυτή η προσπάθεια βομβαρδισμού του κόσμου, εκ μέρους των κυβερνητικών εφημερίδων, για να γίνει η παραπάνω εκδοχή πιστευτή, δείχνει την αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του για το μέλει γενέσθαι την επαύριο των εθνικών εκλογών.
Τα… λουλούδια στην κυρία του ΚΙΝΑΛ επιστράφηκαν ήδη στον αποστολέα τους, γιατί γνωρίζουν καλά οι του ΠΑΣΟΚ ότι μια ενδεχόμενη συνεργασία μαζί του θα σήμαινε καθαρό αυτοχειριασμό του πάλαι ποτέ μεγάλου σοσιαλιστικού κόμματος.
Ήδη, μετά την προσχώρηση στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ της ΔΗΜΑΡ και του αρχηγού της Θ. Θεοχαρόπουλου, δεν υπάρχουν περιθώρια και για άλλες απώλειες προς τα αριστερά, γιατί εκεί πάει το πράγμα με τις ”πρωτοβουλίες”-παγίδες της ”Κυβερνώσας Αριστεράς” και του ίδιου του κ. Τσίπρα.
Το παιχνίδι που παίζει σε βάρος του ΠΑΣΟΚ ο πρωθυπουργός είναι ξεκάθαρο. Με πολιορκητικό κριό τα κυβερνητικά ΜΜΕ, θολώνει τα μυαλά των αναποφάσιστων κεντροαριστερών ψηφοφόρων. Εκείνοι, απ’ τη μεριά τους, δείχνουν παραζαλισμένοι κοιτάζοντας με καχυποψία τις πιρουέτες και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του.
Δεν πέρασε τόσος καιρός εξάλλου, για να ξεχάσουν το πώς επέβαλε στο κόμμα του – με φοβερή μαεστρία, ομολογουμένως – τον ”έρωτά” του για τον Πάνο Καμμένο και τώρα – μετά τη διάλυση της συνεργασίας τους – το παίζει σοσιαλιστής από συμφέρον και μόνο, από κομματική ιδιοτέλεια…
Ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται τελικά ένας χαμαιλέων της πολιτικής, που προσαρμόζεται σ’ όλες τις καταστάσεις. Και οι τωρινές του ενέργειες μόνο τυχαίες δεν είναι… Θέλει να κάνει στροφή τώρα σε κάτι πιο συμβατό με την ιδεολογία του, από εκείνο που του παρείχε η συνεργασία με τον εθνολαϊκιστή π. συγκυβερνήτη, με στόχο φαινομενικό τη δήθεν ”συνεργασία” του ΣΥΡΙΖΑ με την Κεντροαριστερά και πραγματικό την υφαρπαγή ψηφοφόρων της ακόμα και πάνω στην κάλπη…
Το cherchez la chaise [”ψάξτε για την καρέκλα” ή, σε ελεύθερη απόδοση, η καρέκλα (εξουσίας) είναι η αιτία] οδηγεί απ’ την πρώτη στιγμή τα πολιτικά βήματα του πρωθυπουργού και καθορίζει τις αλλαγές που έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει στην επιλογή παρτενέρ του για το ταγκό που ευελπιστεί να χορέψει με τον μετέπειτα συγκυβερνήτη του, σε περίπτωση επικράτησής του.
Μπροστά σ’ αυτό το διακύβευμα αξίζει να τα θυσιάσει όλα!.. Αξίζει να τα παίξει όλα για όλα, να ελιχθεί, να μεταμορφωθεί, να ξανακάνει τη γνωστή ”κωλοτούμπα” (που είναι πλέον ταυτισμένη παγκόσμια με το όνομά του), να παίξει την κολοκυθιά και το blame game (παιχνίδι επίρριψης ευθυνών), να παραστήσει τον ερωτευμένο με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, όπως κάνει εσχάτως…
Κι αν δεν κάτσει η μπίλια εκεί, πάλι θα βρει κάποιο κόλπο για να επιστρέψει στην εξουσία με κάποιον άλλο για παρτενέρ του, άσχετο αν τον χωρίζουν μαζί του ιδεολογικές διαφορές… Εκεί θα κολλήσει; Αλίμονο!..
Το ξέρουν, άλλωστε, οι σύντροφοι της Αριστεράς ότι είναι Μακιαβελιστής ο Αλέξης, θιασώτης του ”ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, κοινώς πατάει επί πτωμάτων, όσο αυτό τον εξυπηρετεί… Γι’ αυτό φροντίζουν εκείνοι να μην του χαλούν το χατίρι, να μη του δημιουργούν προσκόμματα όσο κρατάει ζεστό το όνειρό τους, το όνειρο της επανεκλογής τους και της παραμονής τους στην εξουσία…
Στη ζωή, όπως και να το κάνουμε, μετράει το αποτέλεσμα κι αυτό αφορά και την περίπτωση των πολιτικών, κυρίως αυτών… Τα αποτελέσματα του κυρίου Τσίπρα, φερ’ ειπείν, είναι γνωστά και καταγεγραμμένα, όπως καταγεγραμμένες είναι κι οι κωλοτούμπες του, οι υποκριτικές συμπεριφορές του, οι γκάφες και οι ελλείψεις του, οι… πολυτάραχες σχέσεις και οι ελιγμοί του…
Τώρα που είπα για ”πολυτάραχες” σχέσεις, μου ήρθε στον νου αυτή η… ερωτική σχέση του με την Μέρκελ, που έκανε τον Ματέο Ρέντσι (όταν ήταν πρωθυπουργός της Ιταλίας) να σχολιάσει δηκτικά λίγα χρόνια πριν: ”Ο Αλέξης εμπιστεύθηκε την Μέρκελ και όσοι παρακολούθησαν την προεκλογική του εκστρατεία τείνουν να χαμογελούν…”
Ναι, ήταν ένας απροσδόκητος έρωτας αυτός με την Καγκελάριο της Γερμανίας, την οποία προκαλούσε προεκλογικά λέγοντας: «Go back κυρία Μέρκελ, go back κύριε Σόιμπλε, Go back κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι πειραματόζωο. Go back μαζί με την Τρόικά σας, τους τοκογλύφους σας, τη σκληρότητά σας, την αλαζονεία σας, την περιφρόνηση προς τον ελληνικό λαό, που τόσα χρόνια έχει γίνει αντικείμενο της χλεύης και της εκμετάλλευσής σας».
Σκέφτομαι χαμογελώντας πως η ρήση των αρχαίων προγόνων μας ”Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός” δεν επιβεβαιώθηκε σ’ αυτήν την περίπτωση, γιατί ίσως κι εκείνοι δε μπορούσαν να φανταστούν πως θα υπήρχε ποτέ κάποιος σαν τον Αλέξη, που θα μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω στην κοινή λογική και να κάνει στροφή 360 μοιρών ακόμα!..
Ναι, η ”πρώτη φορά Αριστερά” άλλαξε χίλια δυο χρώματα με τον Αλέξη της, μέχρι να συνηθίσει σ’ αυτήν του την… προσαρμοστικότητα και την τσιγγάνικη καρδιά του. Μια καρδιά με κλίμακα υψηλής αναβάθμισης και εύρος απίστευτο, που φτάνει από τον Καμμένο στην Μέρκελ…
Στ’ αλήθεια το σήριαλ Τσίπρα-Μέρκελ ήταν ένα ερωτικό συναπάντημα σπάνιο και γι’ αυτό νοσταλγικό… Θυμάμαι ακόμα τα ευρηματικά, αστεία, συναισθηματικά και πολιτικά φορτισμένα συνθήματα πάνω στους τοίχους, που γράφτηκαν για τη σχέση αυτή…
”Πόσο διαφορετικά είχαν ξεκινήσει τα πράγματα και πού έχουνε φτάσει..!”, αναλογίζομαι εντυπωσιασμένη, καθώς φέρνω στα μάτια μου την εικόνα του Αλέξη ”καβάλα στ’ άλογο” να πρωτοστατεί σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Τέτοιος καιρός ήταν, θυμάμαι, πριν πέντε ακριβώς χρόνια…
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλαλούσε στους δρόμους την αντιμνημονιακή πολιτική του γεμίζοντας με αφίσες την πόλη. Σε πρώτο πλάνο η φωτογραφία της Μέρκελ με τον Σαμαρά και σε δεύτερο τα συνθήματα που τη συνόδευαν:
”Ποτέ ξανά Μνημόνιο”…, ”No more”…, ”Thank you”…
Ήταν η αλησμόνητη περίοδος που ο Τσίπρας παρίστανε τον Τσε Γκεβάρα της Ελλάδας… Τι βίτσιο κι αυτό… Όμως ”τα πάντα ρει” σ’ αυτήν τη ζωή, όπως έρεαν και τα συναισθήματα του Αλέξη. Έτσι άρχισε να ξεθωριάζει ο επαναστατικός λόγος του…
Κι έφτασε κι έγινε πρωθυπουργός και τότε άλλαξαν όλα δια μαγείας!.. Η σιδηρά Καγκελάριος, αντί να φύγει, μπήκε για τα καλά στην καρδιά του αυταπατημένου Αλέξη μας, που την προσκάλεσε ενθουσιασμένος να ‘ρθει στην Αθήνα. Στα προεόρτια εντάσσονται και οι εκτενείς αναφορές της Handelsblatt για τη σχέση τους, με αφορμή την επίσκεψή της στην Ελλάδα:
”Μετά την αρχική περίοδο όπου οι σχέσεις της Γερμανίδας Καγκελαρίου με τον Έλληνα πρωθυπουργό ήταν στον πάγο, η Μέρκελ (πλέον) έχει γίνει γι’ αυτόν σημαντική εταίρος. Λέγεται ότι οι δυο τους τηλεφωνιούνται συχνά. Σε αντίθεση με την κορύφωση της ευρωκρίσης, όταν η Καγκελάριος γινόταν δεκτή με αφίσες που είχαν επάνω τη σβάστικα και μαζικές πορείες, η Άνγκελα Μέρκελ μπορεί να ελπίζει την Πέμπτη (10 Ιανουαρίου 2019) σε μια φιλική υποδοχή”
Ο πολιτικός έρωτας κάνει θαύματα, μη μου πείτε… Έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια η Άνγκελα Μέρκελ μεταμορφώθηκα στα μάτια του πρωθυπουργού μας από ψυχρό δήμιο σε προσωπικότητα κύρους, αυτό που λέμε ”ηγετική”, και παράλληλα πολύτιμη φίλη…, όχι με το αζημίωτο βέβαια…
Για χάρη της έκανε την πιο μεγάλη του κωλοτούμπα ο δικός μας, αφού έφτασε να την εξυμνεί και να ξημεροβραδιάζεται στα τηλέφωνα μαζί της παρουσιάζοντάς την ως ”φύλακα άγγελο των προσφύγων”, από εκεί που έστελνε στο πυρ το εξώτερο τους πολιτικούς του αντιπάλους με τη ρετσινιά του ”Μερκελιστή”…
Η μετάλλαξη του Αλέξη έβαινε κλιμακούμενη και ο λαός παρακολουθούσε σε ζωντανή μετάδοση από την κάργα φιλοκυβερνητική ΕΡΤ τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του πρωθυπουργού του, όπως αποτυπώθηκαν – μεταξύ άλλων – και στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης:
”… Με την Καγκελάριο Μέρκελ συνεργαστήκαμε στενά για την αντιμετώπιση των κοινών ευρωπαϊκών μας προκλήσεων… Η Γερμανίδα Καγκελάριος απέδειξε πόσο σημαντική είναι η υπεύθυνη ηγεσία…”
Αυτές τις φιλοφρονήσεις του βέβαια ανταπέδωσε ασμένως αργότερα η Μέρκελ, όταν – κατά την επιστροφή της από την Κίνα – είπε στους ηγέτες, με τους οποίους συνταξίδευε, το ”Alexis is master”… Κι αν αναρωτιέστε ακόμη τι κρυβόταν πίσω απ’ αυτό, θα σας θυμίσω την αποδοχή του Τσίπρα να πάρει πίσω όσους πρόσφυγες-μετανάστες είχαν ζητήσει άσυλο εδώ, αλλά είχαν καταφέρει να φύγουν στη Γερμανία…
– Μα…. αυτή η σχέση τότε δε στηρίζετε στο win-win, αλλά στο win εις το τετράγωνο για την Μέρκελ…, θα έλεγε κάποιος αγανακτισμένος, με το δίκιο του.
– Όχι εις το τετράγωνο, εις τον κύβο!.., θα του έλεγα, γιατί για χάρη και της κύριας πρόδωσε την Μακεδονία στις Πρέσπες!..
– Άρα… ”έρως ανίκατε μάχαν”, λοιπόν; Απ’ αυτόν πάθαμε τη ζημιά; θα με ρωτούσε ο ίδιος μεταξύ σοβαρού και αστείου.
– Σε μεγάλο βαθμό ”ναι”, θα του έλεγα περιπαιχτικά. Ήταν η ιστορία ενός έρωτα με την πρώτη ματιά κι ας πέρασε από σαράντα κύματα, μέχρι να κατασταλάξει. Έρωτας δίχως πείσματα, εξάλλου, δεν έχει νοστιμάδα… Έτσι δε λέει και το τραγούδι; Ε, κάτι θα ξέρει κι αυτό κι εκείνος που το έγραψε…
– Ήταν μια ιστορία εξαπάτησης του ελληνικού λαού και απεμπόλησης των συμφερόντων του προς χάρη τρίτων…, θα έλεγε αγανακτισμένος ο συνομιλητής μου κι εγώ θα συμφωνούσα μαζί του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως στη δική μας περίπτωση, δυστυχώς, η τέχνη του εξαπατείν στην πολιτική έγινε ερωτική ιστορία με κερδισμένο μόνο τον Τσίπρα και χαμένους εμάς τους΄Έλληνες, πλην της νομενκλατούρας του ΣΥΡΙΖΑ που ζει και βασιλεύει πίνοντας εις υγείαν των κορόιδων, γράφει το antinews.gr.
